Γράφει η Ελένη Κριτσιδήμα.
Είμαστε (ή μήπως «ήμαστε;») συνηθισμένοι σε πρωθυπουργούς των οποίων η ρητορική έχει ιδεολογικό πρόσημο. Κι όμως, αυτή τη φορά εκλέξαμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος απ’ όταν αναδείχθηκε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, επέλεξε έναν άλλο δρόμο… του ορθολογισμού. Χωρίς δεξιές τυμπανοκρουσίες ή διθυραμβικές δηλώσεις περί μεταρρυθμίσεων, πορεύτηκε με τη «Συμφωνία Αλήθειας». Αναλύοντας, δηλαδή, τι θα έκανε και πως. Ο Κυριάκος -προεκλογικά- θα μπορούσε να παίξει πολλά χαρτιά και σίγουρα, αν το έκανε, το ποσοστό του γαλάζιου κόμματος στις Εθνικές εκλογές θα ήταν μεγαλύτερο. Ωστόσο, από το λαϊκισμό προτίμησε τη λογοδοσία. Και δεν θα ήταν αξιοσημείωτο, αν δεν βρισκόμασταν σε μια Ευρώπη που η δημαγωγία κερδίζει συνεχώς έδαφος.
Ακολουθεί έναν δικό του τρόπο, «ανορθόδοξο». Βάζει τέλος στο δίπολο, το οποίο ανέκαθεν τροφοδοτούσε τα εκλογικά αποτελέσματα και ενίσχυε τους πολιτικούς αρχηγούς. Μειώνει τη φορολογία και βγαίνει στο κυνήγι των επενδύσεων, τη στιγμή που οι προκάτοχοί του είχαν επιλέξει τον εύκολο τρόπο εύρεσης εσόδων. Από τη ΔΕΘ τόλμησε να πει «Σε 12 μήνες θα κρίνετε αν έκανα αυτά που σας είπα», οπότε αυτομάτως μετέτρεψε μόνος του την υπόσχεση σε προσωπική δέσμευση.
Κάνει τομές στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Σε μια χώρα που είχαμε συνηθίσει τα κυβερνώντα κόμματα να διορίζουν αβέρτα και να έχουν τους δημόσιους υπαλλήλους στα «ώπα – ώπα», ο Μητσοτάκης μείωσε τον αριθμό μετακλητών στα υπουργικά γραφεία και την ίδια ώρα έφερε στην Ελλάδα τον Τόμας Χέντρικ Ιλβες ως σύμβουλο του Πιερρακάκη, ώστε -επιτέλους- να πάψουμε να μηρυκάζουμε για το ευέλικτο σύστημα της Εσθονίας.
Κάνει πολλές προσπάθειες, εργάζεται μεθοδικά και στρατηγικά για την ανακούφιση των πολιτών. Θέτει βάσεις για την ευημερία των επόμενων γενεών. Τα κάνει όμως μ’ ένα δικό του τρόπο… που αν τον παρατηρήσεις, σκέφτεσαι πως έχει εντρυφήσει στην κουλτούρα του Έλληνα κι έχει βαλθεί να την αλλάξει. Έχει αποδεχθεί πως είναι ένας πρωθυπουργός σε ρόλο «πατέρα». Επιδιώκει να μας μάθει να φοράμε κράνος, γι’ αυτό και μείωσε τον ΦΠΑ στο εν λόγω είδος. Να μας διδάξει τη βλαβερότητα του καπνίσματος, γι’ αυτό και το απαγόρευσε στις παιδικές χαρές. Να μας δώσει να καταλάβουμε πως ως πολίτες έχουμε δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, με περίτρανο παράδειγμα την παράταση των 120 δόσεων. Ναι, μεν, την έδωσε αλλά, παράλληλα, διεμήνυσε πως όσοι δεν υπαχθούν… την έβαψαν μετά! Όπως και να το κάνουμε είναι πρωτόγνωρο να σου λέει η κυβέρνηση «Θα σε βοηθήσω να ξεπληρώσεις αλλά αν επιμείνεις να χρωστάς… δεν προτίθεμαι να στα χαρίσω ή να στα παραγράψω».
Αυτό είναι ο Μητσοτάκης!
Ένας πολιτικός, κυνικά ειλικρινής. Το είχε αποδείξει περίτρανα, άλλωστε, την περίοδο που κυρωνόταν η Συμφωνία των Πρεσπών. Είχε ζητήσει να μην ψηφισθεί, διότι μετά θα ήταν αργά και ο ίδιος υποχρεωμένος να την τηρήσει.
Και τώρα, με την κατάσταση στα νησιά μας έκρυθμη, μιλά για «μεταναστευτικό πρόβλημα», τονίζοντας και διευκρινίζοντας πως δεν είναι προσφυγικό. Όπερ μεθερμηνευόμενο εστί «Η πλειοψηφία όσων καταφτάνουν δεν είναι πρόσφυγες». Παράλληλα, ξεκινά την αυστηροποίηση της χορήγησης ασύλου και τη δημιουργία κλειστών, προαναχωρησιακών κέντρων κράτησης.
Επί ΣΥΡΙΖΑ, ήταν -σχεδόν- υποχρεωτικό να αποκαλείς όποιον ερχόταν «πρόσφυγα» και ταυτόχρονα να αποδέχεσαι πως θα ζει ελεύθερος δίπλα σου, ακόμη κι αν ήταν ληστής – κακοποιός – βιαστής.
Λοιπόν, ο Μητσοτάκης λέει τα πράγματα με το όνομά τους, δίχως να χαϊδεύει αυτιά. Χωρίς εθνικιστικές κορώνες, παρά μόνο με επίγνωση της κατάστασης και ρεαλισμό. Λέει λίγα, κάνει περισσότερα. Ανορθόδοξο; Ναι. Δεν μένει πιστός στην εκδοχή του πολιτικού που είχαμε συνηθίσει. Έσπασε το καλούπι κι έφτιαξε το δικό του. Κατάφερε να κάνει αυτοδύναμο το κόμμα του και μας δίνει την ελπίδα πως θα καταστήσει και την Ελλάδα αυτοδύναμη, στην Ευρώπη και τον κόσμο. Ήδη έχει βάλει ρότα για την ισχυρή ανάπτυξή της. Άνοιξε το μεταναστευτικό, θα τα καταφέρει και με αυτό… με τον δικό του τρόπο, αλλά θα τα καταφέρει!
