Θα ξεκινήσω να αποτυπώνω τις σκέψεις μου λέγοντας ότι το ερώτημα αυτό είναι όντως πολύ σημαντικό, το σημαντικότερο ίσως, το οποίο καλείται να απαντήσει κάθε άνθρωπος αυτή την εποχή, όχι μόνο στη χώρα μας, που περνάει τα πάνδεινα από το κακό της το κεφάλι αλλά και τους σχεδιασμούς εξωτερικών παραγόντων, αλλά και σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη.
Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν αποδέχονται τέτοιου είδους ερωτήματα να συσκοτίζουν το μυαλό τους. Η λογική τους είναι ότι “εδώ δεν έχουμε να φάμε θα κοιτάμε τώρα τέτοια ζητήματα;” Η αντίδραση αυτή είναι εύλογη για κάποιον ο οποίος δεν έχει συνειδητοποιήσει τι του γίνεται. Είναι ακριβώς λόγω των αποφάσεών μας για αυτά τα ζητήματα ή της πλήρους αποχής μας από τη συζήτηση για αυτά τα ζητήματα που δεν έχουμε να φάμε.
Μία δεύτερη λογική η οποία προσπαθεί να μας βγάλει από αυτή τη συζήτηση είναι ότι τα θέματα αυτά είναι λυμένα και συνεπώς δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε πλέον. Συνήθως εμφανίζεται περικαλυμμένη με την παντελώς λανθασμένη άποψη ότι ζούμε σε έναν δημοκρατικό κόσμο, ο οποίος έχει κάνει πάρα πολλά βήματα και έχει πλέον φύγει πολύ μακριά από το ζοφερό παρελθόν της απολυταρχίας. Στην Ελλάδα δε οι ύμνοι για την ¨δημοκρατία¨ που διαθέτουμε δίνουν και παίρνουν από το σύνολο του πολιτικού κόσμου ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση και ποιος βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Όλοι εξυμνούν τη "δημοκρατία" μας και κατηγορούν τους αντιπάλους τους ότι την υπονομεύουν. Συχνά-πυκνά δε συσχετίζουν τις δικές τους πολιτικές με την προστασία της “δημοκρατίας” αυτής. Δηλαδή μας λένε ότι πρέπει να γίνει το α ή το Β γιατί αλλιώς κινδυνεύει η “δημοκρατία”. Όταν δε συμβεί το αναπάντεχο και διωχθούν δικαστικά, ή έστω ελεγχθούν, στο καρναβάλι που ονομάζεται Βουλή, τότε αμέσως γίνεται τεράστια μάχη για τη “δημοκρατία”. Διότι αυταπόδεικτα οποιαδήποτε προσπάθεια ελέγχου πολιτικών σημαίνει ότι η “δημοκρατία” βάλλεται. Ας κρατήσουμε προς το παρόν στο μυαλό μας αυτή τη συνολική προσπάθεια για τη “δημοκρατία” του πολιτικού κόσμου της χώρας μας και ας μεταφερθούμε για λίγο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Εκεί βασιλεύει, και φυσικά δεν είναι τυχαίο το ρήμα που χρησιμοποιούμε, ο “τρισκατάρατος” Trump, ο οποίος, εάν πιστέψουμε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τόσο τα εγχώρια όσο και της υπερδύναμης, είναι ότι χειρότερο έχει υπάρξει για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, σχεδόν ένα αποκρουστικό τέρας, πολλές φορές και χωρίς το σχεδόν, ο οποίος παρέλαβε την εξουσία από τον Άγιο Ομπάμα. Ένα από τα ζητήματα για τα οποία κατηγορείται ο εν λόγω βασιλεύς είναι ακριβώς η ροπή του προς την απολυταρχία, την οποία υπογράμμισε και το προλεχθέν άρθρο. Στην πραγματικότητα όμως αυτή η οπτική είναι μάλλον επιφανειακή. Εάν εξετάσουμε ψύχραιμα τα πράγματα, θα διαπιστώσουμε