Τα τετελεσμένα τείνουν να υπερισχύουν του διεθνούς δικαίου

1595

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος.

Οι περισσότεροι λόγιοι τοποθετούν το τέλος του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού στο 529 μ.χ., όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε την ακαδημία του Πλάτωνος στην Αθήνα. Οι λόγιοι της Ακαδημίας μεταβαίνουν ως εξόριστοι στην Περσία όπου ιδρύουν μια νέα ακαδημία εκεί. Την περίοδο που ο Καρλομάγνος, 8ος και 9ος αιώνας μ.χ., ιδρύει την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αναπτύσσεται ο σπουδαίος πολιτισμός των μουσουλμάνων Αράβων με το Σουλτάνο Χαρούν αλ Σαρίντ.

Το Μεγάλο Σίντχιντ, που γράφτηκε τον 8ο αιώνα π.χ., μεταφράστηκε στα Λατινικά στις αρχές το 12ου αιώνα και ήταν από τα σημαντικότερα έγγραφα που συνέβαλλαν στην απόκτηση γνώσεων οι οποίες ήταν αναγκαίες για την προώθηση της Ευρώπης στη σύγχρονη εποχή. Μεγάλοι Ινδοί διανοητές, όπως ο Αριαμπάτα και ο Βραχμαγκούπτα, αλλά και μεγάλοι Άραβες διανοητές , όπως ο Αλ-Χβαριζμί, ο Αλ-Μπατανί, και ο Αλ-Μπιρουνί, και συγγραφείς, όπως ο Αμπούν-Αλά αλ-Μααρί – από τις μεγαλύτερες μορφές της αραβικής λογοτεχνίας – αναπτύσσουν τη σκέψη τους την ίδια περίοδο. Από τον 8ο μέχρι τον 11ο αιώνα μ.Χ. οι Άραβες κατακτούν μεγάλο μέρος της Νότιας και κεντρικής Ευρώπης μεταφέροντας τις γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων, Αιγυπτίων, Μεσοποτάμιων, Βαβυλωνίων, Ρωμαίων και Ινδών. Μέχρι εκεί όμως.

Από τον 7ο αιώνα μ.Χ. ξεκινάει ο τζιχαντισμός – έννοια αναφερόμενη στο κοράνι, η οποία θεωρεί ότι οι μουσουλμάνοι έχουν καθήκον να μεταδώσουν τη μουσουλμανική θρησκεία με τη βία ή χωρίς τη βία. Ο Μωάμεθ, ο προφήτης του Ισλάμ, όταν πέθανε το 632 μ.Χ., η νέα θρησκεία είχε ήδη συγκεντρώσει μια σειρά από εντυπωσιακές νίκες στο πεδίο της μάχης. Σε μόλις 70 χρόνια, οι μουσουλμάνοι, είχαν υποτάξει ολόκληρη τη Βόρεια Αφρική, εγκαθιδρύοντας μια νέα τάξη πραγμάτων. Αυτή η κατάκτηση, από τον Νείλο μέχρι τον Ατλαντικό, ήταν πιο ολοκληρωμένη από οτιδήποτε πέτυχαν οι προηγούμενοι εισβολείς και οι αλλαγές που επέφερε αποδείχθηκαν μόνιμες. Το 711 μ.Χ. εισέβαλαν στην Ισπανία.

Η εισβολή των Αράβων στην  Ευρώπη σταματάει το 732 μ.Χ. στο Πουατιέ από τους Φράγκους. Η πτώση του τελευταίου Εμιράτου της Γρανάδας, το 1492, σήμανε το τέλος της μουσουλμανικής πολιτικής κυριαρχίας στην Ισπανία.

