Ας πάρουμε τα γεγονότα με τη σειρά: Ο Δημήτρης Κουφοντίνας κρατείται από το 2002 και είναι καταδικασμένος σε έντεκα φορές ισόβια κάθειρξη. Ζητά άδεια σύμφωνα με το άρθρο 55 του Σωφρονιστικού Κώδικα, το οποίο, όταν ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, προέβλεπε ότι για εγκλήματα όπως αυτά που έχει καταδικαστεί ο Κουφοντίνας «άδειες χορηγούνται δύο έτη πριν τη συμπλήρωση είκοσι ετών πραγματικής έκτισης της ποινής, προκειμένου για ποινή ισόβιας κάθειρξης». Άρα, αν η Κυβέρνηση δεν καταργούσε αυτό το εδάφιο, ο Κουφοντίνας δεν θα δικαιούταν άδεια νωρίτερα από το 2020.
Επειδή, όμως, η νομοθετική εξουσία ανήκει στη Βουλή και η πλειοψηφία έκρινε ότι η διάταξη πρέπει να αλλάξει (και, φυσικά, κρίνεται πολιτικά για αυτό), ας δούμε αν ακόμα και με το ισχύον πλαίσιο αδειών ο Δημήτρης Κουφοντίνας δικαιούται άδεια. Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, πέρα από το χρόνο έκτισης ποινής που πλέον πληροί ο τρομοκράτης, πρέπει να ισχύουν ταυτόχρονα τρεις ακόμα προϋποθέσεις: Πρώτον, να μην εκκρεμεί κατά του καταδίκου ποινική διαδικασία για αξιόποινη πράξη σε βαθμό κακουργήματος ή διαδικασία εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ή έκδοσης σε τρίτη χώρα. Δεύτερον, να εκτιμάται ότι δεν υπάρχει κίνδυνος τελέσεως, κατά τη διάρκεια της άδειας, νέων εγκλημάτων. Και τρίτον, να συντρέχουν λόγοι που δικαιολογούν την προσδοκία ότι δεν υπάρχει κίνδυνος φυγής και ότι ο κρατούμενος δεν θα κάνει κακή χρήση της αδείας του.
Πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις ο Κουφοντίνας; Ως προς την πρώτη προϋπόθεση, ναι. Ως προς τη δεύτερη, έχουμε τα εξής δεδομένα: Ο Δημήτρης Κουφοντίνας καθ’ όλη τη διάρκεια της κράτησής του είναι αμετανόητος, δημοσιεύοντας μέσα από τη φυλακή βιβλία και μανιφέστα υπέρ της «ένοπλης πάλης». Επιπλέον, δεν κρύβει τις σχέσεις του με φιλοτρομοκρατικές φράξιες. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο κίνδυνος να εμπλακεί ως φυσικός ή ηθικός αυτουργός σε νέα αδικήματα είναι τουλάχιστον υπαρκτός. Ως προς την τρίτη προϋπόθεση, όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τη φυγή προ ετών του Χριστόδουλου Ξηρού επίσης συνηγορούν προς την ύπαρξη και αυτού του κινδύνου.
Αυτή η κρίση δεν βασίζεται σε πολιτική τοποθέτηση, αλλά ταυτίζεται με το Συμβούλιο Εφετών Πειραιά, το οποίο αναφέρει σε προ διετίας βούλευμά του ότι «κατά τον χρόνο κράτησης ουδόλως διαφοροποιήθηκε το συνειδησιακό υπόβαθρο που ώθησε τον κρατούμενο στην τέλεση των προαναφερθέντων παράνομων πράξεων και δεν έχει μεταμεληθεί, αφού εξακολουθεί να αναφέρεται σε πολιτική και όχι ποινική ευθύνη. […] Επισημαίνεται επιπλέον ότι το υπόλοιπο της επιβληθείσας ποινής είναι μεγάλο , γεγονός που ενισχύει την κρίση του Συμβουλίου τούτου περί ύπαρξης κίνδυνου φυγής κατά την διάρκεια της αδείας.»
Τελικά, όμως, έχει απορριφθεί το αίτημα του Κουφοντίνα; Όσο και αν εκπλαγείτε, όχι. Το αίτημα δεν έχει εξεταστεί, καθώς το Συμβούλιο Φυλακών δεν έχει νόμιμη σύνθεση, λόγω της αυτοεξέρεσης των δυο (υπό πειθαρχικό έλεγχο) Εισαγγελέων. Όταν θα μπορεί να συνεδριάσει, θα κριθεί ό,τι είναι να κριθεί, είτε προς τη μία κατεύθυνση, είτε προς την άλλη. Μάλιστα, ο προεδρεύων Εισαγγελέας δεν έχει δικαίωμα «βέτο», όπως σκοπίμως θρυλείται, αλλά δικαίωμα προσφυγής στο αρμόδιο Δικαστήριο Εκτέλεσης Ποινής, ώστε να αποφανθεί εκείνο για τη νομιμότητα ή μη της άδειας.
Τι κάνει, λοιπόν, αυτή τη στιγμή με την απεργία πείνας του ο Δημήτρης Κουφοντίνας; Διεκδικεί κάποιο δικαίωμα που παρείχε η Δημοκρατία μας όλα αυτά τα χρόνια σε ομοίους του; Όχι. Εκβιάζει για προνομιακή μεταχείριση, εκμεταλλευόμενος τη «φήμη» του, τους υποστηρικτές του εντός ή εκτός Κυβέρνησης και την άγνοια του κόσμου ως προς τη νομοθεσία και όλα τα πραγματικά περιστατικά. Αποτελούν όλα αυτά έκπληξη; Δυστυχώς όχι. Και είναι λίγα από τα πολλά που πρέπει να αλλάξουμε για να επανέλθει στην κοινωνία μας η ομαλότητα, η νομιμότητα και η ισονομία.
Παύλος Μαρινάκης
Δικηγόρος, Αντιπρόεδρος ΟΝΝΕΔ