ότι ναι μεν ο συγκεκριμένος βασιλεύς δεν έχει καμία απολύτως σχέση με δημοκρατικό καθεστώς ως προς τη νοοτροπία του, αλλά ταυτοχρόνως και ο προηγούμενος Άγιος βασιλεύς της Αμερικής, ο Ομπάμα, ήταν ένα και το αυτό με τον νέο βασιλέα. Η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών δεν έχει αλλάξει παρά σε μικρές και μάλλον ασήμαντες λεπτομέρειες από τα χρόνια του πρώτου Μπους. Στην πραγματικότητα λοιπόν πρέπει να διερωτηθούμε ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα; Υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία για το περίφημο establishment των Ηνωμένων Πολιτειών ένα εκ των οποίων μόνον θα παραθέσουμε εδώ για να μην μακρηγορούμε. Το γεγονός ότι, όπως μάθαμε από τα email κάποιου κυρίου Podesta, τα οποία δημοσίευσαν, προς τιμήν τους, τα WikiLeaks, όλο το υπουργικό συμβούλιο του Ομπάμα κατά τη δεύτερη θητεία του συνετέθη και προτάθηκε από την Citibank. Ναι, αυτή την ίδια Citibank του Citigroup, που είχε υποτίθεται χρεοκοπήσει στη μεγάλη κρίση του 2007-2008.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εάν βγάλουμε τις παρωπίδες μας θα διαπιστώσουμε πως στην πραγματικότητα υπάρχει ένα κόμμα και όχι δύο. Οι πολιτικές διαμάχες αφορούν στην πραγματικότητα το ποιος θα επικρατήσει, η δημοκρατική ή η ρεπουμπλικανική πτέρυγα του κόμματος, και κατά συνέπεια που θα ξοδευτούν τα περισσότερα χρήματα, ανάμεσα στα δύο μέρη του establishment. Το ένα είναι φυσικά το υδροκέφαλο κράτος και οι εταιρείες που ασχολούνται με φυσικούς Πόρους και δημόσια έργα και το άλλο είναι οι εταιρείες που ασχολούνται με παραγωγή όπλων και πολέμων, αμφότερα αγκαζέ με το οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο που τους στηρίζει. Αυτό είναι το αμερικάνικο establishment, με τα institutions, με τα think tanks τις μεγάλες εταιρείες με τους στρατούς από λομπίστες και τους πολιτικούς που πουλούν την μάνα τους και τον πατέρα τους για μια θέση στο Καπιτώλιο. Αυτή η κλίκα κυβερνά με την πολιτική ως εκκρεμές πότε από εδώ και πότε από εκεί για να πλανώνται οι υπήκοοι ότι κάτι αλλάζει, ενώ στην πραγματικότητα τα πάντα μένουν ίδια.
Ας υποθέσουμε ότι ένας Αμερικανός, αγνός πατριώτης, που ενδιαφέρεται για το καλό των συντοπιτών του, αποφασίζει να ασχοληθεί με την πολιτική, ώστε να αντιστρατευτεί τα κακώς κείμενα της χώρας του. Να καταφέρει να σταματήσει την πολιτική των πολέμων που είναι αναγκαία για το στρατιωτικό βιομηχανικό κατεστημένο, αλλά και του υδροκέφαλου κράτους με τους εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους που δεν κάνουν και πολλά πράγματα, αλλά και το κράτος παροχών το οποίο τυφλά δίνει σε οποιονδήποτε απίστευτες ποσότητες χρημάτων. Αυτό το τελευταίο έχει ως αποτέλεσμα η αμερικανική οικονομία να έχει απίστευτα χάλια και τεράστια ελλείμματα, αλλά και, όπως έχει αποδειχθεί από πολλές έρευνες οι φτωχοί αμερικανοί, να είναι πλουσιότεροι από τη μεσαία τάξη σχεδόν οποιουδήποτε άλλου κράτους του κόσμου.
