Το Πήλιο δίνει την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα «βουνό ή θάλασσα» καλώντας με την άγρια ομορφιά του τους επισκέπτες, προτρέποντας τους να τα συνδυάσουν και τα δυο χάρη στην φυσική ιδιομορφία του, που μπορεί να τα προσφέρει.
Φυσικά χρειάζεται και το αντίστοιχο αυτοκίνητο για να ανακαλύψετε και τις πιο κρυμμένες ομορφιές του «Βουνού των Κενταύρων». Τα B-SUV βρίσκουν τον λόγο ύπαρξης τους, προσφέροντας ελευθερία μετακινήσεων ακόμα και στις δυσκολότερες διαδρομές σε συνάρτηση με την ευελιξία τους, λόγω των compact διαστάσεων.
Το αυτοκίνητο που χρησιμοποιήσαμε ήταν το Honda HR-V στην έκδοση Elegance με τον βενζινοκινητήρα των 1.5 λίτρων i-VTEC με 130 ίππους στις 6.600 rpm σε συνδυασμό με αυτόματο κιβώτιο συνεχούς μεταβαλλόμενης σχέσης CVT, που έκανε τα ταξίδια πιο άνετα.
Ξεκινώντας από Αθήνα, το αυτοκίνητο όταν πάτησε στον αυτοκινητόδρομο ήταν σαν να δημιουργήθηκε για αυτό τον σκοπό. Τα συστήματα ADAS που βρίσκονται στον βασικό εξοπλισμό, ήταν σε πρώτο πλάνο. Η προειδοποίηση αλλαγής λωρίδας κάνει άριστα την δουλειά της. Για τα υπόλοιπα θα μιλήσουμε αργότερα. Ο κινητήρας εξαιρετικά ελαστικός, ακόμα και στο πρόγραμμα econ για μεγαλύτερη οικονομία καυσίμου, δεν προβλημάτισε ούτε στιγμή και με εξαιρετικό ήχο.
Το αυτοκίνητο άλλαζε χρώμα στον πίνακα οργάνων, είτε κόκκινο είτε πράσινο, ανάλογα με τον τρόπο οδήγησης, προτρέποντας και «μαθαίνοντας» να οδηγάμε πιο οικονομικά. Η αίσθηση στον αυτοκινητόδρομο ήταν πως κολλάει στην άσφαλτο ακόμα και στις πιο υψηλές ταχύτητες, το τέλειο αυτό κράτημα γίνεται ένας δεσμός ανάμεσα στο αυτοκίνητο και τον οδηγό με μια σχέση αμφίδρομης εμπιστοσύνης.
Μετά την απαραίτητη στάση για ξεκούραση στον Βόλο, συνεχίσαμε το ταξίδι στο μαγευτικό Πήλιο!
Μακρινίτσα: Το μπαλκόνι του Πηλίου
Πρώτος σταθμός το επονομαζόμενο «Μπαλκόνι του Πηλίου», η γραφική Μακρινίτσα με τα παραδοσιακά σπίτια με τις πέτρινες οροφές. Χτισμένη αμφιθεατρικά σε κατάφυτη πλαγιά του Πηλίου με θέα τον Βόλο και τον Παγασητικό.
Φθάσαμε κατά τις 6 το απόγευμα και με την αρχοντική της ομορφιά μας προκάλεσε για μια στάση ακόμα.
Η έντονη μυρωδιά της ορεινής φύσης από την πλούσια βοτανοποικιλία αλλά και τα χρώματα του ορίζοντα εκείνη την ώρα δημιουργούσαν ένα εκπληκτικό τοπίο.
Τα στενά πέτρινα σοκάκια, γεμάτα μικρά τουριστικά μαγαζιά με πηλιορείτικα αναμνηστικά και τοπικά παραδοσιακά προϊόντα, αγκαλιάζουν το χωριό με περιμετρική θέα την θάλασσα και οδηγούν στην κεντρική πλατεία του με τα πλατάνια, εκεί μπορεί κανείς να επισκεφτεί το λαογραφικό μουσείο με αναφορές στην πηλιορείτικη ιστορία, να προσευχηθεί στον ιστορικό αψιδωτό ιερό ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου που χτίστηκε το 1806.
Επίσης εκεί ο επισκέπτης μπορεί να χαλαρώσει κάτω από την φυσική δροσιά των πλατανιών απολαμβάνοντας τοπικά εδέσματα, ιδιαίτερα την παραδοσιακή χορτοτυρόπιτα με χωριάτικο φύλλο και μείγμα από πηλιορείτικα φρέσκα χόρτα.
Η απαράμιλλη γοητεία της Μακρινίτσας αποτυπώνεται ανόθευτα στην δημοφιλή ελληνική ταινία «Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά» με πρωταγωνιστές την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Ένα γεγονός που διαφημιζόταν σε κάθε σημείο του χωριού. Τέλος να σημειώσουμε πως στο χωριό λειτουργεί κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.
Η ώρα είχε φθάσει ήδη οχτώ το απόγευμα και άρχισε να σουρουπώνει, έτσι συνεχίσαμε τον δρόμο προς Τσαγκαράδα, η οποία θα γινόταν η βάση των εξορμήσεων. Παρόλο που δεν μου αρέσει να οδηγάω νύχτα σε δύσκολα και άγνωστα σημεία, με το HR-V αναθεώρησα.
Όταν πλέον είχε νυχτώσει για τα καλά, η νυχτερινή οδήγηση στο ορεινό επαρχιακό οδικό δίκτυο του Πηλίου γινόταν παιχνίδι και διασκεδαστική ταυτόχρονα.
Οι Full LED εμπρόσθιοι προβολείς με τους projector φακούς έδιναν την τέλεια ορατότητα, ακόμα και σε κλειστές στροφές.
Το infotainment Honda Connect, βοήθησε πολύ ως πλοηγός με τους ενημερωμένους χάρτες του, επαναφέροντας μας στην σωστή κατεύθυνση, ακόμα και όταν χάσαμε δυο φορές τον δρόμο.
Η άγρια ομορφιά του Μυλοπόταμου και της Φακίστρας
Με ορμητήριο το Pilio Holiday Club λίγο έξω από την Τσαγκαράδα το πρόγραμμα της πρώτης μέρας είχε εξερεύνηση στις κοντινές παραλίες του Μυλοπόταμου και της Φακίστρας με τα τιρκουάζ γαλαζοπράσινα νερά. Πρόκειται για δυο σπάνιας και άγριας ομορφιάς παραλίες, συνέχεια της πλαγιάς του ανατολικού Πηλίου που χύνονται απότομα στο Αιγαίο Πέλαγος.
