Γράφει ο Στέλιος Ιατρού.
Ο Οινεύς, βασιλιάς της Καλυδώνος στην Αιτωλία, πρόσφερε θυσία τους πρώτους καρπούς της γης του στους θεούς, αλλά όχι και στην Αρτέμιδα.
Η θεά του κυνηγίου εξεμάνη απ’ την ασέβεια κι έστειλε έναν θηριώδη κάπρο να καταστρέφει τους αγρούς της Καλυδώνος και να ξολοθρεύει τους γεωργούς και τους βοσκούς της.
Ο Μελέαγρος, γιος του Οινέως και της Αλθέας, κάλεσε τότε τους «αρίστους των Ελλήνων», όπως τους αποκαλεί ο Βακχυλίδης στα «Επινίκιά» του, δηλαδή σαράντα πέντε ήρωες απ’ όλην την Ελλάδα να οργανώσουν το Κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, γλυπτή παράσταση του οποίου φέρει η σαρκοφάγος του β΄ αι. μ.Χ. στην εικόνα (Musei Capitolini, Palazzo dei Conservatori).
Πρώτο πλήγμα δέχτηκε ο κάπρος απ’ την Αταλάντη, και τελικά τον σκότωσε ο Μελέαγρος, όμως οι ήρωες δεν φχαριστήθηκαν την νίκη τους, γιατί η Άρτεμις έσπειρε διχόνοια για το ποιός θα λάμβανε το τομάρι και το κεφάλι του κάπρου ως τρόπαια, έριδα που κατέληξε σε αλληλοφονεύσεις, συμπεριλαμβανομένου και του Μελέαγρου, τον οποίον στο μεταξύ είχε καταραστεί η μητέρα του, επειδή είχε σκοτώσει τους αδελφούς της, Τοξέα και Πλέξιππο. Η συντροφιά των ηρώων διαλύθηκε μέσα σε κλίμα έχθρας.
Η Ελλάδα καλεί σήμερα αυτούς που λογίζει για συμμάχους της να τη συνδράμουν προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει την πρόσφατη πρόκληση του Σουλτάνου, μοιάζοντας ν’ αγνοεί πως το θηρίο δεν είναι ο εφήμερος κάπρος αλλά η αιώνια Άρτεμις που γνωρίζει ότι η όποια τυχόν συμμαχία των δήθεν αρίστων συμμάχων προέκυπτε δεν θα ήταν παρά ένα εύθραυστο φάντασμα, γιατί θα κυβερνιόταν απ’ τις διαχρονικές αντιλήψεις ενός εκάστου εκείνων για τα δικά τους συμφέροντα, που για να τα εξασφαλίσουν θα λησμονούσαν προθύμως ό,τι άριστο διέθεταν σε λόγια ή προθέσεις, ακόμα και τον σκοπό για τον οποίον συνήλθαν σε συμμαχία υπέρ της Ελλάδας.
Έχει άραγε ξανασυμβεί τούτο, ώστε να το γνωρίζει η Τουρκία — η Άρτεμις στην αναλογία μας, που ποτέ δεν αλλάζει τις προθέσεις ή τις αντιλήψεις της για το τί της οφείλεται — ώστε να γνωρίζει, δηλαδή, πως ό,τι κι αν συμβεί μια συμμαχία εναντίον της θα διαλυόταν υποταγμένη στις εσωτερικές έριδες για τα ίδια συμφέροντα κάθε μέλους της;
Ασφαλώς, και μάλιστα η σημερινή Τουρκία ζει κι αναπνέει με την ανάμνηση αυτήν για το πόση δύναμη μπορεί ν’ ασκήσει η διχαστική έριδα διαλύοντας συμμαχίες χάριν της ιδιοτέλειας.
Την επαύριο του ακρωτηριασμού και της κατάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα χέρια της Entente Cordiale — της «Εγκάρδιας Συνεννόησης» Άγγλων και Γάλλων (1904 κι εξής), όπως δήθεν εγκάρδια και υπόσπονδος ήταν και η συμμαχία των Ελλήνων ηρώων για το κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου — μία μία οι Δυνάμεις της Αντάντ εγκατέλειπαν το πλευρό της συμμάχου Ελλάδας, αποδυόμενες η καθεμιά τους στην επιδίωξη των δικών τους συμφερόντων, διεκδικώντας για τις ίδιες τα σκορπισμένα τρόπαια της νίκης.
Οι μύθοι μας είναι διδακτικοί, και καλά θα κάνουμε ν’ αναλογιστούμε πως εφόσον οι εκλεκτοί και άριστοι ήρωες με τ’ αθάνατα ονόματα πέσαν θύματα της ματαιοδοξίας τους και της ιδιοτέλειας γύρω απ’ τη μοιρασιά των τροπαίων του κάπρου, τί να περιμένουμε άραγε από λυκοσυμμάχους που παρασάγγας απέχουν απ’ το να ’ναι άριστοι;