Ποιο θα ήταν αλήθεια το αποτέλεσμα; Θα κατάφερνε ίσως να εκλεγεί αντιπρόσωπος στο κογκρέσο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων γερουσιαστής. Και από κει και πέρα τι; Τίποτα. Υπάρχουν παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων, ελάχιστα φυσικά, διότι στην “δημοκρατία” είναι αδύνατον σχεδόν να εκλεγείς χωρίς να ξοδευτούν τεράστια ποσά στην προεκλογική σου εκστρατεία. Ποσά τα οποία κανένας φυσιολογικός άνθρωπος, χωρίς σπόνσορες δεν μπορεί να διαθέσει. Παρόλα αυτά το θαύμα έχει συμβεί κάποιες φορές, αλλά το μετά είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα καθώς ήταν μία δύο ή τρεις φωνές ενάντια σε εκατοντάδες άλλες, που υποστηρίζονται από εκατομμύρια άλλες, αφανείς, που υπηρετούν το establishment και τρώνε από αυτό. Η απολυταρχία λοιπόν δεν έχει να κάνει με τον εκάστοτε παλιάτσο που παίρνει, τύποις, την εξουσία. Δεν έχει σημασία που ο τωρινός βασιλεύς είναι άξεστος, ενώ ο προηγούμενος με την φιδίσια ομιλία του κατάφερνε να κοιμίζει τους υπηκόους, την ίδια στιγμή που κατάφωρα παραβίαζε το σύνταγμα και έρριπτε μια βόμβα ανά είκοσι λεπτά κάθε ώρα και κάθε μέρα του 2016 σε πάνω από 9 μέτωπα πολεμικών επιχειρήσεων της χώρας του…
Ας επιστρέψουμε τώρα στην Ελλαδίτσα μας. Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Θα Πρέπει κάποιος να είναι τυφλός, ή κομμάτι του συστήματος, για να μην αναγνωρίζει ότι την Ελλάδα την κυβερνούν, από καταβολής της, συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά τζάκια. Μία κλειστή ελίτ η οποία προφυλάσσει τον εαυτό της από “εισοδισμό” μέσω της οικογενειοκρατίας και της χρήσης της νομοθετικής εξουσία κατά τα το δοκούν. Αυτή η εύκαμπτη ελίτ απαρτίζεται από λαδέμπορες, οσφυοκάμπτες, δολοφόνους, πρώην και νυν δοσιλόγους, αριστερούς με δεξιές τσέπες, υπέρβαρους βαρόνους του πολιτικού και του οργανωμένου εγκλήματος, αλλά και εμπόρους της “επανάστας” που κάποτε έκαναν χρυσές δουλειές με την χούντα, ενώ τώρα ετοιμάζονται να κάνουν με την… φούντα, πάσης φύσεως πράκτορες ενσυνείδητους ή απλώς υποσυνειδήτως προετοιμασμένους, εργατοπατέρες της κακιάς ώρας και ηλίθιους που υπακούν εντολές για να εξασφαλίσουν την βόλεψή τους. Μπορεί αυτή η σύνθεση να φαντάζει ετερογενής και αλλόκοτη αλλά συγκρατείται από την δυνατότερη πολιτική κόλλα του κόσμου. Την βουλιμία για την καρέκλα. Την καρέκλα που εξασφαλίζει τις μεγάλες business. Και αν δεν πετύχουν την καρέκλα, δεν είναι προς θάνατον. Τα ρουσφέτια και οι μίζες μοιράζονται αναλογικά και στην αντιπολίτευση.
Έχουμε και εδώ λοιπόν κατεστημένο που κυβερνά την χώρα. Διπολικό φαινομενικά και αυτό, και μάλιστα ακραία, αφού κατάφερε ήδη μια φορά και μας οδήγησε σε εμφύλιο. Έναν εμφύλιο που σοβεί, ακριβώς γιατί κανένας από τους δύο πόλους δεν θέλει να ξεπεραστεί. Με την ιδεολογία λάστιχο, ανάλογα με το τι συμφέρει, χωρίς να αποδέχονται καμία σταθερή αρχή, νυν υπέρ πάντων ο αγών με δύο στόχους:
Την καταστροφή της παιδείας, δια της συστηματικής παραχάραξης της ιστορίας και τον ευτελισμό της γλώσσας αφ’ ενός και
Την διατήρηση ενός φαύλου πολιτειακού συστήματος που αποκλείει από σχεδιασμού και κατασκευής την δυνατότητα να είμαστε πολίτες.
Αυτό το πολιτειακό σύστημα βασίζεται στο ελληνικό σύνταγμα που δημιουργεί και εκτρέφει το θηρίο που μας κυβερνά διαχρονικά και κατασκευάζει γενεές και γενεές υπηκόων. Είμαστε κατασκευασμένοι ως θιασώτες του πολιτικού οπαδισμού. Σχεδιασμένοι να αποδεχόμαστε αναντίρρητα ως θεούς αυτούς που μας πλασάρει η κυβερνώσα τάξη της χώρας ή να τους μισούμε μέχρι θανάτου ανάλογα από ποιόν πόλο προέρχονται. Τα τερτίπια της αλλαγής ονομάτων, από ΕΡΕ σε ΝΔ και από ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ είναι μέσα στον σχεδιασμό. Για να χαριεντίζονται οι υπήκοοι ότι κάτι αλλάζει και να εξυπηρετούνται από τους πολιτευτές, ώστε να παραμείνουν πελατάκια.
