Μια από τις βάσεις των ισχυρών με πήλινα πόδια, όπως αποδεικνύει και το υπάρχον κυβερνητικό status quo, είναι η απόκρυψη του προηγούμενου και του αναμενόμενου για την αλήθεια όσων καταστάσεων δε τους ευνοούν. Με μια λέξη αυτό μπορεί να αποκληθεί αποϊστορικοποίηση. Στο νεοδημοκρατικό σύμπαν (και κυρίως στο σημαίνον αστρικό σύστημα της «διευρυμένης βάσης») την επιθετικότερη και μεθοδικότερη αποκοπή από τις προκείμενές του την έχει υποστεί χωρίς αμφιβολία αυτό το περιβόητο 18% των πρώτων εκλογών του 2012 όταν στην ηγεσία της παράταξης βρισκόταν ο Αντώνης Σαμαράς. Χωρίς τους μπαμπούλες που μια σκόπιμα αποστειρωμένη ερμηνεία εκείνου του αποτελέσματος, επιβεβλημένη εσωτερικά και εξωτερικά, επέτρεψε να γεννηθούν και να καθιερωθούν, δε θα μπορούσε να παλινορθωθεί με τόσο θεαματικό τρόπο ο μητσοτακικός παράγοντας ως ο κυρίαρχος σε κόμμα και κράτος από το 2016/19 μέχρι σήμερα. Τι ήταν όμως εκείνο το (πράγματι σπαρακτικό για κυβερνητικό κόμμα και «μοναδικό» ως τότε εκφραστή συγκεκριμένων ανησυχιών και τάσεων) εκλογικό 18%; Πόσο σοβαρότερη βάσει των συνθηκών πρόκλησης ήταν η λαβωματιά που αυτό άφησε, συγκριτικά πάντα με το αποτέλεσμα των τελευταίων ευρωεκλογών, όπως υποστηρίζει το πρωθυπουργικό στρατόπεδο με κάθε ευκαιρία; Νομίζω ότι επιτέλους η παραπληροφορητική σκόνη του ανοιχτότερου δυνατού γαλάζιου πρέπει να καθαριστεί.
- του Βασίλη Τσίκα
Το 2012 σίγουρα δεν ήταν το τέλος του κόσμου που περιέγραφαν οι προφητείες των Μάγια. Ήταν όμως το τέλος των πολιτικο-εκλογικών (ως συνέχειας του συμφυούς και σκληρού τέλους των κοινωνικο-αναπαραγωγικών) βεβαιοτήτων μας ως μεταπολιτευτικών Ελλήνων από τον οδοστρωτήρα της Κρίσης. Ο «διπλός εκλογικός σεισμός» εκείνης της χρονιάς έλαβε χώρα υπό τον βόμβο της συντριβής όλων των πεδίων πραγματικότητας και προσδοκιών που είχαν συνθέσει στα μετά το 1989 χρόνια τον πολυθρύλητο «μεσαίο χώρο», γνωστό επίσης ευρέως με τον επιστημολογικά ιδιαίτερα θολό και αμφισβητήσιμο τύπο του «μέσου Έλληνα». Οι πρωτεύουσες και δευτερεύουσες δυναμικές και οι ρηξιακές μεταβολές της πολιτικής συμπεριφοράς που τα συγκλονιστικά αυτά κοινωνικά συντρίμμια παρήγαγαν είναι το πεδίο εντός του οποίου πρέπει να γίνει η οποιαδήποτε αποτίμηση του ποσοστού των πρώτων αλλά και της αναπληρωτικής και ξεκαθαριστικής λειτουργίας των δεύτερων εκλογών της σαμαρικής ΝΔ.
