Γράφει ο Στέλιος Ιατρού.
Η Τιάντζιν (Tiānjīn, και Tientsin) είναι το κυριότερο κινεζικό λιμάνι στον βορρά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (ΛΔΚ), στη Θάλασσα Μπόχαϊ, που είναι ένας θεόρατος κόλπος πιο μέσα απ’ τον Κόλπο της Κορέας, εκεί που η Κορεατική Χερσόνησος εκφύεται απ’ την ασιατική ενδοχώρα στη Σινική ή αλλιώς Κίτρινη Θάλασσα.
Στην απογραφή του 2020, ο πληθυσμός της Τιάντζιν ανήλθε σε 13.866.000, κι έτσι εγγράφεται στις Εννέα Κεντρικές Πόλεις του Έθνους (Guójiā Zhōngxīn Chéngshì), δεύτερη κατά σειρά σε σπουδαιότητα μετά το Πεκίνο, πάνω απ’ τη Σαγκάη — εκεί που η Σαγκάη εξάγει, η Τιάντζιν εισάγει καί εξάγει, κυρίως θα έλεγα πως εισάγει σε τεράστιες ποσότητες τρόφιμα και πρώτες ύλες, όσα δ’ εισάγει διοχετεύονται στην εσωτερική κατανάλωση και προωθούνται στην παραγωγική επεξεργασία, γιατί στον κινεζικό Βορρά ζουν περίπου τα 2/3 του πληθυσμού της χώρας. Επομένως, εάν δεν είναι πιο σπουδαία απ’ τη Σαγκάη, ανήκει, τουλάχιστον, σ’ένα άλλο είδος «σπουδαιότητας».
Αυτές οι Εννιά Πόλεις είναι ένας διοικητικός θεσμός που εισήχθη το 2005 απ’ το Υπουργείο Αστικής/Αγροτικής Ανάπτυξης και Κατοικιών της ΛΔΚ, στο πλαίσιο εκσυγχρονιστικής μεταρρύθμισης της αστικοποίησης της Κίνας. Πρόκειται για τις σπουδαιότερες οικονομικά, πολιτικά, και πολιτισμικά πόλεις της απωασιατικής Δύναμης, που λειτουργούν ως βιτρίνα και επιδραστικά hubs για τις περιφέρειες — απ’ τις οποίες δηλαδή εκχέονται οι τάσεις και τ’ αγαθά προς την επαρχία γύρω τους — στις οποίες το Πεκίνο προωθεί έναν γενικό εκσυγχρονισμό στις υποδομές, τη χρηματοπιστωτική οικονομία, τη δημόσια εκπαίδευση, την κοινωνική πρόνοια, την ύδρευση κι αποχέτευση, την επιχειρηματικότητα, τον αστικό πολεοδομικό σχεδιασμό, κ.ά..
Η ίδια η Τιάντζιν ανήκει σε τέσσερις πόλεις, απ’ τις Εννιά, που υπάγονται απευθείας στην κεντρική διοίκηση του Πεκίνου, φανερώνοντας πόσο σημαντική κρίνεται η θέση της στο γραφειοκρατικό αυτό και ανελεύθερο κράτος.
Την περασμένη εβδομάδα, στις 16-17 Μαΐου, η Κυβέρνηση Ζι ξεκίνησε τη μαζική διενέργεια τεστς στον πληθυσμό της Τιάντζιν για τον νέο κορωνοϊό, κάτι που, όπως γνωρίζουμε, προμηνύει πως καί αυτή η μεγαλούπολη πλησιάζει το δικό της δυστοπικό lockdown, ένεκα της Zero-Covid πολιτικής που ακολουθεί το Πεκίνο απ’ τον περασμένο Μάρτιο. Την ίδια στιγμή, εδώ στην Ευρώπη έχουμε ανακαλέσει τα μέτρα, και ζούμε ανέμελοι το όνειρο πως έχει λήξει η πανδημία.
