Παρά το μεταθεολογικό σκηνικό της εποχής που ζούμε, η στιγμή στην οποία ο καταρράκτης του φιλοσοφείν πέφτει πάνω στην γειωτική κοίτη του κοινωνιολογικού είναι ακόμη η αλληλεπίδραση (ή η διαλεκτική για αρκετούς) του Μικρού με το Μεγάλο. Φυσικά και οι μετουσιώσεις τους που θα συνεχίσουν να αλληλεπιδρούν. Στη δημιουργικότητα αυτής της πρόσκρουσης φύεται η ενδοθεωρητική διαμάχη της Δράσης με τη Δομή όσο και το ζήτημα της ιστορικής πρωτοκαθεδρίας για την οποία διαγκωνίζονται αέναα ο Λαός με τη συλλογική κραυγή του και ο Ήρωας με το ξεχωριστικό φως που ο ρομαντισμός πλείστων τον επιθυμεί να εκπέμπει. Στις περισσότερο προσβάσιμες επιφάνειες αυτής της διαδικασίας σκάει και η αλληλεπίδραση ανάμεσα στην μικρή προσωπική φωνή του πολίτη και το μεγάλο κοινωνικής επιρροής γεγονός που τον αγγίζει μέσα στην ολότητα θερμαίνοντας την επιθυμία του να πάρει θέση. Εκείνος απαιτεί να φέρει το ζήτημα στα μέτρα του (απο)δεχόμενος και τις γρατζουνιές των παραμέτρων που τον ξεπερνούν και ταυτόχρονα μισοσβήνοντας κρίσιμες συσχετίσεις. Τα δε Social Media που έχουν ορίσει την κατανομή της ημέρας μας βρίσκονται εδώ για να πολλαπλασιάσουν πρωτόγνωρα την παραπάνω σχέση. Ο λόγος ύπαρξης τους είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ακριβώς το να έχει ο οποιοσδήποτε εύκολης διατύπωσης και απειρέκτατης απεύθυνσης γνώμη για όσα υπό άλλες συνθήκες δε θα τον ρωτούσαν οι πολλοί.
- του Βασίλη Τσίκα
Το φετινό καλοκαίρι η μικρή άποψη επί του μεγάλου ζητήματος που κυριάρχησε στα posts και στα comments (πέρα από τους καναπειδήμονες των πυρκαγιών που είναι ενδημικοί όσο και αυτές, διαδεχόμενοι τους αντίστοιχους για την υγεία και για τις πολεμικές συγκρούσεις που παρατείνονται) είχε να κάνει με τη (λαθρο)μεταναστευτική πλημμυρίδα εκ Λιβυκού Πελάγους. Η τριπλέτα των διεισδυτικών υπογαστρίων της Ελλάδας ολοκληρώθηκε με την Κρήτη να συμπληρώνει Ανατολικό Αιγαίο και Έβρο στους δέκτες κι από κει στα μυαλά όλων μας. O τουρκικός δάκτυλος συνάγεται πασιφανώς εάν λάβουμε υπόψη δύο στοιχεία : την γεωπολιτική χρονικότητα της αρχής των εν λόγω ροών (προσέγγιση Άγκυρας-Χαφτάρ) όσο και το γεγονός ότι η Λιβύη αν και μη σταθερή και διαιρεμένη χώρα (παρότι ποτέ ουσιαστικά δεν συγκρότησε ενιαίο έθνος, περιελάμβανε τρία βασίλεια συνενωμένα μετέπειτα από την ιταλική αποικιοκρατία και διατηρημένα από το σιδερένιο χέρι του Καντάφι) αποτελούσε έναν εξειρηνευμένο χώρο για καιρό σε σύγκριση με την Συρία του 2015-16, όπου εγκαινιάστηκε η κρίση, από την οποία εν πολλοίς όντως άνθρωποι ξέφευγαν από το σφύριγμα των βομβαρδιστικών. Παράλληλα ο Λίβυος που μολαταύτα έχει δεχτεί βαρύ πλήγμα στο οικονομικό του επίπεδο από τα πρότερα, ενεργά χρόνια της εμφύλιας πύρωσης και της ανατροπής του καθεστώτος, γιατί δεν επιχειρούσε να διαφύγει πιο νωρίς αφενός και πως βρήκε αυτόν τον συγκεκριμένο Ιούλιο τα χρήματα που απαιτούσε ο διακινητής αφετέρου; Κάποιος σουλτάνος είναι φανερό πως μαγειρεύει χρήσιμους γενίτσαρους (και) στο χώρο που καταλάμβανε το πάλαι ποτέ Βιλαέτι Τριπολίτιδας…
