Γράφει ο Κοσμάς Θεοδωρίδης.
Για μας που μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ‘80, ο Λαλάκης ο εισαγόμενος είναι καλτ φιγούρα. Ήταν μια διαφήμιση του 1984 όπου ο πρωταγωνιστής καμάρωνε για τα εισαγόμενα ρούχα, παπούτσια και τσιγάρα -παφ και τάληρο- ώσπου στο τέλος βλέπαμε ότι περίμενε για το επίδομα ανεργίας. Η καμπανια “Ο Επιμένων Ελλη-νικά!”, προσπαθούσε να ανακόψει την ξενομανία στην κατανάλωση και να ενισχύσει την εγχώρια παραγωγή. Σήμερα ίσως ακούγεται περίεργο στους νεότερους, αλλά τότε ακόμα είχαμε παραγωγή και βιομηχανική και βιοτεχνική. Υπήρξε μια προσπάθεια να κρατηθεί η παραγωγική βάση, που υπέκυψε γρήγορα σε αυτό που τότε πολλοί έλεγαν -και πίστευαν ενδεχομένως- πως ήταν «πρόοδος», «εκσυγχρονισμός» και «ξεβλάχεμα». Λέξεις με τεράστια δύναμη, που τελικά αποδείχτηκαν στην πράξη εμπορικά ή πολιτικά τρικ αναδιανομής πλούτου και δανείων. Τα χρόνια πέρασαν, οι «εισαγόμενοι» κέρδισαν κατά κράτος, τώρα παραγωγή ιδιαίτερη δεν έχουμε, αλλά έχουμε υπηρεσίες – και ανεργία βεβαίως. Και οι υπηρεσίες χρειάζονται ένα λειτουργικό σύστημα για να δουλέψουν, τη γλώσσα.
Κάθομαι τώρα στην καραντίνα και χαζεύω τις διαφωνίες για αυτό ακριβώς το λειτουργικό σύστημα. Ιδιαιτέρως με εντυπωσιάζουν όσοι καθυβρίζουν και λοιδωρούν τον Μπαμπινιώτη και την Πανελλήνιο Ένωση Φιλολόγων, που συνασπίστηκαν για να ανακόψουν και να αντικαταστήσουν τις αθρόες εισαγωγές λέξεων με εγχώρια παραγωγή. Διότι στα μάτια και το μυαλό μου που εξ ανάγκης ζουν στον πραγματικό κόσμο της αγοράς, περί αυτού πρόκειται. Η διχογνωμία είναι για το αν θα πρέπει αυτό το λειτουργικό σύστημα να είναι τύπου «χωρίς σύνορα», με αθρόες εισαγωγές ή αν θα ήταν προτιμότερο να κρατήσουμε και να ενισχύσουμε την εγχώρια παραγωγή. Και πραγματικά αναρωτιέμαι ειδικά όσοι φέρουν αυτές τις πολυγράμματες ιδιότητες, φιλόλογοι, γλωσσολόγοι, γλωσσοδίφες και τα παρόμοια που έχουν αυτή την ξενομανία που μασκαρεύουν ως αντιεθνικισμό, έχετε σκεφτεί μήπως είναι σαν τον Λαλάκη των καταναλωτικών αγαθών, αλλά στη γλώσσα; Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν «πατάξουν» για μια ακόμα φορά τους ελληνίζοντες και εν τέλει η γλώσσα γίνει μισοαγγλική στο δρόμο για την πλήρη εξαφάνιση που προέβλεπαν κάτι παλαιολιθικοί δάσκαλοι και λογάδες του 19ου αιώνος, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Πρώτα από όλους οι εκπαιδευτικοί και οι δια του λόγου ψωμιζόμενοι δε θα μείνουν άνεργοι; Όπως ο Λαλάκης ο εισαγόμενος της διαφημίσεως δηλαδή. Αυτό γυρεύετε;
Δε θα πέσω στην παγίδα του Μανιχαϊσμού, δε μου φαίνεται πόλεμος μεταξύ φωτός και σκότους όπως πρόστυχα συνήθως μας παρουσιάζουν τις γλωσσικές διαμάχες. Ο Μπαμπινιώτης και η ΠΦΕ εξ όσων βλέπω, είναι μετριοπαθείς, δεν πρεσβεύουν Παλινόρθωση της Αλεξανδρινής όπως άλλες πιο ριζοσπαστικές φωνές, αλλά υπερασπίζονται την εγχώρια παραγωγή στο βασικό λειτουργικό επίπεδο, των λέξεων. Κι ούτε η αφελής -και φανταστική προφανώς- καρικατούρα του Λαλάκη του Εισαγόμενου της γλώσσας είναι άκρο. Υπάρχουν ριζοσπαστικότερες και δογματικότερες φωνές που ευαγγελίζονται συστηματική αλλοίωση ακόμα και της αλλαγμένης και ξαναλλαγμένης γλώσσας που γράφουμε τώρα. Όμως εδώ δεν είναι θέμα ιδεολογίας ή ιδεοληψίας κι ούτε απασχολούν εκτός του μικροκόσμου τους οι φιλολογικοί καυγάδες και μικροεγωισμοί. Είναι θέμα πλούτου, και ο γλωσσικός πλούτος έχει άμεσο οικονομικό αποτέλεσμα σε όλους όσοι τον μοιραζόμαστε, ειδικά σε μια χώρα εξαρτημένη πλήρως από τον τομέα των υπηρεσιών. Τα δάνεια πάντα πληρώνονται και με τόκο.
Η νοοτροπία του Λαλάκη του εισαγόμενου, η καταστροφή της παραγωγής προϊόντων και η υποκατάσταση της με εισαγωγές, ο λυσσώδης ιδεολογικός διωγμός παραγωγής εγχώριου πλούτου και εξαγωγών και η υποκατάσταση από κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων μέσω επιδοτήσεων και δανείων, οδήγησε στην οικονομική χρεοκοπία και τη χαμένη δεκαετία που ζήσαμε. Όταν δεν παράγεις πλούτο θα έρθει η ώρα που θα σου γυρέψουν τα δανεικά, θα χρεοκοπήσεις και θα παραχωρήσεις τον έλεγχο της ζωής και της περιουσίας στους ξένους δανειστές. Δεν τα ζήσαμε και δεν τα ζούμε; Στον ίδιο ακριβώς δρόμο οδηγεί και ο λαλακισμός της γλώσσας. Να το λέμε ξεκάθαρα, να το καταλαβαίνουμε και να μη γινόμαστε άθελα μας Λαλάκηδες Εισαγόμενοι.
Από εμπορικής σκοπιάς προβληματίζομαι και τα γράφω, βλέποντας τα χαΐρια μας ως λαός όταν παρασυρθήκαμε. Αλλά, από εμπορικής πλευράς αν μπορείς να παράξεις πλούτο και προτιμάς να τον σπαταλάς και να δανείζεσαι, μοιάζεις του Λαλάκη και να με συμπαθάτε.
