Όταν πρωτοβγήκε στις οθόνες η σειρά ταινιών Star Trek αυτό που επιδιώχθηκε ήταν να λύσει ζητήματα άλυτα για την τότε εποχή μεταθέτοντάς τα στο μέλλον. Το ιστορικό φιλί του λευκού καπετάνιου Κερκ με την έγχρωμη Ουχούρα συνετέλεσε ώστε να αμβλυνθούν οι φυλετικές ανισότητες αλλάζοντας της καθεστηκυία νοοτροπία της εποχής. Εκείνο που άφησε αναπάντητο όμως είναι το πώς μία διαγαλακτική ομοσπονδία διαφορετικών εθνοτήτων μπορούσε να συμβιώσει εν γένει ειρηνικά. Αυτό το πρόβλημα ανέδειξε μέσα από τις δικές του ταινίες επιστημονικής φαντασίας Star Wars ο George Lukas. Εξαιτίας της απληστίας μίας πολυεθνοτικής εταιρείας βρήκε την ευκαιρία ο Πάλπατιν να εκμεταλλευτεί την ασυνεννοησία των διαφορετικών εθνοτήτων στον γαλαξία ώστε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις στα χέρια του και να μετατρέψει την συνομοσπονδία σε αυτοκρατορία.
Σε γενικές γραμμές διανύουμε καιρούς όπου κάποιες ελίτ για τους δικούς τους λόγους επιδιώκουν τα έθνη – κράτη να χάσουν εξουσίες ώστε να ματατεθούν αυτές οι αρμοδιότητές τους σε υπερεθνικά σχήματα. Ένας τέτοιος υπερεθνικός οργανισμός είναι και ο ΟΗΕ. Προσφέρει κονδύλια σε λαθρομετανάστες για να στεγάζονται στην Ευρώπη όπως το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ ΙΙ. Στην περίπτωση της Ελλάδας η Πλατεία Βικτωρίας είναι ενδεικτική. Σε καμμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι ο ΟΗΕ δεν γνωρίζει πως οι λαθρομετανάστες αυτοί δεν θα ενσωματωθούν στις Δυτικές κοινωνίες. Το Μπατακλάν διέλυσε αυτές τις ψευδαισθήσεις. Γιατί επομένως επιμένει ένας τέτοιος υπερεθνικός οργανισμός να εργάζεται προς εκπλήρωση αυτού του στόχου; Στην ιστοσελίδα του αν δεν κάνω λάθος αναγράφει ότι διά αυτού του τρόπου θα λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης. Ούτε αυτό είναι αλήθεια κατά την εκτίμησή μου. Η αλήθεια είναι ότι οι πληθυσμοί αυτοί μεταφέρονται με στόχο την ισοπέδωση των «κατεστημένων» αντιλήψεων των γηγενών, των ανθρώπων του «κάπου». Για να επιτευχθεί αυτό όμως χρειάζεται συνεργασία με την γηγενή μερίδα του πληθυσμού του «οπουδήποτε».
Αυτήν την ιδιοφυή διαιρετική τομή των ανθρώπων του «κάπου» και του «οπουδήποτε» μας την προσέφερε ο πολιτικός επιστήμων David Goodhart. Σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι του «οπουδήποτε» κυριαρχούν στην κουλτούρα μας. Είναι άνθρωποι που περνάνε μέσα από το εκπαιδευτικό μας σύστημα και αισθάνονται άνετα να μετακομίσουν σε μία άλλη χώρα για να εργαστούν, όπως κάποιος εργαζόμενος σε μία πολυεθνική εταιρεία. Η ταυτότητά τους δεν είναι τοπική, δεν είναι εθνική, είναι η ταυτότητα του πολίτη του κόσμου. Οι άνθρωποι του «κάπου» έχουν ρίζες, όπως ένας αγρότης ή ένας τοπικός επιχειρηματίας, και ζουν σε συγκεκριμένα μέρη με συγκεκριμένες παραδόσεις και νοοτροπία. Είναι πατριώτες και αισθάνονται να απειλούνται από την μαζική λαθρομετανάστευση. Τους τελευταίους τα συστημικά ΜΜΕ με περίσσεια αλαζονεία και συγκαταβατικότητα τους χαρακτήρισαν ως τους «ξεχασμένους της παγκοσμιοποίησης» (“left behind”). Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ, οι διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ κλπ στελεχώνονται κατά βάση από τους ανθρώπους του «οπουδήποτε» και, εφόσον οι τελευταίοι διαθέτουν μία ρευστή εσωτερική ταυτότητα θεωρούν την παγκοσμιοποίηση ως κάτι το φυσικό και όποιος ανθίσταται αυτής της προοπτικής είναι «ρατσιστής», «ξενοφοβικός» κοκ. Το πρόβλημα είναι ότι αρκετοί από τους ανθρώπους του «οπουδήπουτε» στελεχώνουν κατά κόρον τα Σοσιαλιστικά κόμματα της Δύσης. Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι είχαν φτάσει να είναι η πλειοψηφία των Συντηρητικών κομμάτων μετατοπίζοντας παντελώς την ιδεολογία τους και μετατρέποντάς τα σε φιλε – left. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν είχαν και κανένα πρόβλημα να δεχτούν την μαζική λαθρομετανάστευση, το εισβολικό σχέδιο. Μόνον όταν αντέδρασαν εντόνως οι γηγενείς κάπως μαζεύτηκαν ενώ όταν δημιουργήθηκαν τα κόμματα ταυτότητας άρχιζαν να φοβουνται.
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας είναι να ενυπάρχουν στην Δύση δύο διαφορετικές ιδεολογικές ομάδες πληθυσμού που βλέπουν εντελώς διαφορετικά την ίδια πραγματικότητα. Εκεί που οι άνθρωποι του «κάπου» βλέπουν εισβολή οι του «οπουδήποτε» βλέπουν ανθρωπισμό και ανοικτότητα, εκεί που οι πρώτοι βλέπουν εθνική κοινωνία οι δεύτεροι βλέπουν παγκόσμια κοινότητα, εκεί που οι μεν βλέπουν διάλυση της έννοιας της οικογένειας οι δε βλέπουν την ευδαιμονία της ατομικής ζωής. Η εσωτερική διαίρεση μέσα στους κόλπους της Δύσεως μοιάζει ένας άλυτος γρίφος. Διότι οι άνθρωποι του «κάπου» δεν είναι ρατσιστές για να μπορέσει να επιλυθεί το ζήτημα στο μέλλον μέσω ενός διαφυλετικού φιλιού σε μία ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αντίθετα. Έχουν ρίζες, γειτονιά και βιώματα απαιτώντας το δικαίωμά τους στην διαφορετικότητα που προσπαθούν κάποιοι να τους στερήσουν. Αυτή την φορά τα θύματα δεν είναι οι μαύροι. Αυτή την φορά τα θύματα είναι εκείνοι που κοιμήθηκαν στην χώρα τους και κινδυνεύουν να ξυπνήσουν σε μία άλλη.