Για τον μητσοτακισμό η όλη περίοδος της Κρίσης και οι πολιτικές της συνδηλώσεις (με αποκορύφωμα την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Αλέξη Τσίπρα) εκλαμβάνεται και επικοινωνείται προς τα έξω ως σκοτεινή παρένθεση. Το «τέλος των περιπετειών» ήταν το κοστούμι με το οποίο οδηγήθηκε στο Μαξίμου ο σημερινός κάτοχος του και είναι αυτό που προσπαθεί ακόμη να φοράει σαν κεντρικότερο παρά τα στενέματα και τα σκισίματα πέντε ετών εξουσίας. Οπότε θέτει εαυτόν ως θεραπευτική τομή εξ αρχής και άρα οποιαδήποτε σύγκριση γλυστράει στον αρκετά βολικό ιμάντα της αποϊστορικοποιήσης. Η Ντόρα Μπακογιάννη καλεί με στόμφο από τα τηλεοπτικά πάνελ τη ΝΔ του Μαϊου του 2012 και τη ΝΔ του Μαϊου του 2023 να κονταροχτυπήσουν τα θετικά και τα αρνητικά τους εκτός του πεδίου της συνέχειας, ως, υποτιθέμενα, απόλυτες κι εξωσυγκυριακές οντότητες. Μάλιστα παίζει ακόμη μαεστρικότερα με τον χρόνο προσδίδοντας χαρακτήρα αιτίου για το 18% (και για το αυταπόδεικτο και χρήσιμο shock value του) σε μια «σύγκλιση με την ακροδεξιά» την οποία φορτώνει στον Σαμαρά πετώντας με αυτό τον τρόπο στα σκουπίδια τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ της συγκυρίας αλλά και την ίδια την ύπαρξη των δεύτερων εκλογών. Αποφεύγει βεβαίως να συγκεκριμενοποιήσει τόσο τον ορισμό της όσο και τις πραγματικές κινήσεις που υποτίθεται ότι τέλεσαν αυτή τη σύγκλιση. Και πώς να το κάνει, δεδομένου ότι οι άνθρωποι που θεωρητικά προσωποποιούν την επάρατη αυτή στροφή (και κεραυνοβολούνται νύχτα και μέρα για αυτό από την αριστερά) παραμένουν, παρά την σε επίπεδα ύβρεως φιλελευθεροποίηση του πυρήνα της πρόσληψης και των αποφάσεων, σε πρωτοκλασάτες υπουργικές θέσεις σήμερα;
Επιπρόσθετα, εάν βγαίναμε πέντε χρόνια νωρίτερα από τα μνημόνια εφόσον εισακουγόταν η πρότασή της, όπως επαναλαμβάνει, τότε (αφού η αποφυγή/αποπομπή του μνημονίου είναι το αξιολογικό κλειδί) θα έπρεπε να έκανε και (αυτο)κριτική ανάλογου ύψους για την απροθυμία της ΝΔ να συμβάλλει στην ματαιωμένη μεταρρύθμιση του Γιαννίτση το 2001 όταν η ίδια ήταν σημαντικό στέλεχος-τομεάρχης και εν αναμονή ΥΠΕΞ ενώ ο Σαμαράς βρισκόταν άνευ κοινοβουλευτικής παρουσίας και ευθυνών στην μαραμένη Πολιτική Άνοιξη ψάχνοντας για βηματισμό και «κοιτώντας το ταβάνι» κατά τα δικά του λεγόμενα. Η αναπροσαρμογή των συντάξεων ήταν το πρώτο δημοσιονομικό μέτρο που επεβλήθη από την Τρόϊκα, κάθετα, χωρίς ερωτήσεις ή δάκρυα και έχει αποδειχθεί ότι η μεθοδικότερη εφαρμογή του από τον υπουργό Γιαννίτση θα είχε εν πολλοίς σώσει τα κρατικά ταμεία και η υπαγωγή στο ΔΝΤ δε θα είχε χρειαστεί. Για να μην αναφερθώ στο ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, υπουργοί και βουλευτές του σημερινού κυβερνητικού σχήματος καταψήφισαν (κρίνοντας κατά συνείδηση, σύμφωνα και με το Σύνταγμα) το πρώτο εκείνο μνημόνιο όπως ο Σαμαράς τους είχε προτρέψει να κάνουν.
Το υψωμένο της δάχτυλο τέλος πρέπει να κατέβει και για το λόγο ότι παραμένει η πολιτικός η οποία είχε απορριφθεί απ’ το ίδιο το νεοδημοκρατικό κοινό το Νοέμβριο του 2009 υπέρ του Σαμαρά. Πριν γίνει δηλαδή επωδύνως αντιληπτό από τον εκλογέα το μαστίγιο της χρεοκοπίας (και άρα πριν καν τις ιδιαίτερες, διαμορφωτικές καταστάσεις του 2012 που σήμερα ξορκίζονται) και σε μια ΝΔ ζυμωμένη αν μη τι άλλο από μια δεκαετία και δύο (ανολοκλήρωτες) κυβερνητικές θητείες καραμανλικής και άρα συγκριτικά περισσότερο φιλοκεντρώας στελεχιακής πλειοψηφίας, ηγεμονεύουσας νοοτροπίας και πολιτικής χάραξης. Το θέλημα της γαλάζιας πλειονότητας τότε ήταν συγκρατημένη όσο και δυναμική επαναπροσέγγιση της πολιτικής δια των δεξιών ριζών και όχι οπτιμιστική εκτίναξη στο προοδευτικό και νεοφιλελεύθερο άπειρο.