Στην Κίνα, την Πρωτοχρονιά εύχονται να βγάλεις πολλά λεφτά και να γίνεις αμύθητα πλούσιος, και τούτο, μαζί με τις 35ωρες βάρδιες, λέει πολλά για το πόσο εκτιμούν ως κοινωνία και ως ηγεσία την παραγωγή και το χρήμα, μα λέτε ξαφνικά άνευ λόγου και αιτίας να έχουν αυτοκαταστροφικά για την οικονομία τους κατεβάσει ρολά, κρατώντας δε τους πολίτες τους στα σπίτια τους ή σε στοιχειώδεις καταυλισμούς;
Τί το ιδιαίτερο, όμως, έχει για πρώτη φορά η διενέργεια των τεστς COVID-19 στην Τιάντζιν;
Οι κινεζικές αρχές ελέγχουν πλέον για κορωνοϊό καί τις συσκευασίες των εμπορευμάτων που εισάγονται στην πόλη από το εξωτερικό, κι εννοώ μ’ αυτό τα εξωτερικά τους περιτυλίγματα αλλά και το περιεχόμενό τους, δειγματοληπτικά.
Τα τελευταία δύο χρόνια γνωρίζουμε πολλά για το πώς μεταδίδεται ο νέος κορωνοϊός, γι’ αυτό και η υποψία που γεννάται είναι πως το Πεκίνο θα επιχειρήσει να επανέλθει σε μια προτέρα του θεωρία-μομφή προς τη Δύση, πως ο ιός ήρθε απέξω μέσω των εισαγωγών, και αδίκως κατηγορήθηκε η Κίνα ως πρώτος τόπος εμφάνισής του.
Μόνη σ’ όλον το κόσμο η ΛΔΚ είχε προβάλει αυτή τη θέση πως εισήχθη με τρόφιμα, αλλά επειδή ο κόσμος μας έχει πολωθεί εκ νέου μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, κι επειδή η Κίνα ελέγχει τον Π.Ο.Υ. του Αιθίοπα Δρος. Τέντρος Αντανόμ Γκεμπρεγιέσους, ενδέχεται να δοκιμάσει να τσεκάρει ποιές εξαρτημένες από κείνην χώρες θα σταθούν πλάι της, οι αφρικανικές πρώτες-πρώτες, με τις οποίες διατηρεί πολλαπλές συνδέσεις.
Όταν, καθώς φαίνεται, επιβληθεί lockdown στην Τιάντζιν στον Βορρά, τούτο θα σημαίνει πως τα τρία μεγαλύτερα κέντρα εισαγωγών και παραγωγής στη χώρα — τ’ άλλα δύο είναι η Γκούανγκζου στον Νότο, και η Σαγκάη στο κέντρο — θα έχουν αποκλειστεί απ’ τις εφοδιαστικές διασυνδέσεις τους με το εξωτερικό αλλά καί με την ενδοχώρα με κάποιον τρόπο, σε κάποιον βαθμό, ταυτόχρονα, μοίρα απ’ την οποία δεν έχει διαφύγει μηδέ το ίδιο το Πεκίνο κι άλλη μια εξηνταριά πόλεις ανά την επικράτεια, μπορεί και περισσότερες, γιατί δεν κρατώ πια λογαριασμό.
Από τη μακρά λίστα των πιθανών αφορμών ρήξης των σχέσεων της Κίνας με τη Δύση — ανθρώπινα δικαιώματα, εθνοκαθάρσεις μειονοτήτων, αρπαγή ΑΟΖ στη Νότια Σινική Θάλασσα, πρόθεση εισβολής στην Ταϊβάν, κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων των Δυτικών εταιρειών, αδιαφανές τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιθετική διείσδυση σε Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική, παλαβομάρες Τραμπ, συνέχισή τους από Μπάιντεν, διχογνωμία για τα ενεργειοπεριβαλλοντικά, αναθεώρηση των όρων του διεθνούς εμπορίου, δεοντολογία στην έρευνα κι ανάπτυξη, ασφάλεια και σταθερότητα στον Ινδοειρηνικό, κ.ο.κ. — τελικά ήταν η πανδημία του κινεζικού νέου κορωνοϊού που επιτάχυνε τη ρήξη, τουλάχιστον ως αφορμή ρήξης, γιατί ο ανταγωνισμός είναι βαθύτερος και δομικότερος, αναγόμενος στην αποτυχημένη αμερικανική απόπειρα ήδη της β΄ θητείας Νίξον, να ενταχθεί η Κίνα ομαλά στο Δυτικό σύστημα.
Θα θυμάστε που έγραφα από διετίας ότι κάθε δίμηνο επικαιροποιείτο η έκθεση της Αμερικανικής Intelligence Communty που κατέληγε στο Resolute Desk του Οβάλ Γραφείου επί Τραμπ και τώρα επί Μπάιντεν. Ποτέ της η νεότερη έκδοση δεν αθώωνε την Κινεζική Κυβέρνηση για τους χειρισμούς και τις ευθύνες της, μα μόνον προσέθετε νέες.