Πρώτη στάση η δυσπρόσιτη Φακίστρα, που χαρακτηρίζεται από άγρια φυσική ομορφιά με επιβλητικούς απόκρημνους βράχους στις άκρες της.
Ο δρόμος προς την παραλία ήταν αρχικά γεμάτος απότομες κατηφορικές και ανηφορικές απότομες και στενές στροφές.
Το Honda HR-V έδειξε τον σπορ χαρακτήρα του και την καλοστημένη ανάρτηση του καθώς μπορούσε να κινηθεί αρκετά γρήγορα και ευέλικτα με καλό σπορ πάτημα, χωρίς να επηρεάζει την άνεση στο εσωτερικό.
Αρκετά διασκεδαστικό και δυναμικό στις στροφές με εξαιρετικά κρατήματα. Το δεύτερο σκέλος της διαδρομής χαρακτηριζόταν από ήπιους χωματόδρομους με μεγάλες και μικρές κλήσεις. Το HR-V έμοιαζε σαν να βρισκόταν στο φυσικό του περιβάλλον, δικαιολογώντας τον χαρακτηρισμό του ως B SUV. Η μεγάλη απόσταση από το έδαφος και η άνεση της ανάρτησης έκανε και τα δυσκολότερα σημεία βατά, ωστόσο λόγω της έλλειψης τετρακίνησης θα ήταν άτοπη η οδήγηση σε πιο Off-Road διαδρομή, καθώς ο χαρακτήρας του είναι για αυτές τις συνθήκες, κάτι που ικανοποιεί και με το παραπάνω.
Φτάνοντας στον όρμο της Φακίστρας παρκάραμε το αυτοκίνητο και συναντήσαμε δυο μονοπάτια, το ένα προς την παραλία, αρκετά μακρύ και κάποιες φορές με δύσκολα σημεία, ωστόσο αρκετά βατό. Μετά από περπάτημα περίπου ενός τέταρτου απολαύσαμε το κολύμπι σε μια παραλία μέσα στο βουνό. Αλλά μην φανταστείτε ότι επειδή είναι απομακρυσμένη και δυσπρόσιτη είναι και ήσυχη. Παρόλο που ήταν τέλη Αυγούστου ήταν γεμάτη κόσμο.
Αν και ανοργάνωτη είναι εύκολο να βρει κανείς σκιά ειδικά μετά το μεσημέρι, καθώς είναι ανατολική και με πλεονέκτημα την πλαγιά του βουνού δημιουργεί μια φυσική σκιά. Σημαντικό να πάρετε μαζί σας καφέ και κάτι να φάτε καθώς τριγύρω δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Το έτερο μονοπάτι, αρχικά ανηφορικό και στην συνέχεια υπερβολικά δύσβατο οδηγεί σε ένα ιστορικό μέρος.
Ένα εκκλησάκι μέσα σε σπηλιά που την περίοδο της τουρκοκρατίας λειτουργούσε ως «κρυφό σχολείο». Η διαδρομή θα γεμίσει τον επισκέπτη με ενθουσιασμό καθώς είναι μέσα στους βράχους σαν μπαλκόνι πάνω από την θάλασσα και καταλήγει σε ένα μεταλλικό γεφυράκι που οδηγεί στο εκκλησάκι. Η θέα σε εκείνο το σημείο είναι ανεκτίμητη, καθώς ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει το μεγαλείο της πηλιορείτικης φύσης.
Μετά την εξερεύνηση στον όρμο της Φακίστρας μπήκαμε στο αμάξι και συνεχίσαμε για την πιο κοσμική παραλία του Μυλοπόταμου, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση.
Ίσως η πιο φωτογραφημένη παραλία του Πηλίου, πρόκειται για το επίνειο της Τσαγκαράδας. Εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς γραφική ακρογιαλιά με τεράστιες σπηλιές και απόκρημνους βράχους να προσφέρει φυσική σκιά στους λουόμενους.
Το τοπίο σε ανταμείβει καθώς ξεφεύγει το μυαλό και σε παραπέμπει σε μια άλλη εποχή ξεχασμένη απ’ τον χρόνο, «Στα παιδιά των λουλουδιών».
Αρκετά οργανωμένη χωρίς ωστόσο να θυσιάζει την γραφικότητα της, θα βρείτε τριγύρω καφέ και εστιατόρια. Να είστε όμως προετοιμασμένοι για αρκετό περπάτημα μέχρι να κατεβείτε στον υπέροχο Μυλοπόταμο.
Πορταριά: Το αρχοντικό Κεφαλοχώρι
Το απόγευμα μετά την απαραίτητη ξεκούραση πήραμε ξανά τον δρόμο προς το βουνό., Αυτήν την φορά προορισμός το ονομαστό κεφαλοχώρι της Πορταριάς, κτισμένη στις βορειοδυτικές πλαγιές του Πηλίου σε γαλήνιο φυσικό περιβάλλον με πλούσια βλάστηση.
Σήμα κατατεθέν τα πετρόχτιστα αρχοντικά σπίτια που αναδεικνύουν στο έπακρο την πηλιορείτικη αρχιτεκτονική. Τα πλατάνια για ακόμα μια φορά στολίζουν τις πλατείες, ενώ ο επισκέπτης μπορεί να δροσιστεί στις δεκάδες πηγές με τα κρυστάλλινα τρεχούμενα νερά.
Τα γραφικά καλντερίμια της δίνουν την δίκη τους νότα περπατώντας τα, ενώ έκδηλος είναι ο αρχοντικός χαρακτήρας της.
Έχοντας θέα την Μακρινίτσα ,το Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο χαλαρώνει και μαγεύει τους επισκέπτες καθώς πρόκειται ουσιαστικά για έναν οικολογικό παράδεισο. Τις βραδινές ώρες σφύζει από ζωή αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο την γοητεία της.
Τα φωτισμένα σοκάκια δίνουν άλλο χρώμα στο κεφαλοχώρι με τους τουρίστες να τριγυρίζουν σε αυτά, ενώ τα παραδοσιακά εστιατόρια πηλιορείτικης κουζίνας έχουν την τιμητική τους.