Οι Άραβες πολεμιστές πίστευαν ότι ο Θεός τους προόριζε για νίκη. Ήταν πεπεισμένοι ότι αν πέθαιναν στη μάχη για τον Θεό, θα γίνονταν μάρτυρες, θα ανταμείβονταν για την αιωνιότητα στον παράδεισο. Δεν φοβόντουσαν τον θάνατο, και αυτό τους έκανε σκληρούς μαχητές. Όσοι Άραβες πολεμιστές επέζησαν από τη μάχη ωφελήθηκαν από τα λάφυρα, τις γυναίκες και τους σκλάβους που αιχμαλώτισαν. Ο χαλίφης είχε πάντα δικαίωμα στο ένα πέμπτο των λαφύρων του πολέμου.

Οι άνθρωποι που κατακτήθηκαν από τους Μουσουλμάνους συνήθως αντιμετώπιζαν μια επιλογή. Θα μπορούσαν να καταγγείλουν τη θρησκεία τους και να μεταστραφούν στο Ισλάμ, να πληρώσουν φόρο για να συνεχίσουν να ασκούν τις πεποιθήσεις τους, να γίνουν σκλάβοι ή να εκτελεστούν. Οι χριστιανοί υπό μουσουλμανική κυριαρχία υπάγονταν σε καθεστώς ντίμμι, που ήταν κατώτερο από τους μουσουλμάνους.

Ο Μπέρτραντ Ράσελ πίστευε πως η Ισλαμική επιστήμη ήταν ελλιπής σε δημιουργικότητα και ικανότητα για καινοτομία, και ότι το κυριότερο ευεργέτημά της ήταν ότι διατήρησε και μετέφερε την αρχαία γνώση στη μεσαιωνική Ευρώπη, οδηγώντας την στην Αναγέννηση. Στόχος δεν ήταν να εκσυγχρονιστεί το Ισλάμ, αλλά να εξισλαμιστεί ο εκσυγχρονισμός. Άλλοι, πιστεύουν ότι τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα δεν οφείλονται, όπως πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, στην είσοδο βαρβαρικών φύλων από τον Βορρά αλλά στις κατακτητικές επιδρομές των μουσουλμάνων Αράβων από την Ανατολή και το Νότο.

Οι σφαγές των Μουσουλμάνων από τους Χριστιανούς κατά την περίοδο των Σταυροφοριών είναι μια μικρή πραγματικότητα σε σχέση με τις σφαγές των Χριστιανών από τους Μουσουλμάνους από τον 8ο μέχρι τον 11ο αιώνα μ.Χ. αλλά και κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, οι σφαγές των μουσουλμάνων μεταξύ τους δεν έχουν υπάρξει σε άλλες θρησκείες. Η αναλογία των φίτνα, ή εσωτερικών συγκρούσεων, προς τον ιερό πόλεμο, τζιχάντ, άλλαξε δραστικά υπέρ των πρώτων. Το Κοράνι και άλλα ιερά κείμενα της μουσουλμανικής πίστης περιέχουν λίγες αναφορές απαγορευτικές της βίας, αλλά οι αντιλήψεις εναντίον της βίας απουσιάζουν εντελώς από τα μουσουλμανικά δόγματα και πρακτικές.

Πέραν τούτου, η διαφορά των χριστιανών σε σχέση με τους μουσουλμάνους είναι ότι έφτασαν σε ένα σημείο ώστε να μπορούν τουλάχιστον να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και τα εγκλήματα του χριστιανισμού. Οι μουσουλμάνοι δεν έφτασαν ποτέ στο σημείο αυτό. Να αναγνωρίσουν δηλαδή τα δικά τους σφάλματα και εγκλήματα. Έτσι εξακολουθούν να παραμένουν τα στερεότυπα του «φιλήσυχου αφρικανού» και του «καταπιεσμένου άραβα».

Τι γίνεται σήμερα όμως στον μουσουλμανικό κόσμο; Πρόσφατη έκθεση του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών αναφέρει ότι οι διώξεις των χριστιανών σε μέρη του κόσμου βρίσκονται σχεδόν σε επίπεδα «γενοκτονίας». Τα στοιχεία δείχνουν όχι μόνο τη γεωγραφική εξάπλωση του αντιχριστιανικού διωγμού, αλλά και την αυξανόμενη σοβαρότητά του. Σε ορισμένες περιοχές, το επίπεδο και η φύση της δίωξης πλησιάζει αναμφισβήτητα στον διεθνή ορισμό της γενοκτονίας, σύμφωνα με αυτόν που υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ.

