Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Με την Έλλη Παπαγγελή είχαμε κάποτε, παλιά, βγει στις διαδικτυακές ρούγες (για να λέμε την αλήθεια, ντροπή, δεν είναι πράγματα ωραία αυτά) και γενικώς δεν τρέφομεν αλλήλοις εξόχως φιλικά συναισθήματα. Ένα το κρατούμενο. Με τον λαό του ΠΑΟΚ, τώρα, μόνο αγάπη. Αγαπάμε δικέφαλο, όχι μόνο επειδή είναι τρελοί, αλλά και λόγω ιστορίας. Σημειωτέον, όταν την προηγούμενη εβδομάδα βάραγαν όλοι, το meaculpa έβγαλε βίντεο ότι το θέμα δεν είναι ο Ιβάν – όχι για χάρη κανενός Σαββίδη, αλλά διότι αυτή είναι η αλήθεια. Συνεπώς, καμιά πρόθεση να θιγεί ο ΠΑΟΚ και αν διαλάθει κάτι τέτοιο προκαταβολικά συγγνώμη. Δεύτερο κρατούμενο.
Του Στέλιου Ιατρού. Ας ρίξουμε μια ματιά στο τί περιμένει κατά τη Βίβλο τον ηγεμόνα που επιβάλλει έκτακτους φόρους στον λαό του, και πώς η πτώση του σε παραπτώματα κακοδιαχείρισης αλλά κι ηθικής φύσης συμπαρασύρει το κράτος του, ενώ συνδέεται ακόμα και με την ίδια την εικονολογία του Αντιχρίστου—ενός προσώπου που αντίθετα με τον Χριστό που ζητά τη συμμόρφωση προς τον δίκαιο νόμο Του, εκείνος απαιτεί τη υποταγή στον δικό του άδικο νόμο και αντιδρά ως θηρίο απέναντι σ’ όποιον δεν συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις. Κρίσιμο εργαλείο στην παρακάτω μη εξαντλητική πραγμάτευση θα είν’ ο αριθμός 666.
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Ορισμένοι εξ ημών μεγαλώσαμε με τη λέξη «ΠΑΣΟΚ» να σημαίνει άσχημα πράγματα. Είναι σχεδόν εγχάρακτο, τυπωμένο σαν σε πλαστικό σημαιάκι. Μπορεί στην πορεία το κίνημα να έβγαλε έναν Βενιζέλο και να συμμετείχε σε μια από τις πιο κρίσιμες συγκυβερνήσεις της νεότερης ιστορίας, όμως πώς αλλάζει σημασία μια λέξη;
Του Αδάμ Ι. Γιαννίκου. Όπως είχε πει κι ο Τσώρτσιλ για την πολιτική κατευνασμού του Τσάμπερλεν: "Η πολιτική κατευνασμού είναι σαν να ταΐζεις κροκόδειλο. Ελπίζεις πως θα σε φάει τελευταίο". Την ίδια πολιτική ακριβώς ακολουθεί και η Ελλάδα στην περίπτωση της Τουρκίας. Στα πλαίσια της καλής γειτονίας και της σταθερότητας στην περιοχή, η Ελλάδα "καταπίνει" συνεχώς προκλήσεις από την Τουρκία και διαρκώς υποχωρεί σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στο συμβολικό.
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Όποιος έχει εκφράσει την αίσθηση ότι ως κοινωνία, ή ακόμα περισσότερο, ως ανθρώπινο είδος, γινόμαστε χειρότεροι από αυτό που ήμασταν στο πρόσφατο παρελθόν, ίσως έχει αντιμετωπίσει την αντίρρηση, πως η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες σημειώνει διαρκή πρόοδο και βελτιώνει τις συνθήκες ζωής όλο και όλο και μεγαλύτερου ποσοστού του παγκόσμιου πληθυσμού. Φαίνεται ισχυρό ως επιχείρημα. Ισχύει;
Της Ιουλίας Βελισσαράτου. Όταν ρώτησαν τον Πούτιν αν θα ξαναβάλει υποψηφιότητα μετά το 2024 ο ίδιος αστειεύτηκε λέγοντας: "Νομίζετε ότι θα μείνω εδώ μέχρι τα 100;"
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ιδρύθηκε στα Σκόπια επισήμως και βουλγαρικό κόμμα. Το VMRO-BND αποτελεί αποπαίδι του VMRNO-DPMNE, πρόεδρος του οποίου ήταν μέχρι και τον περασμένο Δεκέμβριο ο πρώην Πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ και μεγαλοϊδεατιστής του «μακεδονισμού», Νίκολα Γκρούεφσκι.
