Κυριάκος Μητσοτάκης, ο μέγας σκακιστής, ο σημαντικότερος πολιτικός αυτή τη στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο μόνος που μπορεί να εναντιωθεί στον Τραμπ. Αυτοί και πολλοί άλλοι είναι κάποιοι από τους τίτλους που αποδίδουν ανώνυμα και επώνυμα τρολ της ΝΔ στον Έλληνα πρωθυπουργό. Άραγε, όλοι αυτοί οι αυλοκόλακες, έχουν δίκαιο ή πρόκειται για μια ακόμα τυφλή επίθεση κομματικής αγάπης;
- του Γιάννη Κολεΐδη *
Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει ένα μοναδικό ταλέντο, καταφέρνει να είναι απέναντι σε όλους ταυτόχρονα, ακόμα και αν κάποιοι έχουν αντίθετα συμφέροντα μεταξύ τους, ένα πράγμα τους ενώνει, βλέπουν αρνητικά τον Μητσοτάκη . Είναι ο πρώτος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας που έχει καταφέρει να βρίσκεται σε αντιπαράθεση και με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία την ίδια στιγμή.
Από τον αριστερόστροφο τραμπισμό, για τον οποίο κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός και κάποιοι υπουργοί του έκαναν κωλοτούμπα ολυμπιακών διαστάσεων και έφτασαν στο σημείο να αποκαλούν τον Τραμπ “τελευταία ελπίδα για την Ευρώπη”. Από τη “σωστή πλευρά της ιστορίας”, την αποστολή πυρομαχικών στην Ουκρανία και την αξέχαστη δήλωση “είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία”, τώρα εμφανίζεται έτοιμος να συζητήσει την ειρήνη στην Ουκρανία με κάθε κόστος.
Όμως, η πραγματικότητα διαψεύδει τις επιδιώξεις του. Ο Τραμπ έχει γυρίσει την πλάτη στον Έλληνα πρωθυπουργό. Δεν είναι τυχαίο πως, μιλώντας για το εμπορικό project διασύνδεσης Ινδίας – ΕΕ – ΗΠΑ, ανέφερε την Ιταλία, αγνοώντας παντελώς την Ελλάδα, δημιουργώντας ανησυχίες ότι η χώρα μας θα μείνει εκτός παιχνιδιού. Επιπλέον, ο Μητσοτάκης εισέπραξε διπλή αρνητική απάντηση στο αίτημα του για συνάντηση με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, JD Vance.
Στο ζήτημα της Ουκρανίας, η θέση του Μητσοτάκη αγγίζει τα όρια της κωμωδίας. Ο Εμανουέλ Μακρόν συγκάλεσε έκτακτη διάσκεψη των “κυριότερων” ευρωπαϊκών κρατών για το μέλλον της Ουκρανίας. Θα περίμενε κανείς πως ο Μητσοτάκης, σαν φανατικός υποστηρικτής της Ουκρανίας και όντας σε πόλεμο, όπως ο ίδιος δήλωσε, με την Ρωσία, θα είχε κεντρικό ρόλο στη συζήτηση. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν προσκλήθηκε καν. Επιπλέον, πριν από λίγες μέρες, ο Μακρόν τον άφησε να περιμένει 30 λεπτά στο αυτοκίνητό του, ως αντίδραση στη συμπεριφορά του Νίκου Δένδια απέναντι στη Γαλλίδα πρέσβη στην Αθήνα.
Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και το φιάσκο της ελληνικής διπλωματίας στη Συρία, όπου η ελληνική κυβέρνηση έφτασε να υποστηρίζει και να συναντιέται με δικτάτορες και δολοφόνους χριστιανών, αγνοώντας τις απεγνωσμένες εκκλήσεις Ελλήνων χριστιανών της περιοχής για βοήθεια.
Παράλληλα, οι καλές σχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης με το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, δύο χώρες φιλικές προς την Τουρκία και εχθρικές προς την Ινδία – έναν από τους σημαντικότερους συμμάχους της νέας αμερικανικής διοίκησης – αποτελούν άλλη μια απόδειξη της αποτυχίας της ελληνικής κυβέρνησης στην σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής σκηνής . Αν επιχειρούσαμε να αναλύσουμε κάθε αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική, θα χρειαζόταν να γράψουμε βιβλίο, όχι άρθρο.
Ένα είναι σίγουρο: το αφήγημα ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική” και ότι “μετά τον Μητσοτάκη το χάος” καταρρέει. Ο κόσμος αναζητά απεγνωσμένα μια νέα πολιτική πρόταση. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δεν δείχνουν ικανοί να δώσουν λύσεις, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών ώντας παραδοσιακά συστημικά κόμματα. Έτσι, αντισυστημικές φωνές, όπως η Πλεύση Ελευθερίας στα αριστερά και η Ελληνική Λύση στα δεξιά, κερδίζουν όλο και μεγαλύτερα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Το τι θα συμβεί, θα το δείξει το άμεσο μέλλον.
* Ο Γιάννης Κολεΐδης είναι απόφοιτος Πολιτικής Επιστήμης και κάτοχος MBA in Shipping
