Γράφει ο Χρήστος Μυτιλινιός.
«Το «Μέχρι Τέλους» είναι τρόπος ζωής, είναι κώδικας αξιών που εσείς δεν έχετε», είπε στην ομιλία του στη Βουλή ο πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, κοιτώντας στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ και απευθυνόμενος στους βουλευτές της αριστεράς.
Τι είναι όμως πάνω από όλα αυτό το «Μέχρι Τέλους»; Τι σηματοδοτεί και πώς μπορεί να βοηθήσει εν τέλει ολόκληρη τη Νέα Δημοκρατία;
Το «Μέχρι Τέλους», είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να συστήνεται πλέον η Αστική Δημοκρατία. Μέχρι πρότινος, όταν αναφερόμασταν στην Αστική Δημοκρατία, σκεφτόμασταν πάντα αυτό το «τσάι και συμπάθεια» που πολύ εύστοχα την χαρακτήριζε. Δεν είχαμε άδικο. Και το σημαντικό είναι ότι χάρη σε αυτό το «τσάι και συμπάθεια», η Νέα Δημοκρατία παραχώρησε ακόμα και κομμάτι των ιδεολογικών της θέσεων, προκειμένου να την υπερασπιστεί.
Πλέον όμως, έχουμε φτάσει στο σημείο όπου η Αστική Δημοκρατία πρέπει να αμυνθεί από κανονικούς κατσαπλιάδες, υποστηρικτές του Βελουχιώτη, όπως οι ίδιοι διαμηνύουν. Η Αστική Δημοκρατία που με κόπο κατάφερε να επιβιώσει όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, βρέθηκε στα χρόνια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΑΥΓΗΣ, πιο εκτεθειμένη, πιο ευάλωτη και σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ποτέ.
Κατάφερε και πάλι να επιβιώσει, έστω και λαβωμένη.
Εκεί ακριβώς, ήταν ο καθοριστικός ρόλος του Σαμαρά.
Ο Σαμαράς, ως πρόεδρος της ΝΔ αλλά και ως πρωθυπουργός, «κοούτσαρε» άριστα όσους τον πίστεψαν. Ως «El Profesor» της Αστικής Δημοκρατίας, προετοίμασε την ομάδα της Νέας Δημοκρατίας και επί πρωθυπουργίας του, αλλά και ύστερα, βεβαίως με τη συμβολή του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε μια ομάδα «κρούσης» απέναντι στην αριστεροχουντική, νεοκομμουνιστική, καθεστωτική λαίλαπα που υφάρπαξε την εξουσία.
Πρώτα από όλα, έδωσε τη δύναμη στους δεξιούς της Νέας Δημοκρατίας, να δηλώσουν παρόντες στην ιδεολογική μάχη. Η δεξιά μετά τη χούντα των συνταγματαρχών, ηττήθηκε κατά κράτος στα βιβλιοπωλεία, στα θέατρα και τα πανεπιστήμια ως ιδεολογία. Ακόμη και οι φερόμενοι ως δεξιοί, πάντα φορούσαν το μανδύα του του κεντρώου ή του κεντροαριστερού ακόμα ακόμα, προκειμένου να καταφέρουν να συνυπάρχουν σε συζητήσεις με τους έχοντας υποστεί την απόλυτη πλύση εγκεφάλου συμπολίτες τους. Το ίδιο έκανε και σύσσωμη η ΝΔ προκειμένου να κερδίζει εκλογές.
Ο Σαμαράς το άλλαξε αυτό. Έβγαλε μπροστά ως «βαριά πυροβολικά» εκείνους που ναι μεν έφαγαν το πολιτικό ξύλο της ζωής τους αυτά τα χρόνια, όμως κατάφεραν να δώσουν πνοή και δύναμη στη δεξιά. Το ίδιο έκανε στη συνέχεια και συνεχίζει μέχρι σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όχι με τον ίδιο τρόπο ή στον ίδιο βαθμό, όμως το κάνει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι υπήρξε υπουργός του Σαμαρά και μάλιστα σε θέση κλειδί της διακυβέρνησής του.
