«Πεφωτισμένοι», Κουφοντίνας και Τουρκία

2500

Γράφει ο Απόστολος Πιστόλας.

Οι «πεφωτισμένοι» είναι μια κάστα ανθρώπων που πιστεύουν πως επειδή κάνουν υψηλού επιπέδου συζητήσεις μεταξύ τους πίνοντας ουίσκι και καπνίζοντας πούρα δίπλα στο αναμμένο τζάκι είναι ανώτεροι των υπολοίπων. Είναι διαβασμένοι και πολλές φορές το επιδεικνύουν. Πολλοί εξ αυτών συμπεριφέρονται δε σαν να κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Προσκολλημένοι σε ένα θεωρητικό φιλελευθερισμό, ο οποίος δε λυγίζει ποτέ, θέλουν να βρουν τη « καθαρά φιλελεύθερη» λύση σε κάθε πρόβλημα δίχως όμως να λαμβάνουν, σχεδόν ποτέ, υπόψιν τους το πλαίσιο, τις συνθήκες μέσα στις οποίες υπάρχει το πρόβλημα. 

Αυτοί λοιπόν οι «πεφωτισμένοι» με άρθρα και παρεμβάσεις ζητούν από την κυβέρνηση να σώσει τη ζωή του Κουφοντίνα καθώς «το κράτος δικαίου δεν εκδικείται». Όλα καλά μέχρι εδώ. Όντως το κράτος δικαίου δεν εκδικείται. Όντως κάθε κρατούμενος έχει δικαιώματα ό,τι και να έχει κάνει. Η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα, δεν είναι Τουρκία. Η περίπτωση Κουφοντίνα βέβαια δεν έχει σχέση με εκδίκηση. Μόνος του αποφάσισε να κάνει απεργία πείνας. Μόνος του θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του. Οι υπεύθυνοι θεωρούν πως το αίτημά του δεν είναι δίκαιο. Δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε αλλά η δικαιοσύνη. Πρέπει εάν γίνεται να σωθεί η ζωή του Κουφοντίνα; Σαφώς. Αλλά προσέξτε τι λένε οι «πεφωτισμένοι»: Πως δεν πρέπει να ταϊστεί με τη βία, διότι είναι ελεύθερος να επιλέξει να μην ταϊστεί (η μη λήψη του πλαισίου στα υπόψιν που ανέφερα παραπάνω). Άρα κατά τους «πεφωτισμένους» το κράτος, η δικαιοσύνη, η κυβέρνηση πρέπει να σώσουν τη ζωή του Κουφοντίνα δίχως να τον ταΐσουν με τη βία. Πως θα γίνει αυτό; Μα υποχωρώντας στο αίτημά του φυσικά. Το κράτος δικαίου δεν εκδικείται, υποχωρεί. 

Πάμε τώρα σε ένα άλλο θέμα στο οποίο έχουν άποψη οι «πεφωτισμένοι». Οι σχέσεις Ελλάδος Τουρκίας. Μας λένε πως πρέπει «να τα βρούμε» γιατί έτσι κάνουν τα πολιτισμένα κράτη. Μας λένε να κοιτάξουμε αυτά που μας ενώνουν, όχι αυτά που μας χωρίζουν. Όλα αυτά δίχως λαμβάνουν υπόψιν το πλαίσιο (το ότι πλέον συζητάς με κράτος μαφία). Πρέπει «να τα βρούμε». Τι να βρούμε που εμείς δε ζητάμε τίποτα διότι οι «πεφωτισμένοι» έπεισαν μια κοινωνία ολόκληρη πως το να ζητάς είναι «μαξιμαλισμός»; «Να τα βρούμε». Ας συζητήσουμε (με το κράτος μαφία), και στο τέλος… θα τα βρούμε. Υπάρχει περίπτωση να τα βρεις όταν δε διεκδικείς τίποτα και έχεις απέναντί σου έναν τραμπούκο που ζητά κάθε φορά και περισσότερα; Φυσικά υπάρχει. Εάν υποχωρήσεις. Ας δώσουμε κάτι από ό,τι μας ανήκει για να κοιμόμαστε ήσυχοι, για να επέλθει λύση μας λένε ουσιαστικά οι «πεφωτισμένοι». 

Οι ίδιοι άνθρωποι, σε δύο εντελώς διαφορετικά ζητήματα φέρνουν την ίδια λύση: Υποχώρηση και θεωρούν πως το θέμα έχει λήξει. Δίχως να κοιτούν τι θα φέρουν οι υποχωρήσεις. Δίχως να υπολογίζουν τα ασυμμάζευτα που θα έρθουν. Αλλά τι λέω, η λύση για αυτούς είναι έτοιμη: Υποχώρηση. Ένα, δύο τρία βήματα πίσω για να βρεθεί μια κάποια λύση . Ίδιοι άνθρωποι, ίδια νοοτροπία, ίδιος τρόπος σκέψης, ίδιες προτάσεις. Κάθε φορά για κάθε θέμα. Και το κυριότερο πρόβλημα είναι πως όταν εισακούγονται και οι προτάσεις τους γίνονται πράξη θεωρούν πως κέρδισε ο φιλελευθερισμός, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που καταφέρνουν είναι να δώσουν περισσότερο χώρο, και θάρρος, στους εκβιαστές. Οι οποίοι αφού σε βλέπουν «μπόσικο» θα έρθουν κάποια στιγμή να ζητήσουν περισσότερα. Κι εσύ πάλι θα υποχωρήσεις γιατί θα ακούς τους «πεφωτισμένους». Εάν όχι αυτούς, τότε ποιους;