Πότε επιτέλους θα μιλήσουμε για το σεξ στα παιδιά;

349

Γράφει η Ελένη Κριτσιδήμα.

Κάθε φορά που μαθαίνω πως ένα νεογνό βρέθηκε, είτε ζωντανό, είτε νεκρό… ο ίδιος κόμπος στο στομάχι. Η στεναχώρια που με κατακλύζει είναι βαριά. Όχι τόσο για το παιδί που γεννήθηκε. Για το άλλο, που γέννησε. Τις περισσότερες φορές που ένα βρέφος βρίσκεται πεταμένο ή εγκαταλελειμμένο, οι έρευνες οδηγούν σε  κάποια, ανήλικη μητέρα. Σε ένα παιδί που έδρασε υπό το φόβο και την άγνοια. Στο κορίτσι που βίωσε μόνο του το θαύμα της φύσης, την κύηση ως εφιάλτη. Πρόκειται για μια έφηβη που έζησε τη συγκλονιστικότερη εμπειρία για μια γυναίκα ως… δεν ξέρω ως τι και δεν τολμώ να διανοηθώ. 

Μπορώ, όμως, να σκεφτώ πως η ίδια έφηβη -ενδεχομένως- να βασανίζεται κατά την υπόλοιπη ζωή της, από αναρωτήσεις για το που βρίσκεται το πλάσμα που πήρε ζωή από τη ζωή της και τί θα ήταν διαφορετικό αν το είχε κρατήσει, αν είχε μιλήσει με όποιο κόστος. Φαντάζομαι το βάρος να ζεις με ένα μυστικό ανάλογου μεγέθους. Και γνωρίζω, ως γυναίκα, τους κινδύνους που διέτρεξε αυτό το παιδί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης εξαιτίας της οικογένειάς του, του σχολείου και κατ’ επέκταση της Πολιτείας. Αισθάνομαι, διότι είναι στη φύση μας, τον πόνο να εγκαταλείπεις, να πετάς το σπλάχνο σου. 

Η εγκυμοσύνη στην εφηβεία είναι επικίνδυνη. Το γυναικείο σώμα, ακόμα, δεν είναι απόλυτα έτοιμο ώστε να κυοφορήσει. Οι πιθανότητες αποβολής μεγάλες. Και αυτοί οι κίνδυνοι γιγαντώνονται, όταν η κύηση δεν παρακολουθείται από γυναικολόγο. Ο, δε, τοκετός μπορεί να αποβεί μοιραίος για το έμβρυο αλλά και για την επίτοκο. Οι επιπτώσεις στην ψυχολογία της λεχώνας παραμονεύουν και μπορούν να οδηγήσουν σε χρόνια κατάθλιψη, χωρίς την απαραίτητη βοήθεια.

Τα επίσημα στοιχεία σοκάρουν. Η έλλειψη σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης είναι ένα φαινόμενο ορατό. Η ηλικία έναρξης της σεξουαλικής ζωής μικραίνει ολοένα και περισσότερο στη χώρα μας. Τα αποτελέσματα  των ερευνών,συχνά ,είναι ιδιαίτερα τραγικά.Οι μισές εφηβικές κυήσεις συμβαίνουν μέσα στους πρώτους έξι μήνες μετά την έναρξη σεξουαλικής δραστηριότητας. Στην Ελλάδα, κάθε χρόνο, γίνονται 40.000 εκτρώσεις από κορίτσια ηλικίας κάτω των 18 ετών. Μάλιστα, το 50% των νεαρών κοριτσιών που έχουν κάνει έκτρωση δεν έχει ενημερώσει τη μητέρα του, ενώ το 80% των αμβλώσεων πραγματοποιείται σε ιδιωτικό πλαίσιο με μέσο κόστος 600 ευρώ.

Κι όλα αυτά, διότι επιμένουμε, ως κοινωνία, να αντιμετωπίζουμε το σεξ σαν ταμπού. Οι γονείς αποφεύγουν να μιλήσουν στα παιδιά τους για τον έρωτα, ένα φυσιολογικό συναίσθημα. Μητέρες και πατεράδες φοβερίζουν τα κορίτσια τους, όταν αυτά μαρτυρούν ποιος τους αρέσει ή παριστάνουν πως δεν ακούν – δεν κατάλαβαν και αλλάζουν θέμα συζήτησης, όταν τα παιδιά εκφράσουν τις απορίες τους για το σεξ. Εκπαιδευτικοί “πηδούν” το μάθημα για την αναπαραγωγή του είδους μας, αντί να αδράξουν την ευκαιρία και να το πάνε παραπέρα… στην απαραίτητη πρόληψη και τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Ναι, όσο απαντούν οι μεγάλοι, τόσο τα παιδιά θα ρωτούν. Όμως δεν βρίσκω το κακό, ούτε το μεμπτό. Αντιθέτως, από το διάλογο που θα προκύψει θα ενισχυθούν η εμπιστοσύνη και το δέσιμο μεταξύ τους. Ο τρόπος προσέγγισης δεν είναι -δα- δύσκολος, αλλά ούτε και γίνεται ξαφνικά. Το αντικείμενο του σεξ απαιτεί προκαταρκτικές συζητήσεις, ανάλογα με την ηλικία που βρίσκεται το παιδί. Όπως το κάθε τι, όταν καλείσαι να το εξηγήσεις σε ένα παιδί! 

Η σωματική συνεύρεση δύο ανθρώπων πρέπει να πάψει να είναι απαγορευμένο θέμα. Δεν μπορούμε να δαιμονοποιούμε συστηματικά την αιτία της εξέλιξης του είδους μας. Ούτε να συνοδεύεται από τρόμο μια πράξη ευχαρίστησης. Η ορμή και η επιθυμία, η διέγερση πηγάζουν από ορμονικά ένστικτα και οδηγούν στην ολοκλήρωση, που προϋποθέτει τη γενετήσια ελευθερία και αξιοπρέπεια, τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν το σεξ από το βιασμό. Λοιπόν, στην Ελλάδα καταγράφονται περί τους 200 βιασμούς ετησίως, κατατάσσοντας την χώρα μας σε μία από τις χαμηλότερες θέσεις καταγεγραμμένων βιασμών πανευρωπαϊκά. Άγνωστο, πόσοι γίνονται. 

Έτσι, έχει η κατάσταση – απόρροια της αποφυγής να μιλήσουμε για σεξ στα παιδιά, δίχως να προσεγγίζω την έξαρση των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων που σημειώνεται στις εφηβικές ηλικίες.

Πάραυτα, πρέπει να έρθει στο προσκήνιο, από κάθε πλευρά, το ζήτημα της ορθής ενημέρωσης, τη στιγμή που υπάρχει η ελεύθερη πρόσβαση στο ίντερντετ. Μάλιστα, έρευνα της μονάδας του Νοσοκομείου Παίδων Π. & Α. Κυριακού μαρτυρά πως  βασική πηγή πληροφόρησης για το σεξ είναι το ίντερνετ για το 37,2% των εφήβων.

Επιβάλλεται η συμβολή του υπουργείου Παιδείας με την ένταξη σχετικής ύλης, τις οδηγίες και τις προτάσεις προσέγγισης του θέματος προς τους εκπαιδευτικούς. Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Είναι, όμως, επιτακτική ανάγκη… μείζονος σημασίας.