Για τον μικρό δικαιωματιστή αλληλέγγυο με πληκτρολόγιο αρκούντως ταλαιπωρημένο όλα τα παραπάνω δεν έχουν σημασία. Τα στριμώχνει στις υποσημειώσεις και τις μπελαλίδικες δευτερολογίες των ανακοινώσεων. Εν αρχής προσπάθησε να συρράψει, μετωπικά και ηχορυπαντικά όπως συνηθίζει, το δημιουργούμενο ζήτημα (και τη διεθνιστική του «λύση») με το αποκαλυφθέν τις ίδιες ημέρες σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Ένοιωσε αρκετά μεγαλύτερος όταν ένωνε τις ολίγιστες κουκίδες που είχε πετάξει η ειρωνία των συγκυριών κάνοντας το σκάνδαλο να σχετίζεται με την ίδια Μεγαλόνησο στις ακτές της οποίας έφταναν οι λέμβοι των Λίβυων. Μέσα στον μιμιδιακό στροβιλισμό των «8 εκατομμυρίων προβάτων» που η τεχνητή νοημοσύνη φρόντισε να απεικονίσει βρήκε την αιχμή που αναζητούσε η αυταρέσκειά του. «Χώρεσαν τόσα πρόβατα, για 2500 μετανάστες κάνετε έτσι;» κάτι που σκέπαζε με ένα εύκολο πέπλο «κρυφολαμογιού» όποιον αντιδρούσε. Η φορολογική μέγγενη όμως που θα αποπληρώσει τα 500 εκατομμύρια του προστίμου για τον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν εξαιρεί τους εθνικιστές ή τους «νοικοκυραίους» κατά κανέναν τρόπο από το ξεζούμισμα. Η ειρωνία με λευκό τρίχωμα μπορεί να έχει νόημα μόνο εάν μιλάμε για κυβερνητικά στελέχη ή για βαμμένα και με αποδείξεις επωφελημένα κομματόσκυλα της Πειραιώς και αυτό με δράμια επιείκειας δεδομένου πως ούτε καν τα πορτοφόλια αυτών δεν προβλέπεται ότι θα ξεφύγουν από την αποκαταστατική οριζοντιότητα. Το ότι η κυβέρνηση όντως επιχειρεί, όσο την παίρνει, να μετακινήσει το φακό μακριά από τα του σκανδάλου προς το ζήτημα της ασφάλειας δεν σημαίνει ότι υπάρχει μονοδρομική και απόλυτη σχέση. Δε σημαίνει ότι αναιρούνται οι συνέπειες ή οι γεωστρατηγικές δυνητικότητες της λαθρομετανάστευσης με κάποιον τρόπο επειδή αυτή η αλληλουχία εμφάσεων είναι που ευαρεστεί πολιτικά και ψυχολογικά τους εξ αριστερών αντιπολιτευόμενους. Συν τοις άλλοις η σύνδεση που δε θα τολμήσουν να κάνουν (αφού θα τους στοιχίσει και παραδάκια και πόντους «ανώτερου») ανάμεσα στο μεταναστευτικό και τον ΟΠΕΚΕΠΕ είναι η ρίζα ακριβώς της ευρω-στημένης μπίζνας που υποβάσταξε και τα δύο. Η χαρωπή παρασιτοποίηση δηλαδή της οικονομικο-παραγωγικής και της εργασιακής απτότητας σε μορφή περίπου αέναων επιδοτήσεων με τα ευρώ να ρέουν από τα φαινομενικά «πάνω» προς κάποια ιδιαιτέρως συγκεκριμένα «κάτω», διαφορετικά από αυτά που τα έθνη της Ένωσης (μικρά και μεγάλα) ήθελαν και χρειάζονταν μέσα στις δεκαετίες.