Η έκθεση προειδοποιεί ότι ο χριστιανισμός «κινδυνεύει να εξαφανιστεί» σε ορισμένα μέρη του κόσμου, επισημαίνοντας στοιχεία σύμφωνα με τα οποία οι Χριστιανοί στην Παλαιστίνη αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 1,5% του πληθυσμού, ενώ στο Ιράκ έχουν μειωθεί από 1,5 εκατομμύριο πριν από το 2003 σε λιγότερους από τις 120.000 σήμερα. Ο Χριστιανισμός αντιμετωπίζει τον «αφανισμό» από πολλές περιοχές της Μέσης Ανατολής, Ασίας και Αφρικής.

Σε πρόσφατη αναφορά 2021 World Watch List (WWL) του Open Doors – έναν παγκόσμιο οργανισμό με αποστολή να υποστηρίξει τους διωκόμενους Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο – μαθαίνουμε ότι κάθε μέρα, 13 Χριστιανοί σε όλο τον κόσμο σκοτώνονται εξαιτίας της πίστης τους. Κάθε μέρα, 12 εκκλησίες ή χριστιανικά κτίρια δέχονται επίθεση. 309 εκατομμύρια Χριστιανοί ζουν σε μέρη με πολύ υψηλά ή ακραία επίπεδα δίωξης, από 260 εκατομμύρια στον αναφορά του περασμένου έτους.

Οι χώρες στις οποίες οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη βία και διώξεις είναι κατά σειρά: 1. Πακιστάν, 2. Νιγηρία, 3. Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, 4. Μοζαμβίκη, 5. Καμερούν, 6. Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, 7. Ινδία, 8. Μάλι, 9. Νότιο Σουδάν και 10. Αιθιοπία. Η Τουρκία ανέβηκε 11 θέσεις από το Νο. 36 στο Νο. 25! Οι χώρες στις οποίες οι εκκλησίες δέχθηκαν τις περισσότερες επιθέσεις ή έκλεισαν είναι κατά σειρά: 1. Κίνα: 3.088, 2. Νιγηρία: 270, 3. Αγκόλα: 100, 4. Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό: 100, 5. Αιθιοπία: 100, 6. Ρουάντα: 100, 7. Μπαγκλαντές: 90, 8. Ινδία: 76, 9. Πακιστάν: 68 και 10. Μεξικό: 61. Ποιος θα ξεχάσει την μετατροπή χριστιανικών ναών, με πρώτο και κύριο αυτό της Αγίας Σοφίας, σε τζαμιά από τους Τούρκους!!!

Υπάρχουν πολλά μέρη στα οποία οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν φρικτά επίπεδα βίας, κακοποίησης και παρενόχλησης. Αυτό που έχουμε ξεχάσει σε αυτήν την ατμόσφαιρα πολιτικής ορθότητας είναι ότι στην πραγματικότητα οι χριστιανοί που διώκονται είναι μερικοί από τους φτωχότερους ανθρώπους στον πλανήτη!

Το ακόμα πιο επικίνδυνο είναι ότι το παραπάνω φαινόμενο έχει αρχίσει να εξαπλώνεται και σε δυτικές χριστιανικές χώρες. Για παράδειγμα στην χώρα μας, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της έκθεσης «Περιστατικά εις βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα» της Γενικής Γραμματείας Θρησκευμάτων, σε σύνολο πεντακοσίων δεκατεσσάρων (514) περιστατικών πάσης φύσεως (βανδαλισμοί, διαρρήξεις, κλοπές, ιεροσυλίες, νεκροσυλίες, ληστείες, τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών και λοιπές βεβηλώσεις) που σημειώθηκαν το 2019 σε χώρους θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα, τα 504 (96%) είχαν ως αποδέκτη ορθόδοξους ναούς. Ποιος μπορεί να αγνοήσει τις επιθέσεις αυτοκτονίας μουσουλμάνων των τελευταίων ετών με θύματα απλούς Ευρωπαίους πολίτες!!!