Μέχρι το 2012 τα πάντα είχαν μεταβληθεί προς τα κάτω. Η απότομη κονιορτοποίηση των πολυμερικών-διαταξικών συμμαχιών που είχαν δημιουργήσει η ΝΔ και (κυρίως) το ΠΑΣΟΚ από τις αρχές των 80’s, η φτωχοποίηση των απροετοίμαστων μεσοστρωμάτων, ο οριζόντιος διαπερασμός των (δεξιών και αριστερών) Ελλήνων από την αντιμνημονιακή αντίδραση που χρειαζόταν δίαυλο, η ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ, ο εγνωσμένα δημοψηφισματικός χαρακτήρας της πρώτης κάλπης και, πιο συγκεκριμένα για τη ΝΔ, οι αιμορραγικές διαρροές υπέρ ιδίως των συγγενικών-νεοπαγών ΑΝΕΛ, δε μπορούσαν να μη ληφθούν σοβαρά υπόψη από τη στρατηγική ενός υποψήφιου πρωθυπουργού. Σε αυτό το σχεδιασμό στρατηγικής (που με πιο σημερινούς και πιο αμερικανικούς όρους θα αποκαλούσαμε ένα πρωτόλειο unity party) μπορούμε να εντάξουμε όχι μόνο την πολυσυζητημένη ενσωμάτωση των καρατζαφερογενών Πλεύρη, Γεωργιάδη και Βορίδη, αλλά και την προσέγγιση του Δικτύου 21, τις συνομιλίες με τον Μίκη Θεοδωράκη και άλλες υπερβατικές προσωπικότητες μέχρι την αποτυχημένη προσπάθεια «δαμάσματος» α λα Όρμπαν της απρόβλεπτα βίαιης και τότε κοινωνικά και δημοσκοπικά καλπάζουσας Χρυσής Αυγής (το εξωτερικά ονομασμένο «σχέδιο Μπαλτάκου-Λαζαρίδη»). Και φυσικά, αφότου το 29% διαδέχτηκε το τρισκατάρατο εκείνο 18%, ο Σαμαράς συμφώνησε να συγκυβερνήσει έντιμα με τον άλλοτε αιώνιο αντίπαλο καθώς και με ένα τοποθετούμενο ξεκάθαρα στην αριστερά μικρό κόμμα σε σωτήρια κατεύθυνση, πετυχαίνοντας, έστω οριακό, πλεόνασμα το 2014. Όλα τα παραπάνω δεν υπάρχουν στον χάρτη για τους προκλητικά παροντοκεντρικούς μητσοτακικούς που κατά τα άλλα σημαιοστολίζουν και φετιχίζουν «διεύρυνση» και «συμπερίληψη».
Το Μαξίμου όμως θα βγει ηττημένο στα σημεία ακόμα κι αν μετράμε μονάχα το (αποϊστορικοποιημένο) «σκορ» όπως επεσήμανε ο πρωθυπουργός στο τελευταίο συνέδριο του Βήματος για την Μεταπολίτευση σε περί Σαμαρά ερώτηση του Γιάννη Πρετεντέρη. Αφενός με αυτή την ισοπεδωτική λογική τόσο ένα άρθρο όπως το παρόν όσο και οι ίδιες οι ανταπαντητικές κορώνες Ντόρας και Κυριάκου στον Αντώνη και τους υποστηρικτές του δεν έχουν νόημα μέχρι με τη σειρά τους να τραβηχτούν τα χαλιά των αδιεξόδων και να εκραγούν οι βόμβες στις δοκούς του τωρινού οικοδομήματος (έως) το 2027. Αφετέρου το 28% στις τελευταίες ευρωεκλογές παραμένει βαθύτερη μαχαιριά για κόμμα εξουσίας που γράφει ύμνους στην ανεπεξέργαστη σταθερότητα και ετεροκαθορίζεται από την υποτιθέμενη διασάλευση αυτής.
