Γράφει ο Ιωάννης Κίτσος.
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε με ιδιαίτερη χαρά την καταδίκη του φασιστικού μορφώματος Χρυσή Αυγή (ΧΑ) και τη δικαίωση, μεταξύ άλλων, του δολοφονηθέντος από τους μαύρους φασίστες, Παύλου Φύσσα. Ο Παύλος, σκέφτηκα, δεν υπήρξε δημοκράτης , τουλάχιστον με την έννοια της σημερινής κοινοβουλευτικής αστικής μας δημοκρατίας που όλοι γνωρίζουμε. Θα μπορούσε π.χ. ποτέ να φανταστεί κανείς τον Παύλο στα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου; Ούτε κατά διάνοια.
Τον Παύλο δεν τον γνώρισα προσωπικά και δεν ξέρω και πολλά στοιχεία για τη ζωή του. Δεν γνωρίζω αν το έκανε ποτέ, αλλά άνθρωπο που θα ακολουθούσε κάποιον καθοδηγητή και θα πουλούσε κουπόνια στο δρόμο για τη χρηματοδότηση του κόμματος δεν τον είχα πάντως. Ούτε και μπαχαλάκια, συμμορίτη ή μέλος εγκληματικής οργάνωσης. Ο Παύλος έκανε τον αγώνα του με τις ρίμες του, όχι με μολότοφ, καθοδήγηση, σκευωρίες, σπίλωση υπολήψεων και λιντσαρίσματα. Ο Παύλος δεν πίστευε και στο δίκαιο. Πίστευε στη δικαιοσύνη. Η διάκριση αυτή ήταν ξεκάθαρη στο μυαλό του. Όταν αποφάσισε να σταθεί απέναντι στον μαύρο φασισμό δεν επικαλέστηκε τους θεσμούς, δεν κάλεσε την αστυνομία να τον καταγγείλει, ούτε και έκανε ότι κοιμάται μόλις φονιάδες τον απείλησαν με μαχαίρι.
Ο Παύλος υπήρξε ένας αληθινός επαναστάτης, με την μαγιακοφσκική όμως έννοια. Ένας επαναστάτης στην τέχνη και στον έρωτα και ένας από τους ρομαντικούς ουτοπιστές της άμεσης δημοκρατίας. Ως προς αυτό το τελευταίο υπήρξε δημοκράτης, ουτοπικά όμως. Αυτά μου πέρασαν από το μυαλό όταν άκουσα την δόλια την μάνα του δικαιωμένη να βροντοφωνάζει: «Σήμερα νίκησε η δημοκρατία!». Την δημοκρατία και δίκαιο τα οποία ποτέ ο αδικοχαμένος γιος της δεν πίστεψε ή τα ουτοπικά και ρομαντικά που οραματιζόταν; Μάλλον το πρώτο. Αυτός ίσως ήταν ο Παύλος, λέω από μέσα μου.
Η δε μάνα, σκέφτηκα, ανέτρεψε όλες τις εμμονές της αριστεράς με τον συντηρητισμό. Αρχικά απέδειξε το μεγαλείο της οικογένειας, αυτήν που η αριστερά απαξιώνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί ως στοιχείο συντηρητισμού. Μέσα από αυτή την μάνα που με πόνο και μεγαλείο ψυχής επιχειρεί να δικαιώσει το χαμένο της παιδί, να το αναστήσει, αναστήθηκε μαζί της και η οικογένεια. Αναστήθηκαν, όμως, και οι παραδόσεις μας, το δεύτερο μέρος του συντηρητισμού που πολεμά θανάσιμα η αριστερά της προόδου – τρόπος του λέγειν. Έστω και μετά από επτά έτη πένθους η μάνα αυτή δεν δέχτηκε να πετάξει τα μαύρα ρούχα από πάνω της.
