Tου Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Τα τελευταία χρόνια όλοι οι Πρόεδροι των ΗΠΑ έβαλαν την χώρα τους σε πόλεμο. Ακόμα και ο πολυτραγουδισμένος και αγαπημένος Πρόεδρος της απανταχού ροζουλί και πορτοκαλί πολιτικής ορθότητας Μπαράκ Ομπάμα. Ο τελευταίος ήταν μία απόλυτη καταστροφή για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ αφήνοντας πίσω του το απόλυτο χάος με μία αραβική άνοιξη που μετατράπηκε σε χειμώνα, μία τραγική κατάσταση στην Συρία, με τις γνωστές περιπέτειες στην Ουκρανία και με μία εγκληματική απόφαση αναβάθμισης του Ιράν. Ο Τραμπ όχι μόνο δεν συμμετείχε σε πόλεμο αλλά είναι μάλιστα και υποψήφιος για Νόμπελ Ειρήνης αφού μεσολάβησε για τις Συνθήκες Ειρήνης Μπαχρέιν – Ισραήλ και ΗΑΕ – Ισραήλ. Φυσικά και ο Ομπάμα ήταν υποψήφιος με την διαφορά ότι δεν έκανε απολύτως τίποτα για την ειρήνη. Το ακούσατε πουθενά ή ακούσατε πάλι να γράφουν και να λένε «νέο παραλήρημα Τραμπ»; Φυσικά αυτό που δεν σας είπαν επίσης είναι ότι οι αποκατάσταση των σχέσεων των δυο μεσοανατολικών χωρών με το Ισραήλ ευνοεί την Ελλαδα και αποτελεί μέσω πίεσης της Τουρκίας.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Για χρόνια η συμβατική σοφία των προηγούμενων ηγεσιών των ΗΠΑ ήταν ότι ο μοναδικός τρόπος για να επέλθει ειρήνη στην Μ. Ανατολή είναι να φτάσουν σε συμφωνία το Ισραήλ και η Παλαιστίνη. Φυσικά αυτό δεν ήταν δυνατό διότι η Παλαιστίνη προέβαλλε συνεχώς βέτο. Ο Τραμπ εγκατέλειψε αυτήν την ορθοδοξία και μεσολάβησε ούτως ώστε να τα βρουν οι Ισραηλινοί με το Μπαχρέιν και τα ΗΑΕ. Αναμένεται δε στις συνθήκες αυτές ειρήνης να ακολουθήσει και η Σ. Αραβία, πιθανόν και άλλοι. Θυμάμαι όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αποφάσισε να μεταφέρει την Πρεσβεία των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ τον κακό χαμό που έκαναν τα συστημικά μέσα λέγοντας ότι τέτοιες κινήσεις θα τορπιλίσουν και θα βάλουν μπαρούτι στην Μ. Ανατολή. Η αναγνώριση του Ισραήλ από άλλα κράτη στην Μ. Ανατολή είναι ο μοναδικός δρόμος προς την ειρήνη και αυτό είναι επιτυχία του Ντόναλντ Τραμπ και μόνο.
Η δεύτερη «σοβαρή» πρόταση που έκαναν οι γκουρού της διπλωματίας ήταν ότι το κλειδί για την σταθερότητα στην περιοχή αποτελεί η διασφάλιση πως το Ιράν θα γίνει περιφερειακός ηγεμών της περιοχής. Σύμφωνα με αυτήν την θεώρηση των πραγμάτων που ακολούθησε ο Ομπάμα, άρα και ο Μπάιντεν που ήταν αντιπρόεδρός του, θα έπρεπε οι ΗΠΑ να προβούν σε μία συμφωνία για την πυρηνική ενέργεια με το Ιράν με κάθε κόστος. Ο Τραμπ όχι μόνον αμφισβήτησε αυτήν την αυτοκτονική πολιτική που θα καθιστούσε τους μουλλάδες κυρίαρχους αλλά την κατέρριψε παίρνοντας και ένα μεγάλο ρίσκο που δεν είναι άλλο από την δολοφονία του Σολεϊμανί. Άλλη μία ενέργεια που τα συστημικά μέσα παρουσίασαν ως προπομπό ατελείωτων εντάσεων στην Μ. Ανατολή.
Προσέξτε τώρα. Τόσο το Ισραήλ όσο και τα ΗΑΕ με το Μπαχρέιν αντιμετωπίζουν θανάσιμους κινδύνους από το σιιτικό Ιράν. Όμως αντιμετωπίζουν και έναν άλλο πολύ μεγάλο κίνδυνο : την ανάδυση της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης η οποία αποσταθεροποιεί τα πάντα στο διάβα της συμμαχώντας με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Τα ΗΑΕ για παράδειγμα και το Μπαχρέιν (όπως η Σ. Αραβία και η Αίγυπτος) έχουν πολύ κακές σχέσεις με το Κατάρ. Η Τουρκία όχι μόνον είναι σύμμαχος με το Κατάρ αλλά έχει και περίπου 5.000 στρατιώτες της εγκαταστημένους εκεί καθώς και μία στρατιωτική βάση που κτίζεται. Η Τουρκία επίσης διατηρεί αρκετά καλές σχέσεις με το Ιράν παραβιάζοντας τις κυρώσεις και τον οικονομικό αποκλεισμό που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ για να στραγγαλίσουν το ολοκληρωτικό καθεστώς του Ιράν ώστε να πέσει εκ των έσω. Είναι γνωστό ότι ο Ερντογάν έχει αναμιχθεί και στις σχέσεις των Παλαιστινίων με τους Ισραηλινούς επιδεικνύοντας στάση αλληλεγγύης απέναντι στους τρομοκράτες της Χαμάς. Μόλις τον προηγούμενο μήνα χορήγησε υπηκοότητες και διαβατήρια σε καταδικασμένους τρομοκράτες της οργάνωσης. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Ερντογάν θεωρεί το Ισραήλ μία πηγή κακού με εκπεφρασμένες αντισιωνιστικές θεωρίες. Τα ΗΑΕ δε έχουν αντιμετωπίσει την Τουρκία σε κάθε μέτωπο: στο Κατάρ, στην Λιβύη, στην Α. Μεσόγειο. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι συμφωνίες ειρήνης αρχιτέκτονας των οποίων ήταν ο Τραμπ αντιμετωπίστηκαν με οργή από την πλευρά της Άγκυρας. Ο Πρόεδρος Τραμπ αναβάθμισε χώρες που είναι εχθροί της Τουρκίας. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακύρωσε τα F-35 που όπως όλα δείχνουν θα τα προμηθευτούν οι εχθροί της Τουρκίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι και φηλέλληνας. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν υπάρχουν φιλέλληνες και ανθέλληνες. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Αν η Γαλλία δεν ανησυχούσε για την Σύρτη και την κατάσταση στην Λιβύη δεν θα έδειχνε το ίδιο σθένος και την ίδια ζέση απέναντι στην Ελλάδα. Έτσι και οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν πλέον να παίζουν τον ρόλο του σερίφη σε όλη την υφήλιο. Είναι καιρός πλέον να απογαλακτιστούμε και να διαδραματίσουμε έναν τέτοιο ρόλο για να εκμεταλλευτούμε τις πρόσφατες συμφωνίες ειρήνης και να εμβαθύνουμε έτι περαιτέρω τις σχέσεις μας με τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν όπως και με την Σ. Αραβία. Και ας αφήσουμε τα παραμύθια περί φιλελληνισμού που τα συστημικά κανάλια παίζουν με στόχο την εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης που δεν υπηρετεί ο Ντόναλντ Τραμπ.
*Πρόεδρος Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών
