Γράφει ο Γιάννης Κίτσος.
Παρατηρώντας την επικαιρότητα, κυρίως με όλους αυτούς τους υποστηρικτές του δολοφόνου απεργού πείνας αλλά και πάσης φύσεως μειοψηφίες ακτιβισμού και δικαιωματισμού μου έρχεται στο μυαλό αυτό που αναφέρει στα Πολιτικά του ο Αριστοτέλης για ένα όρκο των ολιγαρχικών που, όπως λέει, «είναι του συρμού σήμερα». Ο όρκος λέει: «Υπόσχομαι να είμαι εχθρός του δήμου και να κάνω ότι μπορώ για να δίνω κακές συμβουλές». Ο Αριστοτέλης πάνω από έναν αιώνα αργότερα αναφερόταν στο ιστορικό γεγονός που βρίσκουμε στον Θουκυδίδη κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου.
Εκείνη την περίοδο, η ναυτική δύναμη της Αθήνας βασιζόταν στα λιμάνια της ιδιαίτερα τον Πειραιά, κέντρο της εμπορικής κίνησης και οχυρό του δημοκρατικού κόμματος· και από στρατηγική άποψη, στα τείχη που θωράκιζαν την Αθήνα και αργότερα τα Μακρά Τείχη όπου τη συνέδεαν με τα λιμάνια του Πειραιά και του Φαλήρου. Βρίσκουμε, έτσι, πως για παραπάνω από ένα αιώνα η ηγεμονία, ο στόλος, το λιμάνι και τα τείχη μισούνταν από τα ολιγαρχικά κόμματα της Αθήνας ως τα σύμβολα της δημοκρατίας και ως πηγές της δύναμης της που έλπιζαν μια μέρα να καταστραφούν.
Για να μπορέσει η ακραία πτέρυγα των αθηναϊκών ολιγαρχικών κύκλων να διατηρήσει τα κεκτημένα της και να μην καταστεί δυνατή η μετάβαση στη δημοκρατία στην Αθήνα, καθόλη τη διάρκεια του πολέμου συνωμοτούσαν με τον εχθρό. Εικοσιέξι χρόνια πριν από την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, το ολιγαρχικό κόμμα δεν δίστασε να κάνει την πιο ωμή προδοσία. Αποφάσισαν να συνωμοτήσουν με τη Σπάρτη εναντίον της πατρίδας τους. Όπως συμβαίνει μερικές φορές με τους ολιγαρχικούς, το ταξικό συμφέρον παραγκώνισε τον πατριωτισμό τους.
Αν και παραγκωνίστηκε, προφανώς, σκοπός των ολιγαρχικών Αθηναίων δεν ήταν η προδοσία της πόλης τους. Ουσιαστικά, οι ολιγαρχικοί δεν τάχτηκαν κατά της πόλης τους αλλά κατά του πολιτεύματος που συμπολίτες τους επιθυμούσαν να εγκαθιδρύσουν. Και αυτό δεν ήταν άλλο από την δημοκρατία. Οι ολιγαρχικοί, λοιπόν, υπήρξαν εχθροί της δημοκρατίας.
Η Αθηναϊκή δημοκρατία λίγο πριν αλλά και κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου είχε να αντιμετωπίσει την με κάθε τρόπο αντίσταση των ολιγαρχικών. Η Ελληνική δημοκρατία έχει να αντιμετωπίσει την αντίσταση των σύγχρονων ολιγαρχικών, των αριστερών. Κατά τη διάρκεια της εισβολής των Ιταλο-Γερμανικών δυνάμεων, το ΚΚΕ θα μετάσχει στον πόλεμο και θα οργανώσει την Εθνική Αντίσταση μόνον όταν ο Χίτλερ αποφασίζει να επιτεθεί, εκκινώντας τη Επιχείρηση Μπαραμπαρόσα, εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή τον 06/1941.
Η αριστερά δεν δίστασε να ταυτιστεί με την προλεταριακή Σοβιετική Ένωση κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν ο ελληνικός στρατός επικρατούσε στο αλβανικό μέτωπο και απελευθέρωνε την Βόρειο Ήπειρο, ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης, καλούσε τους εργάτες των πολεμικών εργοστασίων να σαμποτάρουν την παραγωγή, τους εργάτες των μεταφορών να σαμποτάρουν τις μεταφορές πολεμικού υλικού στο μέτωπο και τους στρατιώτες να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον των αξιωματικών.
