Γράφει ο Στέλιος Ιατρού.
Ο Αλέξης δεν θα ξανασχοληθεί με την Ελλάδα, γι’ αυτό άλλωστε και δεν ασχολείται με το να κάνει αντιπολίτευση
Θα γελάσετε, αλλά στο μυαλό του σχεδιάζει ν’ ακολουθήσει την καριέρα του Μπαρόζο ή του Ντομπρόφσκις, αναζητώντας την τύχη του ως υψηλού αξιωματούχου των Ευρωπαϊκών θεσμών, τους οποίους άλλωστε υπηρέτησε πιο πιστά απ’ όσο τους Έλληνες.
Η απομάκρυνσή του απ’ τις εγχώριες πολιτικές έριδες αυτό εξυπηρετεί: τη σταδιακή του εγκατάσταση στη μαγική παραμεθόριο των μυθικών πλασμάτων, όπου πέφτει το μόνιμο δειλινό της άχρωμης ουδετερότητας, με την ελπίδα να ξεχαστεί από εμάς για να εισέλθει στην επετηρίδα των υποψηφίων για τα μεγάλα αξιώματα.
Δεν υπάρχει τίποτα παράδοξο στη συμπεριφορική παραδοχή της ανεπίστρεπτης καταβαράθρωσής του. Μια θυσία, όμως, του απομένει ακόμα για να την ολοκληρώσει: όπως και στο δημοψήφισμα, έτσι και στις πρόσφατες εκλογές, καθόλου δεν τον βόλεψε στα σχέδιά του το απρόσμενα υψηλό ποσοστό που έλαβε, και που κάπως του γεννά ευθύνες ηγεσίας μιας παράταξης — που δεν τις θέλει. Πόσο βολικότερο θα ’ταν για εκείνον αν είχε πάρει ένα ωραίο 3%; Δεν θα το λέγαμε αυτό παράταξη, αλλά ανάμνηση παράταξης. Τώρα πρέπει να το φέρει εκεί κάτω προτού σηκώσει τους ώμους του και φύγει, αλλά ευτυχώς δεν είναι δα και κανά βαρύ έργο που θα τον αποσπούσε απ’ τα ταξίδια.
Στη χθεσινή εμφάνισή του, στο Μέγκα, φανέρωσε ποιές περγαμηνές θα επικαλεστεί για την ανέλιξή του στην Ευρώπη: «διαχειρίστηκα με επιτυχία και τα μνημόνια και όλες τις κρίσεις». Πρόβα για job interview.
