Η διαφήμιση JUMBO είναι ό,τι πιο απίστευτο έχουμε δει τελευταία. Ειδικά για όποιον τη βλέπει για πρώτη φορά οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη. Αυτό που ξεκινά ως μια πολλά υποσχόμενη αποκριάτικη τζαμποδιαφήμιση απογειώνεται απότομα όταν ο Ζορό βγάζει τη μάσκα και αποκαλύπτεται ο Πάνος ο Ψωμιάδης, νομάρχης της καρδιάς μας – που όταν έβαλε για πρόεδρος της ΝΔ πήρε 10%. Καθώς ο νους προσπαθεί να επεξεργαστεί μια πιο-αμερικάνικη-πεθαίνεις πορεία από το τραγούδι στο δημόσιο αξίωμα και κατόπιν σε αποκριάτικη διαφήμιση υπεραλυσίδας παιχνιδάδικων στα χνάρια Στανίση και Λαίδης, έρχονται οι πρώτες νότες της μελωδίας του Ρόμπερτ Γουίλιαμς.
Είναι κανονικά αδιανότητο, η διοίκηση μιας εταιρείας τέτοιου μεγέθους να εγκρίνει διαφήμιση που διακωμωδεί τον ιστορικό ύμνο μιας ενεργούς πολιτικής παράταξης, που όχι μόνο είναι ζωντανή και υπάρχουσα, αλλά πολιτειακά απολαμβάνει τις τιμές και τα προνόμια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το σενάριο δεν επιλέγει να παίξει με το ιστορικό ΠΑΣΟΚ, που στο κάτω-κάτω δεν υπάρχει πια, δεν φτιάχνει διαφήμιση σε στυλ Λεβέντη στο κανάλι 67, δεν ενσωματώνει το σύμβολο ενός περιθωριακού πολιτικού φορέα τύπου Σώρρα ο διαφημιστής στο σποτ. Παίρνει εκείνο του κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Μάλιστα, δεν κάνει απλώς πλάκα, αλλά προβαίνει σε αισθητική γελοιοποίηση του στοιχείου που χρησιμοποποιεί.
Οι απορίες για το πώς ένας ιδιωτικός κολοσσός και leader επιλέγει να υπονομεύσει έτσι τη Νέα Δημοκρατία βρίσκουν μερικώς απαντήσεις στην πληροφορία ότι ο άνθρωπος πίσω από τη διαφήμιση με τον Ψωμιάδη είναι ο Πολύκαρπος Ζαλώνης, ταλαντούχος και επιτυχημένος διαφημιστής και σκηνοθέτης, άνθρωπος του στενού κύκλου του Πάνου Καμμένου, που διαχειρίζεται συνολικά την καμπάνια των πολυκαταστημάτων JUMBO. Πρόκειται επίσης για τον δημιουργό του φιλμ που κατά πολλούς έβαλε τους ΑΝΕΛ στη βουλή – εκείνου με το τραινάκι και τον μικρό Αλέξη.
Ο κος Ζαλώνης δεν έδειχνε, παντως, να εμφορείται από ανελίτικα ιδανικά όταν έφτιαχνε το σποτ με το ομοφυλόφιλο ζευγάρι και σλόγκαν «Η δημοκρατία της χαράς» – κάνοντας μια πρώτη, ήπια πολιτική παρέμβαση της αλυσίδας μέσα από τις διαφημίσεις της. Τότε φάνηκε πως η επιχείρηση επιλέγει μια δήλωση κοινωνικού φιλελευθερισμού. Τώρα, όμως, το πράγμα αλλάζει. Εδώ έχουμε την εσκεμμένη σπίλωση της εικόνας του κόμματος που στις επόμενες κάλπες διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία. Πρώτον, με τη χρήση ενός «προθύμου ηλιθίου», ενός αυτάρεσκου και δαιμόνιου τύπου, που «γράφει» πάνω του «ΝΔ» κι ας μην είναι πλέον καν στα μητρώα της παράταξης. Δεύτερον, με τη μετατροπή του «ύμνου» σε αποκριάτικο εμβατήριο.
Είναι δυνατόν, τόσοι ευφυείς και καθιερωμένοι επαγγελματίες να παραγνώρισαν την πραγματικότητα, να μην πήραν είδηση πως βγάζουν στον αέρα ένα φιλμάκι καθαρά προσβλητικό για τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας; Πώς γίνεται, να θεώρησαν ότι το πρόβλημά τους λύθηκε με το να πάρουν τα δικαιώματα από τον συνθέτη; Δεν γίνεται, συνεπώς το έκαναν για μπούγιο, για να φέρουν την Πειραιώς σε δύσκολη θέση. Πρόκειται για ακόμα μία υπολογισμένη και αριστοτεχνικά στημένη κίνηση από το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Διότι, η κυβέρνηση έχει πάει το παιχνίδι σε άλλο επίπεδο. Τα όπλα, δε, που χρησιμοποιεί ανήκουν συχνά σε ένα ιδιοφυές οπλοστάσιο ανορθόδοξου πολέμου – η ΝΔ έχει πολλά να μάθει μελετώντας τις μεθόδους της.
ΥΓ – Ο λόγος που ο «ύμνος», ο οποίος δεν αναγνωρίζεται επισήμως ως ύμνος της ΝΔ, ακούγεται τόσο χάλια, είναι ότι ηχογραφήθηκε ουσιαστικά ως bootleg από την ΟΝΝΕΔ. Δεν υπάρχει μήτρα σε βινύλιο, αλλά μόνο κασέτα. Κατά καιρούς σκέψεις για επανεκτέλεσή του σκαλώνουν κυρίως στους στίχους. Δεν είναι μόνο τόσο απελπιστικά παλαιικοί και άτεχνοι, αλλά περιέχουν κι εκείνο το «Ζήτω η θρησκεία». Τζιζ.
Πηγή Φιλελεύθερος