Το κατάφυτο Μούρεσι και το ψαροχώρι Νταμούχαρη
Το πρόγραμμα της επόμενης μέρας είχε πέρασμα από το παραδοσιακό χωριό Μούρεσι που βρίσκεται σε κατάφυτη περιοχή με πετρόχτιστα σπίτια, τρεχούμενα νερά και όμορφη θέα στο Αιγαίο Πέλαγος. Κατεβαίνοντας την πλαγιά με τους στενούς δρόμους και τις πολλές στροφές, ήταν ιδανικό για το Honda HR-V, που έδειχνε την συμπεριφορά του στο έπακρο, κάνοντας την οδήγηση απόλαυση, φτάσαμε στην Νταμούχαρη. Ένα φυσικό γραφικό ψαροχώρι με πολλές ψαροταβέρνες στις αιγαιοπελαγίτικες ακτές της Μαγνησίας. Χτισμένη μέσα στους επιβλητικούς πηλιορείτικους βράχους, καταλήγοντας σε μια πανέμορφη και γραφική βοτσαλωτή παραλία που έσπαγε την μονοτονία του τοπίου με βράχους μέσα στην θάλασσα. Νερά κρυστάλλινα και πεντακάθαρα! Υπάρχει μια υποτυπώδης οργάνωση στο πίσω μέρος της παραλίας με ξαπλώστρες και ομπρέλες, χωρίς να αλλοιώνει το τοπίο, αφήνοντας να αναδειχτεί το φυσικό κάλλος της παραλίας.
Ο κοσμικός Άγιος Ιωάννης, η Πλάκα και το Παπά Νερό
Το οδοιπορικό συνεχίστηκε στις κοσμικές παραλίες της Ζαγοράς, τον Άγιο Ιωάννη, την Πλάκα και το Παπά Νερό.
Ο Άγιος Ιωάννης είναι μια από τις δημοφιλέστερες παραλίες στο Ανατολικό Πήλιο και αρκετά πλατιά σε έκταση. Ένα θέρετρο με υψηλού επιπέδου τουριστική υποδομή, που το καθιστά το πιο κοσμοπολίτικο χωριό του Πηλίου. Δίπλα στην παραλία-πλαζ υπάρχει τουριστική μαρίνα για τα σκάφη και τα yacht ενώ περιστοιχίζεται από τις παραλίες Πλάκα και Παπά Νερό. Φτάνοντας στις εύκολα προσβάσιμες αυτές παραλίες, αν και Κυριακή, συναντήσαμε πρωτοφανή κίνηση για το Πήλιο, με τις θέσεις πάρκινγκ να είναι δυσεύρετες. Το Honda HR-V για ακόμα μια φορά έδειξε τις ικανότητες του χάρη στις συμπαγείς διαστάσεις και στους εμπρόσθιους αισθητήρες, κατάφερε να διέλθει χωρίς πρόβλημα μέσα από στενά δρομάκια με παρκαρισμένα αυτοκίνητα στην δεξιά πλευρά. Τελικά βρέθηκε η πολυπόθητη θέση στάθμευσης στο οργανωμένο πάρκινγκ δίπλα στην μαρίνα. Αφού πήραμε μια ιδέα και από τις τρεις παραλίες, επιλέξαμε το Παπά Νερό, διασχίζοντας την γραφική κρεμαστή πεζογέφυρα και βαδίζοντας στο πεζοδρομημένο τμήμα δίπλα από το οργανωμένο κάμπινγκ της περιοχής φτάσαμε στην παραλία.
Οργανωμένη με ξαπλώστρες και ομπρέλες με ενδιάμεσα ελεύθερα τμήματα δίνει τον τουριστικό ρυθμό στο Πήλιο.
Στο τέλος της παραλίας ξεκινάει πεζοπορικό μονοπάτι που καταλήγει την Νταμούχαρη. Ο Άγιος Ιωάννης και οι παραλίες του είναι από τα πιο αμφιλεγόμενα μέρη του Πηλίου, είτε θα τα λατρέψεις, είτε θα νιώσεις αδιαφορία.
Το πρωινό ξύπνημα της επόμενης μέρας μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε την ανατολή του ηλίου από την πισίνα του ξενοδοχείου. Με θέα ανατολικά προς το Αιγαίο Πέλαγος, απολαύσαμε το παιχνίδι των χρωμάτων του ηλίου, της θάλασσας και του δάσους στην πλαγιά καθώς η άγρια φύση έβαζε την δίκη της σφραγίδα στο φαινόμενο, μετά αναχωρήσαμε για να ανακαλύψουμε νέα μέρη και ομορφιές του Πηλίου και πράγματι ήταν από τις πιο γεμάτες μέρες που επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις!
Άγιοι Σαράντα: Η Καραϊβική της Ελλάδας
Η πρώτη στάση εκείνης της μέρας ήταν η εντυπωσιακή παραλία των Αγίων Σαράντα. Η πρόσβαση γίνεται μέσω του ορεινού χωριού Μακρυρράχη, της οποίας αποτελεί το επίνειο.
Τα μικρά βότσαλα και η άμμος δίνουν έντονες αποχρώσεις που σε συνδυασμό με το βαθύ μπλε της θάλασσας, το έντονο πράσινο της πλαγιάς και το ανθρακί των απόκρημνων βράχων στις άκρες της παραλίας δημιουργούν ένα εξωτικό ειδυλλιακό τοπίο.
Ο στενός δρόμος με τις στροφές καταλήγει σε μια απότομη κατηφόρα που φτάνει στην παραλία. Αν και άρτια οργανωμένη, είναι ιδανική για χαλάρωση καθώς είναι πολύ ήσυχα, με τον ήχο των κυμάτων στα βράχια και στην ακτή να σε ηρεμούν και να μην θέλεις να αναχωρήσεις.
Τα κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά σε μαγεύουν και σε προσκαλούν να απολαύσεις το κολύμπι από άκρη σε άκρη στην παραλία! Η εξωτική ομορφιά αυτής της παραλίας σου δημιουργεί έντονα το συναίσθημα να την εξερευνήσεις και να την περπατήσεις από άκρη σε άκρη, και όσο την περπατάς συνεχίζει να σε εκπλήσσει!
Περίπου στο μέσο της παραλίας θα δεις μια όμορφη σπηλιά μέσα στους βράχους και προς το τέλος έναν βράχο με ένα σπασμένο γλυπτό στην κορυφή του, που αναπαριστά μια γυναίκα!
Κατά την αναχώρηση από την παραλία, το Honda HR-V κλήθηκε να ανεβεί την απότομη ανηφόρα. Διαθέτοντας το σύστημα Hill Holder για την εύκολη εκκίνηση σε ανηφόρες σε συνάρτηση με το αυτόματο κιβώτιο CVT δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα, παρέχοντας ασφάλεια.
Συνεχίσαμε την διαδρομή παραλιακά με επόμενη στάση το διάσημο Χορευτό.
