Γράφει η Κέλλυ Σαουάχ – Μαραγκουδάκη.
Το 66% των Ελληνίδων γυναικών έχει πέσει θύμα σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης. Γύρω στο 33% βρίσκονται οι γυναίκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με τα έγκυρα αποτελέσματα που εξέδωσε ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Αν γίνει λόγος στη ψυχολογική βία που ασκείται στις γυναίκες όπως είναι ο δημόσιος εξευτελισμός, η απαγόρευση εξόδου από το σπίτι, απειλές για χρήση βίας κλπ τότε τα ποσοστά αγγίζουν δυστυχώς το 43%. Στην Ελλάδα περίπου το 6% ομολογεί ότι έχει υποστεί κάποιο είδος βίας.
Η δομή της ελληνικής οικογένειας είναι της αρχής «τα εν οίκω μη εν δήμω», γι’ αυτό και η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί ένα καλά κρυμμένο μυστικό από τις γυναίκες θύματα κακοποίησης, οι οποίες λόγω της ντροπής και της ενοχής που αισθάνονται δεν αποκαλύπτουν τη βία που δέχονται αλλά ούτε ζητούν τη βοήθεια κανενός. Συνεχίζουν να ζουν μια απολύτως καταστροφική ζωή υπό έναν διαρκή φόβο. Είναι πάρα πολλές οι γυναίκες που συνεχίζουν να ζουν με τον σύντροφο τους, παρόλο που οι λέξεις ευτυχία, στοργή, αγάπη, τρυφερότητα απουσιάζουν από την καθημερινότητά τους. Οι λόγοι που παραμένουν σε μία τέτοια σχέση ή σε έναν γάμο ποικίλουν. Σκιαγραφώντας το προφίλ των κακοποιημένων γυναικών παρατηρείται ότι οι περισσότερες πάσχουν από χαμηλή αυτοπεποίθηση ή από παθητική συμπεριφορά αφού ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές. Αισθήματα φόβου, ενοχής, ανασφάλειας ή αναξιότητας τις πείθουν πως δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στη ζωή δίχως την παρουσία του συζύγου-συντρόφου τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι γυναίκες αισθάνονται υπεύθυνες για τις αχαρακτήριστες πράξεις που δέχονται στο κορμί τους. Πιστεύουν πως κάπου κάνουν λάθος και καταφέρνουν να τους εξαγριώσουν. Άλλοι πάλι λόγοι είναι συναισθηματικοί ή οικονομικοί. Πιο αναλυτικά πολλές αναπολούν στιγμές του παρελθόντος που ένιωσαν τα ρίγη του έρωτα και προτιμούν να μένουν εγκλωβισμένες στις αναμνήσεις του παρελθόντος. Όσο αφορά τα οικονομικά πολλές γυναίκες είτε δεν εργάζονται, είτε ο μισθός τους δεν φτάνει για να συντηρήσει τις ίδιες και τα παιδιά τους, οπότε προκειμένου να λείψει κάτι στην οικογένεια τους αποφασίζουν να μην προβούν σε διαδικασίες διαζυγίου.
Για τους παραπάνω λόγους και ακόμη περισσότερους, γυναίκες που δέχονται κακοποίηση σπανίως αποφασίζουν να τραπούν σε φυγή και να εγκαταλείψουν οριστικά τον σύντροφό τους. Κάποιες φοβούνται την αντίδραση του. Είναι σίγουρες πως δεν θα χαρεί με την απόφαση της εγκατάλειψης και θα ξαναχρησιμοποιήσει βία. Κάποιες άλλες δεν ζητούν βοήθεια από το οικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον μιας και πιστεύουν ότι δεν θα λάβουν την υποστήριξη που χρειάζονται ώστε να αντλήσουν ψυχική δύναμη. Εκλογικεύουν τις συνθήκες λέγοντας στον εαυτό τους ότι τα παιδιά για να μεγαλώσουν σωστά χρειάζονται και τους δύο γονείς. Παραγκωνίζουν το γεγονός πως τα παιδιά για να μεγαλώσουν σωστά χρειάζονται μια ζωή σε ένα υγιές περιβάλλον. Πείθουν τους εαυτούς τους πως ο άνδρας τους κάποια στιγμή θα αλλάξει και θα πάψει να συμπεριφέρεται άνανδρα. Δυστυχώς, ακόμη και όταν το ξύλο φτάσει σε τέτοιο σημείο που χρειαστούν νοσηλεία τότε αρχίζουν να σκέφτονται τη φυγή αλλά λίγες προβαίνουν στην πράξη.