Καλά όλα αυτά, αλλά όλοι αυτοί που αποφάσισαν να πάνε να διαδηλώσουν όμως στη δίκη του Παύλου ποιοι ήταν; Την περίοδο 2011-2012 βλέπουμε σύσσωμη την αριστερά να συστρατεύεται με τους μαύρους φασίστες – υπάρχουν και οι κόκκινοι – στις πλατείες – άνω και κάτω πλατεία – και να στήνει λαϊκά δικαστήρια και συνελεύσεις πολιτών – τρόπος του λέγειν. Μαζί τους και πολλοί δημοφιλείς καλλιτέχνες, μην το ξεχνάμε αυτό. Της αριστεράς και της προόδου και αυτοί τρομάρα τους. Ήταν εκείνοι που ζητούσαν δημοκρατία, άμεση μάλιστα!
Το κίνημα της άμεσης δημοκρατίας, των λαϊκών δικαστηρίων και συνελεύσεων πολιτών, μαζί με την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της αριστεράς, συνετέλεσε ή τουλάχιστον ευνόησε και στο στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2012 η (ΧΑ) να εισέλθει για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο, παίρνοντας ποσοστό σχεδόν 7%. Η εγκληματική αυτή οργάνωση (με απόφαση της Δικαιοσύνης πλέον) έφθασε τρίτο κόμμα με ποσοστό 9,41% στις Ευρωεκλογές του 2014, ενώ για λίγες μόνον ψήφους δεν βρίσκεται σήμερα στη Βουλή. Λίγο πριν, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 είχε κερδίσει μία έδρα στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων. Κανενός αριστερού το αυτί δεν είχε ιδρώσει τότε. Από το 2009 η ΧΑ ανέπτυξε τη δράση της σε γειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Ούτε τότε ίδρωσε κανενός αριστερού το αυτί. Κάποια δε κανάλια και δημοσιογράφοι που εδραιώθηκαν με τον πασοκισμό και σήμερα ευαγγελίζονται τον φιλελευθερισμό φρόντισαν να τους αναδείξουν και ως λαϊκούς αγωνιστές. Έθιξε τα κατεστημένα τους συμφέροντα, βλέπεις, η τότε «μνημονιακή» κυβέρνηση.
Στις 5 Μαΐου 2010 γίνεται ο εμπρησμός υποκαταστήματος της τράπεζας Μαρφίν-Εγνατία στην Αθήνα. Τρία άτομα – Επαμεινώνδας Τσάκαλης, Παρασκευή Ζούλια και Αγγελική Παπαθανασοπούλου – μαζί και ένα αγέννητο μωρό πέθαναν από ασφυξία λόγω των τοξικών αναθυμιάσεων και του πυκνού καπνού μετά τη ρίψη βόμβας μολότοφ αντιεξουσιαστών – αυτοί δεν είναι όμως φασίστες, τους προστατεύει το αριστερό δόγμα. Τον 12/2010, ο βουλευτής της ΝΔ Κωστής Χατζηδάκης δέχεται επίθεση από λαϊκούς δικαστές που παραλίγο θα του ανήγαν το κεφάλι στα δυο. Ούτε τότε ίδρωσε κανενός αριστερού το αυτί. Ακόμα περιμένουν δικαίωση! Η άμεση δημοκρατία ήταν το αίτημα, μην ξεχνιόμαστε!
Μαζί με τους μαύρους φασίστες ήταν και κόκκινοι που σπίλωσαν υπολήψεις και μόνιμο αίτημα τους ήταν η καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας. Ο μαρξισμός πανάκεια κάθε κοινωνικής αδικίας έμμεσα για τους μαύρους και άμεσα για κόκκινους φασίστες άλλωστε. Οι ανιδιοτελείς ιδεολόγοι – τρόπος του λέγειν – που επιμένουν να μη βλέπουν την αλήθεια. Όταν το 2015 έστηναν δημοψηφίσματα δεν διαίρεσαν τον ελληνικό λαό σε φασίστες – αντιφασίστες αλλά σε μνημονιακούς – αντιμνημονιακούς. Ο μαύρος φασισμός τους στήριξε να στήσουν καθεστώς άλλωστε. Τότε δεν υπήρχαν μαύροι φασίστες, αλλά αντιμνημονιακοί!
