Γράφει η Ελένη Κριτσιδήμα.
Ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας ξεκίνησε το Μάρτιο του 2011. Σύμφωνα με τα στοιχεία, στο πέρασμα των χρόνων, 4 εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν τη Συρία, καταφεύγοντας στις γειτονικές χώρες , αλλά και στην Ελλάδα με σκοπό να καταλήξουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Με την έλευση των προσφυγικών ροών, εδώ, ξέσπασε και το λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα. Επρόκειτο, όμως, για ένα ζήτημα που άμεσα κλήθηκε να επιλύσει ο (τότε) υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδης, ο οποίος είχε κάνει λόγο για στρατόπεδα συγκέντρωσης και επαναπροώθηση όποιου παράνομα έμπαινε στη χώρα και δεν δικαιούνταν άσυλο. Η πρωτοβουλία είχε βρει, ουσιαστικά, σύμφωνο τον Αντώνη Σαμαρά. Μάλιστα, ο Ψηλός είχε επισημάνει πως ο νόμος Ραγκούση μετέτρεψε την Ελλάδα σε μαγνήτη για τους λαθρομετανάστες.
Οχτώ μήνες μετά, το ΣτΕ τον δικαίωσε κρίνοντας -ομόφωνα- αντισυνταγματικό το νόμο 3838/2010, που παρείχε τη δυνατότητα στους αλλοδαπούς υπηκόους τρίτων χωρών να συμμετέχουν στις εκλογές των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης Ά βαθμού και διευκόλυνε την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας.
Στο μεσοδιάστημα, έγιναν εκλογές. Η κυβέρνηση άλλαξε και τάχιστα “ήρθε” ο “Ξένιος Δίας”. Η επιχείρηση “σκούπα” που αφορούσε στο μάζεμα των λαθρομεταναστών ήταν πέρα από αποτελεσματική, και πανελλαδική. Μόλις, την πρώτη ημέρα στην Αθήνα έγιναν 500 συλλήψεις ανθρώπων με πλαστά στοιχεία, που παράνομα είχαν περάσει τα σύνορά μας. Ο “Ξένιος Ζευς” είχε στήσει καρτέρι και στον Έβρο, για να εντοπίζει όσους απρόσκλητοι είχαν πρόθεση να καταχραστούν τη φιλοξενία που στους κατατρεγμένους, από τον πόλεμο, προσέφερε. Χιλιάδες συνοριοφύλακες και πλωτά μέσα τηρούσαν την τάξη στα σύνορά.
Ωστόσο, κάπου -έπρεπε- να διαμένουν όσοι δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να λάβουν άσυλο, όσοι -απλώς- είχαν έρθει μέχρι εδώ, για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους… μέχρις ότου να επαναπροωθούνταν. Τον σκοπό αυτό υπηρετούσε η “Αμυγδαλέζα”. Παντιέρα αντιδράσεων είχε σηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι χαρακτηρισμοί “έδιναν και έπαιρναν”. Γκουαντάναμο, η Αμυγδαλέζα. Νταχάου, η Αμυγδαλέζα.
Μέχρι που ξανά έγιναν εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την κυβέρνηση και η Αμυγδαλέζα έκλεισε. Οι έλεγχοι χαλάρωσαν. Το πρόβλημα δεν γιγαντώθηκε απλώς… ξέφυγε του ελέγχου. Οι εικόνες από τα νησιά, γνωστές σε όλους. Οι δηλώσεις της Χριστοδουλοπούλου για μετανάστες που εξαφανίζονταν, ακόμα πιο γνωστές. Η Ελλάδα, πια, είχε ένα πολιτικό σύστημα, ανίκανο για να διαμορφώσει αποτελεσματικά μέτρα αντιμετώπισης της παράνομης μετανάστευσης. Το Αιγαίο βρισκόταν στο μάτι του Κυκλώνα. Το λιμάνι του Πειραιά είχε πλημμυρίσει από ανθρώπους, πεινασμένους, εξαθλιωμένους. Το θέαμα σου έσφιγγε το στομάχι. Η κατακραυγή, για τις συνθήκες στοίβαξης προσφύγων με λαθρομετανάστες, διεθνής. Η Ευρώπη, απροετοίμαστη. Ορισμένα μέλη της… φοβισμένα, έκλειναν το σύνορά τους. Άλλες χώρες προσπαθούσαν να μας ανακουφίσουν, παίρνοντας μόνο όσους άντεχε η οικονομία τους. Eμείς πήραμε λεφτά – πολλά λεφτά, Άρη! Κονδύλια και πακέτα για τη δημιουργία δομών φιλοξενίας προσφύγων και προσωρινής διαμονής παράνομων μεταναστών. Πήρε η κυβέρνηση, πήραν οι ΜΚΟ, πήρε και ο στρατός!