Σήμερα υπολογίζεται ότι περίπου 25 εκατομμύρια μουσουλμάνοι ζουν στα 28 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υπολογίζεται ο αριθμός αυτός να φτάσει τα 35 εκατομμύρια μέχρι το 2035. Οι μουσουλμάνοι στην Ευρώπη χωρίζονται σε έξι κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία αφορά σε αυτόχθονες μουσουλμάνους που έχουν ζήσει στην Ευρώπη για πολλούς αιώνες, κυρίως στη Βοσνία, την Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο, όπου το Ισλάμ αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της ιστορίας τους, αλλά και στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, όπου αποτελούν γηγενή μειονότητα, και στην Πολωνία και την Κριμαία, που είναι πατρίδα ενός παλιού μουσουλμανικού πληθυσμού Τατάρων. Η δεύτερη σε φοιτητές και επιχειρηματίες που προέρχονται από μουσουλμανικές χώρες.

Η τρίτη σε μουσουλμάνους που εισήλθαν αρχικά χωρίς περιορισμό, όπως πολίτες της Κοινοπολιτείας στη Μεγάλη Βρετανία, Αλγερινοί στη Γαλλία ή Σουριναμέζοι και Ινδονήσιοι στην Ολλανδία. Η τέταρτη κατηγορία από μουσουλμάνους που ήρθαν στη Δυτική Ευρώπη, τη δεκαετία του 1950 και του 1960, ως εργάτες μετανάστες. Η πέμπτη κατηγορία σε από ευρωπαίους μουσουλμάνους που γεννήθηκαν στην Ευρώπη από γονείς μετανάστες. Τέλος, από λαθρομεντανάστες και πρόσφυγες, των οποίων ο αριθμός έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια.

Σήμερα οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 4% περίπου του Ευρωπαϊκού πληθυσμού με αυξανόμενες όμως τάσεις – οι μετανάστες έχουν υψηλούς βαθμούς γεννητικότητας. Οι έρευνες κοινής γνώμης στην Ευρώπη δείχνουν αυξανόμενο φόβο και αντίθεση στους μουσουλμάνους, οι οποίοι θεωρούνται απειλή για την εθνική ταυτότητα, την εσωτερική ασφάλεια και τον κοινωνικό ιστό. Πολλοί το θέτουν αυτό στην βάση της ισλαμοφοβία ως φόβο ή προκατειλημμένη άποψη για το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους. Η άποψη, όμως, αυτή καταρρίπτεται όταν κανείς εξετάσει τα παραπάνω δεδομένα, δηλαδή τι επικρατεί, όχι τόσο στις χριστιανικές, αλλά κυρίως στις μη χριστιανικές χώρες.

Καταρρίπτεται, όμως, και από άλλο ένα γεγονός. Οι Ευρωπαίοι είναι περισσότερο οπαδοί της κουλτούρας παρά εθνικιστές με αυστηρή έννοια. Αποδέχτηκαν μαύρους Αφρικανούς – δες οικογένεια Αντετοκούνμπο στην χώρα μας – που μιλάνε άπταιστα την τοπική γλώσσα, αλλά δεν αποδέχονται κορίτσια μουσουλμάνων που φοράνε μαντήλια στο κεφάλι τους στα σχολεία.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, γενικά, είτε δεν θέλουν να αφομοιώσουν τους μετανάστες είτε έχουν μεγάλη δυσκολία να το κάνουν· αλλά και ο βαθμός στον οποίο οι μουσουλμάνοι μετανάστες και τα παιδιά τους θέλουν να αφομοιωθούν δεν είναι ξεκάθαρος- οι μουσουλμανικές κοινότητες, τουρκικές στη Γερμανία ή αλγερινές στη Γαλλία, δεν έχουν ενσωματωθεί στις κουλτούρες που τις φιλοξενούν, και αυτό που ανησυχεί τους Ευρωπαίους είναι πως λίγα σημάδια δείχνουν ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Επομένως, η σταθερή και σημαντική μετανάστευση είναι πιθανό να δημιουργήσει χώρες που θα διαιρούνται σε χριστιανικές και μουσουλμανικές κοινότητες. Η Ισλαμική Αναβίωση προσπαθεί να εγκαθιδρύσει εκ νέου το ισλαμικό δίκαιο στη θέση του δυτικού. Ο δε ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι τουλάχιστον τόσο επικίνδυνος για τη Δύση όσο ήταν και ο κομμουνισμός.

