Μήπως να πάρουμε την Ευρωβουλή λίγο στα σοβαρά;

477

 Γράφει ο Δημήτρης Τζανιδάκης.

Δε χωρά καμιά αμφιβολία πως η ψήφος στις ευρωεκλογές έχει έναν πιο χαλαρό χαρακτήρα συγκριτικά με τις εθνικές και ίσως ακόμα και τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν αποτελεί φυσικά αποκλειστικό προνόμιο της χώρας μας, καθώς οι ευρωπαϊκοί λαοί συλλήβδην, έχουν ελλιπέστατη ενημέρωση όσον αφορά την παρουσία και το έργο των ευρωβουλευτών που τους εκπροσωπούν. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, επιλέγουν πρόσωπα με βασικό κριτήριο την αναγνωρισιμότητα χωρίς να τους απασχολεί αν το βιογραφικό ή οι γνώσεις των υποψηφίων είναι οι προαπαιτούμενες. Προσωπικά θεωρώ πως η ευρωβουλή είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να αντιμετωπίζεται ελαφρά τη καρδία, και ο πρόσφατος ντόρος της περίπτωσης Ζαγοράκη αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επανεξετάσουμε τον συγκεκριμένο θεσμό.

Καταρχάς είναι πολύ σημαντικό να ορίσουμε τα προσόντα που πρέπει να έχει ένας ευρωβουλευτής ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντα του σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο. Εκ των ων ουκ άνευ, αποτελεί ένα βιογραφικό εφάμιλλο των ζητημάτων που άπτονται του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Προβάδισμα έχουν άτομα που τα επιστημονικά αντικείμενα τους σχετίζονται με τις λειτουργίες, τους θεσμούς και τις δραστηριότητες του ευρωκοινοβουλίου. Για παράδειγμα νομικοί, οικονομολόγοι, δημόσιοι λειτουργοί με εμπειρία σε συλλογικά όργανα που παράγουν πολιτική και άτομα με τριβή στα ευρωπαϊκά θέματα και επαρκή γνώση ξένων γλωσσών. 

Επιπρόσθετα, απαραίτητη προϋπόθεση για έναν ευρωβουλευτή, είναι να εκφέρει διακριτή άποψη που να μπορεί να την θεμελιώσει με λογικά και ισχυρά επιχειρήματα ούτως ώστε να κερδίσει των σεβασμό των συναδέλφων του. Σε ένα κοινοβούλιο που αριθμεί πλέον περισσότερα από επτακόσια μέλη, άτομα με δυναμική παρουσία, ξεκάθαρη πολιτική ταυτότητα και καίριες παρεμβάσεις είναι αυτά που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν. 

Αναγκαία συνθήκη, είναι και η ικανότητα να αναπτύσσει ένας ευρωβουλευτής σχέσεις αλληλοκατανόησης με συναδέλφους του από άλλες χώρες και πολιτικές οικογένειες, όπως και να αντιλαμβάνεται τις πολιτικές τους ευαισθησίες, χωρίς να επικεντρώνεται αποκλειστικά στην προώθηση των εθνικών θέσεων της πατρίδας του. Το λεγόμενο lobbying, αποτελεί απαραίτητο σύγχρονο εργαλείο ώστε αφενός να προωθείται το εθνικό συμφέρον και αφετέρου να επιτυγχάνονται ευρύτεροι συμβιβασμοί και συναινέσεις σε φλέγοντα ζητήματα. Η διάθεση για σύναψη συμμαχιών ακόμα και για θέματα που δεν άπτονται του ελληνικού ενδιαφέροντος ή δεν σχετίζονται με την προσωπική ατζέντα του ευρωβουλευτή, αποτελούν δείγμα πολιτικού πολιτισμού και κίνηση σύμφωνη με τα ιδανικά της Ευρώπης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Άνθρωποι αυτόφωτοι, που λειτουργούν με γνώμονα το καλό της κοινότητας και όχι το προσωπικό τους συμφέρον, κρίνονται απαραίτητοι στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Μια σημαντική παράμετρος για έναν επιτυχημένο ευρωβουλευτή, είναι και η πίστη στην παράταξη, είτε αυτή έχει να κάνει με το κόμμα που εκπροσωπεί, είτε με την ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια στην οποία ανήκει. Η λέξη παράταξη είναι αρχαιοελληνική και προκύπτει από τον τρόπο που τάσσονταν οι πολεμιστές ο ένας δίπλα στον άλλον στην οπλιτική φάλαγγα. Όταν παύει να υπάρχει το «παρά», καταλύεται και η «τάξις». Κατ’ επέκταση, ευρωβουλευτές που απειλούν να αποχωρήσουν από το κόμμα που εκπροσωπούν με αιτιολογία το συμφέρον της ποδοσφαιρικής ομάδας που υποστηρίζουν, κρίνονται βλαπτικοί για την ενότητα της παράταξης.

Λαμβάνοντας υπόψιν τα παραπάνω, γίνεται αμέσως αντιληπτό πως αθλητές, τραγουδιστές, ηθοποιοί και γενικότερα άνθρωποι που στην επαγγελματική και ακαδημαϊκή τους πορεία δεν είχαν τριβή με αντίστοιχα ζητήματα, έχουν πολλά χιλιόμετρα να διανύσουν ώστε να ενημερωθούν και να καταστούν κατάλληλοι και επαρκείς στα καθήκοντα τους. Πέραν των προσώπων, και τα ίδια τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να επανεξετάσουν τα κριτήρια επιλογής τους και να πάψουν να επιστρατεύουν αναγνωρίσιμα άτομα χωρίς τα απαιτούμενα προσόντα, αναμοχλεύοντας ξεπερασμένες τακτικές στο βωμό της εκλογικής επικράτησης.

Συνοψίζοντας, η ευρωβουλή είναι ένας θεσμός με ειδικό βάρος, κύρος και ιστορία, που παρέχει τη δυνατότητα στα κράτη-μέλη, να προβάλλουν τις θέσεις, τις εναντιώσεις αλλά και τα συμφέροντα τους, στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ευρώπης. Οι ευρωβουλευτές, πέραν του γεγονότος πως αποτελούν εκπρόσωποι της κάθε χώρας και απαραίτητα εργαλεία για την προώθηση των εθνικών θέσεων, αποτελούν και κάτι βαθύτερο· τον καθρέφτη της ίδιας τους της χώρας και την εικόνα αυτής στην Ευρώπη. Άραγε, μας ικανοποιεί ο συγκεκριμένος καθρέφτης?

ΥΓ. Ευχαριστώ θερμά τον αγαπημένο Στέλιο Ιατρού για τις πολύτιμες συμβουλές και τις παραγωγικές μας συζητήσεις επί της θεματολογίας του κειμένου.