Γράφει ο Γιάννης Κίτσος.
Ακούσαμε και διαβάσαμε διάφορα τελευταία κυρίως από διάφορους αριβίστες δημοσιογράφους ή και πολιτικούς περί έθνους και πατρίδας. Άλλοι δηλώνουν φιλελεύθεροι, άλλοι σοσιαλιστές και άλλοι τουρλού τουρλού. Εκτός του ότι επίτηδες άφησαν χωρίς ερμηνεία τι πάει να πει έθνος και τι πατρίδα για αυτούς – αν υπάρχει έθνος και πατρίδα -, επιχείρησαν να πείσουν ότι φιλελευθερισμός και έθνος δεν συμπίπτουν αλλά και ότι οικουμενισμός και διεθνισμός είναι ότι κάτι καλύτερο και πιο ειρηνικό. Ισχύει όμως αυτό;
Την ακραία φιλελεύθερη εκδοχή την βρίσκουμε πολύ χαρακτηριστικά στον Αντικαπιταλισμό του Λούντβιχ φον Μίζες, ο οποίος αναφέρει το ουτοπικό: «σε ένα καθημερινά επαναλαμβανόμενο δημοψήφισμα στο οποίο κάθε δεκάρα δίνει δικαίωμα ψήφου, οι καταναλωτές ορίζουν ποιός πρέπει να κατέχει και να διοικεί τα εργοστάσια, τα μαγαζιά και τα αγροκτήματα. Ο έλεγχος των υλικών μέσων παραγωγής είναι μια κοινωνική λειτουργία που υπόκειται σε επικύρωση ή ανάκληση από τους κυρίαρχους καταναλωτές».
Γιατί ουτοπικό; Καταρχήν, δεν μπορεί να υπάρξει μια αγορά ελεύθερη από κάθε πολιτική μεροληψία. Οι ίδιες οι αγορές δεν προσφέρουν καμία προστασία απέναντι στην απάτη, την κλοπή και τη βία. Είναι δουλειά του πολιτικού συστήματος να διασφαλίζει την εμπιστοσύνη θεσπίζοντας κυρώσεις για τους απατεώνες και να δημιουργεί και να συντηρεί αστυνομικές δυνάμεις, δικαστήρια και φυλακές που θα επιβάλλουν το νόμο. Άρα στον φιλελευθερισμό κράτος και αγορά συμπίπτουν. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Επίσης, όλες οι φιλελεύθερες αντιλήψεις στηρίζονται στο ότι οι αρμοδιότητες μιας σωστής κυβέρνησης είναι η αστυνόμευση, ο στρατός και τα δικαστήρια, δηλαδή τα όργανα που θα σας προστατέψουν από τους εγκληματίες και τις εχθρικές επιθέσεις ξένων κρατών, ενώ παράλληλα θα προφυλάξουν την ιδιοκτησία και τα συμβόλαια σας από κάθε είδους παραβίαση ή απάτη, ρυθμίζοντας τις διαφωνίες με ορθολογικούς κανόνες βασισμένους στην αρχή του αντικειμενικού δικαίου. Σε όλες τις φιλελεύθερες ιδεολογίες το έθνος συμπίπτει με το κράτος. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Αφού κάναμε ξεκάθαρο το ότι φιλελεύθερος και πατριώτης συμπίπτουν ας πάμε τώρα και στον σοσιαλιστή. Η μαρξιστική θεωρία «περί πάλης των τάξεων» υποστηρίζει ότι βασική κοινωνική ομάδα δεν είναι το έθνος αλλά η «τάξη». Ότι σε κάθε έθνος υπάρχουν αντίθετες τάξεις. Και ότι οι τάξεις αυτές βρίσκονται μεταξύ τους σε αμείλικτο πόλεμο. Έτσι η εθνική ενότητα διασπάται. Η εθνική κοινωνία χάνει τη συνοχή της και διαιρείται σε δυο αντίμαχα στρατόπεδα («τάξεις»). Στη διεθνιστική του λογική, δεν υπάρχουν πια Έλληνες και Τούρκοι, αλλά «αστοί» και «προλετάριοι» που είναι αντίστοιχα φυσικοί σύμμαχοι των αλλοεθνών «αστών» ή «προλετάριων». Κατά τον «προλεταριακό διεθνισμό», η φυσική θέση των Ελλήνων «προλετάριων» είναι στο πλευρό όχι των Ελλήνων «αστών», αλλά των Τούρκων «προλετάριων». Σταματάει, όμως, εδώ ο πόλεμος; Όχι βέβαια! Καθώς επακόλουθο μπορεί να μην είναι μεν οι εθνικές αλλά είναι οι κοινωνικές διαμάχες και συγκρούσεις, ακόμη και οι εμφύλιοι πόλεμοι.