Το ιστορικό Χορευτό
Σε απόσταση περίπου 2,5 χιλιομέτρων από την παραλία των Αγίων Σαράντα βρίσκεται ο οικισμός του Χορευτού. Τον 17ο Αιώνα αποτέλεσε εμπορικό και ναυτικό οικονομικό κέντρο, άρρηκτα συνδεδεμένο με τον εμπορικό στόλο της Ζαγοράς που διέσχιζε τότε τις θάλασσες της Μεσογείου. Σήμερα αποτελεί το αλιευτικό κέντρο του νόμου Μαγνησίας. Η ιστορία του εκτείνεται έως τους Περσικούς Πολέμους, καθώς εκεί ναυάγησε το 480 π.χ το μεγαλύτερο μέρος του στόλου του Ξέρξη, ενώ στα σημαντικότερα αξιοθέατα μπορούμε να προσθέσουμε τις αγιογραφίες στο ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Νικόλα. Ο οικισμός είναι συνδεδεμένος με τον λογοτέχνη Γεώργιο Δροσίνη, ο οποίος επισκεπτόταν συχνά το μέρος.
Η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη, με βατό οδικό δίκτυο και η παραλία είναι η μεγαλύτερη σε έκταση στο Πήλιο, η οποία μαζί με την παραλία της Παρίσαινας, που χωρίζονται μόνο από έναν βράχο, σχηματίζουν μια δαντελένια ακτή περιμετρικά του οικισμού με εκπληκτική ομορφιά από ψηλά.
Τα γαλαζοπράσινα νερά του Αιγαίου Πελάγους πρωταγωνιστούν ακόμα μια φορά, δημιουργώντας αντίθεση με το μικρό λευκό βοτσαλάκι των δυο παραλιών.
Κατά μήκος της μεγάλης παραλίας του Χορευτού θα βρείτε ομπρέλες με ξαπλώστρες, καφέ και ταβέρνες καθώς και άνετο πάρκινγκ.
Κισσός: Ένα χωριό βγαλμένο από τις σελίδες του Τόλκιν
Όπως προανέφερα εκείνη η μέρα ήταν η πιο ωραία και γεμάτη από ευχάριστες εκπλήξεις. Μετά την αναχώρηση από την παραλία του Χορευτού αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το παραδοσιακό χωριό Κισσός.
Το όνομα του έχει διπλή σημασία, από το φυτό κισσός, αλλά και της λέξης χρυσός καθώς οι ντόπιοι την προφέρουν συχνά ως “κσος”. Λίγο έξω από το χωριό βρίσκεται ένα καταπράσινο μονοπάτι μέσα στο δάσος.
Στην αρχή ο επισκέπτης συναντάει το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου χτισμένο πάνω σε αρχαίο ναό, μέσα στην μοναξιά της πλούσιας πηλιορείτικης φύσης. Λίγα μέτρα πιο κάτω μέσα στα δέντρα βρίσκεται εγκαταλελειμμένο ένα σπανιότατο Nissan Centric 3ης γενιάς του 1972, που κάποτε διέσχιζε ως ταξί τις πλαγιές του Πηλίου.
Το μονοπάτι με την πλούσια βλάστηση οδηγεί σε μια ρεματιά με τρεχούμενα νερά. Το χωριό βρίσκεται στο πιο ψηλό σημείο από όλα τα χωριά του Ανατολικού Πηλίου.
Φτάνοντας στην πλατεία του εντυπωσιάζεσαι από την πλούσια ήμερη και άγρια βλάστηση, την γραφικότητα της, την μυρωδιά της φύσης και το έντονο πράσινο χρώμα. Τα αμέτρητα πλατάνια και οι καστανιές δημιουργούν την αίσθηση πως ο Κισσός έχει βγει από τις σελίδες του Τόλκιν και περιμένεις να δεις χόμπιτ και ξωτικά να σε καλωσορίζουν!
Οι πηγές και τα τρεχούμενα νερά βρίσκονται παντού, δημιουργώντας μια όαση δροσιάς. Τα βλέμματα τραβάει η τρίκλιτη βασιλική εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, στην όμορφη πλατεία του χωριού. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα και αντιπροσωπευτικότερα στο είδος της εκκλησιαστικά μνημεία του Πηλίου. Από το β’ μισό του 18ου αιώνα στολίστηκε με το καλύτερο ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο στο Πήλιο.
Διακοσμήθηκε επίσης με αγιογραφικές, ηθογραφικές παραστάσεις, καθώς και δροσερές τοπιογραφίες. Ο ναός της Αγίας Μαρίνας, κατ’ εξοχήν μουσειακός χώρος, στεγάζει σ’ ένα από τα παρεκκλήσια της και το Εκκλησιαστικό Μουσείο του χωριού, όπου κυρίως μπορεί κανείς να δει παλιές εικόνες και εκκλησιαστικά αρχειακά έγγραφα.
Στην πλατεία θα δείτε επίσης την προτομή του Ρήγα Φεραίου ο οποίος μαθήτευσε στην Ζαγορά και πρωτοδίδαξε στον Κισσό.
Τα παραδοσιακά ταβερνάκια βρίσκονται σε κάθε γωνία του, καθιστώντας τον σημείο για παραδοσιακό φαγητό με την απόλυτη αίσθηση της φύσης!
Ωστόσο το εντυπωσιακό είναι πως κατεβαίνοντας το κεντρικό κατάφυτο μονοπάτι του χωριού με τρεχούμενα νερά και γεφυράκια, καταλήγει σε έναν όμορφο καταρράκτη, τον Τύμπανο, τον οποίο δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε καθώς άρχισε και σουρούπωνε.
Βυζίτσα: Η ομορφιά της παράδοσης
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στην εξερεύνηση του Νοτιανατολικού Πηλίου. Αυτήν την φορά όχι σε κάποια από τις μαγευτικές παραλίες του, αλλά σε δύο ιδιαίτερους οικισμούς, τους οποίους πρέπει να επισκεφτεί οποιοσδήποτε βρεθεί στο «Βουνό των Κενταύρων».
Διασχίζοντας την Τσαγκαράδα, ακολουθήσαμε τον επαρχιακό δρόμο προς τον νότο. Η ομορφιά της φύσης και το άγριο τοπίο που συνδυάζει βουνό και θάλασσα έπαιρνε αλλά χρώματα και το επιβλητικό τοπίο δημιουργούσε μια αίσθηση ελευθερίας. Το ανάγλυφο της φύσης στο ίδιο γνώριμο μοτίβο που καθιστά το Πήλιο μοναδικό. Πλούσια βλάστηση, πηγές, μικροί καταρράκτες και τρεχούμενα νερά. Πάντα στο Πήλιο έχεις κάτι νέο να ανακαλύψεις και φυσικά για ακόμα μια φορά το Honda HR-V προσέφερε οδηγική ευχαρίστηση με απόλυτη ασφάλεια.