Αφότου τα ψηφιακά μηρυκαστικά αρμέχτηκαν όσο επέτρεπε η αντοχή τους, οι μικροί μας θέλησαν να υπεισέλθουν στα της ιστορίας αμαυρώνοντας ακριβώς το μέγεθος των σημασιών της. Οι απόψεις ακατεύθυντου φιλομεταναστευτικού ριζοσπαστισμού καλυμμένου με μαύρες μπαντάνες, εντός και εκτός των comment sections, δεν έλλειψαν. Όμως είναι φανερό από την ίδια την ατμόσφαιρα πια πως ούτε ο (φοβερά κομφορμισμένος κατά τα άλλα) Έλληνας του μεταμνημονίου δεν τις ανέχεται. Η σκοτεινή περιβολή που θέλησαν να φορτώσουν βεβιασμένα στον Θάνο Πλεύρη (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, διαγγέλει και κατακεραυνώνει σαν να μην κυβερνούσε το δικό του κόμμα επί έξι συναπτά έτη με την ανοιχτοσυνοριακών έξεων κοινοβουλευτική αντιπολίτευση να έχει στο μεταξύ κονιορτοποιηθεί) ταυτίζοντάς τον χονδροειδώς με τον πατέρα του ή και με ένα φαντασιακά ατόφιο 1933 δεν είχε πραγματικούς δέκτες. Αυτό φάνηκε από τη μετέπειτα σχετική έρευνα της GPO που έδειξε όχι απλά αποδοχή μα επιθυμία σκληρότερων μέτρων από τη συντριπτική πλειοψηφία του δείγματος περιλαμβανομένων και των βάσεων των κομμάτων που υπάγονται στο κεντροαριστερό τόξο. Χρειάζονταν μεγάλη γενίκευση για τα μικρομέγαλα αδιέξοδα τους. Μια αφαιρετική ιστορικοφανούς «πανμπασταρδισμού» όπως θα έλεγε η λεξιπλασία μου αν ανέβαινε στο επόμενο επίπεδο.
Μακρύγλωσσες ημιδιασημότητες λοιπόν ανέλαβαν αυτό το καθήκον με προσωπικές τους αναρτήσεις όπως έχουμε συνηθίσει μόλις συμβαίνουν τέτοιες αναταράξεις. Η φιλοσοφία του επιθυμητού πράγματι διαπλέκεται και εδώ με το κοινωνιολογικό παράγοντα όχι όμως στο αμάλθειο κέρας της επωφελούς πορείας μα στις συμπληγάδες συνθλιβής για το ιστορικό συμπέρασμα και παράδειγμα. Η ανάρτηση που συμπύκνωσε αρτιότερα τη θεώρηση μέσα στην δεικτική της ψευτοπληρότητα μεγάλου ανήκει στον Γιάννη Ανδουλιδάκη. Αυτόν που από μαγικές συμπτώσεις δημοσιογραφούσε και στο συριζαΐκό Κόκκινο και στο μητσοτακικό Protagon. Ο εν λόγω μικρός, ηθικός σχολιαστής έγραψε για τα «150.000 χρόνια εποικισμού της Κρήτης» και περηφανεύτηκε για τα βενετσιάνικα και τα οθωμανικά πολιτιστικά στοιχεία που έχουν διατηρηθεί στο τοπίο γύρω από το σπίτι του με την αχρονική ελαφρότητα του ιδεολογικώς αντιιστορικού. Ανέφερε σε μια πρόταση την παρουσία λαών που πάτησαν σε κρητικό έδαφος και που μπορεί να χωρίζονται από χιλιετίες καταιγίδων και σιδήρου ο ένας από τον άλλον με την ελληνική πλειοψηφία του πυρήνα παρ’ όλα αυτά να μην αποθνήσκει ποτέ. Τους παρουσίασε οριακά σαν να αναφερόταν στα χρώματα μιας παλέτας, στα διαθέσιμα υλικά μιας φρουτοσαλάτας ή στις αλληλοδιαδεχόμενες αναβαθμίσεις ενός gadget.