Τίποτα όμως δεν αλλάζει, αν δεν αλλάξουμε εμείς προς το καλύτερο. Περάσαμε από τον παπατζή της “δημοκρατίας”, στον “εθνάρχη” με το παρελθόν της βίας και της νοθείας, στην έξωθεν διορισμένη χούντα της μίζας και των εργολάβων, στον υιό του παπατζή και μεγαλύτερο παπατζή από τον μπαμπά, στον “φιλελεύθερο” μεταρρυθμιστή που εκτίναξε το χρέος και διόρισε το σύμπαν, στον εκσυγχρονιστή που χάλκευσε τα στοιχεία και μοίρασε απλόχερα τα χρήματα των ολυμπιακών σε εντολείς και ημετέρους, στον άλαλο γκουρού του play station που βούλιαξε την χώρα ακόμα χειρότερα στο χρέος, στον μπαρούφα των Ζαππείων, φίλο του παναθηναϊκάκια και τον τζαμπέ επαναστάτη των 17 ωρών διαπραγμάτευσης. Αλλά τίποτα ουσιαστικά δεν άλλαξε.
Ακόμα είμαστε ψωροκώσταινα και ακόμα κοιτάμε όπως – όπως να βολευτούμε, να κάνουμε την βρωμίτσα μας και να την βγάλουμε και αυτή την συγκυρία. Είτε σε επίπεδο προσωπικό με τον μπάρμπα που θα μας τακτοποιήσει, είτε σε επίπεδο εθνικό με τις επιχορηγήσεις και τα τσεκ από τας Ευρώπας. Πάντα υπάρχουν οι βολεμένοι με την κουτάλα (της αλλαγής;) στα χέρια και οι ερχόμενοι που τάζουν πραμάτεια για να έρθουν στα “πράματα”.
Το ερώτημα δεν είναι τωρινό και δεν χρήζει νοητικής απάντησης. Όλοι οι υπήκοοι της χώρας αυτής θα απαντήσουν χωρίς περιστροφές ότι διαλέγουν την επιλογή πολίτης. Αυτό δεν θα τους κάνει λιγότερο υπηκόους. Για να αλλάξουν σε πολίτες πρέπει να αλλάξει το σύστημα που τους προγραμματίζει. Πρέπει να αλλάξει το σύνταγμα της χώρας.
Όχι με ακόμα μια αναθεώρηση, που κάθε φορά παράγει ένα ακόμα χειρότερο σύστημα από την προηγούμενη κατάσταση. Ένα εξ’ αρχής γραμμένο σύνταγμα, βασισμένο στις Αρχές της Ελευθερίας και της Ισονομίας. Αρχές που το τωρινό ούτε που ακουμπά, παρά μόνο μέσα από τα δια νόμου ρυθμιζόμενα ευχολόγιά του. Κάθε τι που ρυθμίζεται δια νόμου, ρυθμίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Δηλαδή από τον εκάστοτε βασιλιά και τους βουλευτές αυλικούς. Για αυτό πρέπει να αποσυνδεθεί πλήρως η εκτελεστική από την νομοθετική εξουσία. Για αυτό πρέπει όλοι οι βουλευτές να είναι ανεξάρτητοι και όχι κομματικοί. Ώστε τα κόμματα να πρέπει να πείσουν με επιχειρήματα την νομοθετική εξουσία. Για αυτό ακόμα και η νομοθετική εξουσία πρέπει να έχει πολύ περιορισμένους τομείς στους οποίους να μπορεί να νομοθετήσει και η πλειοψηφία των νόμων να είναι τοπικοί. Η δε εκτελεστική εξουσία πρέπει να γίνει ακριβώς αυτό που λέει το όνομά της. Εφαρμοστής των Νόμων και όχι νομοθέτης.
Το φαύλο πολιτικό κύκλωμα κυβερνά την χώρα, από συστάσεώς της, με εγκυκλίους και υπουργικές αποφάσεις επί ασαφών ή/και φωτογραφικών νόμων, ότι συμφέρει κάθε φορά. Και εμείς αδύναμοι υπήκοοι ακολουθούμε, θέλοντας και μη, νόμους που εξασφαλίζουν την ασυλία των βασιλέων και των αυλικών και συνήθως πηγαίνουν αντίθετα από αυτά που επιθυμούμε. Το δε κατεστημένο έχει να πει το εξής αμίμητο για το τσίρκο αυτό: “Εσείς μας ψηφίζετε! Έτσι κι αλλιώς είστε επικίνδυνοι για τους εαυτούς σας οπότε πρέπει εμείς να δρούμε ανεξάρτητα από το τί θέλετε, για να σας προστατέψουμε.”