Φτάνοντας στην Βυζίτσα αισθάνεσαι πως είχες ραντεβού με την παράδοση. Αφήνοντας το αυτοκίνητο έξω από το χωριό, στον προκαθορισμένο χώρο στάθμευσης, μυρίζεις τον καθαρό αέρα και πίνεις δροσερό κρυστάλλινο νερό από την πηγή στην είσοδο του οικισμού.
Κτισμένη αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 500 μέτρων, αγκαλιασμένη από δασώδεις υψώματα μοιάζει απολυτά εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον. Ξεχωρίζει με τα εκπληκτικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικής παραδοσιακά αρχοντικά σπίτια, που δεσπόζουν αγέρωχα, βάζοντας την σφραγίδα τους στο επιβλητικό τοπίο.
Βαδίζοντας τα λιθόστρωτα σοκάκια κάνεις ένα ταξίδι στον χρόνο και φτάνεις στην εξαιρετικής ομορφιάς κεντρική πλατεία με τα πλατάνια και θέα τον Παγασητικό. Η ηρεμία και η ομορφιά του τοπίου σε γαληνεύουν.
Μην θέλοντας να χαλάσεις την αίσθηση της παράδοσης, η απόλαυση ελληνικού καφέ με γλυκό του κουταλιού φιρίκι ή κάστανο είναι μονόδρομος. Η Βυζίτσα για όλους αυτούς τους λόγους έχει ανακηρυχθεί και επίσημα ως διατηρητέος οικισμός.
Στα αξιοθέατα ξεχωρίζει ο ιστορικός Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής στην εισόδου του οικισμού και κάτω από την κεντρική πλατεία, χτισμένος το 1725.
Το 1821 πυρπολήθηκε από τους Τούρκους αλλά το 1823 επαναλειτούργησε όταν οι κάτοικοί της Βυζίτσας τον ανακαίνισαν εκ βάθρων.
Όλα τα ξυλόγλυπτα έπιπλα (τέμπλο, άμβωνας, δεσποτικό και προσκυνητάρια) είναι του 1865 και οι φορητές εικόνες είναι της περιόδου 1863 – 1865 ενώ αξιοσημείωτη είναι η εικόνα του Αγίου Δημητρίου που απεικονίζει τον Άγιο ένθρονο εν αντιθέσει με άλλες εικόνες που τον απεικονίζουν έφιππο, αλλά και ο κρυστάλλινος πολυέλαιος του 1910.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους επισκέπτες παρουσιάζει και η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου. Η μονή του Αγίου Ιωάννου χρονολογείται από το 18ο αιώνα, συγκεκριμένα χτίστηκε το 1789. Έχει εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο άμβωνα και πανέμορφες τοιχογραφίες που διατηρούνται μέχρι και σήμερα.
Τέλος το καλντερίμι που ξεκινάει από την κεντρική πλατεία και περνάει μπροστά από τον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, συνεχίζει και καταλήγει σε μια ρεματιά μετά από περπάτημα 20 λεπτών, που όπως μας είπαν οι κάτοικοι αξίζει η εμπειρία γιατί πρόκειται για έναν υπέροχο περίπατο μέσα στην φύση.
Η ώρα πέρασε και έπρεπε να αναχωρήσουμε από την Βυζίτσα. Μπήκαμε στο αμάξι με κατεύθυνση τις κοντινές αλλά μαγευτικές Μηλιές!
Μηλιές: Ένα παραμυθένιο τοπίο
Σε απόσταση δυο χιλιομέτρων από την Βυζίτσα βρίσκονται οι Μηλιές ή Μηλέαι. Πρόκειται για ένα πραγματικό διαμάντι στις παρυφές του Νοτιοανατολικού Πηλίου. Παραμυθένιο τοπίο, στο οποίο ξεφεύγει το μυαλό και γυρίζει πίσω τον χρόνο! Οι Μηλιές είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του Άνθιμου Γαζή και του Γρηγορίου Κωνσταντά, οι οποίοι ίδρυσαν, το 1814 τη σχολή «Ψυχής Άκος», που λειτουργεί σήμερα ως βιβλιοθήκη με σπάνια βιβλία και ιστορικά κειμήλια. Ακόμα, οι Μηλιές ήταν το πρώτο χωριό που επαναστάτησε στο Πήλιο στην Επανάσταση του ‘21.
Αντικειμενικά πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα χωριά του Πηλίου και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «βασίλισσα των αξιοθέατων» καθώς έχει πολλά για να ανακαλύψει και ο πιο απαιτητικός επισκέπτης!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία υπάρχει άπλετος χώρος για παρκάρισμα.
Οι πηγές πλέον έχουν γίνει το χαρακτηριστικό γνώρισμα των χωριών του Πηλίου. Το πρώτο που συναντάς είναι η βιβλιοθήκη και η Σχολή των Μηλέων, σε περίοπτη θέση απέναντι από την κεντρική πλατεία, ενώ περίπου 100 μέτρα πιο πάνω βρίσκεται το λαογραφικό μουσεία που συνέβαλε τα μέγιστα στην διατήρηση της ιστορικής παράδοσης του χωριού.
Πριν αρχίσουνε όμως την περιήγηση αξίζει να αναφερθούμε στον Ιερό Ναό των Παμμέγιστων Ταξιαρχών που κοσμεί την κεντρική πλατεία του Χωριού.
Ανακαινίστηκε το 1741 χωρίς ωστόσο να γνωρίζουμε ποτέ ακριβώς χτίστηκε. Η αγιογράφηση έχει γίνει από Αγιορείτη μοναχό και το επιχρυσωμένο τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο από ξύλο φλαμουριάς και έχει κατασκευαστεί από Ηπειρώτες τεχνίτες.
Σε ρυθμό τρίκλιτου Βασιλικής με κρυφούς τρούλους, αρχικά χωρίς καμπαναριό, ώστε να μην δίνει στόχο επί Τουρκοκρατίας. Στο μετέπειτα χτισμένο καμπαναριό ξεχωρίζει το ρολόι του ναού. Η περίτεχνη αρχιτεκτονική του βάζει την σφραγίδα της στον παραδοσιακό χαρακτήρα του χωριού δίνοντας του την απαραίτητη γραφικότητα.
