Κάν’ το όπως η Μελόνι!

511

Του Αναστάσιου Πουλόπουλου, φιλολόγου
Προέδρου της Νεολαίας ΠΑΤΡΙ.Δ.Α.

Είναι γυναίκα, είναι μητέρα, είναι χριστιανή, είναι Ιταλίδα και είναι περήφανη γι’ αυτό.
Αντιτίθεται στη μαζική μετανάστευση και στην ισλαμοποίηση. Απορρίπτει την υψηλή φορολογία και της αρέσει η δουλειά και η προσπάθεια. Ισχυρίζεται ότι είναι συντηρητική και υπερασπίζεται τις παραδοσιακές αξίες και την εθνική ταυτότητα. Αντιστέκεται στα λόμπι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και πιστεύει ότι τα φύλα είναι δύο.

Θέλει μια άλλη Ευρώπη, αυτήν των λαών και των εθνών και δε διστάζει να τα βάλει με τον Μακρόν και τις ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Είναι η Τζόρτζια Μελόνι, η οποία πριν λίγο καιρό συμ0λήρωσε 100 ημέρες ως πρωθυπουργός της Ιταλίας.

Η ιστορία αυτής της χαρισματικής πολιτικού είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ξεκινώντας
από την ηγεσία της οργάνωσης νεολαίας της Εθνικής Συμμαχίας, ενός κόμματος της ιταλικής
δημοκρατικής δεξιάς, βρέθηκε στο υπουργικό συμβούλιο του Μπερλουσκόνι ως υπουργός
Νεολαίας. Το 2012 διαφώνησε με τη στήριξη που παρείχε στην κυβέρνηση του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι, το κόμμα του Μπερλουσκόνι, στο όποιο εντωμεταξύ είχε συγχωνευθεί η Εθνική Συμμαχία, και μαζί με άλλους πολιτικούς ίδρυσε ένα νέο πολιτικό κόμμα, τα Αδέλφια της Ιταλίας, το όνομα του οποίου προέρχεται από τα λόγια του ιταλικού εθνικού ύμνου.

Η εκλογική πορεία του κόμματος είναι, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακή. Στην πρώτη εκλογική
αναμέτρηση που συμμετείχε, το 2013, έλαβε 2% και εξέλεξε 9 βουλευτές, ενώ πέντε χρόνια μετά, το 2018, διπλασίασε το ποσοστό του και εξέλεξε 32 βουλευτές. Στις πρόσφατες εκλογές κατόρθωσε το ακατόρθωτο, αφού μέσα σε τέσσερα χρόνια έφτασε στο 26%, εκλέγοντας 119 αντιπροσώπους!

Η Τζόρτζια Μελόνι θα μπορούσε να έχει συμβιβαστεί στην ασφάλεια της σκιάς του
Μπερλουσκόνι, ο οποίος μεσουρανούσε την εποχή που η ίδια αποφάσισε να χαράξει τη δική της αυτόνομη πορεία. Η Μελόνι δεν περίμενε την κληρονομιά του Μπερλουσκόνι, ούτε εντάχθηκε στη σειρά των δελφίνων και κληρονόμων του, οι οποίοι εξαφανίστηκαν με τον καιρό. Αν μελετήσει κανείς την ιστορία της, θα διαπιστώσει πως ό,τι έχει κατακτήσει, το έχει κατακτήσει με την αξία της. Και σίγουρα, το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών είναι η ανταμοιβή της, για τα δέκα χρόνια σταθερότητας, αντοχής και πίστης στις αρχές και στις αξίες της.

Η Τζόρτζια Μελόνι τα τελευταία χρόνια δούλεψε σκληρά προκειμένου να ανοικοδομήσει τη
δεξιά πολιτική παράδοση της Ιταλίας, η οποία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη ή περιθωριοποιημένη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συνεπής προσήλωση των Αδελφών της Ιταλίας στις συντηρητικές αρχές, η απορρόφηση μικρών δεξιών κομμάτων, η απομόνωση ακραίων στοιχείων, το άνοιγμα του κόμματος στον φιλελεύθερο και καθολικό χώρο, και τέλος η ικανότητα της Μελόνι να συνδυάζει τη διαμαρτυρία της αντιπολίτευσης με την αξιοπιστία μίας κυβερνητικής εναλλακτικής πρότασης, ήταν τα αίτια που οδήγησαν στην εκλογική επιτυχία.

Αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία, συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παντού στην
Ευρώπη ο συντηρητισμός και η δεξιά, ως απάντηση στη μείξη ακραίου φιλελευθερισμού και
αριστερισμού, κερδίζουν!

