Για να μην εκφράζεται αιφνιδιασμός απ’ τις πυκνές εξελίξεις που διαμορφώνονται αυτόν τον καιρό στην Ανατολική Μεσόγειο, ωφελεί να ενημερώσουμε τους αναγνώστες μας για την πλούσια διπλωματική δραστηριότητα που αναπτύσσει το διαβόητα διεφθαρμένο καθεστώς της Μάλτας προσεγγίζοντας τον πρόεδρο-μαριονέτα Σάραζ του κυβερνητικού συμβουλίου της Τρίπολης, του οποίου η θητεία έχει βέβαια λήξει, όμως τούτο δεν τον σταμάτησε απ’ το να διαπραγματεύεται συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Άγκυρα, λεόντεια για την τελευταία, και παράλληλα, στο ίδιο χρονικό διάστημα του τελευταίου ενάμισι έτους με τη Βαλέτα, η οποία επιχειρεί με συχνες επαφές της ν’ αρπάξει ό,τι δύναται απ’ το τουρκικό προτεκτοράτο της Δυτικής Λιβύης σε αντάλλαγμα για έμπρακτη παροχή νομιμοποίησης σ’ αυτό, εκ μέρους της ιδίας, μιας χώρας της ΕΕ.
Με τις πρωτοβουλίες της, η Βαλέτα αποσκοπεί στην υπογραφή ενός μνημονίου αρπαγής ΑΟΖ από τη Λιβύη, προκειμένου ν’ ανατρέψει με διμερώς διαπραγματευθέν έγγραφο την αρνητική για την ίδια και την Ιταλία κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης του 1985, με την οποία η Βαλέτα αποκτούσε πρόσβαση σε απειροελάχιστη υφαλοκρηπίδα νοτίως της, ενώ η Τζαμαχιρία του Συνταγματάρχη Καντάφι ελάμβανε το συντριπτικά μέγιστο τμήμα της βορείως της ακτής της.
Η προσφυγή των δύο χωρών στη Χάγη (1982) είχε κριθεί βάσει της Σύμβασης της Θάλασσας της Γενεύης (1958) και όχι βάσει της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS 1982) του Μοντέγκο Μπέυ, διότι εκείνο δεν είχε ακόμα τεθεί σε ισχύ, πρόκειται όμως για μια απολύτως σύννομη και ισχυρή κρίση, ασφαλώς, που γέννησε δυσμενείς πραγματικότητες για τη Μάλτα, τις οποίες επιχειρεί τώρα ν’ ανατρέψει διά της πλαγίας οδού, λεηλατώντας με την υποβολή, επίνευση, προτροπή, παρέμβαση, και ανοιχτή υπόδειξη Τσαβουσογλου την λιβυκή ΑΟΖ, συνομιλώντας μ’ ένα εξαρτημένο καθεστώς πρόθυμο να δώσει τα πάντα στους πάντες, αρκεί να τους εγκρίνει πρώτα η Άγκυρα.
Άλλωστε, είναι γνωστό πως το τελευταίο διάστημα η Μάλτα ενεργεί περίπου ως το μακρί χέρι του Ερντογάν μέσα στην ΕΕ, μπλοκάροντας όπου μπορεί τις διαδικασίες, για παραδειγμα, όταν με τουρκικη υπόδειξη καταψήφισε την πρόσφατη Επιχείρηση IRINI που αφορούσε την ασφάλεια της Λιβύης.
Η επικείμενη υπογραφή Βαλέτας – Τρίπολης φιλοδοξεί να δώσει στη Μάλτα πρόσβαση σε μιαν απιόσχημη ΑΟΖ αποσπώντας το βόρειο τμήμα της μέχρι τώρα λιβυκής, εκτεινόμενη νοτίως της ιταλικής, και δεν είναι βέβαιο εάν θα φτάνει μέχρι την συμβολή της ελληνικής με την αιγυπτιακή, το δυτικό άκρο της οποίας υπενθυμίζω πως παρεμεινε εκτός διευθέτησης με την πρόσφατη ελληνοαιγυπτιακή Συμφωνία μερικής οριοθέτησης.
Ως εκ τούτου, εάν η συμφωνία Βαλέτας – Τρίπολης δεν περιορίζει εμφανώς (encroach upon ειναι το αγγλικό ρήμα στην UNCLOS 1982) την προβαλλόμενη ελληνική ΑΟΖ, τα χέρια μας για καταγγελία της είναι μάλλον δεμένα, διότι δεν είμαστε μήτε συμβαλλόμενο μέρος αυτής, μήτε επιστημονικώς επαληθεύσιμα θα βλαπτόμεθα γεωγραφικά και από πλευράς οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών, έστω και αν γεωπολιτικά προκύπτει βλάβη, καθώς το παρεχόμενο από τη Μαλτα κύρος στις υπογραφές Σάραζ θα διαχέεται στο εξής καί στο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019.
Συνάμα, η Ιταλία φαίνεται να μην αντιδρά σε κάτι τέτοιο, γιατί θα την βόλευε να περάσει αμέσως σε διαπραγματεύσεις παραχώρησης θαλάσσιων οικοπέδων από τη Μάλτα προς την δική της εταιρεία υδρογονανθράκων, την ΕΝΙ, παρά να περιμένει πότε θα ειρηνεύσει και θα σταθεροποιηθεί η Λιβύη, όπου επίσης η ΕΝΙ έχει λάβει τεμάχια σε στεριά και θάλασσα.
Η Τουρκία σε κάτι τέτοια ποντάρει, η δε ΕΕ του Ζοζέπ Μπορέλ, που ακόμα συντάσσει τη λίστα των κυρώσεων εις βάρος της Τουρκίας, θα εκδώσει μιαν ουδέτερη και γι’ αυτό μάλλον βλαβερή για μας ανακοίνωση πως τάχα δεν σχολιάζει υπογραφές οριοθέτησης μεταξύ κρατών μελών της ΕΕ και τρίτων χωρών, όπως έκανε και για την ελληνοαιγυπτιακή προχθές.
Η ελληνική πλευρά οφείλει να προλάβει την ολοκλήρωση της προσέγγισης Βαλέτας – Τρίπολης με μιαν ταχεία υπογραφή οριοθέτησης Αθήνας – Τομπρούκ, μεταξύ του υπ. Εξ. Νίκου Δένδια και του προέδρου του λιβυκού Κοινοβουλίου Αγκίλα Σάλεχ, έστω και μερικής, που θα επαναβεβαιώνει την απολύτως σύννομη και ισχυρή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης του 1985 περί της υφαλοκρηπίδας, κι έτσι θα γεννά σύγκρουση ανάμεσα στο ενδεχόμενο, διαβλητό μνημόνιο Μάλτας – Σάραζ και στο δικό μας με το αυτό αντικείμενο οριοθέτησης. Τούτο θα υποχρεώσει τη Μάλτα να στείλει σε διαιτησία ή κρίση τη δική μας συμφωνία με Σάλεχ και το δικό της, πολλαπλώς παράνομο και ανίσχυρο μνημόνιο με Σαραζ, εκεί όπου κανένα δικαιοδοτικό ή διαιτητικό όργανο, ειδικά η Χάγη, δεν θα τολμήσει ν’ ανατρέψει την απόφαση του 1985 αποδεχόμενο ως νομικά έγκυρο και ισχυρό το πειρατικό εξάμβλωμα που θα του υποβάλει προς κρίση η φιλική και σύμμαχος χώρα Μάλτα.
