Πλησιάζουμε τον πρωτογονισμό και η αθλιότητα μας γίνεται λόγος ύπαρξης

620

Το 2016, όταν ο Βρετανικός λαός αποφάσισε, με δημοψήφισμα, την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, μια καινούρια λέξη που επέλεξε να εντάξει το λεξικό της Οξφόρδης ήταν η «μετα-αλήθεια». Ο ορισμός που έδωσε το λεξικό για τη λέξη αυτή ήταν ο εξής: Επίθετο που παραπέμπει «σε συνθήκες υπό τις οποίες τα αντικειμενικά γεγονότα έχουν μικρότερη επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης από τις επικλήσεις προς το θυμικό και προς τις προσωπικές απόψεις». Τα πολλά ψέματα ή η τάση να επικρατεί το συναίσθημα και ο θυμός έναντι της αλήθειας και των γεγονότων όρισαν μια καινούρια εποχή, αυτή που χαρακτηρίστηκε εποχή της μετα-αλήθειας.

Την εποχή της μετα-αλήθειας, οι επιστημονικές απόψεις για τη φύση και την έκταση διάφορων γεγονότων απορρίπτονται ως «απλές θεωρίες», και ρεπορτάζ δημοσιογράφων για γεγονότα που επαληθεύονται με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο κατακρίνονται ως fake news και alternative facts. Και αυτά όχι με βάση κάποιο επιστημονικό ή φιλοσοφικό υπόβαθρο αλλά από λαϊκιστές πολιτικούς, κινήματα και πολιτικές καμπάνιες. Αφού τα πάντα είναι αφηγήματα, τότε και η πολιτική είναι ένα αφήγημα: κερδίζει αυτός που λέει την καλύτερη ιστορία, όχι αυτός που λέει την αλήθεια. Για να καταλήξουμε στην περιφρόνηση της αλήθειας ως αξία στην πολιτική.

Σε συνέχεια όλων των λαϊκιστικών πολιτικών και κινημάτων – στην χώρα μας συνεχίζουμε να το βιώνουμε έντονα από την εποχή ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και την άκρα αριστερά, αλλά και την νέα μορφή που επιχειρεί να πάρει η Χρυσή Αυγή και την άκρα δεξιά -, η καμπάνια των αντιεμβολιαστών, των δικαιωματιστών και πάσης φύσεως μειοψηφιών όπως και στην περίπτωση του Brexit το 2016 αλλά και αντίστοιχης του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής λίγα χρόνια πριν – το 2014 και 2015 -, εκμεταλλεύεται στο έπακρον τη θυμική δύναμη που έχουν οι αναφορές στην ελευθερία και την ανεξαρτησία. Όπως όλα τα λαϊκιστικά κινήματα, έτσι και ο αντιεμβολιασμός, ο δικαιωματισμός κ.α. παρουσιάζονται σαν μια πράξη χειραφέτησης από ένα καταπιεστικό σύστημα νόμων και κανονισμών που δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να διαχειριστεί όπως επιθυμεί το σώμα του, να είναι υπεύθυνος για τη μοίρα του, να είναι, με λίγα λόγια, ελεύθερος.

Η επιστήμη όχι μόνο δεν αποκαλύπτει τη γυμνή αλήθεια για την πραγματικότητα, αλλά δεν έχει και καμία προνομιακή σχέση με την πραγματικότητα, σε σύγκριση με άλλες «εξιστορήσεις», όπως για παράδειγμα η τέχνη ή η αστρολογία. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η παραπληροφόρηση καθίσταται ένας άλλος τρόπος χειραγώγησης και άρα καταστρατήγησης της αυτονομίας μας. Κανέναν δε από όλους αυτούς δεν αφορά το ότι όταν προβαίνουμε σε πράξεις πιστεύοντας πως κάτι είναι αλήθεια ενώ δεν είναι, στην πραγματικότητα δεν δρούμε ελεύθερα, αλλά υπό την καθοδήγηση αυτών που μας μετέδωσαν τις ψευδείς πληροφορίες.

