Εδώ και 23 χρόνια παλεύω με τον δαίμονα της λαιμαργίας και τα επακόλουθα της παχυσαρκίας. Από τότε που απολύθηκα από τον στρατό. Υπηρέτησα στα ΛΟΚ σε επίλεκτο σώμα, εκεί που δεν προλάβαινε το σώμα να αποθηκεύσει λίπος λόγω των συνεχόμενων ασκήσεων και των κακουχιών της εκπαίδευσης. Όμως αργότερα, η καθιστική εργασία, μαζί με μια ισχυρή ροπή προς την λαιμαργία που κληρονόμησα από το πατρικό σόι μου, με έκανε παχύσαρκο. Παλεύω ανά καιρούς με δίαιτες και γυμναστική, αλλά δυστυχώς δύσκολα τα καταφέρνω. Είμαι περήφανος για όλο αυτό που σας περιέγραψα; Όχι δεν είμαι.
Θα πρόβαλα ποτέ την παχυσαρκία ως ένα πρότυπο ζωής και ομορφιάς στα παιδιά μου, στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, την κοινότητά μου; Όχι φυσικά, γνωρίζω πολύ καλά πως έχει τρεις διαστάσεις που την καθιστούν παράδειγμα ζωής προς αποφυγή: χριστιανικά η λαιμαργία είναι ύψιστη αμαρτία, κοινωνικά δεν είναι όμορφος ένας συνάνθρωπός μας που έχει συσσωρεύσει λίπος και ιδίως σε νεαρές ηλικίες είναι δραστικός καταλύτης αποκοινωνικοποίησης που μειώνει τις πιθανότητες για να καταλήξεις με ταίρι (αφού η ομορφιά παραμένει στο ανθρώπινο είδος καθοριστικός παράγοντας έλξης), και επιστημονικά η παχυσαρκία αντιμετωπίζεται ως νόσος, όπου μεγαλώνει εκθετικά η βαρύτητα των βλαπτικών επιδράσεων στον οργανισμό μας ανάλογα με την αύξηση της μάζας λίπους που αποθηκεύει το σώμα μας.
Για ποιο λόγο λοιπόν η ορθοπολιτική αριστερά προσπαθεί με τιτάνιες προωθητικές ενέργειες -μέσω διαφημίσεων με υπέρβαρα μοντέλα που «αθλούνται» ή με τηλεπαρουσιαστές οι οποίοι επιδεικτικά μας παρουσιάζουν το ακάλυπτο παχύσαρκο σώμα τους- να μας πείσει ότι το να αποθηκεύεις με υπερφαγία λίπος είναι κάτι θεμιτό; Ο λόγος κρύβεται στην προσπάθεια αποδόμησης κάθε «παραδοσιακού» προτύπου που ισχύει. Τα κλασσικά αγάλματα με τα γυμνασμένα καλαίσθητα σώματα των αρχαίων Ελλήνων, τους προκαλούν αποτροπιασμό ως κάτι άπιαστο. Σκοπός είναι ο ισοπεδωτικός εξισωτισμός, η άνευ όρων παράδοση στον υπερκαταναλωτισμό χωρίς ενοχές και με κανένα όριο, η στρέβλωση κάθε προτύπου ομορφιάς ώστε όλοι επί «ίσοις όροις» με Λυσιστράτεια στοιχεία παρωδίας της σύγχρονης κοινωνίας, να έχουν δικαίωμα στις ευκαιριακές και ανώνυμες ολιγόλεπτες «σχέσεις» που επιθυμούν για τη νεολαία μας, με μηδενικές πιθανότητες να αναδειχθεί η ομορφιά και να αναπαραχθεί.
Μπροστά σε όλο αυτό τον ανίερο αγώνα στρέβλωσης των προτύπων μας, πρέπει να αντισταθούμε με την αθωότητα και το εγγενές θάρρος του παιδιού στο παραμύθι «τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα» που στο τέλος μόνο αυτό αναφώνησε «μα ο βασιλιάς είναι γυμνός!».
Ο Δρ. Απόστολος Κρητικόπουλος γεννήθηκε το 1974, είναι έγγαμος, με τρία παιδιά.
Είναι κάτοχος τεσσάρων πανεπιστημιακών τίτλων σπουδών
Έχει πολυετή επαγγελματική εμπειρία στον Χρηματιστηριακό-Τραπεζικό χώρο ως Διευθυντής Πληροφοριακών Συστημάτων.
twitter: @kritikopoulos