Πέραν τον παραπάνω ουτοπικών, καταστροφικών και αυθαίρετων σκέψεων, απέχω παρασάγγας από τον σοσιαλισμό και επειδή τον θεωρώ μια βάναυση προσπάθεια να επιβάλλει την ισότητα στους ανθρώπους. Εμένα μου φαίνεται ότι η ισότητα πάει κόντρα στην ανθρώπινη φύση, για τον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται ίσοι αλλά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Τόσο σε προσωπικό, ατομικό, πολιτισμικό όσο και εθνικό επίπεδο.
Μαζί με το θάνατο του έθνος που θέλουν να μας επιβάλλουν, θρηνούμε και για την απώλεια της ισχυρής οικογένειας και της κοινότητας και νιώθουμε αποξένωση και απειλή από την εξουσία που ασκούν στη ζωή μας το απρόσωπο κράτος, η αγορά αλλά κυρίως ο διεθνισμός των τάξεων και ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τόσο ο διεθνισμός των τάξεων όσο και ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προλειαίνει τον δρόμο προς τον παραμερισμό των συνόρων καθώς επιδιώκει να αποσπάσει το άτομο από τη δικαιοδοσία του εθνικού κράτους και της οικογένειας και να αναθέσει την προστασία των δικαιωμάτων του σε διεθνείς οργανισμούς ή και ένα παγκόσμιο κράτος. Έτσι διαμορφώνεται βαθμηδόν η συνείδηση ότι αιωρείται κανείς μεταξύ έθνους και ανθρωπότητας ή τάξεων, και ό,τι είχε σχεδιασθεί ως κατοχύρωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μεταβάλλεται σε προοίμιο της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης των λαών – και της άμεσης αντιπαράθεσης ανθρώπου προς άνθρωπο. Και η ιστορία έχει δείξει ότι η αντιπαράθεση ανθρώπου προς άνθρωπο είναι ότι πιο βίαιο, αιμοβόρο και καταστροφικό.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, την εξήγηση της σκέψης των παπαγάλων που άρχισαν τις προφητείες τους και που εύχομαι να δρουν από μόνοι τους και όχι με την στήριξη του Μαξίμου μόνο μέσα στο δυστοπικό μυθιστόρημα του Άνταμ Χάξλεϊ Θαυμαστός καινούργιος κόσμος, μπορώ να την βρω. Εκεί η ευτυχία είναι η υπέρτατη αξία και τα ψυχιατρικά φάρμακα αντικαθιστούν την αστυνομία, τον στρατό και τις εκλογές ως βάσεις της πολιτικής. Κάθε μέρα, κάθε άτομο παίρνει μια δόση «σόμα», μια συνθετική ουσία που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Άρα, μάθαμε το τι παίρνουν για να τα γράφουν αυτά και που μάλλον θέλουν να επιβάλουν το «σόμα» και σε εμάς.
