Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα εκείνη ημέρα που έκλεισαν τα σύνορα στον Έβρο. Αν ξεκινήσουμε να μετράμε από τότε, δεδομένου του ότι το διάστημα της καραντίνας που μεσολάβησε δεν έδινε και ιδιαίτερη λαβή για τρεχάματα, μιλάμε για μια πρωτοφανούς διαρκείας κλιμάκωση της έντασης από τον Σουλτάνο. Μπορεί να μην είναι σφοδρή, μπορεί να μην έχει προκαλέσει τίποτα μοιραίο, όπως το 1996, αλλά είναι ίσως η μεγαλύτερη σε διάρκεια πρόκληση στη σύγχρονη ιστορία.
Το παράδοξο όμως, είναι οι συμμαχίες του Τούρκου Προέδρου.
Κι εξηγώ ευθύς αμέσως:
Η ελληνική πλευρά με διαρκή κινητικότητα τους τελευταίους μήνες, έχει προβεί σε μια σειρά διπλωματικών κινήσεων που είναι διόλου ευκαταφρόνητες. Ξεκινώντας από τον EastMed και προχωρώντας στις ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, δίνει την εντύπωση ότι πραγματικά πλέον η εποχή της αδράνειας, της αναμονής και της αντίδρασης έχει παρέλθει. Η Ελλάδα επιτέλους προετοιμάζεται για όλα, διεκδικεί αυτά που της ανήκουν, κινείται με σκοπό και στόχο και όχι στα κουτουρού και δείχνει ξεκάθαρα ότι είναι έτοιμη το μεγάλο της διαχρονικό πρόβλημα δηλαδή η γεωγραφική της θέση που ήταν πάντοτε μήλον της έριδος για τις Μεγάλες Δυνάμεις αλλά και για τους πλιατσικολογους γείτονες, να γίνει η μεγάλη της δύναμη και ευκαιρία να καθιερωθεί ξανά στο παγκόσμιο στερέωμα.
Ο Ερντογάν βεβαίως αυτό το βλέπει. Η «στροφή» στη Μαύρη Θάλασσα, είναι ακριβώς το αντίβαρο που χρειαζόταν μετά τις απανωτές «τάπες» σε Έβρο και Αιγαίο. Η επιθυμία του Σουλτάνου όμως να γίνει χαλίφης, μετατρέπει για πρώτη φορά ίσως την Τουρκική εξωτερική πολιτική, στην πιο αδύναμη, τυφλή εξωτερική πολιτική χωρίς σχέδιο, που είχε ποτέ η Τουρκία.
Μετέτρεψε την Αγία Σοφία σε τζαμί με τις πλάτες του Ρώσου, στις οποίες πλάτες και πόνταρε πολλά. Ο Ρώσος πήρε αυτό που ήθελε, και τώρα τον άδειασέ σαν στημένη λεμονόκουπα. Η διαρκής και αέναη προσπάθεια να έχει από κοντά τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, έχει στεφθεί μεν με επιτυχία, αλλά μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο. Τα F-35 η Τουρκία δεν τα πήρε ποτέ πχ. Το να πει ο Τραμπ ότι ο Ερντογάν είναι καλός σκακερίστας, που αντικειμενικά είναι ας μη γελιόμαστε και ας μην υποτιμούμε τον αντίπαλο, δεν του προσφέρει και κάποια χρήσιμη βοήθεια. Αντιθέτως, η καταδίκη των κινήσεων του Τούρκου Προέδρου από το State Department, είναι για πρώτη φορά τόσο ηχηρή. Όχι, δεν είναι καταλυτική, αλλά είναι ηχηρή, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Κι αυτό είναι επίσης, νίκη της ελληνικής διπλωματίας.
Κι έτσι αυτή τη στιγμή ο Τούρκος Πρόεδρος, έχει μείνει με τις FAZ, Handelsblatt και λοιπές φυλλάδες της γερμανικής προπαγάνδας, η οποία βλέποντας την (επ)ανερχόμενη Γαλλία με την ευχάριστη έκπληξη του 21ου αιώνα Εμμανουέλ Μακρόν να κερδίζει έδαφος για να περάσει η ηγεσία της Ευρώπης στα χέρια του (σ. σ. καιρός ήταν), να κάνεις την απέλπιδα προσπάθεια ώστε να ταυτίσει την ελληνική πλευρά με τους κακούς της ιστορίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πέρα όμως της γερμανικής βοήθειας, ο Ερντογάν, έχει όπως φαίνεται συμμάχους κι εντός των τειχών της ελληνικής επικράτειας.
Ήδη από την απόπειρα εισβολής στον Έβρο, υπήρχαν ελληνικά ΜΜΕ αλλά και Έλληνες (ή έστω Ελληνόφωνοι) βουλευτές οι οποίοι αναπαρήγαγαν mot a mot την τουρκική προπαγάνδα περί δήθεν νεκρών στον Έβρο, περί αποτροπής και στέρησης των ονείρων των προσφύγων και όλα αυτά τα «ρομαντικά» που προωθούσαν οι Τούρκοι. Για να φτάσουμε στο σήμερα, όπου στο ελληνικό κοινοβούλιο, κατέφθασε η συμφωνία με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ, και ο ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε ΠΑΡΟΝ. Παρόν σε τι; Η συμφωνία με την Αίγυπτο είχε διπλή ανάγνωση. Η μία είναι «Η ΑΟΖ με την Αίγυπτο», η άλλη είναι «Η ακύρωση του μνημόνιο Άγκυρας – Λιβύης». Όπως κι αν το διαβάσει κάποιος, είναι ου σωστό.
Σε αυτή λοιπόν την εθνική νίκη απέναντι στην Τουρκία, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απέναντι. Ξανά. Όπως και στον Έβρο.
Για όποιον λόγο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να αντισταθεί στη συμφωνία με την Αίγυπτο, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Με τη στάση του, στήριξε το Τουρκολιβυκό μνημόνιο κι έδωσε έναν ακόμα σύμμαχο στον Τούρκο Πρόεδρο, μαζί με την αγαπημένη του Γερμανία.
Εκτός, αν όλο αυτό προβλέπεται εξ αρχής.
2μιση ώρες στο Μαξίμου ήταν αυτές και δεν ενημερωθήκαμε ποτέ για το τι συζητήθηκε.
Και δεν είμαστε όλοι από εκείνους που αποκλείουν διά ροπάλου τις περίεργες τακτικές απέναντι στη χώρα. Στην τελική ανάλυση, δεν τον είδαμε δα και τόσο αγαθό τον Αλέξη Τσίπρα στις ημέρες της παντοδυναμίας του…