Καθώς προκύπτει απ’ την πραγματικότητα, τα κινεζικά εμβόλια δεν λειτούργησαν, είτε λόγω εγγενούς, τεχνολογικής τους ανεπάρκειας, είτε λόγω χαμηλής πληθυσμιακής κάλυψης, είτε καί των δύο σε μίγμα — και σε τούτο ευθύνεται βαριά η κεντρική γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚ Κίνας, διότι πρακτικά δεν υφίσταται εθνικό σύστημα υγείας στην χώρα, ειδικά στην περιφέρεια έξω απ’ τις Εννέα Κεντρικές Πόλεις — κι όμως προκλητικά οι Κινέζοι τον Μάιο του 2020 διοργάνωναν δημόσια πάρτι και συναυλίες εξόδου απ’την πανδημία, όταν στην ΕΕ ζούσαμε το Μπέργκαμο, περηφανεύονταν δε πως ήσαν η μόνη χώρα όπου είχε κατανοηθεί και αντιμετωπιστεί αποδοτικά ο ιός, κάτι που τεκμηρίωναν με πλαστά στοιχεία, αδιαφάνεια, καταστροφή στοιχείων, δυναμική παρεμπόδιση του ούτως ή άλλως όχι ιδιαίτερα μαχητικά διερευνητικού Π.Ο.Υ., και αδιαφορία για τον πλανήτη, ταιριαστή αντίδραση για μια παράδοση που θεωρεί εαυτήν ανώτερη όλων των άλλων πολιτισμών, που είναι βάρβαροι. Ίσως να εξαιρείται η Ελλάδα, ως next best thing, but certainly not close enough.
Επειδή στην πατρίδα μας είχαμε ήδη μια υπερεπαρκή εγχώρια παραγωγή ψεκασμένης συνωμοσιολογίας, δεν ασχοληθήκαμε με το δίκτυο που το κινέζικο χρήμα και κρυπτοχρήμα έπλεξε στη διεθνή παραπληροφόρηση, που ισχυριζόταν πως τα δυτικά εμβόλια προκαλούσαν τάχα στειρότητα, μαγνητισμό, και άλλα νεφελιμικά συμπαρομαρτούντα, επιχειρηματολογία που παπαγάλιζαν τα κινεζικά μέσα στο αποκλεισμένο κινεζικό Διαδίκτυο, προκειμένου να αιτιολογήσουν γιατί το Πεκίνο ηρνείτο να παραγγείλει δυτικά εμβόλια, μα θα έφτιαχνε, έλεγε, δικά του mRNA εμβόλια.
Ακόμα και σήμερα, το Πεκίνο συμπληρώνει πως αυτή η επιχώρια παρασκευή mRNA εμβολίων θ’ απαιτήσει ένα-δυο χρόνια ακόμα, συνεπώς απομένουν τα lockdowns, κάτι που μεθοδολογικά δεν βγάζει πια νόημα, αλλά πρέπει να φανεί πως κάτι κάνουν, κι εάν δεν το ζήσουν στο πετσί τους οι Κινέζοι πολίτες, δυστοπικά μάλιστα, τότε πώς θα ξέρουν ότι ελήφθησαν μέτρα, και πώς θα παρακαλάνε ποτέ πια να μην ξαναληφθούν, τέτοια που είναι;
Ο φαύλος κύκλος της τυραννικής κυβερνητικής γραφειοκρατίας των Κομμουνιστών Μανδαρίνων του Κόμματος, στον οποίον αυτοκαταστροφικά έχει μπλέξει η κινεζική παραγωγή, είναι ο ακόλουθος: κάθε φορά που θα προκύπτει μια αύξηση των κρουσμάτων, επειδή δεν υπάρχει κανένα σοβαρό εθνικό σύστημα υγείας, και η χώρα δεν έχει πολιτική άμυνας απέναντι στην πανδημία, μηδέ διαμόρφωσε αποδοτική απόκριση πρόληψης ή αντιμετώπισης της νόσου, η παραγωγή θα κλείνει μαζί με τον κοινωνικό βίο, κι όταν ανοίγει, πάλι θα κλείνει μετά από πολύ λίγο, διότι η Όμικρον είναι απλά εξωφρενικά μεταδοτική.
