| Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου |
Κατευθείαν στο ψητό: Είναι το Ποτάμι φιλελεύθερο κόμμα; Αρκεί, δηλαδή, να είσαι στις μέρες μας υπέρμαχος μειονοτήτων και υποστηρικτής κοινωνικών δικαιωμάτων, ώστε να θεωρείσαι στην πράξη «φίλος της ελευθερίας»; Είσαι, δηλαδή, φιλελεύθερος επειδή υποστηρίζεις την μαζική μετανάστευση και εγκατάσταση πολιτισμικά ξένων πληθυσμών στη Δύση, επειδή θεωρείς υπερβολή την ευαισθησία σχετικά με το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας, επειδή είσαι πρώτος και καλύτερος στα Pride, επειδή μετέρχεσαι νεολογισμών όπως «γυναικοκτονία», επειδή αντιλαμβάνεσαι την θρησκεία και το έθνος-κράτος ως στοιχεία αντίθετα στην υποτιθέμενη κληρονομιά του Διαφωτισμού;
Με μια λέξη: Όχι. Όλα τα παραπάνω, που έχουν ενδυθεί τεχνηέντως έναν φιλελεύθερο μανδύα, δεν είναι τίποτε άλλο από τα χαρακτηριστικά της νέας Αριστεράς, που κάτω από την ταμπέλα του «προοδευτισμού», υπηρετώντας στην πράξη τον καπιταλισμό της παγκοσμιοποιημένης πολυπολιτισμικότητας, πορίζεται από το ξεθεμελίωμα της αξιακής βάσης των Δυτικών κοινωνιών. Εκεί βρίσκεται το κοινό σημείο επαφής της Χίλαρυ Κλίντον, του Εμμανουέλ Μακρόν και του Πιερ Μοσκοβισί, σ’αυτό το άρμα πασχίζει να προσδεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, αυτό είναι το περιεχόμενο της «σοσιαλδημοκρατικής στροφής» του Αλέξη, όπως την προσδοκά ο (κάθε) Νίκος Μαραντζίδης.
Για τους «φιλελέφτ», λοιπόν, του Ποταμιού το ερώτημα τώρα είναι: Τι είναι πιο σημαντικό; Να ρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ μη ψηφίζοντας τις Πρέσπες και να μας πουν σκοταδιστές και ακροδεξιούς, ή να στηρίξουμε μια συμφωνία-διακαή πόθο του διεθνούς παράγοντα και να πλασαριστούμε ως συνοδοιπόροι στις τάξεις ενός νεομαρξιστικού συναφιού, που παίρνει το 70% του εισοδήματος του μέσου πολίτη μέσω φόρων και εισφορών, διαλύει την ελεύθερη αγορά, καταργεί τη διάκριση των εξουσιών με καθεστωτικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, διαπλέκεται με την τρομοκρατία, διατηρεί τα δικά του τάγματα ασφαλείας – αλλά παρά ταύτα παρουσιάζεται ως υπερασπιστής κάποιου φιλελευθερισμού;
Οι Θεοχάρης, Αμυράς, Μάρκου, Τσιόδρας, Ψαριανός, αλλά και Δανέλλης από την άλλη, έχουν ήδη απαντήσει. Αυτοί που μένουν είναι οι κύριοι Θεοδωράκης και Μαυρωτάς. Διότι μπορεί ο Σταύρος και ο Γιώργος να συναναστρέφονται φιλελευθέρους, να παρίστανται στις εκδηλώσεις του ΚΕΦΙΜ, να συχνάζουν στο Free Thinking Zone με τους υπερασπιστές της αστικής ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας, όμως όλα αυτά θα είναι κενά νοήματος, αν τελικά δώσουν το φιλί της ζωής στον τραμπούκο, τον ολοκληρωτιστή, τον νεοφιλελέ κρατικοκαπιταλιστή, τον μιζαδόρο, τον τρομοκράτη, αλλά και συνεργάτη των κοινοβουλευτικών νεοναζί που κρύβεται πίσω από τον φερετζέ του αντίφα.
Ένα ερώτημα όλο κι όλο είναι αυτές οι «εξετάσεις» του Σταύρου Θεοδωράκη και του Γιώργου Μαυρωτά. Την ώρα που το φιλελεύθερο, κεντροδεξιό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που προηγείται εμφατικά στις δημοσκοπήσεις, αναζητά συνεργασίες προς το κέντρο και όχι προς τα δεξιά, όπως πολλά από τα ομόδοξά του κόμματα ανά την Ευρώπη, θα ρίξει το Ποτάμι νερό στο μύλο του νεομαρξιστικού ολοκληρωτισμού; Θα ψηφίσει ο αρχηγός του και όσοι πρόσκεινται σε αυτόν Novartis, νόμο Παρασκευόπουλου, Θάνου, ταξική προκατάληψη, Πετσίτη, άσυλο, Πολάκη, υπερφορολόγηση, Κουφοντίνα, ανομία;
Οι κυνικοί οπορτουνιστές της κυβέρνησης είναι βέβαιο ότι δεν θα φεισθούν ανταλλαγμάτων για να κάνουν τη δουλειά τους. Θα αποδειχθεί ο Σταύρος έσχατος δούρειος ίππος του ΣΥΡΙΖΑ; Με ποιο κίνητρο, ποιο τίμημα και ποιο κόστος;
