Της Ελένης Κριτσιδήμα.
Χαζεύοντας στο twitter έπεσα πάνω σ’ ένα tweet του Δημήτρη Παπαδημούλη. Έλεγε πως η άρνηση του Μητσοτάκη στην αναθεώρηση του Συντάγματος είναι διχαστικός φανατισμός.
Πόσο ειρωνικό μου φάνηκε… να μιλούν για διχαστικό φανατισμό εκείνοι που κατηγοριοποίησαν τους πολίτες σε «δικούς τους» και εχθρούς τους.
Όπως και να το κάνουμε, δε γίνεται να μιλούν για διχαστικό φανατισμό αυτοί που χαρακτήρισαν γερμανοτσολιάδες, προδότες και Tσολάκογλου όσους διατηρήσαμε την ψυχραιμία μας και δεν συμπορευτήκαμε μαζί τους.
Είναι αδιανόητο ν’ ακούς τούτη τη φράση από το στόμα όσων τόλμησαν να πουν πως διεξάγεται ήδη ένας ακήρυχτος ταξικός πόλεμος. Δε γίνεται να μιλούν για διχαστικό φανατισμό εκείνοι, που τόλμησαν να σχολιάσουν ένα πολύνεκρο τροχαίο λέγοντας: «Εμπεριέχει το ταξικό στοιχείο.Επειδή ήταν παιδί πλουσίου, δεν είχε μάθει να σέβεται τη ζωή των άλλων»
Όταν πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα του 2015, πάλι οι ίδιοι μας αποκάλεσαν προκλητικά ναιναίκους, εννοώντας νενέκους( την πιο προσβλητική φράση στην πολιτική γλώσσα. Ψάξτε ποιος ήταν ο Νενέκος). Μας προειδοποίησαν πως η τιμωρία μας θα ήταν η υψηλή φορολογία.
Θα ήταν καλά αν είχαν περιορίσει τον διχαστικό φανατισμό τους στους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Δεν ήθελαν όμως. Δεν αρκούσε. Πάλευαν και συνεχίζουν σκόπιμα, ύπουλα να ξανανοίξουν μια πληγή, που η Ελλάδα χρόνια προσπαθούσε να κλείσει. Επιμένουν να γυρνούν στην πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας, στον εμφύλιο.
Χρειάστηκε σχεδόν μισός αιώνας να ανασυγκροτηθούμε, να γίνουμε πάλι Έθνος. Να μάθουμε να μη μισούμε τον γείτονα μας. Χρειάστηκε σκληρή δουλειά από τους πολιτικούς, που πέρασαν και όταν τα καταφέραμε…
Ήρθαν να ξεκαθαρίσουν πως δεν υπάρχει μεσαίος χώρος μεταξύ των πολυβόλων και του τοίχου της Καισαριανής. Ζήτησαν πάλι να στρατοπεδοποιηθούμε μαζί τους, στην «Εθνική Αντίσταση» ή να πάρουμε θέση απέναντί τους ως προδότες.
Μέχρι σήμερα συνεχίζουν να διαδίδουν τον δικό τους διχαστικό φανατισμό γράφοντας πως η επί δεκαετίες ηττημένη στρατιωτικά και περιθωριοποιημένη Αριστερά επανήλθε και νίκησε τελικά στην κάλπη.
Φυσικά, δε μπορώ να ξεχάσω τη μέρα που ακούστηκε μέσα στο Κοινοβούλιο «Θα τα πούμε στα γουναράδικα».
Επικαλούνται συνεχώς νίκες και ήττες, λένε πως επέστρεψαν. Πολεμούν την εθνική ομοψυχία με εκφράσεις όπως : «Γκεσταμπιτες, μενουμεευρώπηδες, βαστασοϊμπλέδες…μη χαίρεστε….ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ»
Σταματάω εδώ, γιατί κάθε φράση τους με πονάει. Με πονάει γιατί κρύβει μέσα της αυτό ακριβώς που επικαλέστηκε ο Παπαδημούλης, τον διχαστικό φανατισμό.
Με πονάει γιατί ΑΥΤΟΙ υπηρετούν –υποτίθεται- την ίδια ιδεολογία με τον κομουνιστή παππού μου. Έναν άνθρωπο που είχε πάνω απ’ όλα το κόμμα του και όταν πέρασε τα 80 (κι εγώ έφτασα σε ηλικία να καταλαβαίνω) μου εξομολογήθηκε πως το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στον εμφύλιο.
«Έπρεπε να ‘χω κάτσει σπίτι μου τότε. Για την πατρίδα νομίζαμε πως πολεμούσαμε κι εμείς κι αυτοί. Βλάκες ήμασταν όλοι. Φανατισμένοι. Σαλεμένοι και νηστικοί από την κατοχή. Μου έκαψαν τον αδερφό. Σκότωσα δικούς τους. Αυτά που έκανα και μου κάνανε τότε είναι ο εφιάλτης μου τώρα, τις νύχτες. Εγώ στη θέση του Θεού δε θα με συχωρούσα, ούτε εμένα, ούτε άλλον που πήρε μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο. Κάναμε μανάδες, γυναίκες να βάλουν μαύρα και την Ελλάδα φτωχή από άντρες. Πάλι καλά, λέω, γρήγορα ξαναμονιάσαμε. Στάθηκε και η χώρα στα πόδια της, επιτέλους. Καταλάβαμε τα λάθη μας, μάθαμε απ’ αυτά. Μην ξαναβρει το μυαλό του Έλληνα τέτοια αρρώστια να θέλει να πολεμάει δικό του άνθρωπο»
Κράτησα αυτά τα λόγια. Μεγάλωσα έχοντας τα μέσα μου. Ξέροντας το κακό από εκείνον, που το προκάλεσε, προσπαθούσα – τόσα χρόνια- να το αποτρέψω. Ζώντας με τα στελέχη της αριστεράς, από παιδί τους αναγνώρισα ένα ηθικό πλεονέκτημα, τον ρομαντισμό.
Αυτό το ένα, μοναδικό ηθικό πλεονέκτημα τους όμως πάει πια!
Κάηκε στον διχαστικό φανατισμό.
Μολαταύτα, εγώ δε μπορώ να συνεχίσω να προσπαθώ με ανοχή, να αποτρέψω το κακό που ήδη βρίσκεται εδώ.
Έχουμε πόλεμο!
Στη μια πλευρά, εμείς που μαχόμαστε για την επικράτηση της εθνικής ενότητας. Απέναντι, αυτοί που σήκωσαν λάβαρο μίσους.
Τι θα γίνει στο μέλλον, δεν ξέρω!
Ξέρω τουλάχιστον πως κάνω περήφανο έναν αριστερό, που πολέμησε και νίκησε τον διχαστικό φανατισμό.