Η παραπάνω λογική επικυρώνει άνευ οποιασδήποτε αμφιβολίας ότι είμαστε υπήκοοι και όχι πολίτες. Γιατί όπως έχει το ελληνικό σύνταγμα ο συνήθης Έλληνας και η συνήθης Ελληνίδα δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα να εκλεγούν σε αξιώματα χωρίς την κομματική έγκριση του φαύλου πολιτικού συστήματος. Ούτε κάποιον τρόπο διαθέτουν ώστε να επηρεάσουν την πολιτική της χώρας ή έστω του τόπου τους.
Η δε αντιμετώπιση των υπηκόων ως επικινδύνων για τον ίδιον τους τον εαυτό, εν πολλοίς ως τρελών, είναι απόδειξη βαθέως ολοκληρωτισμού της άρχουσας τάξης. Ακόμα κι αν ίσχυε κάτι τέτοιο η αρχή της Ελευθερίας επιβάλει να γίνει το θέλημα του πολίτη και ας υποστεί τις οποιεσδήποτε συνέπειες. Πολύ δε περισσότερο που υπεύθυνη για την παρακμή του ελληνικού πνεύματος είναι, απολύτως, η πολιτική τάξη που διαχειρίζεται και ορίζει την παιδεία της χώρας.
Αν δεν ήταν βαθιά ολοκληρωτιστές και κρατιστές όλοι τους, “αριστεροί” και “δεξιοί” ονειρευόμενοι την νομή του κράτους προς ίδιον όφελος, δεν θα το έπαιζαν προστάτες αλλά θα έβαζαν κάθε προσπάθεια και μέσο ώστε οι υπήκοοι να φύγουν από την κατάσταση αυτή. Θα ανέστρεφαν την πορεία από μόρφωση σε χείριστη εκπαίδευση στον παπαγαλισμό που συντελέστηκε. Στόχος δεν θα έπρεπε να είναι η μόρφωση καν, που έχει να κάνει με απόκτηση γνώσεων και εμπειριών αλλά με την Παιδεία, δηλαδή την εμπέδωση Αρχών.
Αρχές τις οποίες σαφώς αντιστρατεύεται το πολιτικό σκυλολόι, όπως αποδεικνύει η συνεχής πολιτική διάλυσης της οικογένειας που είναι ο τελευταίος παράγοντας που διατηρεί συμπαγή τον Ελληνισμό, έστω και ως υποτυπώδη σκιά αυτού που όφειλε να είναι. Εξαιτίας αυτής της συνειδητής πολιτικής έχουμε πλέον οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα που απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη ως κράτος και ως έθνος. Ο βαθύς λόγος για αυτά είναι ότι για να κάνουν την δουλειά τους πρέπει να μην έχουν αρχές. Αλλά όταν κάποιος έχει Αρχές μπορεί πανεύκολα να εντοπίσει τον απατεώνα που στερείται Αρχών. Για αυτό οι πολίτες είναι επικίνδυνοι για το σινάφι τους και για αυτό διαχρονικά μας κράτησαν υπηκόους, να προσκυνούμε σώβρακα, φανέλες και πλαστικά κομματικά σημαιάκια.
Το ερώτημα λοιπόν σημαντικό, αλλά όχι μελλοντικό. Αγωνιώδες ερώτημα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Για κάθε έναν από εμάς που αντιλαμβάνεται ότι ο διεθνισμός για να λειτουργήσει πρέπει να μην υπάρχει ούτε ένας παίκτης στην γεωπολιτική σκακιέρα που να θέλει να σε εξαφανίσει. Για την ακρίβεια πρέπει να μην υπάρχει καν σκακιέρα. Για κάθε έναν από εμάς που αντιλαμβάνεται ότι μέχρι τότε πρέπει να συντηρούμε και να προστατεύουμε την εθνική μας οντότητα και ο μόνος τρόπος για κάτι τέτοιο είναι να είμαστε ενσυνείδητοι πολίτες και όχι οπαδοί και υπήκοοι. Με Αρχές και Αξίες. Με γλώσσα, μια από τις ομορφότερες και χρηστικότερες του κόσμου. Με συνείδηση και ιδία προσωπικότητα. Όχι φτηνοί αντιγραφείς που καταπίνουν αμάσητο ότι τους σερβίρουν… Το ότι μπορούμε είναι δεδομένο. Θέλουμε;
