διαίτερα στεναχωρημένη ήταν η 14χρονη κόρη μου πριν λίγες ημέρες. Την ρώτησα τι έχει και ήταν τόσο κατσουφιασμένη. «Προσπαθήσαμε να κάνουμε κατάληψη στο γυμνάσιο μου για τα Τέμπη, αλλά δεν τα καταφέραμε. Τα αγόρια που το οργάνωσαν, πήγαν το πρωί για να κλείσουν την πύλη με κάδους και αλυσίδες, και τους περίμενε αστυνομία μαζί με την Διεύθυνση του σχολείου. Οπότε κάναμε μάθημα κανονικά, και δεν διαδηλώσαμε», μου είπε. Μου φάνηκε από την μία πολύ αγνό, αθώα παιδιά γυμνασίου να προσπαθούν και αυτά να αφήσουν το κοινωνικό τους αποτύπωμα με το να βρωντοφωνάξουν για την κρατική αθλιότητα που προκάλεσε το θανατικό νέων συνανθρώπων μας στην πρόσφατη σιδηροδρομική μετωπική σύγκρουση, από την άλλη όμως θυμήθηκα και τα δικά μου στο γυμνάσιο, την δεκαετία του 1980, όπου και εμείς τότε είχαμε κάνει κατάληψη αντιδρώντας σε περιστατικά κυβερνητικής αναλγησίας.
Προσπαθώντας να ανακουφίσω λίγο την θυγατέρα μου, της είπα «Για ποιο λόγο δεν κάνατε το κόλπο που κάναμε εμείς πριν 40 χρόνια; Πηγαίναμε στο σχολείο 6:00 το πρωί πριν προλάβει να πάει κάποιος άλλος και να αντιδράσει. Έτσι αρχίζαμε την κατάληψη στα 80s. Οι Έλληνες είμαστε λαός που αιφνιδιάζουμε τον άλλον. Πάντα, από τα αρχαία χρόνια! Ο Δούρειος Ίππος είναι από τους πρώτους μύθους μας, το να πιάνουμε τον άλλον στον ύπνο είναι στο DNA μας!». Χαμογέλασε η κόρη μου ακούγοντάς με.
Σήμερα το πρωί με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά μου είπε ότι κατάφεραν τα αγόρια στο γυμνάσιο, κάνοντας το «κόλπο αιφνιδιασμού» που της είπα. Μου είπε να την πάω σχολείο με το αυτοκίνητο, να συμμετάσχει στην κατάληψη. Καθώς πλησιάζαμε το κτίριο, είδα πολύ κόσμο απέξω, γονείς, παιδιά, καθηγητές. Οι πόρτες του γυμνασίου κλειστές με λάστιχα, κάδους και αλυσίδες. Πανό με συγκινητικά συνθήματα για τις δεκάδες αθώες ψυχές νεαρών που χάθηκαν από κρατική ανικανότητα δεκαετιών, ενώ μέχρι τώρα δεν έχει αποδοθεί καμία ευθύνη σε κανέναν υψηλά ιστάμενο, αφού παίζουν το συνηθισμένο παιχνίδι της μετάθεσης ευθυνών ο ένας στον άλλον. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί πως είναι δυνατόν να τάσσομαι υπέρ μιας κατάληψης σχολείου, αλλά χάνει την μεγάλη εικόνα: αν αυτή την κομβική στιγμή δεν αντιδράσουμε σε κάθε επίπεδο, ακόμα και οι νεολαίοι σε τόσο τρυφερές ηλικίες, απέναντι στο ερεβώδες και αδηφάγο ανίκανο κρατικό μηχανισμό, πότε θα το κάνουμε; Όταν έχουμε 500 νεκρούς; 1000θανάτους; 10.000 χαμένες ψυχές; Σε ποιο αριθμό νεκρών θα κινητοποιηθούμε;