Εν συνεχεία ο «El Profesor», έδειξε το δρόμο στη μη ανοχή των τραγελαφικών σχολιασμών προς τη δεξιά. Αναδεικνύοντας τα πραγματικά πιστεύω της κεντροδεξιάς, την εργασία, την προκοπή, την πυγμή, την πραγματικά προοδευτική οπτική και πρακτική των πραγμάτων, «τάισε» επί της ουσίας δύναμη και τα στελέχη και τους υποστηρικτές της Νέας Δημοκρατίας, ώστε να πιστεύουν πραγματικά στις ιδέες τους και όχι να το «παίζουν» λίγο από εδώ και λίγο από εκεί για να μαζέψουν ψηφαλάκια.
Μη βιαστείς να μου πεις γιατί έχασε τις εκλογές το 2015. Έχουμε ξαναπεί, ο Τσίπρας εκείνη την περίοδο απλά δεν γινόταν να χάσει. Ήταν η «ωραία Ελένη» για το λαό. Ο Όμηρος, δεν μας λέει αν η ωραία Ελένη ήταν ξανθή ή μελαχρινή ή κοκκινομάλλα. Ακριβώς για να μπορεί να τη φαντάζεται ο αναγνώστης όπως εκείνος πιστεύει ότι είναι το ωραίο. Έτσι κι ο Τσίπρας. Το 2015, θα τον ψήφιζε κάποιος ακόμη και λ.χ. για να του βρει γυναίκα να παντρευτεί. Μόνο αυτό δεν είχε τάξει δημόσια.
Και βέβαια η πιο μεγάλη στιγμή του «El Profesor» Σαμαρά, ήταν η Novartis. Ήταν η σκευωρία που προσπάθησαν να στήσουν. Τον υποτίμησαν όπως κι εκείνος είπε πολύ σωστά στην ομιλία του στη Βουλή. Πίστεψαν ότι η Αστική Δημοκρατία δεν θα μπορεί να απαντήσει και θα διασύρεται συνεχώς, μέχρι να ξαναχάσει η ΝΔ τις εκλογές και να σπάσει σε κομμάτια η κεντροδεξιά. Εξ ου και ο εκλογικός νόμος. Ακυβερνησία, ρυθμιστής ο ΣΥΡΙΖΑ και μόνιμα στην εξουσία. Εκεί ακριβώς είναι που «λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο». Εκεί ακριβώς είναι που ο «Profesor» βγήκε μπροστά και ξεκίνησε το «Μέχρι Τέλους». Εκεί ακριβώς είναι που η Αστική Δημοκρατία πέρασε στην αντεπίθεση, απέναντι σε εκείνους που ήταν έτοιμοι να σφετεριστούν ό,τι ήταν διαθέσιμο προκειμένου να καταλάβουν τους «αρμούς της εξουσίας». Και εν τέλει, η Αστική Δημοκρατία αποδείχθηκε ισχυρότερη από το παρακράτος που στήθηκε την περίοδο 2015-2019.
Η παρακαταθήκη λοιπόν του «El Profesor», σήμερα δίνει όλο τον τόνο που χρειάζεται η Αστική Δημοκρατία για να συνεχίσει να επουλώνει τις πληγές της. Ο δρόμος είναι μεγάλος, πρέπει να έλθουν τιμωρίες, ποινές, ακόμη ακόμη και φυλακίσεις όπου χρειάζεται.
Σε κάθε περίπτωση όμως, το «Μέχρι Τέλους» ξεκίνησε για τα καλά. Και όταν ολοκληρωθεί, ο «El Profesor» της Αστικής Δημοκρατίας, θα αναγνωριστεί από όλους, ως ο βασικός αίτιος για την επιβίωση του πολιτεύματος.
