Μα την αλήθεια, είμαστε πολύ παράξενη χώρα. Πώς να εξηγήσει κανείς, για παράδειγμα, τη μαζική προσήλωσή μας σε ήθη και έθιμα, με την ουσία των οποίων η σχέση μας έχει καταντήσει διακοσμητική, τυπική, ή απλά ανύπαρκτη; Πώς φτάσαμε στο σημείο να γιορτάζουμε πανδήμως την αρχή μιας νηστείας που ελάχιστοι θα τηρήσουν;
Η λαίλαπα αυτής της μικροπεριόδου, που για ακόμα μια φορά αφήσαμε πίσω μας χθες, ξεκινά την Τσικνοπέμπτη – που ειδικά φέτος έπεσε και μέρα μετά του Αγίου Βαλεντίνου. Μπουκωμένοι ακόμα με σοκολατάκια, κληθήκαμε να ξεχυθούμε στα οβελιστήρια και τα ψητοπωλεία, ώστε να πάρουμε δύναμη για το τριήμερο που ακολουθεί. Πρόκειται για την αρχή ενός παραλογισμού, που αν δεν μας ήταν τόσο οικείος θα έπρεπε, ίσως, να μας είναι κομματάκι απωθητικός.
Όλο το νόημα της Αποκριάς περικλείεται στην ίδια τη λέξη: Αποχή από το κρέας. Το ίδιο και στις λατινογενείς γλώσσες: Carna-vale, σημαίνει ακριβώς «κρέας, χαίρε». Αν έχει κάποιο νόημα η Τσικνοπέμπτη, άλλωστε, δεν είναι άλλο από μια τελευταία συνάντησή του οργανισμού με τα προϊόντα του πάγκου του χασάπη, αφού για πενήντα μέρες και μέχρι την Κυριακή του Πάσχα υποτίθεται ότι νηστεύουμε. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι μάλλον χαρακτηριστικό της συλλογικής ταυτότητάς μας. Σου λέει γαρ ο Νεοέλλην: both and more! Τι κι αν από θρησκεία και εσωτερικότητα δεν χαμπαριάζουμε Χριστό; Από Κούλουμα θα πάρουμε – και μάλιστα διπλή μερίδα.
Καταλήγουμε έτσι σε ακόμα μια θλιβερή μπασταρδεμένη μέρα-ορόσημο του νεοελληνικού ημερολογίου, όπου τα λιανοχορταρούδια συναντούν τη Γωγώ Τσαμπά και η Δόμνα Σαμίου την Έφη Θώδη, πριν όλο το σκηνικό παραδοθεί στην ηχητική λαίλαπα του λάτιν. Δήμοι στήνουν γλέντια με χημικούς ταραμάδες, πανηγυρτζίδικα και κετελαπόνγκο με ολίγη από Los del Rio, οι έμποροι ξεπουλάνε κατεψυγμένα οστρακόδερμα και μαλάκια και οι προγάστορες αφανίζουν θαλάσσιες πανίδες. Τα παιδιά πετούν αετό δίπλα στην φιλαρμονική που παιανίζει το ντεσπασίτο.
Αν, βέβαια, έλεγε κανείς σε όλους αυτούς που βρίσκουν ευκαιρία να «ξεφύγουν από το κλεινόν άστυ», ή που «με σύμμαχο τον καλό καιρό ξεχύνονται» σε ξέφωτα, άλση, παραλίες και αλάνες, ότι δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να είναι αργία η Καθαρά Δευτέρα, θα γινόταν επανάσταση. Το ότι ελάχιστοι, πλέον, ασχολούνται με την πνευματική διάσταση μιας μέρας που αναπαύει και ενδυναμώνει τον πιστό εν όψει μιας μακράς δοκιμασίας, δεν σημαίνει, προς Θεού, ότι συντρέχει λόγος αναθεώρησης και της αργίας! Αλίμονο…
Χριστούγεννα θέλουμε, Χριστούλη όμως όχι. Πάσχα και συκωταριές και βεγκαλικά θέλουμε, Λειτουργία της Αγάπης όμως όχι. Σαρακοστιανά θέλουμε την Καθαρά Δευτέρα, νηστεία μετά όμως όχι. Δεκαπενταύγουστο στα χωριά με βιολιά, κλαρίνα, χάλκινα και μπλακ λέιμπελ θέλουμε, Παναγίτσα όμως όχι. «Απόδραση» από την πόλη του Αγίου Πνεύματος θέλουμε, η φώτιση όμως μπορεί και να περιμένει.
Ας μην μας κάνει εντύπωση, ότι πάμε στο Eurogroup χωρίς να έχουμε ολοκληρώσει τα προαπαιτούμενα και μετά γκρινιάζουμε που δεν παίρνουμε τη δόση. Very nouveau-greek indeed.
Πηγή Φιλελεύθερος