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Ω γνωστόν, ο υψηλός νέκυς της τελευταίας εβδομάδος, Στήβεν Χώκινγκ, δεν ήταν Βρετανός. Το πραγματικό του όνομα ήταν Στέφανος Γερακάρης και κρατούσε από φημισμένο σόι της Ηπείρου, που ταξίδεψε το φλογοβόλο ελληνικό πνεύμα στα πέρατα της οικουμένης. Ναι, το διαβάσαμε κι αυτό στις σελίδες του εθνολαϊκιστικού διαδικτύου, που ανθεί υπό συνθήκες έντασης με την Τουρκία και τροφοδοτεί με απάτη κι αυταπάτη τον εξαθλιωμένο, πρώην αγανακτισμένο και μετανοιωμένο ψηφοφόρο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Του Στέλιου Ιατρού. Ο Θεοδόσιος Α΄ (379-395) δεν ήταν καμία αστεία ποσότητα. Ανήλθε στον θρόνο των Ρωμαίων έπειτ’ απ’ την φονικότατη ήττα των ρωμαϊκών όπλων στη Μάχη της Αδριανούπολης (9 Αυγούστου 378), στην οποία τελεύτησε κι ο Αυτοκράτορας Βάλης (364-378), και, μεταξύ άλλων κατορθωμάτων ισχύος και πυγμής, πολύ σύντομα μετέτρεψε τους θριαμβευτές της μάχης Γότθους σε πιστό τμήμα του αυτοκρατορικού του στρατού, διευκολύνοντας την είσοδο κι εγκατάσταση μεγάλων πληθυσμών τους εντός της επικράτειας της αυτοκρατορίας και την άνοδό τους στα δημόσια αξιώματα και το στράτευμα.
Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη. Το 2018 βρήκε τις δυτικές κοινωνίες εσωτερικά κατακερματισμένες. Συνήθως τα μεγάλα consensus προκύπτουν έπειτα από σκληρούς πολέμους.
Του Στέλιου Ιατρού. Παρασκευή σήμερα, κι όλα τα σπουδαία στην Ουάσιγκτον, μήνες τώρα, συμβαίνουν Παρασκευή βράδυ. Θα επιχειρήσω μια μη θεόπνευστη προφητεία—κι η ευθύνη δική μου εάν πέσω έξω, όπως είναι πολύ πιθανό.
Του Χρήστου Λουτράδη. Θα ακουστεί τετριμμένο αλλά δυστυχώς εμπεριέχει μεγάλη δόση αλήθειας, για τον απλούστατο λόγο ότι επιβεβαιώνεται από την ίδια την ζωή. Η πλειοψηφία των γεγονότων που τοποθετούνται στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εκτονώνουν την σημαντικότητα τους σε διάστημα όχι μεγαλύτερο της μίας εβδομάδας.
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Για πότε ξεχάστηκαν, όμως, Μητρετώδης, Κούκλατζης, σκοπιανό, Eurogoup; Αν μη τι άλλο, ο Ιβάν Σαββίδης με την απονενοημένη συμπεριφορά του απέδειξε ότι κάποιες φορές πάνω από το συμφέρον μπαίνει η – στρεβλή έστω – αίσθηση της τιμής. Διότι, αν σκεφτόταν έστω και λίγο τί χάρη έκανε στον Αλέξη Τσίπρα όταν έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο, αλλά κυρίως όταν έβγαζε το πανωφόρι του και άφηνε να φανεί το προσωπικό του περίστροφο, είναι σίγουρο ότι θα είχε συγκρατηθεί.
Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Όταν οι Guns and Roses κυκλοφορούσαν το 2008 το κύκνειο άσμα τους, Chinese Democracy, έκαναν αυτό που το ροκενρόλ ξέρει καλά εδώ και δεκαετίες: Να διαχέει στις μάζες σκληρές και σύνθετες αλήθειες με αμεσότητα δια του συναισθήματος. Δέκα χρόνια αργότερα, αυτό που φαινόταν ως αναπόδραστος δρόμος για την αναδυόμενη υπερδύναμη έρχεται να σφραγιστεί από την απόφαση του κινεζικού «κοινοβουλίου», να χρίσει επί της ουσίας τον Σι Τζινπίνγκ πρόεδρο εφ’όρου ζωής.
Του Νίκου Υποφάντη. Είναι γνωστό ότι εμείς οι δημοσιολογούντες και ερμηνευτές των πολιτικών σημείων που έρχονται από το Μαξίμου , έχουμε ποτίσει την κοινή γνώμη καμιά πενηνταριά φορές με την άποψη περί πρόωρων εκλογών. Βαρέθηκε ο κόσμος και η κοινωνία να ακούει έρχονται εκλογές.