Το κεντρικό σηματοδοτημένο μονοπάτι θεωρείται μία από τις ωραιότερες διαδρομές πεζοπορίας στην Ευρώπη. Η όμορφη φύση και η οργιώδης βλάστηση, η θέα στον Παγασητικό, τα τοξωτά γεφύρια, οι μικρές σήραγγες και η σιδερένια γέφυρα του ντε Κίρικο αποτελούν τα βασικά στοιχεία της.
Αυτήν την διαδρομή ακολουθήσαμε μέχρι ένα σημείο. Ένα πλακόστρωτο σοκάκι διασχίζει το χωριό με την θέα να αλλάζει συνεχώς και να σε βυθίζει σε ένα μαγευτικό τοπίο.
Καθώς απομακρύνεσαι αισθάνεσαι πως περνάς σε άλλη διάσταση κάνοντας ταξίδι στον χρόνο.
Μετά από λίγο συναντήσαμε μία ταμπέλα με ένδειξη προς την σπηλιά του Κένταυρου Χειρώνα, άλλωστε ήμασταν στο βουνό των Κενταύρων και η μυθολογία είχε την δίκη της σημασία.
Αν και θέλαμε να την ακολουθήσουμε, λόγω έλλειψης χρόνου επιλέξαμε να κατευθυνθούμε προς τον γραφικό σιδηροδρομικό σταθμό.
Κατά την υψηλή τουριστική περίοδο βρίσκεται εκεί το τρενάκι του Πηλίου, ο θρυλικός Μουτζούρης, ο οποίος ακολουθεί διαδρομή μέσα από την πλούσια πηλιορείτικη φύση και καταλήγει στο χωριό Άνω Λεχώνια.
Ωστόσο επειδή είχε μπει ήδη ο Σεπτέμβρης, τα δρομολόγια είχαν περιοριστεί μόνο τα Σαββατοκύριακα και έτσι χάσαμε την ευκαιρία για μια γραφική βόλτα μιας άλλης εποχής.
Βαδίζοντας το μονοπάτι μέχρι τον σταθμό νιώθεις την μαγεία του τοπίου, νομίζεις ότι θα πεταχτεί ξαφνικά μπροστά σου ο Χάρι Πότερ και τα ξωτικά του δάσους.
Τα δεκάδες ερειπωμένα αρχοντικά, κάποια μισογκρεμισμένα δίνουν μια άλλη γοητεία, ενός στοιχειωμένο τοπίου με μυστηριώδη ομορφιά.
Η ώρα κόντευε οχτώ και το σούρουπο ενίσχυε ακόμα περισσότερο την αίσθηση πως ήσουν ο ήρωας σε ένα μαγικό παραμύθι.
Αυτήν την αίσθηση ενίσχυαν το ήσυχο τοπίο χωρίς αυτοκίνητα και το τοξωτό γεφύρι μετά τον σταθμό. Μια στιγμή ήταν αρκετή για ένα ταξίδι στον χρόνο.
Την ώρα που φτάσαμε ένα νεόνυμφο ζευγάρι με φόντο τον γραφικό σιδηροδρομικό σταθμό και την πλούσια πηλιορείτικη φύση έκανε την φωτογράφιση του γάμου του. Μια παραμυθένια ιδέα στους μελλόνυμφους για μια μοναδική φωτογράφιση!
Δυστυχώς δεν συνεχίσαμε την πεζοπορία καθώς είχε περάσει η ώρα. Επιστρέψαμε από το ίδιο μονοπάτι, αποχαιρετήσαμε τις Μηλιές, αποτυπώνοντας την γραφική δύση του ήλιου και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής με μια υπόσχεση, να επιστρέψουμε σύντομα να δούμε ότι δεν προλάβαμε.
Τσαγκαράδα: Το θέρετρο των Θεών του Ολύμπου
Παρόλο που μέναμε στην Τσαγκαράδα δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να την εξερευνήσουμε νωρίτερα, έτσι την αφήσαμε τελευταία μέρα.
Γυρνώντας από τις Μηλιές αργά το απόγευμα, κάναμε μία στάση στην Τσαγκαράδα. Πρόκειται για καλοκαιρινό τουριστικό θέρετρο του Πηλίου, το όνομα της το πήρε είτε από τσαγκάρηδες που βρίσκονταν στην περιοχή που ονομαζόταν Τσαγκαράδες, είτε στηρίζεται σε ετυμολογία ξένων λέξεων, κυρίως σλάβικων, που σχετίζονται με την «ωραία θέα». Η ιστορική και μυθολογική της αξία τεράστια καθώς φημολογείται ότι στην Τσαγκαράδα κατοικούσαν οι Κένταυροι κατά την αρχαιότητα. Υπήρξε επίσης το πεδίο της «Γιγαντομαχίας» και το αγαπημένο θέρετρο των θεών του Ολύμπου. Εκεί πήγαιναν για κυνήγι θεοί, βασιλιάδες και πρίγκιπες, εκεί έγινε ο γάμος του θνητού Πηλέα με τη θεά Θέτιδα, αλλά και ο πρώτος διαγωνισμός ομορφιάς ανάμεσα στις πανέμορφες θεές Ήρα, Αθήνα και Αφροδίτη.
Αποτελείται από τέσσερις συνοικίες, οι οποίες πήραν το όνομά τους από τις εκκλησίες που βρίσκονται στις κεντρικές τους πλατείες. Οι Άγιοι Ταξιάρχες που είναι και ο παλαιότερος οικισμός, η Αγία Παρασκευή και ο Άγιος Στέφανος, που βρίσκονται κατά μήκος του δημόσιου δρόμου, και η Αγία Κυριακή, η οποία βρίσκεται χαμηλά στην πλαγιά του βουνού προς τη θάλασσα.
Ένα ονειρικό τοπίο μέσα στο πράσινο, που κλέβει τις εντυπώσεις, είναι η συνοικία της Αγίας Παρασκευής, η οποία σε μαγεύει από την πρώτη στιγμή. Ένας οικολογικός θησαυρός που εντυπωσιάζει!
Αγία Παρασκευή σημαίνει Τσαγκαράδα καθώς γεμίζει από επισκέπτες, ήταν η μόνη συνοικία της Τσαγκαράδας και την επισκεφτήκαμε με υποδείξεις των ντόπιων.
Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο μοναδική; Ο ιστορικός πλάτανος στην κεντρική πλατεία, η ηλικία του οποίου έχει ξεπεράσει τα 1000 χρόνια με διάμετρο στην ρίζα του 14 μέτρα που στολίζεται από όμορφα μαρμάρινα υποστυλώματα!