Στην Πολωνία και στην Ουγγαρία, Μοραβιέτσκι και Ορμπάν αντίστοιχα, ηγούνται της
συντηρητικής αλλαγής, και ακολουθεί η Τσεχία. Στη Σουηδία, το δεξιό κόμμα «Σουηδοί
Δημοκράτες» έδωσε τη νίκη στον κεντροδεξιό συνασπισμό, βάζοντας τέλος στην παράλογη
μεταναστευτική πολιτική των σοσιαλδημοκρατών. Στην Ολλανδία, συντηρητικοί και αγρότες
σταμάτησαν την παρανοϊκή περιβαλλοντική πολιτική του πρωθυπουργού Ρούτε. Στη Γαλλία, ο Μακρόν χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία πιέζεται από την αρχηγό της αντιπολίτευσης Λε Πεν, ενώ, διανύοντας τη δεύτερη και τελευταία του θητεία, είναι αρκετά πιθανό ο διάδοχός του να προέρχεται από τη δεξιά, αν βέβαια Λε Πεν και Ζεμούρ καταφέρουν να συνεργαστούν. Ίδιες τάσεις εμφανίζονται και σε μία σειρά από χώρες (Δανία, Ισπανία, Φινλανδία), όπου τα δεξιά κόμματα ετοιμάζονται να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν με κεντροδεξιά κόμματα, που έχουν συνειδητοποιήσει ότι το μέλλον βρίσκεται στα δεξιά.

Στην Ελλάδα, οι όροι «δεξιά» και «συντηρητισμός» είναι δαιμονοποιημένοι. Στη χώρα μας,
όποιος υπερασπίζεται την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια -την ίδια μας την ταυτότητα εν τέλει-, όποιος αντιστέκεται στη λαθρομετανάστευση και στη ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα της woke κουλτούρας, στην καλύτερη περίπτωση χαρακτηρίζεται «ακροδεξιός». Άλλες φορές ταυτίζεται με φωνακλάδες ροπαλοφόρους, με ξυρισμένο κεφάλι και τατουάζ με το σήμα του εχθρού που πολέμησαν οι παππούδες μας, ή με συνομωσιολόγους, αληθινά «ψεκασμένους», που ζουν στο δικό τους κόσμο.

Παράλληλα, υπάρχει και η αριστερά που ταυτίζει τους όρους αυτούς με τη σημερινή κυβέρνηση και με συγκεκριμένα μέλη αυτής. Όμως, αυτή η οπτική δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τι είδους δεξιοί ή συντηρητικοί είναι αυτοί που επιτρέπουν τη ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδα στα παιδιά ή την ίδρυση κέντρων φιλοξενίας μεταναστών, «ισλαμουπόλεων» στην ουσία, και ονειρεύονται την επίλυση του δημογραφικού με Πακιστανούς;

Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, ρόλο στη δαιμονοποίηση των όρων «δεξιά» και
«συντηρητισμός» έχουν παίξει και οι ίδιοι οι δεξιοί συντηρητικοί. Η πολυδιάσπαση που επικρατεί στο χώρο, τα θνησιγενή σχήματα που δεν κατάφεραν να κεφαλαιοποιήσουν, για διάφορους λόγους, τις όποιες επιτυχίες σημείωσαν κατά καιρούς, γραφικές προσωπικότητες, ανταγωνισμοί και έριδες για ασήμαντα ζητήματα, κυρίως ηγεσίας, δρουν απωθητικά στη συνείδηση των ψηφοφόρων του χώρου, οι οποίοι στρέφονται είτε σε ακραίες επιλογές, είτε σε πιο κατεστημένες, απότοκο του συλλογισμού «το μη χείρον, βέλτιστον».

Αλήθεια, τί περιμένουμε για να οικοδομήσουμε, με σεβασμό στις καταβολές και στην
πολιτική παράδοση του καθενός, ένα σοβαρό, αξιόπιστο, αστικό, δημοκρατικό, συντηρητικό πόλο;

Ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές, μεταξύ όσων δραστηριοποιούνται στον εθνικό-
συντηρητικό χώρο δεν υπάρχουν. Ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα πέντε σημείων θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για ενότητα και συνεργασία: τέλος στη λαθρομετανάστευση και στην ισλαμοποίηση – ασφάλεια παντού, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις – δυναμική διπλωματία – άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, μείωση φόρων – οικονομική ελευθερία, επίλυση του δημογραφικού – κίνητρα για δημιουργία οικογένειας, ελληνοκεντρική παιδεία – απαγόρευση ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδας – αριστεία. Ακόμα και στο θέμα της ηγεσίας, γνώμη του γράφοντος είναι, ότι μπορεί να βρεθεί η κατάλληλη πολιτική φόρμουλα, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές. Αδιέξοδα στην πολιτική δεν υπάρχουν.

Υπάρχει όμως ο χρόνος, ο οποίος τελειώνει. Η χώρα παρακμάζει ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά,
πολιτισμικά. Δεν υπάρχει πλέον άλλη επιλογή από την ένωση της δεξιάς. Μια ένωση ζωτικής
σημασίας, καθώς αφορά το μέλλον. Αφορά το αν τα παιδιά μας θα ζουν σε μια κοινωνία με αρχές και αξίες, με ασφάλεια και τάξη, με συνεκτικούς ταυτοτικούς δεσμούς. Η ένωση της δεξιάς και της κοινής λογικής, είναι στην πραγματικότητα ο εφιάλτης του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα. Είναι αυτό που μισεί περισσότερο το ορθοπολιτικό κατεστημένο των ΜΜΕ, της αριστεράς, των «open borders» και των «refugees welcome», και των πάσης φύσεως δικαιωματιστών. Τι καλύτερο επιχείρημα;

Η ένωση της δεξιάς είναι επιτακτική και αναπόφευκτη, αν θέλουμε να σώσουμε ό,τι
σώζεται. Δεν υπάρχει πια καμία δικαιολογία. Ας το κάνουμε, όπως η Μελόνι!