Το πρόβλημα δεν είναι η Βουνάτσου ως Βουνάτσου.
Το πρόβλημα είναι ο Πολακισμός.
Το πρόβλημα, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Επί δεκαετίες, ο κόσμος έβλεπε την πολιτική ως κάτι απρόσιτο. Όχι απρόσιτο ανθρώπινα, αλλά κάτι σαν «ιδεώδες». Κάτι πολύ υψηλότερο από εκείνον. Τούτων δοθέντων, ο σεβασμός στον πολιτικό και ευρύτερα στην πολιτική, ήταν κάτι αναπόφευκτο.
Ο ερχομός της ορίτζιναλ πρώτης φοράς Αριστερά του Ανδρέας Παπανδρέου, κατάφερε, παρότι ο ίδιος ήταν εν μέρει ένας εκλεπτυσμένος «Λονδρέζος» που κρατούσε τα προσχήματα στην αρχή, να «κατεβάσει» την πολιτική πολύ πιο χαμηλά από το αυθεντικό της ύψος. Ο «παππούς» των μπουζουκιών Γιαννόπουλος, ο Άκης, ο Γιάννος, έδειξαν στον κόσμο μεν ότι η πολιτική είναι προσιτή σε όλους, όμως το έκαναν με την άσχημη εκδοχή του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι πριν τη δεκαετή λαίλαπα του 1980, οι πολίτες είχαν τους πολιτικούς πολύ ψηλά στην κρίση τους. Ενώ από τις αρχές του 1990, ειδικά μετά το «βρώμικο ’89», ο κόσμος είχε σίγουρο ότι όλοι οι υπουργοί είναι τουλάχιστον «λαμόγια».
Όλα αυτά σε συνδυασμό με σκάνδαλα και μίζες, με διορισμούς ως ανταλλαγή για ψήφους, με τις απατεωνιές και τις ψεύτικες συντάξεις σε δήθεν πχ τυφλούς, με ένα κράτος σε αποσύνθεση που λειτουργούσε στην εντέλεια μόνο όταν έπρεπε να εισπράξει φόρους, μεταμόρφωσαν την πολιτική από μεγαλοπρεπές λειτούργημα για την πατρίδα, σε ευτελές επάγγελμα για λίγους.
Αυτή η μορφή πολιτικής οδήγησε τη χώρα γονυπετή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το 2010. Η εντύπωση του κόσμου πως σύσσωμο το πολιτικό σύστημα είναι κλέφτες και ψεύτες, τον μετέτρεψε σε έρμαιο λαϊκιστών. Η σκληρή μνημονιακή αναβάθμιση της χώρας, στέρησε από τους πολίτες, αυτά που υποκριτικά και ψεύτικα του μοίραζαν οι πολιτικοί επί δεκαετίες. Και ως βούτυρο στο ψωμί του ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αυθεντικό νεο-κομμουνιστικό κόμμα, έχοντας απορρίψει κατά πολύ τον παραδοσιακό κομμουνισμό και υιοθετώντας μια νεο-βάρβαρη εχθρική προς κάθε τι εθνικό και παραδοσιακό αντίληψη, καβάλησε την ως έναν βαθμό δικαιολογημένη οργή του λαού και υφάρπαξε την εξουσία, προσπαθώντας με λύσσα να αλώσει κάθε θεσμό και κάθε αξία της ελληνικής Δημοκρατίας.
Η αλλοίωση των ενστίκτων που προϋπήρχε στην ελληνική κοινωνία, μετετράπη σε ένα έρεβος μίσους που κατάπινε όποιον προσπαθούσε να εκφραστεί με λογική. Κι αυτό γιατί πολύ απλά προέρχετο από κόμματα που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση. Αυτό το έρεβος μίσους, οι παροικούντες τα γραφεία του μορφώματος στην Κουμουνδούρου, το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, εκφράζοντας όχι μόνο μια επιθυμία για ελπίδα και αλλαγή, αλλά και ένα πηγαίο μίσος για τους πολιτικούς τους αντιπάλους, όπως και για οτιδήποτε θύμιζε πατρίδα, θρησκεία, πρότυπο οικογένειας.
Για να φτάσουμε τώρα στο σημείο φωτιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με μπροστάρη τον γελαστό υποκριτή, τη «φρεσκαδούρα» που θα κατατρόπωνε το «παλιό», τον Αλέξη, και ως Χερουβείμ και Σεραφείμ τον Πολάκη και τον Παππά, υιοθέτησε όλο το στυλ του ακραίου νεοέλληνα, στην πιο χυδαία του μορφή.
Ο μάγκας που δεν «φτουράει» μπροστά του κανείς. Που όποιος του κουνηθεί «θα τονε χώσει 3 μέτρα κάτω απ’ τη γη», που γνωρίζει τα πάντα για όλους και για όλα, και με το απλανές βλέμμα του ξερόλα, θα μας τα εξηγήσει όλα με το γνωστό, ανατρεπτικό, φρικτά και ανατριχιαστικά εγωπαθές ναρκισσιστικό «Εγώ θα σου πω!». Ενώ την ίδια στιγμή, τα υπόγεια του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, μίσθωναν τα τρολλς να εύχονται «ψόφους», ανοιχτά και σε όλους τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Εκχυδαϊσμός, άλωση, κατάρρευση.
Η επανάσταση ορίζεται ως ανατροπή των θεσμών με τρόπο που δεν επιτρέπουν οι θεσμοί.
Εδώ όμως δεν πρόκειται για επανάσταση, αλλά για λυσσαλέα κατάκτηση και μανιώδη προσπάθεια αποσύνθεσης όλων αυτών που συναποτελούν αυτό που ονομάζουμε ελληνικό Σύνταγμα.
Ευτυχώς, αυτή η χώρα, καμαρώνει και ευχαριστιέται τη Δημοκρατία της εδώ και δυόμιση χιλιετίες. Με διαλείμματα σαφώς. Οι ρίζες όμως είναι βαθιές. Και τα μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, τα στέλνει ακριβώς, εκεί που τους αρμόζει.
Ή τουλάχιστον, αυτό θέλουμε να ελπίζουμε…