Η θέα του δημιουργεί δέος, προσφέρει απίστευτη δροσιά τους μήνες του καλοκαιριού, με τα φύλλα του δημιουργεί ένα φυσικό σκίαστρο στην πλατεία.
Απέναντι από τον πλάτανο στέκει ο όμορφος Ιερός Ναός της Αγίας Παρασκευής που χτίστηκε το 1909 με επιβλητική αρχιτεκτονική.
Η πλατεία με τον πλάτανο και την εκκλησία δημιουργεί το απόλυτο γραφικό τοπίο που συνδυάζει την ομορφιά με την παράδοση.
Είχε ήδη νυχτώσει και αναχωρήσαμε, η επόμενη μέρα ήταν η μέρα της επιστροφής!
Χάνια: Η καρδιά του ορεινού τουρισμού
Την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε για Αθήνα. Στον δρόμο περάσαμε από τα Χάνια. Είναι χτισμένα σε υψόμετρο 1.190 μέτρων στις πλαγιές του Πηλίου και αποτελούν τον ορεινότερο οικισμό του νομού Μαγνησίας.
Τα Χάνια είναι γνωστά για το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου. Παρόλο που δεν κάναμε στάση, αλλά απλά περάσαμε, εντυπωσιαστήκαμε από την όμορφη φύση και τα έλατα στις πλαγιές που αποτύπωναν ένα ακόμα γοητευτικό τοπίο.
Ο δρόμος της επιστροφής
Συνεχίζοντας τον δρόμο της επιστροφής περάσαμε πάλι από Πορταριά και Μακρινίτσα. Ωστόσο αποφασίσαμε να επιστρέψουμε μέσω Εύβοιας, μια παράκαμψη που δεν μεταφράζεται σε επιπλέον χρόνο και είναι παράλληλα μια ευκαιρία για μία ενδιαφέρουσα εκδρομή. Από τον αυτοκινητόδρομο βγήκαμε στην έξοδο για Γλύφα Φθιώτιδας, στην οποία υπάρχει λιμάνι Ferry Boat, με προορισμό τον Αγιόκαμπο Εύβοιας. Αφού περάσαμε απέναντι, επισκεφτήκαμε την Αιδηψό, κάνοντας το τελευταίο μπάνιο των διακοπών στα ζεστά ιαματικά νερά της περιοχής. Ωστόσο χωρίς να το καταλάβουμε είχε νυχτώσει για τα καλά.
Ένα ακόμα νυχτερινό ταξίδι με το Honda HR-V στις στροφές της Βορείου Εύβοιας και της Δίρφυος. Παρά το γεγονός ότι ευχαριστηθήκαμε την οδηγική συμπεριφορά του HR-V, αλλά λόγω της έλλειψης φωτισμού δεν μπορέσαμε να δούμε τις ομορφιές της ευβοϊκής φύσης. Το ταξίδι τελείωσε περίπου τα μεσάνυχτα, όταν φτάσαμε στην Αθήνα.
Το Πήλιο μαγεύει και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη!
Εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού προτιμήθηκαν ηπειρώτικοι προορισμοί, με δυνατότητα μετάβασης με αυτοκίνητο. Το Πήλιο ήταν προφανώς από τους πρωταγωνιστές της φετινής τουριστικής περιόδου.
Το ξακουστό βουνό των Κενταύρων συνυφασμένο με την μυθολογική παράδοση, με πλούσιο ιστορικό ενδιαφέρον, γοητεία και μυστήριο ικανοποιεί ακόμα και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Ο ιδανικός συνδυασμός βουνού και θάλασσας το καθιστούσαν στην αρχαιότητα τον τόπο διακοπών των θεών.
Έχει τα πάντα, παραδοσιακά χωριά μέσα στις βουνοπλαγιές με πλούσια χλωρίδα και ψηλή βλάστηση, φυσικές πηγές που αναβλύζουν δροσερό τρεχούμενο νερό, οργανωμένα μονοπάτια για πεζοπορία στην καταπράσινη φύση που οδηγούν στις αμέτρητες δαντελωτές ακρογιαλιές, γραφικά ψαροχώρια, πολλά κρυμμένα μυστικά και προκαλούν να τα ανακαλύψεις, εξιτάροντας πάθος για αποδράσεις!
Η γευστική παραδοσιακή πηλιορείτικη κουζίνα!
Δεν θα ήταν δυνατόν να μην αναφέρουμε την μοναδική πηλιορείτικη κουζίνα. Γαστρονομικά το Πήλιο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με γευστικές προκλήσεις που δικαιολογούν διατροφικές ατασθαλίες. Άλλωστε στις διακοπές όλα επιτρέπονται.
Στην κορυφή των εδεσμάτων βρίσκεται το παραδοσιακό πηλιορείτικο σπετζοφάι με τοπικό λουκάνικο και πιπεριές με έντονη πικάντικη γεύση. Κατά την παραμονή μας στο Πήλιο δοκιμάσαμε το παραδοσιακό γαλοτύρι, μια μίξη φρέσκου γάλακτος με τυρί φέτα και γιαούρτι με έντονη κρεμώδη υφή και πλούσια γεύση, κρίταμα, ένα είδος πηλιορείτικης σαλάτας από πράσινα φύλλα που μαζεύονται κοντά στην θάλασσα με τυρί φέτα και ντομάτα, πηλιορείτικη ψητή μελιτζάνα στο πήλινο με καπνιστό τυρί λιωμένο από πάνω της, αυγόχορτα με τσιγαριαστά άγρια χόρτα της πηλιορείτικης φύσης με αυγά μάτια, μπουγιουρντί με τέσσερα τυριά ψημένο στο πήλινο, κοκκινιστό μοσχαρίσιο χτένι που λιώνει στο στόμα, τσιτσίραυλα τουρσί, το γνωστό πηλιορείτικο έδεσμα από φύλλα και κοτσάνια άγριας αυτοφυούς φιστικιάς που φυτρώνει στις πλαγιές του Πηλίου και έχει μοναδική έντονη γεύση, ιδανικό συνοδευτικό για τσίπουρο, κόκορα κρασάτο με μακαρόνια ή φρέσκιες χυλοπίτες.
Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στο παραδοσιακό τσίπουρο με γλυκάνισο, μέτριο σε ένταση με πολύ δυνατό άρωμα, από το οποίο δοκίμασα μόνο μια γουλιά ως κέρασμα υποδοχής σε παραδοσιακή ταβέρνα στην Τσαγκαράδα, καθώς έπινα μόνο μπίρα χωρίς αλκοόλ, δεδομένου πως βρισκόμουν συνεχώς στο τιμόνι.
