Γράφει ο Γιάννης Κίτσος
Πρόσφατα έτυχε να πέσω πάνω σε μια ενδιαφέρουσα έρευνα – Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας 2020 (Δείτε εδώ) – του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών – Μάρκος Δραγούμης (ΚΕΦΙΜ). Η έρευνα επεξεργάζεται δεδομένα για να μπορέσει να βρει πόσες μέρες το έτος ο Έλληνας εργάζεται για να μπορεί να πληρώνει τους φόρους – άμεσους, έμμεσους και κοινωνικές εισφορές – του. Για να το πετύχει αυτό διαιρεί το φορολογικά έσοδα με το καθαρό εθνικό εισόδημα.
Αντλώντας στοιχεία από τον κρατικό απολογισμό του 2019, αναφέρει, λοιπόν, ότι τα συνολικά φορολογικά έσοδα ανήλθαν πέρσι στα €76,5 δις. Το καθαρό εθνικό εισόδημα για το 2019 προβλέπεται να ανέλθει στα €157,5 δις.. Έτσι, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Έλληνες και Ελληνίδες το 2019 εργάστηκαν 178 ημέρες για το κράτος.
Το 2018, αναφέρεται στην ίδια έρευνα, φτάσαμε να εργαζόμαστε 181 ημέρες και το 2016 ήταν η χρονιά που σημειώθηκε ο αριθμός-ρεκόρ των 182 ημερών εργασίας για να χρηματοδοτηθούν οι ανάγκες του κράτους. Την τελευταία πενταετία σταθερά, σχεδόν το μισό εισόδημα που παράγεται στην Ελλάδα (48-50%) πηγαίνει στο κράτος. Το μεγαλύτερο μέρος των φορολογηθέντων εσόδων (58,2%) δαπανάται μεταξύ συντάξεων (28,1%), επιδομάτων (12,4%) και γενικών δημόσιων υπηρεσιών (17,7%) – δεν συμπεριλαμβάνονται αυτές για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια (4,4%), υγεία (10,6%), εκπαίδευση (8,3%) και άμυνα (4,3%) -.
Ενδεικτικό της εικόνας αυτής είναι ότι οι ετήσιες δαπάνες των ελληνικών νοικοκυριών για την κάλυψη των βασικών τους αναγκών (διατροφή, ένδυση, στέγαση, οικιακά αγαθά, μεταφορές και επικοινωνίες) ανήλθαν το 2018 σε €43,1 δις.. Τουτέστιν τα ελληνικά νοικοκυριά, το 2019, δαπάνησαν το 27% των εισοδημάτων τους σε βασικές τους ανάγκες και το 50%, περίπου, σε φόρους. Δεν αναφέρεται στην έρευνα, αλλά αξίζει να επισημάνω ότι μέρος του φόρου εισπράττεται και προκαταβολικά για το επόμενο έτος.
Μου πήρε αρκετή ώρα να συνέλθω. Όχι πως δεν ξέρω που πήγαν τα χρήματα μου, ιδιαίτερα κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ή πόσο πραγματικά εργάζομαι ή και για ποιον, αλλά βλέποντας το αποτυπωμένο σε μια έρευνα συνολικά και με τις παραπάνω διαστάσεις και παραμέτρους που δίνονται αντιλαμβάνεστε ότι χρειάζεσαι κάτι σε αλκοόλ για να μπορέσεις να συνέλθεις. Να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι Σουηδία, δεν είναι Φιλανδία, Δανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Αυστρία που και εκεί είναι αυξημένες οι φορολογικές δαπάνες των νοικοκυριών αλλά ούτε οι μισθοί, ούτε το επίπεδο υπηρεσιών και παροχών που εισπράττει ο πολίτης από το κράτος, ούτε οι κοινωνίες, νοοτροπίες και συνήθειες, ούτε και οι γειτονικές τους χώρες είναι ίδιες.
Όπως αποδεικνύεται από τα παραπάνω και έχουμε καταλάβει έντονα με την πρόσφατη χρεοκοπία της χώρας και καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα αποτελεί τρανό παράδειγμα ότι απλουστεύσεις του στυλ «θα κάνω την Ελλάδα Δανία» επί σοσιαλδημοκρατίας ή «υπεράνω όλων είναι η αφοσίωση σ’ ένα απροσδιόριστο και άρρητο κοινωνικό καλό» επί ΣΥΡΙΖΑ, αβάσιμες τόσο κοινωνιολογικά, πολιτισμικά, γεωστρατηγικά όσο και οικονομικά, οι οποίες πάνε να υποβάλλουν την εντύπωση ότι ένα μοντέλο οικονομίας ή ένας κοινωνικός σχηματισμός αντικαθίσταται εντελώς από κάποιον άλλο ως δια κτυπήματος μαγικής ράβδου, αποτυγχάνουν τα μάλα. Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που το έργο της αριστερής διανόησης είναι η άρνηση της διάνοιας, η άρνηση της σκέψης συνολικά.