Επειδή, όμως, ο κόσμος μας έζησε την αυτοναρκοθέτηση διά της στρεβλής παγκοσμιοποίησης —βλ. κινεζοποίησης της παγκόσμιας παραγωγής — το κινεζικό εγκεφαλικό παραλύει σήμερα το παγκόσμιο σώμα της εφοδιαστικής αλυσίδας.
Προς το παρόν είναι εξαιρετικά περιορισμένη η δυνατότητα να προλάβουμε (με τί πόρους, τί πλαίσιο, τί συνεννόηση, τί μεταρρυθμίσεις, κ.ο.κ.) να μεταφέρουμε τις παραγωγικές μονάδες του πλανήτη σε τόπους του φιλελεύθερου δυτικού περιβάλλοντος — βλ. κυρίως Βόρεια Αμερική και ΕΕ — και τούτο λέει πολλά για την άτη, την τυφλότητα δηλαδή, των κοντόφθαλμων ηγεσιών της Δύσης τα τελευταία τριάντα έτη: για το εφήμερο κέρδος εξαρτηθήκαμε για την ενέργεια και την παραγωγή από χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα, και το κακό συναπάντημα.
Δημογραφικά, στις ΗΠΑ και την ΕΕ δεν επαρκούν τα διαθέσιμα εργατικά χέρια, είτε σε αριθμό είτε σε ενδιαφέρον για στροφή καριέρας προς τη βιομηχανική εργασία, κάτι που οι προβολές δείχνουν πως θα συνεχιστεί γι’ άλλα είκοσι χρόνια — για μετά, βλέπουμε.
Στις ΗΠΑ, μια ελπίδα θα ήταν η εισδοχή μεταναστών απ’ το Μεξικό, αλλ’ απ’ το 1995 κι εξής, καί εκεί παρατηρείται μείωση των γεννήσεων. Παράλληλα, η ανερχόμενη δεξιά δημαγωγία ολοένα και ογκούται γύρω απ’ την αποτροπή της μετανάστευσης, όπως είδαμε με την καιροσκοπική άνοδο Τραμπ στην εξουσία, ο οποίος χωρίς να ενστερνίζεται πραγματικά τις προτεραιότητες του κινήματος έδωσε μεγάφωνο στις κραυγές του που εξέφραζαν μια ήδη υπαρκτή τάση μέσα στο δεξιότερο τμήμα του Ρεπουμπλικανικού χώρου — βλ. Στήβεν Μίλερ, Τζεφ Σέσιονς, και τα σχετικά λόμπι της κουλτούρας του Fox News.
Για να τα λέμε όλα, την ίδια ιδέα με λιγότερο αντιδραστική ρητορική υπηρετεί καί η Προεδρία Μπάιντεν, επιχειρώντας να διαμορφώσει μέσω συνεννοήσεων τις συνθήκες για να παραμείνουν οι λατινοαμερικανοί πρόσφυγες και μετανάστες στις πατρίδες τους, ώστε να μην προκαλέσουν δυσανεξία και διχασμό μεταξύ των γηγενών ελθόντες στις ΗΠΑ.
Όσον αφορά την ΕΕ, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των μεταναστευτικών ροών (κεντροασιάτες, μουσουλμάνοι, υποσαχάριοι) που καταφθάνουν στα σύνορα της Ένωσης αποθαρρύνουν τους Ευρωπαίους πολίτες να τους δεχθούν, διότι εμφανώς απέτυχε το πείραμα της πολιτισμικής αφομοίωσης —βλ. Γαλλία, Σουηδία, και αλλού.
Η Ένωση έφτιαξε μέχρι και ειδικό χαρτοφυλάκιο στην Επιτροπή για την προστασία του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, που ανέλαβε ο αντιπρόεδρός της, κ. Μαργαρίτης Σχοινάς, και τούτο επιτρέπει πολλές αναγνώσεις.
Όσες επιχειρήσεις ξεκίνησαν τη μεταφορά της παραγωγής τους σε κάποιον τόπο της Δύσης, διαθέτοντας ή αναζητώντας τα κεφάλαια εξυπηρέτησης μιας τόσο απαιτητικής Foreign Direct Investment, έκλεισαν την αγορά για τον ανταγωνισμό τους στον τόπο της μετάβασής τους, και το έπραξαν μάλιστα αυτό κάμποσο πριν το τέλος της β΄ θητείας Ομπάμα.
