του Βασίλη Δ. Παπαγιαννίδη
Δικηγόρος LLM
Είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά.
~Πυθαγόρας
Δε συνηθίζω να μιλάω για άκρα. Η βασική μου άποψη είναι πως οι πολιτικές ιδεολογίες είναι ένας «κύκλος» και όχι μια γραμμή με κέντρο και άκρα.
Ο λόγος που εδώ χρησιμοποιώ τον όρο του «πολιτικού άκρου» δεν είναι για να αποτυπώσω μία πολιτική άποψη αλλά μία «μέθοδο άσκησης πολιτικής» η οποία χρησιμοποιεί τη βία είτε ως μέσο, είτε ως αυτοσκοπό προκειμένου να εξυπηρετήσει μία «ιδέα».
Ο Βάσκος φιλόσοφος Μικέλ Δε Ουναμόνο είχε εκφωνήσει το 1936 έναν ιστορικό λόγο στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα απευθυνόμενος προς το εθνικιστικό κοινό κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου. «Το να νικήσετε δε σημαίνει πως πείσατε.
Το να κατακτήσετε δε σημαίνει πως προσηλυτίσατε. Θα νικήσετε αλλά δε θα πείσετε γιατί ο αγώνας σας στηρίζεται στη βία αλλά στερείται λογικής και δικαίου».
Ο Ουναμόνο εντόπισε εδώ κάτι βασικό: η βία είναι μια λανθασμένη και μη αποτελεσματική μέθοδος επιβολής πολιτικών απόψεων.
Φυσικά, τις εν λόγω γραμμές δεν τις γράφω για την Ισπανία του 20 ου αιώνα αλλά για την Ελλάδα του 21 ου αιώνα. Στη χώρα μας, βία παράγεται από διάφορες πολιτικές οντότητες, ομάδες και κόμματα που είτε την ασκούν στο όνομα της Πατρίδας και του Έθνους, οπότε χαρακτηρίζεται ως «ακροδεξιά βία» είτε την ασκούν στο όνομα της Κομμουνιστικής Επανάστασης και της Αναρχίας (ο κομμουνισμός και η αναρχία αν και τυπικά διαφέρουν έχουν κοινή «ρίζα»), οπότε χαρακτηρίζεται ως «ακροαριστερή βία».
Φυσικά δεν είναι μόνο η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά που ακούν βία. Βία ασκούν πολλές φορές και άλλοι χώροι με τη διαφορά πως δεν είναι η κλασσική ωμή βία αλλά πιο έμμεση μορφή βίας με αποτέλεσμα οι χώροι αυτοί να μπορούν να εκφεύγουν του χαρακτηρισμού «ακραίοι».
Ωστόσο, αν πάρουμε την «ακροδεξιά» και την «ακροαριστερά» στην Ελλάδα θα δούμε μια παντελώς διαφορετική αντιμετώπιση που εγείρει ορισμένους σοβαρούς προβληματισμούς.
Ενώ η ακροδεξιά βία καταδικάζεται και καταπολεμάται από το κράτος, τους διανοούμενος και τα ΜΜΕ, δεν συμβαίνει το ίδιο με την ακροαριστερά και την αναπόφευκτη βία που παράγει.
Είναι ενδεικτικό πως ενώ τα ΜΜΕ διευρύνουν τον όρο «ακροδεξιός» χαρακτηρίζοντας έτσι όχι μόνο παραβάτες και δράστες εγκλημάτων αλλά ακόμα και νομοταγείς πολίτες ή ξένους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες, ο χαρακτηρισμός «ακροαριστερά» ή «ακροαριστερή βία» δεν ακούγεται ποτέ ούτε από τα ΜΜΕ, ούτε από τη διανόηση, ούτε από τους πολιτικούς.
Η βία που παράγει «αποπολιτικοποιείται» στα ρεπορτάζ ενώ οι δράστες χαρακτηρίζονται είτε γενικά και αόριστα «τραμπούκοι», είτε «αντιεξουσιαστές».
Με αυτό τον τρόπο η ακροαριστερά δεν αναγνωρίζεται ως «πολίτικό άκρο» και ως «γενεσιουργός αιτία πολιτικής βίας» σε αντίθεση με την ακροδεξιά.
Όμως, ο ήπιος χαρακτηρισμός και η πολιτική κάλυψη προς τους ακροαριστερούς παραβάτες δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το χειρότερο είναι η ατιμωρησία.
Δράστες με ακροαριστερά κίνητρα συνήθως δε συλλαμβάνονται και συνήθως όταν συλληφθούν τυγχάνουν μεγάλης υποστήριξης άμεσης ή έμμεσης, ενώ πολλές φορές η ευθύνη φορτώνεται στα θύματα.
Το πιο τραγικό είναι πως η ατιμωρησία δεν εκτείνεται μόνο σε πλημμεληματικού τύπου παραβάσεις αλλά εκτείνεται και ανθρωποκτονίες πολλές από τις οποίες όχι μόνο έμειναν ατιμώρητες αλλά ξεχάστηκαν. Και ξεχάστηκαν ακριβώς γιατί για την κυρίαρχη αντίληψη ο δράστης αυτών δεν ήταν «άκρο».
Ωστόσο, το να εθελοτυφλούμε απέναντι στη βία της ακροαριστεράς είναι μια μορφή αδικαιολόγητου κατευνασμού. Και το ότι η στρουθοκάμηλος βάζει το κεφάλι της μέσα στο χώμα δεν είναι μέθοδος αντιμετώπισης ενός επικίνδυνου φαινομένου.
Πηγή: NewsFire.GR
