Γράφει ο Ανδρέας Παπαμιμίκος*.
Κανείς λογικός πολίτης δεν μπορεί να διαφωνήσει. Οι νέες ρυθμίσεις θα βοηθήσουν να αντιμετωπιστούν καλύτερα οι οικονομικές δυσχέρειες, που πιθανόν έχουν δημιουργηθεί από την έλευση της πανδημίας. Δεν είναι εξάλλου λίγες οι φορές, μέχρι τώρα, που έχουμε δει αντίστοιχες ρυθμίσεις (εξωδικαστικός, 100 δόσεις κτλ.)
Η ιστορία, όμως, μας έχει αποδείξει πως οι συγκεκριμένες πρακτικές ρυθμίσεων, καταλήγουν να ωφελούν ένα μέρος φορολογουμένων που ωθούνται στην αδυναμία πληρωμής, γιατί αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα, αλλά και ένα άλλο μέρος φορολογουμένων που έχουν γίνει στρατηγικοί κακοπληρωτές. Αυτούς που χρησιμοποιούν τεχνάσματα για να μην πληρώσουν ή που λένε δεν βαριέσαι, ας μην πληρώσουμε τώρα, το κράτος κάτι θα ανακοινώσει για κούρεμα των υποχρεώσεων ή θα δώσει κάποια παράταση.
Έτσι λοιπόν, δημιουργείται και η «κουλτούρα μη πληρωμών» που μαστίζει την ελληνική οικονομία. Η γνωστή αντίληψη του “όσο πιο πολλά χρωστάς στο Κράτος τόσο αυτό θα σε προσέχει” έχει γίνει δυστυχώς κανόνας για αρκετούς. Δε μπορεί όμως να συνεχιστεί άλλο επ’ άπειρον και για αυτό θα πρέπει να θεσπιστούν αυστηρά κριτήρια για όσους πραγματικά έχουν τη δυνατότητα να υπαχθούν σε τέτοιες ρυθμίσεις.
Μήπως επιτέλους, ήρθε η ώρα να ασχοληθεί η πολιτεία και με τους συνεπείς φορολογούμενους; Χωρίς δεύτερη κουβέντα, ναι. Πολίτες και επιχειρήσεις που συνήθως με στερήσεις και δυσκολίες, καταφέρνουν πάντα να πληρώνουν στην ώρα τους, τον Φ.Π.Α., τις ασφαλιστικές εισφορές, τους φόρους τους, τα δάνεια τους. Άνθρωποι που απλά σέβονται το νόμο και στηρίζουν την οικονομία. Που δεν ψάχνουν τρύπες στη νομοθεσία και ούτε θέλουν να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες του Κράτους. Πολίτες που αισθάνονται την αδικία στο πετσί τους βλέποντας το παράδοξο, οι μη συνεπείς να είναι οι προνομιούχοι.
Έφτασε η ώρα η πολιτεία να δημιουργήσει μια νέα φορολογική κουλτούρα. Να επιβραβεύσει αυτούς που πράττουν το αυτονόητο θεσπίζοντας ένα πλαίσιο κινήτρων για τους συνεπείς φορολογούμενους επικροτώντας το αίσθημα του δικαίου και ενισχύοντας ταυτόχρονα την εθνική τους υπερηφάνεια για την προσφορά τους στον τόπο. Ας μην είναι εκπτώσεις σε αυτά που οφείλουν να πληρώσουν, ας είναι η πρόσβαση σε χρηματοδοτικά εργαλεία – που δεν θα μπορούν να έχουν πρόσβαση οι πάντες -, για περαιτέρω επενδύσεις και για ανάπτυξη των δραστηριοτήτων τους. Ένα κράτος που “προσέχει και αυτούς που το προσέχουν”, ενεργοποιεί την οικονομία και ενισχύει την ανάπτυξη. Καλλιεργεί φορολογική συνείδηση και αναπτύσσει σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ Κράτους και φορολογουμένων, δημιουργώντας ένα πλαίσιο στήριξης προς την υγιή επιχειρηματικότητα και κατ’ επέκταση προς την εθνική οικονομία.
