«Πριν σβήσουν τα φώτα»: Κώστας Λαλιώτης και Μίμης Ανδρουλάκης θυμούνται την εξέγερση του Πολυτεχνείου

277

Το σεντούκι των αναμνήσεων τους άνοιξαν το βράδυ της Δευτέρας, ο Μίμης Ανδρουλάκης και ο Κώστας Λαλιώτης στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Αφορμή στάθηκε η παρουσίαση του νέου βιβλίου του κ. Ανδρουλάκη που μιλά μεταξύ άλλων και για την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973. «Πριν σβήσουν τα φώτα», είναι ο τίτλος του βιβλίου, στο οποίο ο συγγραφέας μιλάει για πρώτη φορά, ύστερα από 49 χρόνια, για εκείνον τον Νοέμβριο που άλλαξε την μεταπολεμική ιστορία της χώρας.

Η βραδιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιστορική, καθώς ήταν η πρώτη φορά που το ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Λαλιώτης, μίλησε για εκείνα τα γεγονότα. Όπως σχολίαζαν χαρακτηριστικά άνθρωποι που βρέθηκαν χθες στην παρουσίαση, ο πρώην υπουργός είχε χρόνια να τοποθετηθεί δημόσια. Η ομιλία του ξεπέρασε τα 45 λεπτά.

Μέσα σε αυτόν τον χρόνο, υπερασπίστηκε τη γενιά του, την εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73 και κατέρριψε τους μύθους που ακούγονται έως και σήμερα. Περιέγραψε εκείνες τις ημέρες, μέσα από τα δικά του μάτια και ερμήνευσε τα αίτια τους ξεσπάσματος και την συμβολή της δικής του γενιάς.

Όπως σημείωσε: «Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ένα, αλλά χιλιάδες. Όσοι οι νέοι μιας γενιάς. Όσα τα λεπτά των τριών ημερών. Όσες οι ημέρες μιας ολόκληρης επταετίας. Προέκυψε μέσα από χιλιάδες αλήθειες, χιλιάδες γιατί και πώς, χιλιάδες μικρές ιστορίες και μικρές αφηγήσεις πολλών χιλιάδων ανθρώπων. Προέκυψε από τη φαντασία και την τόλμη των νέων, κυρίως φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων, από τη δίψα τους για ζωή, για ελευθερία. Η Μεγάλη Εξέγερση, το ορόσημο, είναι μια δημιουργία.

Μια αρμονική σύνθεση χιλιάδων μικρών γεγονότων. Χιλιάδων πράξεων αντίστασης και απελευθέρωσης, χιλιάδων επαναστάσεων με επαναστάτες με αιτία και χωρίς αιτία, όπου το καθετί έχει τους δημιουργούς του και τους πρωταγωνιστές του.

Το Πολυτεχνείο δεν έγινε από το ίδιο ύφασμα, δεν είχε ποτέ το ίδιο χρώμα. Δεν σφύριζαν ποτέ όλοι μαζί την ίδια στιγμή τον ίδιο σκοπό και δε φώναζαν το ίδιο σύνθημα. Εκτός από μία και μόνο στιγμή, την ύστατη στιγμή.

Το Πολυτεχνείο έμοιαζε και κυρίως ήταν ένα «πολύχρωμο ύφασμα», που όλοι είχαν το δικαίωμα και την υποχρέωση να βάζουν και έβαζαν ένα διαφορετικό νήμα, ένα διαφορετικό χρώμα για να υφάνουν και να υψώσουν τη σημαία της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας στη χώρα μας.

Ένα είναι σίγουρο και αναμφισβήτητο γεγονός, ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε από «κατοικίδιους», από εκπροσώπους του τίποτα, από αντικειμενικούς παρατηρητές και δογματικούς αναλυτές. Η εξέγερση δεν έγινε από τους πανταχού απόντες. Δεν έγινε από αφυδατωμένους και φυγόμαχους, από καιροσκόπους και χαμαιλέοντες. Όλοι αυτοί δεν κυκλοφορούσαν τότε στους δρόμους, γιατί όλα ‘’… τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Πηγή: protothema.gr