Η πηλιορείτικη κουζίνα είναι πολύ πλούσια σε ποικιλία, μια πανδαισία αρωμάτων και γεύσεων. Ο περιορισμένος χρόνος και οι λίγες μέρες δεν μας επέτρεψαν να γευτούμε και τις υπόλοιπες παραδοσιακές συνταγές, όπως κότσι χοιρινό ή μοσχαρίσιο, κολοκυθοκορφάδες, (ανθός κολοκυθιού με ρύζι και κιμά), άγρια μανιτάρια του βουνού, τα οποία δυστυχώς δεν βρήκαμε καθώς δεν ήταν η εποχή τους, το πηλιορείτικο μπουμπάρι (είδος πηλιορείτικου αλλαντικού που σερβίρεται κυρίως ως συνοδευτικό στα τσιπουράδικα).
Σε κάθε γωνιά του Πηλίου υπάρχουν γυναικείοι, αγροτικοί και οι αγροτουριστικοί συνεταιρισμοί με παραδοσιακά προϊόντα, όπως μαρμελάδες, και γλυκά του κουταλιού, ιδίως φιρίκι και κάστανο, κάθε λογής βότανα από την πλούσια βοτανοποικιλία, παραδοσιακό τσίπουρο με γλυκάνισο, τσιτσίραυλα τουρσί, κρίταμα και προϊόντα με βάση το μήλο όπως μπαλσάμηλο (μπαλσάμικο με βάση το μηλόξυδο).
Στην Μακρινίτσα και την Πορτάρια τα τουριστικά μαγαζάκια διαθέτουν τα παραπάνω προϊόντα καθώς και είδη λαϊκής τέχνης από την ιστορία του Πηλίου.
Οι εντυπώσεις με το Honda HR-V
Διανύοντας μαζί του 1.452,2 χιλιόμετρα, το Honda HR-V αποδείχτηκε άξιος συνοδοιπόρος, ικανός σε όλες τις συνθήκες οδήγησης. Από τον αυτοκινητόδρομο στο επαρχιακό δίκτυο αλλά και στις ήπιες εκτός δρόμου διαδρομές. Δεδομένου πως δεν μας ενδιέφεραν οι επιδόσεις, τις θυσιάσαμε στον βωμό της οικονομίας, καθώς τα περισσότερα χιλιόμετρα έγιναν με το κουμπί ECON πατημένο. Το αποτέλεσμα ήταν να χρειαστεί συνολικά για τα διανυθέντα χιλιόμετρα λιγότερο από 140 ευρώ βενζίνης. Η σπορ αίσθηση ήταν έκδηλη, χάρη στην σωστή ρύθμιση της ανάρτησης σε συνάρτηση με τα εξαιρετικά και άμεσα φρένα. Οι στροφές γίνονταν διασκεδαστικές με το HR-V και το τέλειο πάτημα του.
Στον αυτοκινητόδρομο το Honda HR-V χαρακτηρίζεται από σταθερότητα, η οποία σε συνδυασμό με τα συστήματά ADAS αυξάνει την αίσθηση της ασφαλείας! Το επτατάχυτο αυτόματο κιβώτιο CVT ανταποκρίνεται εξαιρετικά ακόμα και στις υψηλές στροφές.
Πιο απολαυστικό γίνεται με την χρήση του σειριακού με τον λεβιέ στην θέση (S), ενώ στην θέση Drive (D) προσφέρει εξαιρετική άνεση στο ταξίδι. Παρόλο που το όχημα ήταν εξοπλισμένο με Cruise Control, δεν μπήκα στον πειρασμό να το χρησιμοποιήσω καθώς ήθελα να απολαύσω την αίσθηση της οδήγησης. Το σύστημα προειδοποίησης αλλαγής λωρίδας χρήσιμο, αλλά κάποιες φορές ενοχλητικό. Τα συστήματα προειδοποίησης πρόσκρουσης, αυτόματου περιοριστή ταχύτητας και αυτόματου φρεναρίσματος, ευτυχώς δεν τα χρειάστηκα ούτε μια στιγμή σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού.
Στο επαρχιακό ορεινό δίκτυο το αυτοκίνητο ήταν άνετο, απόλυτα ασφαλές, και διασκεδαστικό στις στόφες, ενώ στην νυχτερινή οδήγηση σου δημιουργούσε αίσθηση σιγουριάς χάρη στους εξαιρετικούς LED προβολείς.
Όσες φορές χρειάστηκε να κινηθούμε σε ήπιες Off Road διαδρομές το HR-V επιβεβαίωνε τον χαρακτήρα του ως SUV. Παράλληλα οι συμπαγείς διαστάσεις του σε συνδυασμό με τους αισθητήρες εμπρός και πίσω και την κάμερα οπισθοπορίας σε έβγαζαν ασπροπρόσωπο ακόμα και σε στενά σημεία ή πολυσύχναστα μέρη όπως η παραλία του Αγίου Ιωάννη.
Εντυπωσιακοί είναι οι χώροι του αυτοκινήτου και οι πολλαπλές δυνατότητες διαμόρφωσης του εσωτερικού με ιδιαίτερο πλεονέκτημα τα πίσω καθίσματα που αναδιπλώνονται προς τα πάνω. Η Honda για αυτόν τον λόγο τα αποκαλεί “Magic Seats”.
Συμπερασματικά είναι ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο ελεύθερου χρόνου, εστιασμένο για ταξίδια και εξερεύνηση! Εάν είσαστε άνθρωπος της δράσης και της περιπέτειας θα σας ικανοποιήσει στο ακέραιο καθώς θα σας μεταφέρει οπουδήποτε με ασφάλεια και κυρίως οικονομικά.
Έχει καθιερωθεί το ελληνικό καλοκαίρι να είναι συνυφασμένο με τα ελληνικά νησιά, αδικώντας τις ομορφιές της ηπειρωτικής Ελλάδας. Η πανδημία του κορωνοϊού αποτέλεσε την αφορμή να έρθουν στο προσκήνιο χερσαίοι προορισμοί με την δική τους γοητεία, όπως το Πήλιο. Το μόνο που χρειάζεστε είναι χρόνος, ένα καλό αυτοκίνητο και διάθεση για εξερεύνηση. Όσο για το κόστος των διακοπών; Πολύ πιο οικονομικά από τα περισσότερα νησιά. Η χώρα μας είναι υπέροχη από άκρη σε άκρη και πρέπει να διαφημίσουμε πως η Ελλάδα δεν είναι μόνο τα νησιά!
