Γράφει ο Δημήτρης Θωμάς.
Τα γεγονότα στο Αφγανιστάν αλλά και η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών, απέναντι σε ένα καθεστώς που οι ίδιες θεμελίωσαν και στήριξαν, αλλά και απέναντι σε φίλους και συμμάχους, για να ερμηνευθούν και να φωτισθούν, είναι απαραίτητο να αναλυθούν σε πολλαπλά, πολιτικά, ιδεολογικά και γεωπολιτικά επίπεδα, με κοινή όμως συνισταμένη ότι Μπάϊντεν και Τραμπ αποτελούν τις διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, και ότι η πολιτική της Προεδρίας και κυβέρνησης Μπάϊντεν είναι συνέχεια της πολιτικής της Προεδρίας Τραμπ.
Είναι προφανές ότι κάποιοι από εκείνους που καθόριζαν τα προηγούμενα χρόνια την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και οι σημερινοί συνεχιστές τους, πίστευαν τότε, και εξακολουθούν να θεωρούν και σήμερα, με κριτήριο μάλλον ένα περιορισμένης εμβέλειας εθνικό και κομματικό συμφέρον, ότι είναι προς όφελος της Αμερικής να αποσύρει τις δυνάμεις της από το Αφγανιστάν. Σίγουρα στο εσωτερικό της χώρας, το να “επιστρέψουν τα παιδιά μας από τον πόλεμο” είναι δημοφιλές, όπως και η προοπτική διακοπής της ροής κεφαλαίων προς τη μαύρη τρύπα του διεφθαρμένου αφγανικού καθεστώτος. Οι εύκολες αυτές υποσχέσεις έφεραν ψήφους τόσο στον Τραμπ όσο και στο Μπάϊντεν.
Επιπλέον όλοι κατανοούν τη δυσκολία της ανοικοδόμησης μιας καταστραμμένης χώρες βάσει των αξιών της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, αλλά και τις τεράστιες οικονομικές και αμυντικές δαπάνες, αλλά και το πολιτικό κεφάλαιο και την προσπάθεια που απαιτούνται για κάτι τέτοιο, και που τώρα φαίνεται να έχουν εξαντληθεί. Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι ότι η διεθνής πραγματικότητα δεν αφήνει κενά διότι τα απεχθάνεται. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποιοι στην Αμερική να εκτιμούν ότι τους συμφέρει να αποχωρήσουν, αλλά κάποιοι άλλοι θα έρθουν να καλύψουν το κενό της αμερικανικής και δυτικής απουσίας.
Οι άμεσες επιπτώσεις από την άτακτη αποχώρηση των αμερικανικών και δυτικών δυνάμεων, εκτός από την οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή και την ολική ανθρώπινη δυστυχία που θα επικρατήσει για τους κατοίκους του Αφγανιστάν στα χέρια των βάρβαρων σκοταδιστών Ταλιμπάν, είναι ότι κάποιες άλλες δυνάμεις, Κίνα, Ιράν, Πακιστάν, Τουρκία και όχι μόνον, θα έρθουν να καλύψουν το κενό που αφήνουν η Δύση και οι ΗΠΑ. Πολλοί είναι εκείνοι που στο πλαίσιο μιας ψυχρής Realpolitik θα επιχειρήσουν να ελέγξουν το ολοκληρωτικό και θεοκρατικό καθεστώς των Ταλιμπάν προς όφελος τους και εναντίον της Δύσης, ως μεγάλοι παίκτες στην σκακιέρα του διεθνούς διπλωματικού και γεωπολιτικού συστήματος.
Ακόμη όμως περισσότεροι είναι εκείνοι οι εξτρεμιστές, που αναθάρρησαν σε ιδεολογικό επίπεδο λόγω της αποχώρησης της Δύσης και της “νίκης” των Ταλιμπάν, και θα προσπαθήσουν με διαφόρους τρόπους και διεθνείς συνεργασίες στο προσκήνιο και το παρασκήνιο της τρομοκρατίας και των μυστικών υπηρεσιών, να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία εις το έπακρον και να εξαπολύσουν εναντίον της Δύσης και των Ηνωμένων Πολιτειών ένα γενικευμένο πόλεμο, τόσο σε ιδεολογικό και πολιτικό, όσο και σε παραστρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο, που ίσως οδηγήσει και σε νέα τρομοκρατικά πλήγματα σε ολόκληρο τον πλανήτη, με επίκεντρο τη μαύρη τρύπα του σκοταδιστικού Αφγανιστάν και των συμμάχων του, φανερών και αφανών.
Είναι φανερό ποιοί και γιατί έχουν προδώσει τις ιδρυτικές αξίες των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ατλαντικής Συμμαχίας, και γενικότερα τις αξίες της πολιτικής κοινότητας που αποκαλείται Δύση, αλλά και ότι αυτή η “προδοσία” απειλεί τα πολιτικά, οικονομικά, εθνικά συμφέροντα της ίδιας της Δύσης, αλλά και όλων όσων προσβλέπουν σε αυτή, όπως οι δύσμοιροι Αφγανοί που αναζητούν την ελευθερία.
Το πρόβλημα είναι ότι οι εχθροί της Δύσης, της Ευρώπης και της Αμερικής πανηγυρίζουν για την μεγάλη τους νίκη, και ετοιμάζονται, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, να μεταφέρουν τη Τζιχάντ αλλού. Μπορεί κάποιοι στην Αμερική να ικανοποίησαν λαϊκιστικές υποσχέσεις περί επιστροφής των παιδιών μας στη μητέρα πατρίδα και να κέρδισαν μερικές παραπάνω ψήφους, όμως είναι οι ίδιοι που ίσως πρέπει να αντιληφθούν ότι σύντομα το κακό μπορεί να επιστρέψει στην Αμερική και την Ευρώπη, και σε πολύ χειρότερη μορφή απ’ ότι στο παρελθόν.