Και εδώ έρχονται να τεθούν τα παρακάτω ερωτήματα. Γιατί αποτελεί ευθύνη της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα το συμμάζεμα των συνεπειών των εμφύλιων σπαραγμών και των εξοντωτικών θρησκευτικών πολέμων ανάμεσα σε φανατικούς που περιφρονούν τις αξίες της Δύσης γενικότερα; Γιατί αποτελεί υποχρέωση της Ευρώπης και Δύσης γενικότερα ο σεβασμός σε συνήθειες όπως η μπούργκα, η σαρία, ακόμη και η κλειτοριδεκτομή; Γιατί αποτελεί υποχρέωση της Ευρώπης και Δύσης γενικότερα ο σεβασμός στον φανατισμό, στην βία, στην μισαλλοδοξία και στον μισογυνισμό;

Τα ανωτέρω για την υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς η Ελλάδα πέραν του μεταναστευτικού αντιμετωπίζει και σοβαρά εθνικά θέματα. Η εμπειρία μας από το Κυπριακό αλλά και η μακρόχρονη αδυναμία να υπάρξει συνεννόηση με την Τουρκία, καθιστούν τα Ελληνοτουρκικά ως ένα καθαρά πολιτικό ή και στρατιωτικό πρόβλημα, με πολλές πτυχές και μεγάλη πολυπλοκότητα και με αντικρουόμενα συμφέροντα, που δεν είναι δυνατό να επιλυθεί μόνο ή πρώτιστα με διαδικασίες ενώπιον Δικαστηρίων. Τα πολιτικά ή και στρατιωτικά προβλήματα δεν μπορούν να επιλυθούν μόνο ή πρώτιστα με δικαστικές αποφάσεις. Οι δικαστικές αποφάσεις, ιδιαίτερα όταν είναι ευνοϊκές, παρέχουν την ψευδαίσθηση ότι το θέμα θα λυθεί εκτός της πολιτικής αρένας. Τέλος, η πείρα δείχνει ότι οι δικαστικές αποφάσεις, κυρίως το διεθνείς δίκαιο, δεν εξαιρούνται από τον κανόνα ότι τα τετελεσμένα τείνουν να υπερισχύουν.

Η στάση της Ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στον ισλαμικό μεταναστευτικό κύμα και γενικότερη μεταναστευτική της πολιτική κινδυνεύει να δημιουργήσει συνθήκες ενός «νέου Κυπριακού» στα νησιά του Αιγαίου που φιλοξενεί δομές μουσουλμάνων αλλά και στη Θράκη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, την ώρα της μεγαλύτερης κρίσης, εξαιτίας της εμμονής του με την πολιτική ορθότητα και καταστροφική συναίνεση, συνεχίζει την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφερόμενος ως διαχειριστής ενός προβλήματος – ενδεχομένως καλύτερος από τον Αλέξη Τσίπρα – και όχι ως ηγέτης ολόκληρου του Ελληνισμού. Πέραν του ότι η Ελλάδα δεν είναι ταυτισμένη μόνο με τον δυτικό πολιτισμό αλλά και με την Ορθοδοξία, προσοχή μεγάλη, γιατί τα τετελεσμένα τείνουν να υπερισχύουν του διεθνούς δικαίου!!!