Το 28% αυτό (που επαναλαμβάνεται, όταν δεν πέφτει, σε σχεδόν κάθε κατοπινή δημοσκόπηση για εθνικές πια κάλπες) επήλθε μεν σε μια «δεύτερης τάξης» εκλογή όπως λένε Ευρωπαίοι πολιτειολόγοι σε μετα-αναλύσεις και μητσοτακικοί νεοδημοκράτες στα κανάλια, αλλά αυτό ισοσταθμίζεται στη ζυγαριά από την προαναφερθείσα δημοψηφισματική φύση των εκλογών του Μαΐου του 2012 με τις οποίες γίνεται η όλη επιθετική αντιπαραβολή. Το «σκορ» του Σαμαρά ήταν ότι τελικά σχημάτισε κυβέρνηση φράζοντας προσωρινά τη ροζ πλημμυρίδα, έστω και με πράσινη πατερίτσα. Το άλλο υποτιμούμενο στοιχείο ήταν το ότι το 2012 η ΝΔ απειλούταν, πέραν των άλλων δυσχαιρειών, κι από μια ρητορικά στιβαρή (αυθεντικότερα λαϊκίστικη κατά την Μπακογιάννη), με γενικά φρέσκο ηγέτη, με δυνατότητες ριζώματος σε πολλαπλές εγκοπές του μεταπολιτευτικού φαντασιακού και αδοκίμαστη κυβερνητικά, αντίπαλη δύναμη που προήλαυνε. Και ο Σαμαράς πράγματι ένοιωσε κάτι περισσότερο από την καυτή της ανάσα στα ποσοστά. Το καλοκαίρι που μας πέρασε η ΝΔ του Μητσοτάκη αναμετρήθηκε κυριολεκτικά μόνο με τον (κακό) εαυτό της και τις πληγές που εκείνη είχε προξενήσει ή διογκώσει κυβερνώντας. Ο ΣΥΡΙΖΑ (το καλούμενο «μέτωπο» εναντίον του οποίου ήταν μιά (αν όχι η) βασική λωρίδα στην σημαία της επικράτησης του 2019) όχι μόνο είχε εισπράξει την αναδρομική τιμωρία του από το εκλογικό σώμα μα είχε βυθιστεί βαθιά στην κασσελάκεια αυτογελοιοποίηση, συμβάλλοντας σε μια πρωτόγνωρα ανομική και μελαγχολική ρευστοποίηση του σχετικού χώρου και κάνοντας τον Μητσοτάκη τον μονόφθαλμο ανάμεσα σε τυφλούς που ξερίζωσαν ουσιαστικά μόνοι τα μάτια τους. Πτώση τόσων μονάδων χωρίς παραμονεύον (είτε καθιερωμένο είτε νεόφερτο) αντίπαλο δέος (θα έπρεπε να) προκαλεί μεγαλύτερο προβληματισμό για το «αδικαιολόγητο» κομμάτι της από ότι το αποτέλεσμα του 2012. Βέβαια, η πιο τρανή απόδειξη για το έωλο των αποξηραμένων μητσοτακικών ισχυρισμών της μετά ευρωεκλογών «μεγάλης ΝΔ τους» ήταν το αδιάψευστο του πλην στους αριθμούς. Η γαλάζια ευρωκάλπη είδε περίπου ένα εκατομμύριο λιγότερους ψηφοφόρους σε σχέση με το 41% και κυρίως 70.000 σχεδόν λιγότερους ψηφοφόρους από το ίδιο το σαμαρικό 18% (1.125εκ έναντι 1.192 εκ). Το χαμηλότερο εκλογικό απόλυτο που σημείωσε ποτέ ο πυρσός από ανάμματος του.
Στην διαπάλη επιπέδων μεταξύ λαϊκού πνεύματος και πληκτρολογημένων ποσοστών το πρώτο θα νικήσει ακόμα και αν ηττηθεί. Ίσως καθηλωθεί σε ορισμένες μάχες αλλά ο πόλεμος θα του ανήκει με το που θα του τον κηρύξουν. Η εντροπία λαϊκής βάσης δε θα δείξει επιείκεια στον πρωθυπουργό της αντιπολιτικής-αντικομματικής επιτελειοποίησης του κυβερνάν, της καρτελοποιημένης εμπορικής και τραπεζικής μερίδας της ελληνικής οικονομίας, των γλεντοκοπούντων funds, των χρωματιστών προτεραιοτήτων στο κοινωνικό, των το λιγότερο ύποπτων Τεμπών και των φιλομειοδοτικών ήρεμων νερών με τους Τούρκους. Αν θέλει ο πρωθυπουργός να αποπαγιδευτεί από το βέβαιης φθοράς σπιράλ οριζόντιας αίσθησης καθεστωτικοποίησης (σε μυαλά κυβερνώντων και λαού) και (μικρο)οικονομικής κι ασφαλειακής καθίζησης της πλειονότητας, θα πρέπει να αλλάξει ρότα χθες. Να αρχίσει να ξεριζώνει με ένα σοβαρά αυτοκριτικό και αποκαταστατικό νυστέρι όλα τα παραπάνω. Aλλιώς, κάποια από τα αφορισμένα «λαϊκίστικα τέρατα» μπορεί στο εγγύς μέλλον να θεωρήσουν ότι είναι σε θέση να γελάσουν εκείνα τελευταία πατώντας στη σήψη των ιδεοληπτικά αντιιδεοληπτών αξιωματούχων της σημερινής κυβέρνησης. Οι δε Ντόρες αυτού του τόπου όλα δείχνουν πως θα συνεχίζουν το 2027 να αναδεικνύουν ως βασικότερο των εθνικών ερωτημάτων το γιατί η Β Αθήνας και η Α Θεσσαλονίκης δε βάφτηκαν μπλε πριν μία δεκαπενταετία, ενόσω ο τοίχος της διάλυσης θα έρχεται κατά πάνω τους. Και κατά πάνω μας.