Μαζί με το σπίλωμα υπολήψεων και την διαίρεση του ελληνικού λαού υπήρξαν και θύματα όμως. Τόσο φυσικά – δύο νεκροί και επτά τραυματίες – όσο και ρατσιστικά. Χάθηκαν δυο ανθρώπινες ζωές και κυνηγήθηκαν, λιντσαρίστηκαν και τραυματίστηκαν πολλές άλλες. Για τα παραπάνω θύματα αποφάνθηκε πρόσφατα η δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη που χειραγώγησαν όταν από το 2015 και μετά προσπάθησαν να στήσουν καθεστώς και με την στήριξη του μαύρου φασισμού. Του μαύρου φασισμού τον οποίο η ελληνική δικαιοσύνη βγαίνοντας από ένα πενταετές περίπου καθεστώς αμέσως βρήκε αίθουσα να τον καταδικάσει.
Και σήμερα βγήκαν οι χθεσινοί τοιούτοι και παρασταίνουν τους καβαλάρηδες! Είναι, λέει, κατά του φασισμού. Του μαύρου μόνο, όμως! Έτρεξαν και στα δικαστήρια, τα οποία άλλοι από αυτούς χειραγώγησαν και στα οποία άλλοι από αυτούς δεν πιστεύουν, να διαδηλώσουν και να συμπαρασταθούν στην δόλια μάνα. Τη δόλια μάνα που αν δεν υπήρχαν οι «γερμανοτσολιάδες» Σαμαράς και Μητσοτάκης ακόμα θα περίμενε, αρχικά να καταγγελθούν ως εγκληματική οργάνωση και στη συνέχεια να βρεθεί αίθουσα, για να μπορέσει να δικαιώσει τη μνήμη του παιδιού της. Του παιδιού της που δεν πίστευε στην κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία και θεσμούς της, αλλά στην άμεση δημοκρατία και δική του ρομαντική δικαιοσύνη. Τη μνήμη του οποίου δικαίωσε, όμως, η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία και θεσμοί της και όχι η άμεση δημοκρατία και η ουτοπική του δικαιοσύνη. Πλακώθηκαν δε και μεταξύ τους για το ποιος είναι ο καλύτερος αντιφασίστας.
Οι καβαλάρηδες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ, του ΜΕΡΑ25 και μαζί τους ο κάθε μπαχαλάκιας ή και τρομοκράτης, ο καλλιτέχνης που καπηλεύεται την μνήμη ενός αδικοχαμένου νέου για να ικανοποιήσει το φιλοθεάμων του κοινό – η αριστερά δηλαδή δεν καπηλεύεται ή μήπως όταν το κάνει είναι καλό; -, αλλά και το ΚΚΕ που επιχειρεί να πατήσει τόσο πάνω στο πτώμα του νέου αυτού παιδιού όσο και στο μεγαλείο και πόνο ψυχής της δόλιας αυτής μάνας για να περάσει την αναχρονιστική ιδεολογική του παπάτζα. Οι χθεσινοί αυτοί τοιούτοι, λοιπόν. Οι υποστηριχτές της άμεσης δημοκρατίας που προσδοκούσε ουτοπίκα και ρομαντικά και ο Πάυλος. Πόσα ακόμα θύματα στο βωμό της ουτοπίας; Να ανοίξω κουβέντα, να κάνω διάλογο; Όχι δεν είναι αυτό που επιθυμώ. Η κουβέντα με τρελούς δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Χτες δεν νίκησε η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, τουλάχιστον ολοκληρωτικά. Ηττήθηκε ολοκληρωτικά όμως ο μαύρος φασισμός, ανεξαρτήτως αν κάποιους εξυπηρετεί πολιτικά να παραμείνει ζωντανός ο χρυσαυγιτισμός. Η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία όσο υπάρχουν ψυχές αδικοχαμένων ή δολοφονηθέντων ανθρώπων που περιμένουν την θεσμική τους δικαίωση αλλά, όσο ο κόκκινος φασισμός δεν καταγγέλλεται και όσο οι χθεσινοί τοιούτοι γίνονται καβαλάρηδες, θα συνεχίσει να ταπεινώνεται!
