Για τον Έλληνα που βρίσκεται το βράδυ σπίτι του κουρασμένος ή άπραγος και που δεν έχει πρόσβαση σε συνδρομητικές πλατφόρμες ή NETFLIX, το βράδυ πέφτει αγκαλιά με τα κανάλια της DIGEA. Εκεί, εσχάτως και όλο και περισσότερο, κεντρικό ρόλο έχουν τα reality. Δύο είναι εκείνα που ξεχωρίζουν και η τομή μεταξύ τους διατρέχει τη χώρα πολύ πιο κάθετα από όσο ίσως φαντάζεται κανείς.
Στο μεν SURVIVOR κυριαρχεί το άλογο. Οι παίκτες έχουν γίνει πολύ πιο πλαστικοί και ομοιόμορφοι σε σχέση με την περσινή σεζόν και κανείς τους δεν φαίνεται να διακρίνεται για το λέγειν του. Δεν είναι ότι τα ελληνικά σφαγιάζονται καθημερινά σε γραμματικό, συντακτικό και εννοιολογικό επίπεδο. Είναι ότι δεν υπάρχει επιχείρημα. Μόνο θέσεις. Παράλληλες θέσεις και ρηχοί διάλογοι δίπλα σε ονόματα στα greeklish. Όταν οι ομάδες καλούνται να συζητήσουν επικρατεί συχνά μιας μορφής αφασία. Ελάχιστοι επιζούν μέσα στη λαίλαπα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο βασικός λόγος του (χαρισματικού παρουσιαστή) Τανιμανίδη μοιάζει όαση στο χαμό.
Εδώ οι παίκτες έχουν στερηθεί τη δυνατότητα να προχωρήσουν λόγω των ατομικών τους ικανοτήτων, προσόντων και δεξιοτήτων και σκοπός τους είναι να επιβιώσουν ως μέρος μιας καχύποπτης ομάδας. Προς ώρας, μπορείς να τρέχεις, να πηδάς, να κερδίζεις, αλλά παρά ταύτα να βρίσκεσαι υποψήφιος για αποχώρηση – κι αν δε σε ξέρει κανείς (πράγμα που ισχύει και για κάμποσους «διάσημους») να φεύγεις. Είναι ένας περίεργος κομμουνισμός το SURVIVOR, complete με tribal στοιχεία και Μεγάλο Αδελφό.
Στον αντίποδα, το πολίτευμα του Master Chef είναι αριστοκρατικό. Δεν έχουμε ακαδημαϊκή δημοκρατία, διότι δεν γνωρίζουν όλοι εξίσου καλά τους κανόνες και τους νόμους, ούτε έχουν όλοι αναπτύξει στον ίδιο βαθμό τις απαραίτητες δεξιότητες που οδηγούν στην υπεροχή. Εδώ οι διαγωνιζόμενοι πιέζονται ώστε να εμπεδώσουν, να αναλύσουν και να συνθέσουν, ούτως ώστε να διακριθούν και να προχωρήσουν. Οι κριτές είναι μαζί και δάσκαλοι και βαθμολογούν αναλυτικά τον καθένα. Τα βραβεία συνεπάγονται επίσης ευθύνες.
Τα ελληνικά της εκπομπής δίνουν στον τηλεθεατή μια μικρή ελπίδα, ότι δεν έχουν ακόμα γίνει εκεί έξω όλα ίσιωμα. Κοντιζάς, Ιωαννίδης και Κουτσόπουλος, άπαντες επαρκέσταστοι και συχνά δεινοί στο λόγο τους, εκφράζονται με πυκνότητα, σαφήνεια, πνεύμα, προοικονομίες, περιγραφικότητα και μιλούν με επιχειρήματα. Αυτό διότι εκείνο. Συνεπώς ετούτο. Άρα όχι το άλλο. Απόλαυση. Μέσα σ’αυτό το κλίμα οι παίκτες επίσης επικοινωνούν σαν άνθρωποι και οι προτάσεις τους έχουν αρχή, μέση και τέλος – τουλάχιστον των πιο πολλών, διότι τα ούφο είναι παντού και δεν δίνουν πόνο μόνο με μαργαριτάρια.
Είναι ευχάριστο να διαβάζει κανείς ότι, παρά τις τιτάνιες διαφορές των προϋπολογισμών τους, τα δύο προγράμματα δεν απέχουν σημαντικά σε νούμερα τηλεθέασης: 26,1 το SURVIVOR, 23,4 το Master Chef. Η απόκλιση δεν είναι μεγάλη ούτε στα δυναμικά κοινά κι αυτό είναι ανακουφιστικό, καθώς ούτε η νεότητα επιλέγει μαζικά το πρότυπο του πρωτογονισμού έναντι του δρόμου προς την εκλέπτυνση.
Πηγή Φιλελεύθερος
