Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπόγδάνος.
Η δημόσια σύνδεση των Ελένη Αρβελέρ και Στάθη Καλύβα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν είναι παρά αφορμή της λυσσασμένης επίθεσης που δέχονται τελευταία εξ αριστερών. Οι διαχρονικοί και συγκεκριμένοι λόγοι της επιχειρούμενης αποδόμησης και στοχοποίησης των δύο κορυφαίων διανοουμένων είναι στην ουσία βαθύτεροι, αλλά και ενδεικτικοί του ότι οι εκφραστές τους ανήκουν σε μια Αριστερά που αποσυντίθεται με ταχύ ρυθμό.
Κατά πρώτον, τόσο η, πλέον, αναγνωρίσιμη και παγκοσμίως προβεβλημένη Ελληνίδα ακαδημαϊκός, όσο και ο διεθνώς καταξιωμένος, διδάξας σε κορυφαία εκατέρωθεν του Ατλαντικού πανεπιστήμια καθηγητής, δεν είναι αριστεροί. Αυτό από μόνο του, ειδικά στον χώρο της διανόησης, αποτελεί για κάποιους έγκλημα καθοσιώσεως. Απαγορεύεται να συλλογάται κανείς, όσο ελεύθερα και καλά κι αν το κάνει, αν δεν έχει πρώτα δηλώσει ότι συλλογάται αριστερά. Αλλιώς, αν συλλογιστεί κάτι το ορθό και ωφέλιμο, πολλώ μάλλον αν το αποδείξει, αυτόματα, αντιβαίνει στην υλιστική μεταφυσική των συντρόφων, όπου οτιδήποτε καλό είναι απαραιτήτως και κόκκινο – άρα, κάθε τί άλλο είναι αντεπαναστατικό, αντιδραστικό και πρέπει να καταπνιγεί. Διότι, η αλήθεια για τους απολυταρχικούς δογματιστές είναι μία, δεν επιτρέπεται να αμφισβητείται και την εκφράζουν μόνο ομοϊδεάτες. Αυτό ως γενική αρχή.
Κατά δεύτερον – και πιο σημαντικό – τα ίδια τα γνωστικά αντικείμενα των δύο ακαδημαϊκών απειλούν, ακριβώς και επί το ειδικό, τα ζωτικά εκείνα ψεύδη με τα οποία γαλουχήθηκε και αυτοκαθαγιάστηκε η ελληνική Αριστερά. Από τη μία, ο Καλύβας τεκμηριώνει εξαντλητικά στα συγγράμματά του αδελφοκτόνους και αιμοδιψείς πτυχές του χαρακτήρα της δράσης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ήδη από τον καιρό της κατοχής, αφαιρώντας το φωτοστέφανο από ό,τι μετουσιώθηκε τελικώς σε ένα ασκέρι κατσαπλιάδων με αντεθνική ατζέντα και δημοκρατικό πρόσχημα. Από την άλλη, η Αρβελέρ φυτεύει πυρηνική βόμβα στα θεμέλια του ισοπεδωτικού, αθεϊστικού διεθνισμού λέγοντας καθαρά – και, μάλιστα, ως πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης, του κορυφαίου, για κάποιους, προοδευτικού πανεπιστημίου στον πλανήτη – ότι η σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί φυσική συνέχεια της Ρωμιοσύνης και ότι ο Νεοέλληνας φέρει εντός του, κυρίαρχα, το Βυζάντιο, ως συνέχεια του πανάρχαιου ελληνικού πολιτισμού.
Πώς να πουλήσει η νεομαρξιστική Αριστερά το 2021 τη μηδενιστική πραμάτεια της σε έναν λαό που νιώθει ακόμα ισχυρή την εθνική του ταυτότητα, αναγνωρίζει εν πολλοίς ως κιβωτό της την Ορθοδοξία και γνωρίζει πως οι πολιτικοί πρόγονοι όσων τώρα αυξάνουν τα θύματα ενός θανατηφόρου ιού με πορείες υπερμετάδοσης, παλαιότερα έσφαζαν ομαδικά τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους, αλλά ενίοτε και τους ενοχλητικούς τους γείτονες, συν γυναιξί και τέκνοις; Όσοι συντηρούν ή αποκαλύπτουν την αλήθεια, πρέπει να “εκκαθαριστούν”. Με πρώτους τους επιδραστικότερους.
Είναι, λοιπόν, κατά τρίτον, και μόνον χρονικά, επ’αφορμή της συνταύτισής τους με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που δύο σύγχρονες διαπρεπείς προσωπικότητες μπαίνουν στη μηχανή του κιμά και στο στόχαστρο των κανίβαλων. Δεκαετίες, τώρα, κάνουν ζημιά στους θιασώτες της αριστερής βίας και του κόκκινου ολοκληρωτισμού. Σήμερα, όμως, ύστερα από δύο καταστροφικές κυβερνητικές θητείες της “Πρώτης Φορά Αριστερά”, ενώπιον της εκ νέου συγκρότησης του μετώπου εκείνου που και στο παρελθόν έχει σώσει την Ελλάδα, δηλαδή της στρατηγικής συμπαράταξης του Κέντρου με τη Δεξιά, η παρουσία των δύο κεντρώων, μετριοπαθών ογκόλιθων στο πλευρό της λογικής, του θετικού εθνικού αφηγήματος, του ήθους και της νομιμότητας καθίσταται υπαρξιακή απειλή για μια παράταξη που βρίσκεται σε σύγχυση, κατάρρευση και αποδρομή.
Έτσι, αναλαμβάνουν δράση εκτελεστές και τρολ. Τί άλλο να κάνουν; Άλλωστε, η Αριστερά έχει σταματήσει την πνευματική παραγωγή. Σήμερα δεν υπάρχουν όχι Ρίτσος και Θεοδωράκης, αλλά ούτε καν Αναγνωστάκης και Τρύπες. Σήμερα η κυρίαρχη Αριστερά είναι Καρανίκας και ράπερ με συμπεριφορικές διαταραχές και καμένα εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτό που, κάποτε, αποτελούσε κεντρικό ρεύμα στην τέχνη, τη σκέψη και την αισθητική έχει παρέλθει, μαζί με τα τελευταία ξέφτια της γενιάς του Πολυτεχνείου. Σήμερα, όπως είδαμε πανηγυρικά και στη Νέα Σμύρνη, η Αριστερά της ακύρωσης και της ταραχής δεν εκφράζει παρά λούμπεν στοιχεία, περιθωριακούς, απολιθώματα και χουλιγκάνους. Είναι μια Αριστερά που πεθαίνει ως κεντρικό πολιτικό ρεύμα, που δεν θα καταφέρει να αποκτήσει ξανά πλειοψηφική έκφραση στην κοινωνία. Κατά συνέπεια, αντανακλαστικά, σχεδόν, επενδύει στο μπάχαλο και τη δαιμονοποίηση των αντιφρονούντων.
Δεν της βγαίνει στον δρόμο, δεν θα της βγει και στις οθόνες. Όσο θα βάλλουν με μανία και απόγνωση εναντίον εκείνων που μας εμπνέουν και μας ενώνουν, επειδή η παρουσία τους στα πράγματα απειλεί το σκοτάδι, τόσο οι εκφραστές του σκοταδισμού θα οδηγούνται προς την ιστορική τους αποδρομή. Το μόνο που καταφέρνουν με τέτοια χαΐρια είναι να μας υπενθυμίζουν ότι τελειώνουν. Ευτυχώς, διότι ακόμα και η Αριστερά αξίζει καλύτερα.