Τούτο διότι όσοι άργησαν στο πάρτι, είδαν τους προνοητικούς ανταγωνιστές τους να έχουν προσλάβει το ειδικευμένο προσωπικό πίσω στη Δύση, που δεν ήταν και άφθονο εξαρχής, κι έτσι σήμερα παραμένουν παγιδευμένοι στην Κίνα των lockdowns, πληρώνοντας μισθούς για εργασία που δεν παρέχεται.
Όσες επιχειρήσεις, πάλι, καθυστέρησαν στην Κίνα περιμένοντας το σύστημα να συνέλθει από μόνο του μετά την αλλοπρόσαλλη Προεδρία Τραμπ, διαπίστωσαν πως ο Β΄ Νόμος της Θερμοδυναμικής είναι αμάχητος, πράγμα που σημαίνει πως ποτέ δεν υπάρχει επιστροφή σε μια παρελθούσα, ευμενέστερη κανονικότητα, διότι η εντροπία ενός συστήματος διαρκώς αυξάνει πάνω στο βέλος του χρόνου, και το παρελθόν καθίσταται έτσι μια κατάσταση χαμηλότερης εντροπίας, στην οποία δεν υπάρχει επιστροφή.
Διαπίστωσαν, ακόμα, πως η Προεδρία Μπάιντεν συνεχίζει στην ίδια γραμμή, και όσο περνά ο καιρός, στενεύουν τα περιθώρια. Οι CEOs πρέπει ν’ αρχίσουν να σκέφτονται πλέον διαφορετικά από πριν, γιατί παρά τα υπερκέρδη τους μέχρι τώρα, τα πράγματα δυσκολεύουν για τις επιχειρήσεις τους σ’ έναν κόσμο που οδεύει προς μεγάλα ξεκαθαρίσματα.
Αυτό σημαίνει πως πρέπει ν’ αποδεχθούν πως εάν υποχρεωθούν να επανέλθουν στη Δύση, γιατί η Κίνα πια δεν θα προσφέρεται, επειδή δεν θα βρίσκουν άνεργο ειδικευμένο προσωπικό διαθέσιμο για τις μονάδες τους, θα πρέπει ν’ αρχίσουν το επιθετικό recruiting με ανταγωνιστικούς όρους αποδοχών, ώστε να κλέψουν προσωπικό απ’ τους ανταγωνιστές τους.
Είναι πρόθυμοι να δώσουν υψηλές αμοιβές και παροχές δυτικού επιπέδου ζωής; Ή μονάχα τα στελέχη να λαμβάνουν μισθάρες 600.000/έτος + bonus + benefits και οι υπόλοιποι να τρώνε φασόλια και να μην έχουν αυτοκίνητο (βλ. Σκυλακάκης) ;
Στη Δύση σήμερα μια κρίσιμη μάζα εργαζομένων πένεται, και δεν βγάζει τον μήνα μολονότι εργάζεται. Η δυσφορία τους τροφοδοτεί τη δεξιά λαϊκιστική δημαγωγία, κι αυτή βάζει στο στόχαστρο τη φιλελεύθερη δημοκρατική ιδιοπροσωπία της Δύσης, φέρνοντάς την πλησιέστερα στον ολισθηρό γκρεμό του κινεζικού και ρωσικού παραδείγματος, αυτού που λέμε Sovereign Democracy, όταν ξηλώνει μία μία τις έννομες εγγυήσεις των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών με διάφορες αφορμές, μεταξύ των οποίων καί η πανδημία.
Και τί θα πει Sovereign Democracy; Πρόκειται για ένα ιδεολόγημα του Βλάντισλαβ Σούρκοφ, (για τον οποίον έχω ξαναγράψει, κλικ εδώ), τέως δεξιού χεριού του Πούτιν, που αντικατέστησε προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις τη ρωσική δημοκρατία των ετών Γέλτσιν με τον Πουτινισμό. Πρακτικά σημαίνει: «Η Δημοκρατία Όπως Εμείς Την Καταλαβαίνουμε, Και Μην Μας Ενοχλείτε, Θα Τη Βρούμε Την Άκρη Μόνοι Μας, Όταν Τη Βρούμε». Παρόμοια, η Κίνα προσποιείται δεκαετίες τώρα πως είναι Λαϊκή Δημοκρατία.
Εμείς εδώ στη Δύση δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείψουμε την υγιή και πλήρη λειτουργία των θεσμών της φιλελεύθερης Δημοκρατίας του Βορειοατλαντικού μας Κεκτημένου με καμία αφορμή ανωτέρας βίας, εξαιρουμένου του ένοπλου πολέμου.