Τις δομές δεν είδαμε ποτέ. Τις ουσιαστικές δομές. Στρατόπεδα γέμισαν με κοντέινερς και ενώ χαρακτηρίστηκαν “προσωρινής διαμονής” κατέληξαν σε μόνιμες κατοικίες. Γέμισαν με πρόσφυγες που ζούσαν με αλλοδαπούς εγκληματίες. Παιδιά βιάζονταν, εξαφανίζονταν. Άγριες συμπλοκές μεταξύ των συμμοριών που είχαν δημιουργηθεί ανά φυλή. Διαμερίσματα που νοικιάστηκαν από οργανώσεις μετατράπηκαν σε βρομερά κοινόβια. Το κράτος αδιαφορούσε για την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής. Τους στρίμωχνε όλους όπως – όπως. Για μακρύ χρονικό διάστημα, οι απελάσεις είχαν σταματήσει. Όποιος έμπαινε, έμενε. Λογικό! Πάρα πολλά τα λεφτά…
“Λεφτά για τον Έλληνα δεν υπάρχουν;” άκουγα από τους περισσότερους. Μα εξίσου με τον Έλληνα, με πονούσε ο πρόσφυγας που ξέφυγε από τη λαίλαπα του πολέμου για να καταλήξει, εδώ, “σκουπίδι” δίπλα σε ανθρώπινα “σκουπίδια” από κάθε χώρα, μαζί με ληστές, δολοφόνους, βιαστές. Το ίδιο με τον Έλληνα με ενδιέφερε κι αυτός που γινόταν έρμαιο – μέσα στην απελπισία του- όσων πλούτιζαν εις βάρος του.
Θέλω, εδώ, να ανοίξω μια παρένθεση για τους αστυφύλακες στη Βόρεια Ελλάδα που κάνουν τα στραβά μάτια, τους κατόχους ξένων διαβατηρίων που νοικιάζουν βανάκια, τα οποία βρίσκονται εγκαταλελειμμένα σε σημεία της Εθνικής, και αρκετούς ακόμη αλλά -από φόβο μην καταλήξει μεγάλη- δεν θα το κάνω.
Οι σκέψεις, που έκανα τότε, συνοψίστηκαν στην πρόσφατη δήλωση του σημερινού, κυβερνητικού εκπροσώπου για την επιχείρηση στα Εξάρχεια. Μας νοιάζει η ασφάλεια των Ελλήνων. Μας ενδιαφέρει και η ασφάλεια των προσφύγων. Μάλιστα, δεν ήταν η πρώτη φορά που η σημερινή κυβέρνηση με ικανοποιούσε με μια απόφασή της, όσον αφορά το φλέγον ζήτημα.
Αντιθέτως, οι άμεσες επαναπροωθήσεις λαθρομεταναστών, η επανεκκίνηση των διαδικασιών για τη χορήγηση ασύλου, οι πιέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και φυσικά, οι “σκούπες” της ΕΛ.ΑΣ. αποτελούν αδιαμφισβήτητους λόγους για να δώσει κάποιος εύσημα στην κυβέρνηση.
Δυστυχώς, όμως, τις περισσότερες φορές… ένα “αλλά” κυριαρχεί και στέκεται ικανό να διαλύσει ο,τι καλό. Από το χώρο, στον οποίο μεταφέρθηκαν οι πρόσφυγες που ζούσαν στα καταληφθέντα κτήρια, δόθηκαν στη δημοσιότητα μόνο δύο φωτογραφίες. Η μία, αδιάφορη, απεικονίζει την πρόσοψη του κτηρίου και η λήψη είναι κακή. Η άλλη από το εσωτερικό. Τη στιγμή που την έδειχνε ο κος Πέτσας έκανε λόγο για αξιοπρεπείς χώρους. Αλλά στη φωτογραφία αυτή, είδα την απουσία των στοιχειωδών. Δεν υπάρχει παράθυρο για να φωτίζεται και να αερίζεται επαρκώς ο χώρος, δεν υπήρχε ένας ανεμιστήρας, δεν υπήρχε κενό ανάμεσα στα κρεβάτια. Για ποιες αξιοπρεπείς συνθήκες μιλάμε, όταν αυτή ήταν η καλύτερη φωτογραφία που βρέθηκε για να δοθεί στη δημοσιότητα;
Προφανώς, ο χώρος που φαίνεται στη φωτογραφία είναι καλύτερος από τα κτήρια που είχαν καταληφθεί, αλλά στην αξιοπρέπεια δεν χωρούν ούτε ημίμετρα, ούτε συγκρίσεις.