Γυναίκες όμορφες, μορφωμένες, ευγενικές, καλόψυχες καθημερινά ζουν έναν εφιάλτη. Βιώνουν καταστάσεις που είναι άγνωστες στον κοινωνικό τους περίγυρο. Φορούν προσωπεία ευτυχίας αλλά μόλις κλείσει η πόρτα του σπιτιού φανερώνεται το πραγματικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο σκοτεινό, ένα βλέμμα θολό και ένα χαμόγελο σβησμένο. Η καθημερινότητα έχει γίνει απειλητική. Τίποτα δε μοιάζει με τη ζωή που ονειρεύονταν μικρές. Η άσχημη πραγματικότητα διαφέρει από το γάμο που είχαν φανταστεί. Δίπλα στην λέξη “βία” ενός λεξικού αναγράφεται το όνομα του σκληρού και αυταρχικού συζύγου τους.
Οι άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και συχνά χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα για την ανάρμοστη συμπεριφορά τους, την κατανάλωση αλκοόλ ή ακόμα και παραισθησιογόνων ουσιών. Επίσης κατηγορούν την σύντροφό τους ως υπεύθυνη για τη βίαιη συμπεριφορά εναντίον της. Συχνά έχουν πέσει κι οι ίδιοι θύματα κακοποίησης στην παιδική τους ηλικία ή έχουν υπάρξει μάρτυρες ως παιδιά της κακοποίησης της μητέρας τους από τον πατέρα τους. Είναι λίγοι εκείνοι που αποφάσισαν να έχουν ως πρότυπο προς αποφυγή τον πατέρα τους. Αρκετά συχνά μάλιστα οι άνδρες αυτοί πάσχουν από διαταραχές της προσωπικότητας ή έχουν έλλειψη αυτοπεποίθησης. Γι’ αυτό μειώνουν τη γυναίκα τους είτε με τη χρήση υποτιμητικών χαρακτηρισμών, είτε με βίαιες χειρονομίες, είτε ακόμη και με σεξουαλική βία. Ο βίαιος άνδρας αισθάνεται ότι απειλείται από το γεγονός ότι δεν ελέγχει πλέον τη γυναίκα και κακοποιώντας τη θα νιώσει ότι ανακτά τον έλεγχο. Σ’ αυτό το είδος σχέσεων, η γυναίκα δεν είναι αντικείμενο του πόθου, αλλά αντικείμενο της ανάγκης. Ο άντρας πιστεύει ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση επιβίωσης, δηλαδή ή εκείνη ή αυτός.
Για την αντιμετώπιση, λοιπόν αυτής κατάστασης χρειάζονται δραστικά μέτρα. Μέτρα που μια γυναίκα για να λάβει χρειάζεται βοήθεια. Η γυναίκα θα πρέπει να αντιληφθεί ότι πραγματικά κινδυνεύει, τόσο αυτή όσο και τα παιδιά της, αν υπάρχουν. Πρέπει να βρει το θάρρος και τη δύναμη και να ζητήσει υποστήριξη. Μπορεί, επίσης να απευθυνθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και μπορούν να της παρέχουν μία όσο το δυνατόν πιο πλήρη υποστήριξη, αρκεί να καλέσει στη γραμμή SOS 15900. Σε κοινωνικούς λειτουργούς ή ψυχολόγους. Οι ειδικοί ψυχικής υγείας μπορούν να κατατοπίσουν εύλογα σε μία λύση την παθούσα. Φυσικά για άμεσα αποτελέσματα αρκεί να απευθυνθούν στην Αστυνομία ή σε κάποιον δικηγόρο.
Το γυναικείο φύλο δεν πρέπει να φοβάται κανέναν και τίποτα. Πρέπει να αντιδρά. Γυναίκες μην επιτρέπετε σε μιαρά χέρια να σας αγγίζουν και να σας εξευτελίζουν. Η μάστιγα της “αθέατης βίας” όπως ονομάζεται η κακοποίηση μέσα στο σπίτι πρέπει επιτέλους να πάψει να υφίσταται. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να ασκεί οποιαδήποτε μορφή βίας σε κάποιον άνθρωπο. Μη ντρέπεστε να μιλήσετε για το πρόβλημα σας. Η κοινωνία είναι πρόθυμη να σας ακούσει και να σας βοηθήσει. Η πολιτεία προστατεύει, στηρίζει και δίνει διέξοδο στα θύματα στα οποία παρέχονται δυνατότητες πλήρους ηθικής και της αναγκαίας υλικής συμπαράστασης από τους υφιστάμενους Προνοιακούς και Κοινωνικούς φορείς. Οι φορείς αυτοί αναλαμβάνουν την κοινωνική στήριξη των κακοποιημένων μέσα στην οικογένεια με ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικούς σταθμούς, κέντρα κοινωνικής στήριξης και υπηρεσίες διαχείρισης κρίσεων. Μην ξεχνάς πως έχεις τη δύναμη να πεις ΟΧΙ στη βία γιατί η αγάπη δεν χρειάζεται να σε πονάει έτσι!