Αιματοκύλησε την χώρα και κατέστρεψε σημαντικό μέρος των υποδομών της χώρας κατά την διάρκεια του εμφυλίου. Αλλά και καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης υπήρξε πολέμιος των μεταρρυθμίσεων. Πρόσφατα η γενναία προσπάθεια μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης Σαμαρά – τα σύγχρονα Μακρά Τείχη -, αφού αρχικά σαμποταρίστηκε τα μάλα από τον ΣΥΡΙΖΑ στην συνέχεια διακόπηκε βίαια. Η αριστερά ταυτίστηκε και με τους εχθρούς της δημοκρατίας για να μπορέσει να το πετύχει αυτό. Η Ελλάδα ενώ έβγαινε από την μακρόχρονη οικονομική κρίση, αποχτούσε την χαμένη ανταγωνιστικότητα και αξιοπιστία της και έμπαινε σε έναν ενάρετο κύκλο, γύρισε βίαια και πάλι στον φαύλο κύκλο. Τις δε καθεστωτικές τάσεις της αριστεράς τις βιώσαμε καθόλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης της – τρόπος του λέγειν. Μεγάλη υπήρξε η ανησυχία αν θα προσέφευγε ακόμη και σε εκλογές.
Τα «Μακρά Τείχη» της κυβέρνησης Σαμαρά επιχείρησε να γκρεμίσει το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα απειλεί όποια «Μακρά Τείχη» προσπαθεί να στήσει η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι αριστεροί κύκλοι επιχειρούν το ίδιο ακριβώς. Την στιγμή που η χώρα δέχεται εθνικές, υγειονομικές και οικονομικές προκλήσεις, η αριστερά, αδύναμη και αδιάφορη να παρουσιάσει μια ουσιαστική αντιπολίτευση, αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά ως η πέμπτη φάλαγγα.
Δεν διστάζει να ταυτιστεί με τους εχθρούς της δημοκρατίας. Με εκείνους που δεν επιζητούν την μεταρρύθμιση των πολιτικών θεσμών, αλλά την κατάρρευση της δημοκρατίας. Ταυτίζεται με 50 άτομα που κάνουν κατάληψη στην πρυτανεία πανεπιστημίου για να εκφράσουν την συμπαράσταση τους σε έναν απεργό πείνας δολοφόνο. Ταυτίζεται με μερικές χιλιάδες οπαδούς του που κλείνουν τους δρόμους της πόλης καθημερινά και που τον τελευταίο μήνα έχουν πραγματοποιήσει παραπάνω από 350 εμπρηστικές ή άλλες επιθέσεις κατά της αστικής δημοκρατίας και κράτους δικαίου.
Αλλά και με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ. Και αν αυτές οι δυο ακραία φασιστικές ομάδες ή και τάγματα εφόδου καταφέρουν να καταλύσουν την αστική δημοκρατία και κράτος δικαίου και βρεθούν αύριο στην εξουσία αναρωτιέμαι έχουν συναίσθηση του μεγέθους της κρατικής βίας που περιμένει τον έλληνα; Μάλλον για αυτούς η διακυβέρνηση των λαφυραγωγών είναι προτιμότερη από την αστική δημοκρατία και κράτους δικαίου.
Ακόμα και κατά την διάρκεια της πανδημίας, ανεχόμαστε διαδηλώσεις ακτιβιστών και δικαιωματιστών που επιθυμούν την κατάλυση της δημοκρατίας. Οι ολίγοι αυτοί που στρέφονται ευθέως και ανοιχτά απέναντι στους θεσμούς της δημοκρατίας. Με όλους αυτούς που ταυτίζεται σήμερα σύσσωμη η αριστερά. Αυτοί οι ολίγοι που επιθυμούν την κατάλυση της δημοκρατίας, για αυτούς δεν είναι φασίστες, δεν είναι ολιγάρχες, δεν είναι τύραννοι της καθημερινότητας και ασφάλειας μας αλλά πολιτικοί ακτιβιστές και επαναστάτες.
