Του Στέλιου Ιατρού
Ξεκινώ με κάτι λατινικά, που ’ναι πια απαγορευμένα, έτσι για την αψήφιστη αλητεία:
«Quintili Vare, legiones redde!», που πάει να πει «Κοϊντίλιε Βάρε, δώσε μου πίσω τις
λεγεώνες!», επαναλάμβανε σοκαρισμένος ο Αύγουστος μετά τη ρωμαϊκή πανωλεθρία
στον Τευτοβούργιο Δρυμό, για κάμποσες βδομάδες — λέγεται μάλιστα πως ποτέ δεν
το ξεπέρασε μέχρι τον θάνατό του, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.
Κάπως έτσι κι ο Αλέκος Αλαβάνος μια στο τόσο βγαίνει κι επαναλαμβάνει πως στον
πυρήνα της πολιτικής του ύπαρξης δεν ξεπέρασε ακόμα το (κατά τον ίδιο) σφάλμα
του όταν επέλεγε τον Αλέξη Τσίπρα, πράξη που τον στοιχειώνει όπως φαίνεται κι
όπως μας θύμισε και χθες, παραβάλλοντας την δική του απόφαση επιλογής του
Αλέξη ως διαδόχου του στον τότε ΣΥΝ με την απ’ τον Ιησού εκλογή του Ιούδα ως
μαθητή.
Εγώ γενικά στρέφομαι στον σχολιασμό της Γραφής όταν καταδέχονται οι άλλοι να
μου την αναφέρουν, οπότε δεν θ’ απορρίψω την αφορμή που μου έδωσε ευγενικά ο
Αλέκος — και τον αποκαλώ με το μικρό του γιατί κι οι Μακεδόνες, οι κανονικοί, όχι
απ’ τη Σεβέρνα, τον Αλέξανδρο τον φώναζαν με το μικρό του κι ας ήταν ήδη Μέγας,
οπότε θαρρώ πως κι ο Αλαβάνος ως λαϊκός κι αριστερός δεν θα προσβληθεί και δεν
θ’ αξιώσει τιμές που δεν δόθηκαν από Έλληνα μήτε στον Μεγαλέξαντρο.
Πρέπει να παρατηρήσω εδώ πως ο Ιούδας είναι μαζί με τον Αντίχριστο τα μόνα δύο
πρόσωπα για τα οποία η θεόπνευστη Γραφή επιφυλάσσει τον χαρακτηρισμό «ο υιός
της απωλείας» — λέγει ο Ιησούς για τους μαθητές και ξεχωριστά υπογραμμίζει για
τον Ιούδα στο Κατά Ιωάννην 17, 12: «οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν
ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας». («Τους φύλαξα αυτούς που μου έδωσες, και
κανείς τους δεν χάθηκε, παρά μονάχα ο υιός της απωλείας», αποδίδει η ταπεινή μου
μετριότητα.)
Επομένως δεν είναι λίγο πράμα όταν κάποιος σε συγκρίνει με τον Ιούδα τον
Ισκαριώτη. Περιμένετε, όμως, γιατί έχει κι άλλο. Διαβάζουμε πως ο Ιησούς τον
αποκάλεσε καί διάβολο: «οὐκ ἐγὼ ὑμᾶς τοὺς δώδεκα ἐξελεξάμην; καὶ ἐξ ὑμῶν εἷς
διάβολός ἐστιν» (ό.π. 6, 70), δηλαδή «δεν σας διάλεξα εγώ εσάς τους δώδεκα; κι ας
είναι διάβολος ένας από σας», ενώ παρακάτω στο Κατά Ιωάννην αποκαλύπτεται πως
στον Ιούδα εισήλθε ο Σατανάς (!) : «ἀποκρίνεται ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐκεῖνός ἐστιν ᾧ ἐγὼ
βάψας τὸ ψωμίον ἐπιδώσω. καὶ ἐμβάψας τὸ ψωμίον δίδωσιν ᾿Ιούδᾳ Σίμωνος
᾿Ισκαριώτῃ. καὶ μετὰ τὸ ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς» (ό.π. 13, 26-
27), δηλαδή «αποκρίνεται ο Ιησούς, είναι εκείνος στον οποίο εγώ θα δώσω τη
μπουκιά το βουτηγμένο ψωμί, κι αφού βούτηξε το ψωμάκι το έδωσε στον Ιούδα τον
Ισκαριώτη, τον γιο του Σίμωνα. Και μετά το ψωμάκι, τότε μπήκε σε κείνον ο
Σατανάς». Δεν είναι παίξε-γέλασε οι χαρακτηρισμοί κι οι περιγραφές.