Έτσι το κράτος κατάντησε συνέταιρος σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό και επιχείρηση. Ένας τεμπέλης συνέταιρος που λαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της δικής του εργασίας. Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία και αριστερά κατάφεραν να πείσουν τον Έλληνα πως είχαν καταφέρει να υλοποιήσουν το ιδανικό αιώνων, και το εφάρμοζαν με απόλυτη συνέπεια, υπηρετώντας την ανάγκη, το απροσδιόριστο και άρρητο κοινωνικό καλό, ανεξάρτητα αν ο κάποιος είναι τεμπέλης, κλέφτης ή και τα δυο, ως άρχοντες τους, αφού η ανάγκη και το απροσδιόριστο και άρρητο κοινωνικό καλό είχαν γίνει το μέτρο που έκρινε τα πάντα, η μόνη σταθερή αξία, μια αξία ιερότερη από το δίκαιο και τη ζωή.
Ήταν και συνεχίζει να είναι τόσο χαοτική η αριστερή νομενκλατούρα, κολλημένη σε δοκιμασμένα και αποτυχημένα σχήματα σκέψης, που έκανε τον Έλληνας να θεωρεί τόσο την ισότητα – έχω ξαναγράψει ότι η ισότητα πάει κόντρα στην ανθρώπινη φύση, για τον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται ίσοι αλλά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο – όσο και την ατομική ελευθερία θεμελιώδεις αξίες. Ωστόσο, οι δυο αυτές αξίες είναι αντικρουόμενες. Η ισότητα μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με τον περιορισμό των ελευθεριών εκείνων που βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα. Η διασφάλιση ότι κάθε άτομο θα είναι ελεύθερο να κάνει ό,τι επιθυμεί αναπόφευκτα υπονομεύει την ισότητα. Και όσο ο Έλληνας αποδέχεται το χάος αυτό θα συνεχίζει να πληρώνει φόρο βαρύ.
Δεν απαξιώνω την συμβολή του πολιτικού συστήματος. Ως άνθρωπος της αγοράς γνωρίζω ότι οι αγορές από μόνες τους δεν προσφέρουν καμία προστασία απέναντι στην απάτη, την κλοπή και τη βία. Είναι δουλειά του πολιτικού συστήματος να διασφαλίζει την εμπιστοσύνη θεσπίζοντας κυρώσεις για τους απατεώνες και να δημιουργεί και να συντηρεί αστυνομικές δυνάμεις, δικαστήρια και φυλακές που θα επιβάλλουν το νόμο.
Οι αρμοδιότητες μιας σωστής κυβέρνησης δεν είναι, όμως, να επιβάλλει ένα απροσδιόριστο και άρρητο κοινωνικό καλό, μια αόριστη και ουτοπική ισότητα. Ας το αφήσει αυτό καλύτερα στη θρησκεία, φιλοσοφία και τέχνη. Οι αρμοδιότητες μιας σωστής κυβέρνησης είναι η αστυνόμευση, ο στρατός και τα δικαστήρια, δηλαδή τα όργανα που θα σας προστατέψουν από τους εγκληματίες και τις εχθρικές επιθέσεις ξένων κρατών, ενώ παράλληλα θα προφυλάξουν την ατομική μας ιδιοκτησία και εθνικά συμφέροντα από κάθε είδους παραβίαση ή απάτη, ρυθμίζοντας τις διαφωνίες με ορθολογικούς κανόνες βασισμένους στην αρχή του αντικειμενικού δικαίου. Τόσο η σοσιαλδημοκρατία, όμως, όσο και η αριστερά ισοπέδωσαν και απαξίωσαν όλα τα παραπάνω. Απέτυχαν!!!
Πολύ φοβάμαι ότι η επόμενη φορά αριστερά ή έστω κεντροαριστερά θα οδηγήσει τη χώρα στον κόσμο του δυστοπικού μυθιστορήματος του Άνταμ Χάξλεϊ Θαυμαστός καινούργιος κόσμος, που εκδόθηκε το 1932, στο αποκορύφωμα της μεγάλης ύφεσης, όπου τα ψυχιατρικά φάρμακα αντικαθιστούν την αστυνομία και τις εκλογές ως βάσεις της πολιτικής. Κάθε μέρα, κάθε άτομο θα παίρνει μια δόση «σόμα», μια συνθετική ουσία που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους χωρίς να βλάπτει την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα τους. Και έτσι θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε και να πεθαίνουμε χωρίς να ξέρουμε τι ειν’ αυτό που μας σκοτώνει… τουλάχιστον θα «ζούμε» με την ψευδαίσθηση πως είμαστε ευτυχισμένοι… Μόνο έτσι ο Έλληνας θα μπορέσει κάποια στιγμή να αισθανθεί Δανός. Αν και οι Δανοί δεν πάνε πίσω σε κατανάλωση ψυχοφαρμάκων και αλκοόλ…