Τη στιγμή που οι Τούρκοι με την έναρξη των διερευνητικών επαφών όχι μόνο γλίτωσαν από τις ευρωπαϊκές κυρώσεις αλλά έθεσαν και θέματα Αιγαίου, κυριαρχίας κ.α. και όλα αυτά μέσω της απειλής χρήσης βίας για να σύρουν άλλες χώρες σε διάλογο εκχώρησης κυριαρχικών τους δικαιωμάτων, του ωμού εκβιασμού να πάμε στη Χάγη αφού έχουμε παραιτηθεί από όσα προβλέπει υπέρ μας το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, της διακήρυξης ότι βάζουν στο τραπέζι τα πάντα-όλα, της υπογραφής του Τουρκολυβικού Συμφώνου, της εργαλοιοποίησης λαθρομετανάστων και απόπειρας εισβολής από τον Έβρο, του Ορουκ Ρέϊς που κάνει βόλτες πάνω σε ελληνική υφαλοκρηπίδα επί έξη μήνες, της ανακοίνωσης για τον εποικισμό των Βαρωσίων, της μετατροπής την Αγιά Σοφιά σε τζαμί, της συστηματικής παραβίασης στο θαλάσσιο, χερσαίο και εναέριο χώρο, τα παπαγαλάκια-προφήτες τι ουσιαστικά έχουν να προτείνουν; Ότι θα σωθούμε από μια δόση «σόμα»! Ντάγκλα όλοι!
Εξίσου σημαντικό είναι να καταλάβουν τα παπαγαλάκια-προφήτες ότι οι προφητείες δεν επηρεάζουν το μέλλον αλλά το παρόν. Όταν ένας αναλυτής προβλέπει αύξηση της αξίας μιας μονάδας αύριο, ο επενδυτής δεν θα επενδύσει αύριο στην μονάδα αυτή αλλά σήμερα. Και το θα γίνει αύριο; Κανείς δεν ξέρει. Η πολιτική είναι επίσης ένα χαοτικό σύστημα αυτού του τύπου. Όταν, λοιπόν, υποστηρίζω, ότι η Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία δεν θα μπορέσει ποτέ να βγει νικητής, αποκλείοντας από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων το ενδεχόμενο πολέμου, δεν επηρεάζω το αύριο αλλά το σήμερα. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν επιθυμεί τον πόλεμο αλλά όταν απειλείσαι και εκβιάζεσαι δεν μπορείς να τον βγάζεις εντελώς από το τραπέζι. Γιατί έτσι όχι μόνο χάνεις τα πάντα, σήμερα και όχι στο μέλλον, αλλά αποθρασύνεις και τον αντίπαλο, σήμερα και όχι στο μέλλον, να απαιτήσει ακόμα περισσότερα. Αλλά τι λέω το ξέχασα… θα σωθούμε από μια δόση «σόμα»! Όλα θα γίνουν, χαμπάρι δεν θα πάρουμε!
Ας μείνουμε όμως και στο επιχείρημα τους ότι έχουμε να χάσουμε περισσότερα με έναν πόλεμο από το να παρακαλούμε τους Τούρκους να μην μας επιτεθούν, διαπραγματευόμενοι τι έτσι όμως δεν μας λένε. Ας εξετάσουμε και αυτό το επιχείρημα τους. Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου το 2004 αναφέρει τα εξής: «Το έθνος συνέπεσε με το κράτος όχι γιατί το κράτος διευρύνθηκε, αλλά γιατί το έθνος ακρωτηριάσθηκε και συρρικνώθηκε, γιατί αφανίσθηκε ή εκτοπίσθηκε ο Ελληνισμός της Ρωσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945). Ακολούθησε η εκδίωξη του ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη (1955) και την βόρειο Κύπρο (1974), ενώ σήμερα παρευρισκόμαστε μάρτυρες της αποσύνθεσης και της μαζικής φυγής του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου. Πρόκειται για μιαν εξαιρετικά πυκνή αλυσίδα εθνικών καταστροφών μέσα σε διάστημα ελάχιστο από ιστορική άποψη – εβδομήντα μόλις χρόνια. Και οι καταστροφές αυτές δεν επιδέχονται αναπλήρωση ή αντιστάθμιση».
Συνεχίζοντας την ανάλυση του πάνω σε αυτό γράφει: «Το ελληνικό κράτος δεν στάθηκε σε καμία φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Απεναντίας μάλιστα, το 1974 την καταστροφή την προκάλεσε, άμεσα τουλάχιστον, η ολέθρια πραξικοπηματική ενέργεια που προήλθε από τη μητροπολιτική Ελλάδα. Και αν αυτά τα έκαναν δικτάτορες, οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις σίγουρα δεν έχουν λόγους να είναι υπερήφανες για τη χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδραση τους απέναντι στον ξεριζωμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Η αποδεδειγμένη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να υπερασπιστεί το ελληνικό έθνος – δηλαδή να επιτελέσει την κατ’ εξοχήν αποστολή του – συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον. Γιατί ήδη το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει ακόμα και έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του». Και αυτό δεν ήταν προφητεία αλλά πραγματικότητα!