Πόσο φοβερό πράγμα είναι άραγε η «απώλεια» περί ης ο λόγος, και πώς εκδηλώνεται
πρακτικά; Τί κάνει τον Ιούδα και τον Αντίχριστο υιούς της απωλείας;
Διαβάζουμε στην Προς Θεσσαλονικείς Β΄ 2, 3-4, όπου ο Απ. Παύλος γράφει για τον
Αντίχριστο στους εν Χριστώ συμπολίτες μου: «μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα
τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς
ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα
λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι,
ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός», που ασφαλώς δεν χρειάζεται πια να μεταφράσω
διότι βεβαιότατα και όλοι μας ήδη κατέχουμε επαρκέστατα την υπερτρισχιλιόχρονη
ελληνική γλώσσα, αλλά θα επισημάνω πως το χωρίο ομιλεί γι’ αποστασία έναντι του
Θεού εκ μέρους του υιού της απωλείας, για εξαπάτηση του λαού απ’ τον ίδιο, λέγει
πως αντιστρατεύεται κάθε «σέβασμα» (ο ασέβαστος, όπως λέμε σήμερα στα σόσιαλ
μίντια), και, κυριότατα, πως ο υιός της απωλείας θα υποδυθεί τον ρόλο του Θεού
μέσα στον ίδιο τον ναό του Υψίστου. Θα μπορούσε άραγε να δει κανείς καί εδώ τον
Αλέκο πικραμένο απ’ την ασέβεια ετών στο πρόσωπό του να μέμφεται τον Αλέξη
πως υποδύεται τον Αριστερό ηγέτη θρονιασμένο μέσα στον ναό της Πρώτη-Φορά-
Αριστεράς, όπου κάποτε ο ίδιος ήταν ο οδηγητής, εξαπατώντας συντρόφους και λαό,
κι αποστατώντας απ’ τα πραγματικά δόγματα της Αριστεράς;
Κρατήστε μια στιγμή τη μπύρα μου, όσο ανατρέχω στις βαριές κουβέντες που
διαβάζω κατά καιρούς πως του προσάπτει ο Αλέκος — όπως λογουχάρη ότι οι
παραχωρήσεις της κυβέρνησης Τσίπρα στους δανειστές υπερβαίνουν εκείνες των
δοσιλόγων της Κατοχής (5 Οκτωβρίου 2016), που πάει να πει προδοτών, και μόλις
χθες πως «αυτή την προδοσία της Αριστεράς και της κοινωνίας δεν την έχει κάνει ο
χειρότερος αντίπαλος μας με τόσο μεγάλη επιτυχία». Θαρρώ πως ο τέως πρόεδρος
του ΣΥΝ και της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ δεν επέλεξε απερίσκεπτα τον παραλληλισμό με τη
προδοσία του Ιησού από τον Ιούδα, αλλά κινείται στο ίδιο μήκος κύματος όπως
πάντοτε.
Θα μου πείτε, μα βρε Στέλιο, φτάνεις να καταλογίζεις άραγε τέτοιο βάθος θεολογικής
εποπτείας στον Αλέκο; Δεν είναι δουλειά μου αυτή, να προβαίνω δηλαδή σε
υποθέσεις, γιατί στην Ιστορία και γενικότερα στην αναλυτική μελέτη των γραπτών
ασχολούμαστε με το πραγματικό αλλά και με το παραδιδόμενο ως πραγματικό στα
μάτια μιας κοινότητας. Πάντοτε, όμως, νομίζω πως ωφελεί να υπενθυμίζει κανείς πως
οι λέξεις γεννούν πραγματικότητες, κι οι χαρακτηρισμοί κουβαλούν ένα βάρος στ’
αυτιά του ακροατηρίου τους. Άλλωστε εάν ο Αλέξης είναι ο Ιούδας, κάνει άραγε
τούτο τον Αλέκο Ιησούν;
