Γράφει ο Απόστολος Πιστόλας.
Οι εκλογές στη Γερμανία διεξήχθησαν και ανεξαρτήτως του ποιος θα είναι ο επόμενος καγκελάριος ένα είναι δεδομένο: Η Μέρκελ φεύγει. Μετά από 16 χρόνια η καγκελάριος στα χρόνια της οποία η Γερμανία κυριάρχησε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποχωρεί από την πολιτική. Φεύγει μία προσωπικότητα τη σκιά της οποία δε μπορεί να καλύψει ούτε ο Λάσετ (προφανώς), αλλά πιθανότατα ούτε και ο «δεξιός σοσιαλδημοκράτης» Σολτς. Ο μόνος ο οποίος έχει την προσωπικότητα, αλλά και τη δύναμη από τους ψηφοφόρους, να καλύψει το κενό είναι ο Ζέντερ (CSU). Όμως ήταν πολύ δεξιός για τις προτιμήσεις της Μέρκελ και της ελίτ του CDU και θα τους άλλαζε την πολιτική.
Δεν είναι όμως μόνο ότι φεύγει η προσωπικότητα της Μέρκελ που «μικραίνει» τη Γερμανία. Που ξέρεις πως για παράδειγμα ο Σολτς δε μπορεί να βγει αντάξιος της Μέρκελ θα με ρωτήσετε. Διότι δε φεύγει μόνο η Μέρκελ. Έχει αλλάξει και το πλαίσιο, οι συνθήκες του οποίου «κλείδωσαν» με την προσωπικότητά της και την έκαναν να κυριαρχήσει. Η Μέρκελ κυριάρχησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικής κρίσης. Στο «γήπεδο» των Γερμανών. Επέβαλε τη Γερμανική νοοτροπία στην Ευρώπη. Έβλεπε τα μέλη-κράτη καθαρά «γερμανικά», σχεδόν μονοδιάστατα, κατατάσσοντάς τα με βάση τους παρόντες οικονομικούς δείκτες και τίποτα περισσότερο. Η εποχή της οικονομικής κρίσης ήταν βούτυρο στο ψωμί της Μέρκελ ώστε να φέρει τη Γερμανία στην κορυφή της Ένωσης. Και αυτό έκανε. Μέσα σε αυτήν την εποχή, αυτή την Ευρώπη, με αυτήν τη νοοτροπία η γονατισμένη από την οικονομική κρίση Ελλάδα δε θα μπορούσε να ήταν παρά ουραγός. Όμως τώρα όλα αλλάζουν.
Η νέα εποχή, είναι η εποχή των γεωστρατηγικών εξελίξεων και αλλαγών στον κόσμο. Μια εποχή για ηγέτες με στρατηγική και όραμα για την Ευρώπη. Να το πω αλλιώς: Μπαίνουμε στην εποχή όπου χρειάζονται ηγέτες που παίζουν σκάκι, όχι όσοι μετρούν με τον άβακα. Η εποχή που έρχεται θα αναγκάσει τον βραδύπου που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Ένωση» να τρέξει, είτε το θέλει είτε όχι. Κι εάν δεν τρέξουν όλοι μαζί, θα φύγει μπροστά ο ηγέτης και θα τον ακολουθήσουν. Ένας τέτοιος ηγέτης είναι ο Μακρόν. Είναι μια προσωπικότητα χτισμένη, πατάει δυνατά στα πόδια του, ξέρει να δίνει μάχες (εντός και εκτός πολιτικής) και να τις κερδίζει. Οι πολιτικοί του στόχοι έγιναν ξεκάθαροι από την αρχή: Όταν το βράδυ της εκλογικής του νίκης περπατούσε προς την εξέδρα να βγάλει τον νικητήριο λόγο υπό τον ήχο του ύμνου της Ευρώπης. Μόνο τυχαίο δεν ήταν. Μέσα στο καινούριο αυτό πλαίσιο η Ελλάδα δε θα είναι ουραγός αλλά στην ηγετική ομάδα των εξελίξεων. Τα φώτα δεν πέφτουν πλέον στο χρέος της χώρας αλλά στη γεωστρατηγική σημασία της. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως όποιος και να ήταν Πρωθυπουργός θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα. Οι συνθήκες του πλαισίου δε σε σηκώνουν από μόνες τους, χρειάζεται να «κλειδώνουν» με την προσωπικότητα. Και στην Ελλάδα ο Πρωθυπουργός συμμερίζεται το όραμα Μακρόν.
*Η εποχή της Μέρκελ λοιπόν φεύγει και έρχεται η εποχή του Μακρόν. Και η Ελλάδα μπαίνει στο club των πρωταγωνιστών. Μόνος σκόπελος οι Προεδρικές εκλογές του Απριλίου στη Γαλλία. Ο Μακρόν πρέπει να τις κερδίσει.
