Αξιότιμε κε Κασιμάτη,
Θα ήταν μεγάλο θράσος τόσο για εμένα όσο και για οποιονδήποτε δεν ελάμβανε υπ’όψιν του, όχι μόνο τα χρόνια της εμπειρίας και του δημοσίου σας λόγου, αλλά και τη συνδρομή του μέσου, στο οποίο αρθρογραφείτε, τόσο στην ελληνική κοινωνία, όσο και στην δημοκρατία εν τέλει.
Κε Κασιμάτη, καθήκον της γενιάς μου η οποία ταλανίζεται από βαθιά κρίση αξιών, θα πρέπει να θεωρείται η διαφύλαξη εκείνων που θεωρούνται σήμερα, μετά από την χρόνια μεταπολιτευτική αριστερή πλύση εγκεφάλου, μεσαιωνικά, σκοταδιστικά και ξεπερασμένα. Αρχές, αξίες, σύμβολα, προσωπικότητες, ιδανικά, όλα εκείνα δηλαδή που ανεδαφικές θεωρίες κοπιάζουν να εξαλείψουν, με σκοπό να φέρουν την «πρόοδο». Μια κατ’ επίφαση πρόοδο, η οποία σπρώχνει μετά περισσής μανίας τη χώρα, εκατοντάδες χρόνια πίσω, αναιρώντας όλη την προσπάθεια εκείνων που κράτησαν τα εθνικά μας ιδεώδη ψηλά. Από τον Πλήθωνα, μέχρι τον Μακρυγιάννη, από τον Σολωμό μέχρι τον Νικηταρά κι από τον Κοραή μέχρι τον Κολοκοτρώνη.
Αγαπητέ κε Κασιμάτη, είμαστε εδώ, δύο αιώνες μετά την Επανάσταση και στην τελική ευθεία για τον εορτασμό αυτών των δύο αιώνων. Και παλεύουμε καθημερινά όλοι, ή έστω οι περισσότεροι, να επιτύχουμε επιτέλους αυτό που μόλις πριν 1 χρόνο, φαινόταν πρακτικά ακατόρθωτο. Την εθνική ομοψυχία.
Προσπαθούμε να αφήσουμε πίσω το δηλητήριο που έσπειραν στις καρδιές των Ελλήνων την περασμένη δεκαετία, όλοι εκείνοι που θεώρησαν σωστό να διχάσουν ξανά, για ένα γραφείο αδειανό, για μια καρέκλα, παραφράζοντας τον ποιητή. Να αφήσουμε πίσω τη δεκαετία του μίσους που έφτασε σε επίπεδα αντίστοιχα του εμφυλίου πολέμου. Να ξεχάσουμε τα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», τις αμφοτέρων ιδεολογιών ακραίες κορώνες, την κορύφωση του λαϊκισμού και την επαναφορά του φασισμού.
Όλοι πρέπει να είμαστε στην ίδια πλευρά. Και εγώ ως νεότερος, χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Για την πατρίδα, για όλους μας.
Οι πρόσφατες αναφορές σας, τις οποίες όλοι περιφέρουν συνεχώς, στέκονται απέναντι στην προσπάθεια αυτή. Και μάλιστα, δίνουν επιπλέον ώθηση στις ακραίες εκείνες φωνές που χρησιμοποιώντας τα λεγόμενά σας εκατέροθεν, θα ρίξουν ακόμη περισσότερο νερό στο μύλο του διχασμού, για κάτι μάλιστα το οποίο δεν τίθεται καν ως ζήτημα διαφωνίας. Δεν μπορεί να είναι «γελοίος» αγαπητέ μου κε Κασιμάτη ένας συμβολισμός που αντιπροσωπεύει την επιβίωση και την ανάταση ενός λαού και που στο όνομά του εμείς σήμερα, έχουμε την ελευθερία να διαφωνούμε και να συμφωνούμε. Με αυτούς τους ισχυρισμούς, κλείνετε το μάτι σε εκείνους που αναμένουν πώς και πώς να ρίξουν εκ νέου τις μάσκες, και όχι τις ιατρικές, και να ακονίσουν τα ξίφη τους για τις νέες τους μάχες, δίνοντας συνεχή, αέναη κίνηση στο φαύλο κύκλο του διχασμού.
Σε αυτούς λοιπόν κλείνετε το μάτι;
Δεν το πιστεύω και δεν επιθυμώ να το πιστέψω. Γι’ αυτό και αναμένω εναγωνίως, το επόμενό σας άρθρο, το οποίο θα επαναφέρει την τάξη.
Την ηθική και τη δημοκρατική τάξη.
Μετά τιμής,
Χρήστος Μυτιλινιός