ΥΓ : Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις αρχές του προηγούμενου μήνα αλλά για μια σειρά υποκειμενικών όσο κι αντικειμενικότερων λόγων δεν προχώρησα τότε στις απαραίτητες συνεννοήσεις για την δημοσίευση του. Οι τροχοί της ιστορίας περιστρέφονταν προσπερνώντας με, όπως συμβαίνει στις πιο πολλές περιπτώσεις. Στο μεσοδιάστημα δηλαδή των δικών μου κωλυσιεργιών έλαβε χώρα η μεγαλειώδης από άποψη αριθμού, μορφών και ειρηνικού πάθους, λαϊκή διαδήλωση που απαίτησε Οξυγόνο από την πολιτική εξουσία, όσο πιο ακηδεμόνευτα θα μπορούσε, μετακινώντας συνακόλουθα το κέντρο βάρους των πολιτικών συζητήσεων και προτεραιοτήτων τόσο στο κοινοβούλιο όσο κι έξω από αυτό. Η πρωτόγνωρη για τα μετεκλογικά δεδομένα αναδίπλωση μηχανισμών του μητσοτακικού πλέγματος κυριαρχίας όπως και η φανερή αδυναμία των κύριων κομμάτων της αριστεράς να οικειοποιηθουν τη φωνή των πληθών δείχνουν την διαπεραστική ισχύ της 26ης Ιανουρίου. Έλεγα μέσα μου ότι δεν είναι πλέον μέρες για εσωτερικότερες διαλευκάνσεις εντός της ιστορικοϊδεολογικής πορείας του – ακόμα – κυβερνητικού κόμματος. Ωστόσο η δεύτερη σκέψη μου υπαγόρευσε κάτι άλλο. Ότι η ανατομία των παλαιότερων αρμών και η ανάλυση ενός μείζονος παραδείγματος του συστήματος στρεβλώσεων που κατατρέχει τους τυφλωμένους υπερεκσυγχρονιστές του Κυριάκου μάλλον αποβαίνει χρήσιμη. Χρήσιμη πρώτον σε όσα ευγενή, πατριωτικά (διότι τι πιο πατριωτικό από την διασφάλιση αγόγγυστης λειτουργίας του ξίφους της Θέμιδος προς κάθε ένοχο ανεξαρτήτως αξιώματος και δη όταν αφορά τα αποτεφρωμένα κορμιά του ανθού του έθνους) και μη αλλοτριωμένα από τον ρομποτικό «πανλαϊκισμό» της κεντρικής γραμμής στοιχεία έχουν μείνει εντός της ευρύτερης ΝΔ σε οποιοδήποτε επίπεδο. Δεύτερον χρήσιμη στο ίδιο το bottom up κίνημα εκείνο που θέλει να ταρακουνήσει το δέντρο των κατασκουριασμένων θεσμών, ώστε, στο τέλος, το ακριβοθώρητο φρούτο της Δικαιοσύνης να πέσει στις παλάμες του χαροκαμμένου γονέα και της συνολικής κοινωνίας.
ΠΗΓΕΣ
“2012 : Ο Διπλός Εκλογικός Σεισμός”- Συλλογικό, εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ
“Η Υπέρβαση”- Γεωργός Καραμπελιάς, εκδ. ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
https://www.metarithmisi.gr/cοntent/apantese-metsοtake-se-samara-οriothetese-aοz-kai-uphalokrepidas-e-mone-diaphora-me-ten-tourkia-den-suzetame-allο-thema
https://www.nοtospress.gr/politiki/story/111197/i-dοra-bakogianni-milaei-gia-karamanli-samara-nea-dimokratia-videο
https://www.financialrepοrt.gr/ntοra-bakοgianni-mydrοi-kata-samara/
https://www.kathimerini.gr/οpiniοn/563336317/oi-aspοndοi-filoi-tοy-kyriakοy-mitsotaki/