Σε αυτό έχει συμβάλει τα μέγιστα και η πολιτική ορθότητα, δηλαδή η δημοκρατικοποίηση μιας φιλοσοφικής ιδέας που μέχρι πρόσφατα περιοριζόταν μόνο σε κύκλους ακαδημαϊκών συζητήσεων. Αφού η φιλοσοφική σκέψη έχει ξεφύγει από το ακαδημαϊκό πλαίσιο, τότε, λαϊκιστί, ο καθένας λέει και γράφει δημόσια θέτοντας σε «ψηφοφορία» ότι του κατεβάσει η γκλάβα. Η άνευ θεσμικού πλαισίου λειτουργία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχουν πάρει τη θέση του ακαδημαϊκού χώρου και στον τοίχο μας προβάλλεται, όχι βεβαίως φιλοσοφία αλλά η καθημερινή, ακατάπαυστη ροή ειδήσεων, μια συνεχής παροχή πληροφοριών για γεγονότα που έρχονται και παρέρχονται. Εκεί βλέπει κανείς δημόσιες απόπειρες αποκρυπτογράφησης των εικόνων και συμβόλων που περνούν από τις οθόνες μας και που δεν είναι τίποτε άλλο παρά απόψεις: αρθροφράφοι και σχολιαστές κρίνουν τα πράγματα σύμφωνα με τη δική τους προοπτική και συνήθως σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τις υπόλοιπες πολιτικές τους πεποιθήσεις. Η φιλοσοφία όμως δεν προσφέρει μια άποψη περί του κόσμου, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: μας βοηθά να τον κατανοήσουμε πραγματικά.

Έτσι, συνομωσιολόγοι, δικαιωματιστές και μειοψηφίες για να μπορέσουν να επιβάλουν τις απόψεις τους περί του κόσμου, υιοθετούν τον σκεπτικισμό και διάφορα νοητικά πειράματα. Με μια, όμως, ειδοποιό διαφορά. Ένας σκεπτικισμός ή και ένα νοητικό πείραμα απέναντι σε αυτούς που κατέχουν πολιτική δύναμη, και των συνομωσιολόγων, δικαιωματιστών και πάσης φύσεως μειοψηφιών, είναι πως οι τελευταίοι είναι ασυνεπείς: ένας συνεπής άκρατος σκεπτικισμός θα έπρεπε να είναι επιφυλακτικός και να εφαρμόζει την ίδια μέθοδο αμφισβήτησης προς όλα τα αφηγήματα, περιλαμβανομένων και των συνωμοσιών, δικαιωμάτων και μειοψηφικών απόψεων. Αυτοί όμως που ασπάζονται θεωρίες συνωμοσίας, δικαιωμάτων και μειοψηφικών απόψεων δείχνουν μεροληψία προς ορισμένες πηγές και τα αφηγήματα τους.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι για ότι γράφει ή πράττει κανείς δημόσια, ακόμη κι αν παίρνει στο λαιμό του κάποιον ή κάποιους άλλους, δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει. Αν εξαιρέσουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τα οποία καλώς ή κακώς ακόμα δεν υπάρχει κάποιο θεσμικό πλαίσιο, ο Νόμος, έτσι όπως τον φτιάχνει σήμερα ο Νομοθέτης, δεν είναι τόσο τέλειος όσο νομίζουμε. Είτε δεν εφαρμόζεται καθόλου είτε όταν εφαρμόζεται δεν έχει την ίδια ισχύ σ’ όλη τη χώρα ή και για όλους, τροποποιείται στις εφαρμογές του σε σημείο που να αναιρείται η ουσία του.

Με βάση την ανωτέρω πραγματικότητα, το κράτος – η νόμιμη πλειοψηφία σε μια δημοκρατία – τείνει να χάσει μια από τις πιο θεμελιώδης του μορφές, εκείνη του κέντρου νομιμότητας, εγγυητή του συστήματος αξιών και φύλακα ηθικής. Και εάν το κράτος δεν είναι το θεμέλιο της κοινωνικής και πολιτικής νομιμότητας που συνέχει μια κοινωνία, τότε ποιος νομιμοποιείται να το κάνει αυτό; Και τη βία που ασκεί, ως οργανισμός εξουσίας, και που βάση αυτού θεωρείται και αυτή ως νόμιμη βία, αν όχι το κράτος τότε ποιος θα την ασκήσει; Αυτό που βιώνουμε σήμερα, δηλαδή οι συνομωσιολόγοι, οι δικαιωματιστές και πάσης φύσεως μειοψηφίες! Και αυτό το αποκαλούμε δημοκρατία τρομάρα μας!

Ασυδοσία και φασισμός των συνομωσιολόγων, δικαιωματιστών και πάσης φύσεως μειοψηφιών σε όλο τους το μεγαλείο! Υποτιθέμενοι φιλόσοφοι που ασχολούνται με τον εαυτό τους σαν να ασχολούνται με την Ανθρωπότητα, θεωρούν αυτά τα οποία γράφω εκκεντρικότητες. Και γιατί αυτό; Γιατί στην εποχή της μετα-αλήθειας η αμάθεια, η αγραμματοσύνη, το προς εξαφάνιση κράτος – κέντρο νομιμότητας και φύλακα ηθικής αλλά κυρίως η φύση του κοινωνικού τους ρόλου – συνομωσιολόγων, οι δικαιωματιστών και πάσης φύσεως μειοψηφιών – είναι να πλησιάσουμε τον πρωτογονισμό και η αθλιότητα μας να γίνει λόγος ύπαρξης.