Αυτά (προ)έβλεπε ο Σαμαράς και δεν τους παρέδωσε το Μαξίμου

1141

Γράφει ο Χρήστος Μυτιλινιός.

Θυμάμαι σαν χθες την έκπληξη όλων, όταν ο Αντώνης Σαμαράς δεν υποδέχθηκε ως πρωθυπουργό τον Τσίπρα στο Μαξίμου και δεν του «παρέδωσε το κλειδί« ο ίδιος αλλά δι’ αντιπροσώπου.

Και θυμάμαι επίσης όλοι να λένε πως φέρθηκε εγωιστικά, χωρίς πολιτικό πολιτισμό, ότι δεν ήταν πολιτικά ορθό αυτό που έκανε ο πρώην Πρωθυπουργός.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Ο Σαμαράς λοιπόν ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος προσπάθησε να δώσει ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα στην παράταξή του. Και το πέτυχε ως έναν βαθμό και θα το είχε πετύχει ακόμη περισσότερο, αν δεν είχε όλη αυτή την εσωκομματική φαγωμάρα από διαφόρους δελφίνους καλοθελητές. Στη διάρκεια της προεδρίας αλλά και της διακυβέρνησής του, δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον πόλεμο των δανειστών και τους δημαγωγούς της εγχώριας αντιπολίτευσης. Είχε επίσης να αντιμετωπίσει όλους εκείνους που μέσα στο ίδιο του το κόμμα, αρνούνταν με πείσμα να αποδεχθούν την απόφαση του νεοδημοκρατικού σώματος, που τον είχε εκλέξει αρχηγό και μάλιστα από την πρώτη Κυριακή. Και παράλληλα, είχε να προσπαθεί συνεχώς να βρίσκει «χρυσές τομές» για να μπορεί να συγκυβερνά τόσο με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, όσο και στις αρχές με τον Φώτη Κουβέλη.

Πριν τον Σαμαρά η ΝΔ ήταν κάτι ανάμεσα σε ένα τρόπον τινά κεντροδεξιό σοσιαλιστικό κόμμα, που το επίσημο ένδυμά του ήταν το πασοκικό, προκειμένου να αναλάβει την εξουσία. Κι όταν την αναλάμβανε, τα έκανε μαντάρα, γιατί ακριβώς προσπαθούσε να εφαρμόσει πολιτικές σοσιαλιστικές, που ήταν άκρως αντίθετες με εκείνες που πρεσβεύει ως παραδοσιακή κεντροδεξιά. Ο Σαμαράς λοιπόν αυτό δεν το έκανε. Προέταξε την συντηρητική πλευρά της παράταξης στα κοινωνικά αλλά και τη φιλελεύθερη στα οικονομικά, ξαναλέω όμως, στο βαθμό που μπορούσε, έχοντας μια συγκυβέρνηση να συντηρήσει.

Με το ξεκάθαρο λοιπόν ιδεολογικό της στίγμα πλέον η Νέα Δημοκρατία, μπήκε σε έναν άνισο ιδεολογικό «πόλεμο» με την αριστερά. Και λέω άνισο, γιατί μην ξεχνάμε ότι η αριστερή ιδεολογία είχε επικρατήσει επί 4 δεκαετίες πλήρως στο μυαλό των Ελλήνων.

Όταν ο Σαμαράς λοιπόν προσπαθούσε να εξηγήσει τι σημαίνει Αριστερά, δεν έβρισκε ευήκοα ώτα, ούτε καν στο ίδιο του το κόμμα. Όταν προσπαθούσε να εξηγήσει ότι κινδυνεύει η Δημοκρατία με αυτό το συνονθύλευμα νεοκομμουνιστών καθεστωτικών που με φόρα ερχόταν προς την εξουσία, δεν τον καταλάβαιναν οι σημερινοί «πεφτοσυννεφάκηδες» που εκπλήσσονται από τα πεπραγμένα της αριστερής διακυβέρνησης 2015-2019. Μόνο όσοι μπήκαν στην διαδικασία να ασχοληθούν με την ιδεολογική μάχη και να μελετήσουν τον τρόπο που κυβερνούσαν οι Στάλιν, Μάο κλπ κατάφεραν να καταλάβουν τι ακριβώς προμήνυε ο Αντώνης Σαμαράς στον προεκλογικό αγώνα του 2015. Μόνο όσοι καταλάβαιναν πως το σύνθημα «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», προέρχεται από βαθιά κομμουνιστική επιθυμία, αγάπη και προσδοκία του Μελιγαλά.

Ναι, ο ιδεολογικός αγώνας ήταν άνισος. Και ήταν άνισος γιατί η αριστερά έχει κυριαρχήσει σε αυτή τη χώρα στους τομείς που έπρεπε, ώστε να μεγαλώνει γενιές Ελλήνων με τις ιδεοληπτικές ασυναρτησίες της. Στην παιδεία, την τέχνη, τον συνδικαλισμό. Ή πιο απλά, στο θέατρο, στο Πανεπιστήμιο και στην πλατεία.

Βάσει αυτών των εφοδίων λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε τη μάχη του 2015. Και βάσει αυτών των γνώσεων προέβλεπε και έβλεπε τι ερχόταν. Και βάσει αυτών φυσικά, δεν παρέδωσε το Μαξίμου στους καθεστωτικούς. Και βέβαια, όσο περισσότερα αποκαλύπτονται, τόσο περισσότερο δικαιώνεται.

Και η ιστορία, δεν έχει μιλήσει ακόμη…