Την ευαίσθητα αυτή εθνικά στιγμή, θα θυμίσω αυτό που ανέφερε ο οικονομικά φιλελεύθερος Friedrich von Hayek για την προσπάθεια του κατευνασμού τον ναζί και τον κίνδυνο απώλειας ελευθερίας στο σύγγραμμα του Ο δρόμος προς τη δουλειά: «Όπως ισχύει και για όλα τα μεγάλα δεινά, τα μέτρα με τα οποία ίσως καταστεί εν γένει αδύνατος ένας πόλεμος μπορεί κάλλιστα να αποδειχθούν χειρότερα από τον ίδιο τον πόλεμο». Και επειδή πέραν των κυρίων εκφραστών του φιλελευθερισμού θα ακούσω για Ελευθέριο Βενιζέλο και Χαρίλαο Τρικούπη, αξίζει να διευκρινίσω ότι και οι δυο αυτοί «κεντρώοι» πραγματικά μεγάλοι μεταρρυθμιστές ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με το όραμα της «Μεγάλης Ιδέας». Άρα χωρίς έθνος ξεχάστε ακόμα και τις όποιες μεταρρυθμίσεις ευαγγελίζεστε.
Κατά τον Κίσιντζερ «οι πολιτικοί, ακόμα και οι πολεμιστές, εστιάζουν την προσοχή τους στον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν. Για τους προφήτες, «αληθινός» κόσμος είναι εκείνος που θέλουν να δημιουργήσουν». Τον Αντώνη Σαμαρά βεβαίως και θα τον κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος, πάντως ακόμα και σήμερα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον φιλελεύθερο πατριωτισμό του αλλά και το ότι εστιάζοντας την προσοχή του στον κόσμο μέσα στον οποίο ζει, όχι μόνο έχει δικαιωθεί σε όσα έχει πει και γράψει αλλά κυρίως στην πράξη παρέδωσε χώρα αναλαμβάνοντας χάος αλλά και ο τότε σχεδιασμός και πολιτική του είναι αυτή που την σώζει σήμερα. Ο Σαμαράς μαζί με τη χώρα ήταν εκείνος που έσωσε και το κόμμα όμως. Αν δεν υπήρχε ο Σαμαράς το κόμμα θα είχε την τύχη του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙ.
Για την οικογένεια Μητσοτάκη κανείς δεν αρνείται ότι ο φιλελευθερισμός είναι ο κόσμος που θέλουν να δημιουργήσουν. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έμεινε στην ιστορία περισσότερο ως ένας καλός προφήτης του μέλλοντος, ως ένας καλός διανοητής, και λιγότερο ως ένας καλός πολιτικός. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, έχοντας σχεδόν το 50% του τότε εκλογικού σώματος μαζί του δεν κατάφερε ούτε μεταρρυθμίσεις να κάνει ούτε να κυβερνήσει ολοκληρωμένα. Το ίδιο συμβαίνει και με την κόρη του, με τη διαφορά ότι αυτή δεν τα πάει και τόσο καλά με τις προφητείες και διανόηση, πολλώ δε μάλλον πολιτική. Ο Κυριάκος όποτε αποφασίζει να αφήσει τις «φιλελεύθερες» προφητείες και να δώσει προσοχή στον κόσμο τον οποίο ζει τα πάει καλά. Μάλλον αυτό θα διέκρινε και ο Σαμαράς όταν αποφάσισε να τον στηρίξει. Όπως και να’ χει θα τον κρίνει αρχικά ο λαός και μετά η ιστορία και αυτόν. Αν δεν θέλει και το κόμμα του όμως να έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙ, θα πρέπει να καταλάβει άμεσα ότι ο λαός δεν ψηφίζει και η ιστορία δεν κρίνει προφήτες αλλά πολιτικούς και πολεμιστές.
