Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος.
Διαβάζω τους γκρινιάρηδες. Δεν τους αρέσει το ένα, τους περισσεύει το άλλο. Λάθος ο Μεγάλος Περίπατος. Φανφάρα η Ομόνοια. Ό,τι φανταστεί κανείς.
Δεν τους διάβαζα όλα αυτά τα χρόνια να εναντιώνονται ηχηρά στη μπαχαλοποίηση και το ξεφόρτωμα παράνομων μεταναστών στο κέντρο μιας πρωτεύουσας όπου κουμάντο έκαναν μαφίες κι “αλληλέγγυοι” και το κράτος είχε εγκαταλείψει.
Όταν μία προς μία οι γειτονιές παραδίδονταν στα συμφέροντα που ζουν από την οργανωμένη – όπως αποδείχθηκε – εισβολή, όταν για να επιτηρείται το ξεθεμελίωμα φυτεύονταν παντού καταλήψεις, δεν τους θυμάμαι να ορθώνουν ανάστημα.
Ας αναλογιστούν, λοιπόν, ότι η κατάντια της Αθήνας δεν είναι απλή εικόνα παρακμής, αλλά σκηνικό πολέμου, που διήρκησε σχεδόν μια δεκαετία, και στον οποίο πολλοί τώρα γκρινιάρηδες στάθηκαν παθητικοί θεατές.
Για χρόνια ιδιοκτησίες άλλαζαν χέρια, τα δικαιώματα των Αθηναίων καταπατούνταν συστηματικά, αντικοινωνικές δυνάμεις διευκόλυναν τη φτωχοποίηση και την υφαρπαγή, η ίδια η Πολιτεία σιγόνταρε. Από τον περσινό Ιούλιο το γκρέμισμα πήρε τέλος.
Η Αθήνα ξαναγεννιέται σήμερα, διότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ξηλώνει την ανομία και την εγκληματικότητα επαναφέροντας τους κανόνες, διότι η ΕΛΑΣ έπαψε να είναι διακοσμητική. Διότι σταμάτησαν να εισρέουν παράνομοι μετανάστες.
Διότι ο Δήμος Αθηναίων δίνει καθημερινή μάχη με τη βρωμιά και τη μικροπρέπεια. Διότι δημιουργούνται και ενισχύονται δομές στήριξης για κάθε συμπολίτη που βρέθηκε στο περιθώριο: Από κοιτώνες αστέγων, μέχρι εποπτευόμενοι χώροι χρήσης.
Ο ιός ανακόπτει πρόσκαιρα την πορεία την ανοικοδόμησης, όμως δεν σταματάμε. Έχει έρθει ο καιρός της ειρήνης και είμαστε αποφασισμένοι να την περιφρουρήσουμε με κάθε μέσο και να χτίσουμε, ακόμα και στα ερείπια όπου κάποιοι ακόμα κλαίνε.
