Καφροαπαγόρευση

841

Η ποτοαπαγόρευση σήμερα μοιάζει από κάθε άποψη μέτρο αντιφιλελεύθερο, παράλογο και σχεδόν καθεστωτικό. Αυτό, όμως, που δεν είναι τόσο γνωστό, είναι ότι της ποτοαπαγόρευσης προηγήθηκε ένα μακρύ, μελανό κεφάλαιο της αμερικανικής ιστορίας, που στις αρχές του προηγούμενου αιώνα είχε φτάσει στο μη περαιτέρω: Υπολογίζεται ότι ένα τρίτο σχεδόν του ανδρικού πληθυσμού των ΗΠΑ ήταν λίγο πριν την ποτοαπαγόρευση σε μη λειτουργική κατάσταση λόγω αλκοολισμού, ανίκανο να εργαστεί ή να φροντίσει την οικογένειά του – χαρακτηριστικά, ο μελετητής Ken Burns μιλά για «Έθνος Μέθυσων».

Όταν, λοιπόν, επιβλήθηκε η ποτοαπαγόρευση «δικαιώνονταν» αγώνες πολλών δεκαετιών εκ μέρους στοιχείων της αμερικανικής κοινωνίας, μεταξύ των οποίων συναντάμε και τα πρώτα γυναικεία κινήματα, που πίστευαν ότι το κακό αυτό μετά από ένα σημείο δεν μετριάζεται, απλά ξεριζώνεται.

Ένας μελλοντικός μελετητής της νεοελληνικής ιστορίας θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την περίοδο που διανύουμε τώρα ως «καιρό των κάφρων». Εδώ και δέκα χρόνια περίπου η λαίλαπα χειροτερεύει, έχοντας εισβάλει πια και στα υψηλότερα θεσμικά επίπεδα. Το είδαμε και στη χθεσινή κοινοβουλευτική συνεδρίαση. Ας βάλουμε για λίγο στην άκρη το αν έχουμε σκάνδαλο ή σκευωρία. Τι είδαμε χθες; Ένα «αμέρικαν μπαρ» είδαμε – κι ας γράφονται αυτές οι λέξεις πριν ακόμα ανέβουν στο βήμα τα «μεγάλα κεφάλια». Ο Πολάκης που χαχάνιζε ενώ ο Παναγιώτης Πικραμμένος έβγαζε την ψυχή του στο βήμα, η Τασία Χριστοδουλοπούλου που διαολόστελνε από την έδρα του προεδρείου της βουλής τον Αθανασίου, αυτά έδωσαν τον χθεσινό τόνο, παίρνοντας αμπάριζα από επαγγελματίες κήνσορες και διαβολείς που μεσουρανούν στην πρωτεύουσα της νεοελληνικής καφροσύνης, τον χώρο των ΜΜΕ.

Κατά κάποιον τρόπο η δημόσια σφαίρα – και ειδικά η πολιτική –  θυμίζει πλέον τον «Πόλεμο των Κόσμων» του Όρσον Γουέλς. Μιλάμε πια για διαφορετικά σύμπαντα και στον βαθμό που ισχύει η πρόταση «δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ αισθητικής και ηθικής» έχουμε να κάνουμε με σαφώς διακριτά μεταξύ τους στρατόπεδα: Από τη μια πλευρά διακρίνουμε τους Πολάκηδες, τις Αυλωνίτου, τις Τασίες και τους Κωνσταντινείς μαζί με συγκαφρίζοντες συντρόφους και συγκυβερνώντες, αλλά και τους προστατευόμενούς τους της ΧΑ, κι από την άλλη όσους τηρούν ακόμα προσχήματα, έστω, δημόσιου ήθους. Εντούτοις, το καφριλίκι, ως ευπώλητο και συνεπώς ελκυστικό, θέλγει όλο και συχνότερα εκπροσώπους αστικότερων αξιών – και αυτό οφείλει να προβληματίσει διπλά, καθώς όλα γενικώς τείνουν να γίνουν ίσιωμα.

Αν συνεχίσουμε έτσι, ο δημόσιος διάλογος περί τα κοινά κινδυνεύει να διολισθήσει σε ένα επίπεδο αξιοθρήνητης ασυνεννοησίας, όπου θα επικρατεί ο προσβλητικότερος φωνακλάς με αποτέλεσμα τη ζημίωση του τόπου. Το πράγμα διαρκώς χειροτερεύει και, ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε να χρειαστεί κάποιου είδους δραστική παρέμβαση για να σωθούμε. Παρέμβαση, που θα ξεκινά από τις δημόσιες υπηρεσίες και τα αμφιθέατρα και θα καταλήγει στον δημόσιο λόγο όλων, επωνύμων και ανωνύμων και που θα δείχνει πια μηδενική ανοχή στην αντικανονικότητα. Ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως αυτό που ζούμε τώρα κάποτε προκαλέσει την κινηματική, επιθετική επαναφορά των κανόνων και των τύπων με σημαία μια «καφοραπαγόρευση».

Πηγή Φιλελεύθερος