Ένας χρόνος και μια ημέρα…

347

Γράφει ο Νίκος Υποφάντης.

Μια ακόμα ημέρα στο καλοκαίρι του 2018 έχει ξεκινήσει. Δευτέρα 23 Ιουλίου και οι εφημερίδες έγραφαν αφιερώματα στον Μάνο Ελευθερίου. Έφυγε αλλά έμενε μαζί μας… “Του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια, με φως και νύχτα σου κεντούν μια φορεσιά” έγραφε εφημερίδα. Στίχοι του. Πως είναι δυνατόν να μην ακούσεις έναν ποιητή…

Στα κεντρικά συντονιστικού της πυροσβεστικής ένα καθιερωμένο πρωινό. Σε επιφυλακή με ανέμους έως 7 μποφόρ. Δυτικοί και με ένταση από το απόγευμα. Το πρώτο σήμα από το κλιμάκιο των Μεγάρων: ” Ανεξέλεγκτη φωτιά. Κατευθύνεται προς Κινέττα”. Οι εντολές άμεσες. Εκκένωση οικισμών στο μέγεθος που μπορούσαν να επιβάλουν. Ενισχύσεις από όλη την Αττική. Και οχήματα από την Ανατολική Αττική…

Λίγο μετά τις τέσσερις το απόγευμα. Μάχη πραγματική. Κομμένη η Ελλάδα. Κλειστή μέχρι και η Εθνική οδός. Πώς είναι δυνατόν η φωτιά που έκαιγε δάσος και σπίτια, να περάσει τον εθνικό δρόμο; Άγνωστο αν έχουμε εγκλωβισμένους. Σήμα από το Πυροφυλάκιο της Πεντέλης. “Φωτιά στο Νταού”. Στο συντονιστικό ζορίζονται καθώς πολλές από τις δυνάμεις της Ανατολικής Αττικής έχουν σταλεί από την Κινέττα στα διυλιστήρια Κορίνθου, όπου και εκεί καίει φωτιά που τα απειλεί. Οι εντολές χάνονται. Αποσυντονισμός. Χάος. Κανένας δεν αναλάμβανε ευθύνη για να δώσει εντολές. Αξιωματικοί σε πανικό. Δυνάμεις δεν επαρκούν. Τα χάνουν και δεν έχουν ιδέα πως θα αντιμετωπίσουν την πυρκαγιά που με την πρώτη αξιολόγηση, δεν κινδύνευε να πάει σε περιοχή με κατοικίες.

Ξημέρωμα Τρίτης…  Αποκάλυψη… Θανατικό… Θρήνος… Νεκροί και οικογένειες παραδομένες στην μαύρη σελίδα της ιστορίας. Κενό. Θλίψη.  Αναζήτηση για την ελπίδα… Αν υπάρχει. Αν μπορεί να υπάρξει… Γιατί δεν χτύπησε μια καμπάνα; Γιατί δεν ενημέρωσαν τους κατοίκους; Γιατί δεν έσωσαν μια ζωή; Γιατί τους άφησαν; Πόσα τραγικά γιατί; Πόσες ιστορίες. Αθώοι συμπολίτες μας οδηγήθηκαν από την ανεπάρκεια του κράτους στον θάνατο. Και οι πολιτικοί;

Οι πολιτικοί έκαναν, για ακόμα μια φορά, αυτό που χωρίς ντροπή κάνουν στην ιστορία. Εξαπάτησαν το πόπολο, το λαό, μόνο που εδώ είχαμε νεκρούς.. Νεκροί που η ευθύνη τους βαραίνει αλλά δεν την αναλαμβάνουν, αποποιούμενοι τα λάθη που έπραξαν για να σώσουν τις ζωές τους . Ο Τσίπρας και η παρέα του, ψεύδονται. Ασχημονούν πάνω στα αποκαΐδια. Δεν αναγνωρίζουν τα λάθη και δεν λένε ένα συγγνώμη. Συγγνώμη ρε, η λέξη που έχει ο Έλληνας όταν κάνει λάθος. Παλληκαρίσια λέξη. Ντόμπρη… Αλλά πού;

Οι κυβερνήτες ρίχνουν την ευθύνη στους νεκρούς. Ντροπή… Ντροπή… Ντροπή…

Έχτισαν παράνομα, λένε. Δεν ήξεραν τους δρόμους.  Δεν έλαβαν μέτρα να προστατευτούν… Ύβρις, ύβρις προς τους νεκρούς και τις οικογένειες που έψαχναν ακόμα τους ανθρώπους τους.

Λίγη ανθρωπιά ρε! Χάθηκε το φιλότιμο από εσάς και από αυτούς που πρέπει την επόμενη ημέρα να διαχειριστούν. Κενό στην ψυχή σας, ρε!

Θλίψη στις ψυχές όσων έμειναν… Ένας χρόνος και μια ημέρα. Ανατολική Αττική 2018…