Ο σαφέστατος τρόπος «επαφής» των περισσότερων νεοεισερχόμενων ομάδων με τους προηγούμενους, τα σχετιζόμενα πτώματα, οι βιασμοί χηρών και ορφανών θυγατέρων (και οι συνακόλουθοι καταναγκαστικοί γάμοι) δια των οποίων πραγματοποιήθηκε το «ανακάτεμα με τους ντόπιους» που τόσο ελαφριά περιγράφεται στην ανάρτηση και οι (πραγματικοί) εκτοπισμοί, περιορισμένοι ή μη στα όρια του ίδιου του νησιού, χάνονται εγκληματικά μέσα στη ρητορική της χαρωπής ποικιλίας και στη «στενότητα» όσων έχουν αντίθετη οπτική και αραδιάζουν γεγονότα αντί πόθους. Αν και κάτι μου λέει ότι όταν αλλάξει γραμμή στην κλήση θα μιλάει μάλλον άνετα για «τη μαμή της ιστορίας». Η αιματοβαμμένη όμως άλωση του Ηρακλείου από τα αραβικά στρατεύματα του Αμπού Χαφέζ Ουμάρ το 828 μΧ και η μετέπειτα ανάκτηση από τον εξίσου ανηλεή Νικηφόρο Φωκά σχεδόν ενάμισι αιώνα αργότερα δεν είναι έμπλεα πτωματοστρωμένης ιστορικής σημαντικότητας αλλά μάλλον υφίστανται ως πιτσιλιές κουλτουραλικού πειραματισμού με συμπτωματικό πληθυσμό, στρατό και λάβαρο. Οι επτά Bενετοτουρκικοί Πόλεμοι (με τον πέμπτο να αφήνει το 1669 την Κρήτη στην κυριαρχία της Υψηλής Πύλης) και οι περίπου δεκαπέντε επαναστάσεις που σημειώθηκαν στο νησί από το τέλος του 18ου αιώνα έως το 1905 του βενιζελικού Θερίσου λογικά αποτελούν απλώς ραντισμένα με άρωμα πολέμου βήματα ενός χορού αισθητικών καινοτομιών. Οι δύο Κρητικοί Πόλεμοι της ελληνιστικής περιόδου εικάζω πως δεν υπάρχουν. Ταλανίζουν μνημικά τον αλληλέγγυο άλλωστε καθώς πλήττεται από την ενοχλητική απαρχή ενός Μεγαλέξανδρου τα μετέπειτα του οποίου υποχρεούται να σνομπάρει αλλά ταυτόχρονα η πολιτισμοκεντρική υπερφιλολογία βρίσκει σε αυτήν την εποχή σπάνιας γονιμότητας έδαφος για να φυτέψει την γενίκευση της.
Η όλη σοφιστία είναι φανερό πως θα αποτελέσει το πιο επώδυνο ίσως μπούμερανγκ για τον αλαζόνα ανθέλληνα που την μηχανεύτηκε εκφράζοντας τους περισσότερους ομοίους του. Και αυτό διότι δικαιώνει πανηγυρικά από την πίσω πόρτα, εξισώνοντας ιστορικά βέβαιους καταπατητές και σφαγείς ξένους με τους υπερασπιζόμενους από τον ίδιο μετανάστες, τις θεωρήσεις περί εισβολέων που ξορκίζει με ανθρωπιστική ασημόσκονη. Ακόμα και αν αποτύχει η ολική τους επιβολή οι ασυνόδευτοι, μάχιμοι Λίβυοι θα έχουν αφήσει τις πατημασιές τους σε γη του Νταρ Αλ-χαρμπ με την πιθανή νίκη τους να στερούσε από τον Έλληνα την ιδιοπροσωπία του στον τόπο και τον πλανήτη. Το πολυπολιτισμικό μοντέλο το οποίο δόξασε όταν είχε περιθώριο να το δοξάζει, και την περίοδο της καμπής έκανε τα πάντα για να παρουσιάσει ως ζωντανό το κουφάρι του, ενταφιάζεται πια από τις ίδιες τις προοδευτικές προκείμενες. Παράλληλα δεν είναι δυνατόν να μην μας ωθεί όλο αυτό σε μια συστάδα τσουχτερών συσχετιστικών ερωτημάτων πάνω σε αυτή τη φόρμα συλλογισμού επί της «ιστορικής εξαίρεσης» που απλώνεται από το 1939 έως το 1945, την οποία όλοι οι αριστεροί και οι προοδευτικοί τηρούν για να ανανεώνεται η αιμοδότηση της όποιας λαϊκομαζικής τους απήχησης. Αυτό θα είναι το δικό μας παίγνιο μέθεξης φιλοσοφικού-κοινωνιολογικού, του μικρού και του μεγάλου που πλήττουν τον αδαή.
