Γράφει η Ελισάβετ Βασιλόπουλου.
Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων σήμερα, της πρώτης οργανωμένης γενοκτονίας του εικοστού αιώνα.
Δεν υπάρχουν πραγματικά λόγια να περιγράψει κανείς την κτηνωδία, τον όλεθρο, τη βία που έζησαν οι Πόντοι αδερφοί μας από τους Τούρκους που εξάντλησαν εναντίον τους με περισσή σκληρότητα, όλα τα μέσα που μπορεί να επινοήσει η ανθρώπινη ραδιουργία.
Κάθε μαρτυρία, γροθιά στο στομάχι, κάθε ποντιακό μοιρολόι, μαχαιριά στην καρδιά.
Ένας λαός που μαρτύρησε με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, πραγματικοί πρόσφυγες που βρήκαν καταφύγιο στη μάνα πατρίδα.
Έναν αιώνα μετά, όλοι εμείς οφείλουμε να διατηρήσουμε ασβέστη τη συλλογική μνήμη των Ποντίων, τιμώντας τη συνολικά σαν αναπόσπαστο κομμάτι όπως και βέβαια είναι, της εθνικής μας συνείδησης.
Οι πατρογονικές εστίες, οι ρίζες του Ελληνισμού και οι διωγμοί που αυτές υπέστησαν, πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα για τη μελλοντική διαδρομή του γένους.
Η ιστορία είναι εδώ για να μας διδάξει ποιοι είναι οι εχθροί μας, η ιστορία κραυγάζει και σε εμάς δε μένει παρά μόνο να την ακούσουμε και να διδαχτούμε από αυτή.
102 χρόνια από το ξεριζωμό
353.000 νεκροί ανάμεσα τους δεκάδες χιλιάδες βρέφη και μικρά παιδιά.
Δε ξεχνάμε.
Δε ξεχνώ.