Και για να δικαιολογήσει τις πράξεις των αριστερών φασιστών προπαγανδίζει, όπως ανέκαθεν έκανε αλλά κυρίως το 2012, ότι η δημοκρατία που ζούμε σήμερα είναι φασισμός. Και γιατί αυτό; Γιατί ταυτίζεται με την περιγραφή όλων αυτών των φασιστικών ομάδων, ότι οι δημοκράτες είναι έκφυλοι και φιλάργυροι, θρασείς, άνομοι και αναίσχυντοι, άγρια και φοβερά αρπακτικά θηρία, άνθρωποι που ικανοποιούν κάθε καπρίτσιο, που ζουν μονάχα για τις απολαύσεις και για περιττές και όχι καθαρές επιθυμίες.
Αρνούνται να καταλάβουν ότι αρχή μιας δημοκρατικής πολιτικής είναι η πρόταση να δημιουργήσουμε, να αναπτύξουμε και να προστατεύσουμε πολιτικούς θεσμούς για την αποφυγή της τυραννίας. Δηλαδή να τους προστατεύσουμε από όλους αυτούς τους δυνητικούς τυράννους. Κανείς δεν είπε ότι στην δημοκρατία δεν γίνονται σφάλματα ή ότι η σημερινή διακυβέρνηση είναι τέλεια. Με την στήριξη, όμως, όλων αυτών των φασιστών-ολιγαρχών αρνούνται αυτό που μπορεί να λεχθεί ότι συνεπάγεται η υιοθέτηση της δημοκρατικής αρχής, η πεποίθηση, δηλαδή, πως η αποδοχή ακόμα και μιας κακής πολιτικής σε μια δημοκρατία είναι προτιμότερη από την υποταγή σε μια τυραννία, όσο σοφή ή καλοπροαίρετη και αν είναι αυτή.
Δεν διαθέτουν τα δημοκρατικά ένστικτα να καταλάβουν ότι είναι εντελώς λάθος να κατηγορούμε τη δημοκρατία για τις πολιτικές ατέλειες ενός δημοκρατικού κράτους. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να κατηγορούμε τους εαυτούς μας, τους πολίτες δηλαδή ενός δημοκρατικού κράτους. Και όντως ασκείται καθημερινά δημιουργικότατη κριτική απέναντι στα πρόσωπα και πολιτικές της σημερινής κυβέρνησης. Όχι όμως από την αριστερά. Η αριστερά δεν ταυτίζεται, με εκείνους που στρέφονται κατά προσώπων και των πολιτικών τους αλλά με όλους αυτούς που στρέφονται κατά θεσμών. Και εκείνοι που πέφτουν σε αυτή την παγίδα και ασκούν κριτική στη δημοκρατία, για οποιουσδήποτε «ηθικούς» λόγους, παραβλέπουν τη διάκριση ανάμεσα στα προσωπικά και τα θεσμικά προβλήματα. Οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν μπορούν να αυτοβελτιωθούν· το πρόβλημα της βελτίωσης τους είναι πάντοτε πρόβλημα προσώπων και όχι θεσμών.
Ας πάρουμε και ένα τελευταίο μάθημα, όμως. Μετά την οικονομική κατάρρευση στην οποία είχε οδηγήσει ο λεγόμενος «πολεμικός κομμουνισμός», ο Λένιν εισήγαγε τη «Νέα Οικονομική Πολιτική» του. Ξεκίνησε αποκαθιστώντας τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εικόνας που με τόσες ανθρώπινες θυσίες είχε ξεριζώσει. Χρήματα, αγορές, εισοδηματικές διαφοροποιήσεις και ιδιοκτησία – για ένα διάστημα, ακόμα και ιδιωτική επιχείρηση στην παραγωγή – επανεισάχθηκαν. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα κάποιοι συνεχίζουν όχι μόνο να στηρίζουν τις μαρξιστικές ουτοπίες του Λένιν, που ο ίδιος όμως αρνήθηκε, ταυτίζονται και με τις αλλοφροσύνες των Προυντόν, Κροπότκιν, Μπακούνιν, κ.α. αλλά και νευρώσεις και υστερίες των απανταχού μπαχαλάκηδων.
Τα ανωτέρω για όλους εκείνους που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν εμμονικά να κοιτάνε μόνο το τυρί και να αγνοούνε την φάκα…