Γιατί, λοιπόν, το oθωμανικό Ηράκλειο ερμηνεύεται ως σελίδα ξεπερασμένων καταστάσεων από τις οποίες πρέπει να διατηρηθεί μόνο το υποτιθέμενο πολιτισμικό υπόλειμμα αλλά δεν ισχύει το ίδιο για το γερμανικό Κοντομαρί; Εάν όλοι οι λαοί είναι αντιιστορικοί ατμοί επιρροής προς μια τελεολογία ουδετεροποιημένης πλην πλουμιστής νιρβάνας, για ποιό λόγο ο τεκές του Οθωμανού και το φρούριο του Βενετού συμβάλλουν περισσότερο σε αυτό από ότι το γερμανικό νεκροταφείο στο Μάλεμε; Εφόσον η ίδια η κοινοτική στιβαρότητα ενός έθνους και τα ξίφη που (θα) την πραγματώνουν δεν έχουν σημασία στη διαχρονία, ποιό «αυθεντικό έθνος» πάσχιζε ο Ζεύγος να πει πως εκπροσωπούν οι κομμουνιστές και οι προλετάριοι στο άρθρο του στον Ριζοσπάστη το 1936; Ποιόν και τι ακριβώς πρόδωσε υπό αυτούς τους όρους ο δωσίλογος (αλλά και ο «αργός μοιρολάτρης» κατά τον Γληνό) στην Κατοχή; Θα μπορούσε μάλιστα να μιλούσε τη γλώσσα του Ανδρουλιδάκη. Να υποστήριζε δηλαδή ότι συνέβαλλε ώστε οι Έλληνες να γίνουν ένα λειτουργικό πολιτισμικό κομματάκι της «Ευρωπαϊκής Νέας Τάξης» που γινόταν τότε αντιληπτή ως μεγαλύτερη ολότητα η οποία του υποδείκνυε ότι τα (παροντικά και μελλοντικά βέβαια) συμφέροντα του λάμπουν προς εκείνη την κατεύθυνση.
Δεν αναμένουμε ιδιαίτερα από τρικυμιασμένους με ερντογανική χορηγία και αταβιστική οικοφοβία να αντιληφθούν και να διορθώσουν τα fallacies τους. Το καντήλι όμως της πληθυσμιακής μεταλλαγής με την τριτοτέταρτη, φιλομηδενιστική του υπεράσπιση πρέπει να λεχθεί επιβλητικά ότι έχει καεί εδώ και καθόλου λίγα χρόνια. Οι δε στρατηγικά τοποθετημένες ριπές όσων καλωσόριζαν (και) τους Λίβυους περί δημογραφικού, έλλειψης εργατών ή ασφαλιστικού που σχοινοβατεί απλώς ρίχνουν μισοαναμμένα σπίρτα πάνω σε αυτό ακριβώς το αποκαήδι. Δε μπορούν εν ολίγοις να συσχετίζουν ελαφρά τη καρδία δημογραφικό και αφροασιατικά κύματα αγνώστων στοιχείων καθότι ήδη είπαμε πως δε τους ενδιαφέρει η πρωταρχική, (αυτο)καθορισμένη κοινότητα που οπλοφορεμένη κατοχυρώνει εδαφική αποκλειστικότητα ούτως ώστε να χτίσει κράτος με τις όλες απολήξεις του, και επιπλέον είναι οι ίδιοι απότοκα κι υπερασπιστές μέχρι σήμερα της επικρατούσας ηδονο-απελευθερωτικής τάσης που προκάλεσε την αρχική τρύπα στις γεννήσεις τη δεκαετία του 1980. Ίδια περίπτωση με την πολυεθνική που επί δεκαετίες μόλυνε και κατέστρεφε την πλάση αδιάφορη για όλα τα άλλα και τώρα θέλει να μπει με διακριτικά «έμπιστου» στο παζαράκι της πράσινης ανάπτυξης ενώ κιόλας οι ρυπογόνες πλευρές της απλά μετακόμισαν χωρίς θόρυβο κάπου στην Ινδική Υποήπειρο. Μα, κάπως έτσι δεν είδαμε ότι βλέπουν τα έθνη οι προοδευτικοί; Πολύ μικροί για να χωρέσουν στο μεγαλοπρεπές του χρυσοφώτιστου πεπερασμένου ενός έθνους που διαθέτει γη και σκοπό προς υπεράσπιση. Πολύ πλασματικά μεγάλοι, τελικά, για να αγγίξουν αληθινά έστω και την ψυχή του αυθεντικού ενός…
ΠΗΓΕΣ
https://www.cnn.gr/politiki/story/486162/yvridiki-apeili-to-metanasteftikο-o-rοlos-tis-tοurkias-sti-livyi-kai-i-metastrofi-xaftar
https://vouliwatch.gr/news/article/metanasteytikο-yperpsifistike-to-nomoshediο-gia-tin-antimetopisi-tis-paranοmis-metanasteysis
https://www.parapοlitika.gr/politiki/article/1595007/dimoskopisi-gpo-gia-ta-parapolitika-diakommatiko-nai-sti-skliri-grammi-stο-metanasteutiko-7-stous-10-thelοun-teihοs-stοus-paranomous-metanastes/
https://www.facebοok.com/share/p/1C7rLE678D/
https://aski1821.gr/to-ethnοs-tοn-kommοyniston/
